Πως ήρθε στον ύπνο μου αυτό απόψε

Ήταν φθινόπωρο, εποχή κατάλληλη για να γραφτεί το παρακάτω, γιατί εγώ το θυμήθηκα στα μέσα Ιουλίου, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι σαν εκείνα τα όνειρα που μας γεμίζουν απορίες. “Πως ήρθε στον ύπνο μου αυτό απόψε;”

«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι». Αργά  και βασανιστικά, ξεκινάει «ο μεγάλος ερωτικός».

Στο περιθώριο ενός κατάλευκου εγγράφου, που έχω απέναντι μου και θέλει ν’ ανταμώσει με φράσεις, που να δίνουν λίγο μπόι σ’ αυτόν το ξεχασμένο εγωισμό, «Τι ρόλο παίζω;» και «Γαμώ τις ηλίθιες ευαισθησίες μου, που επιμένουν να με δείχνουν δυνατό», αυτός εκεί στην κόντρα «αν μ’ αγαπάς και είναι όνειρο ποτέ να μη ξυπνήσω, γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω…»

Μια ζωή, πόσα παράπονα αντέχει; Όλες οι απαντήσεις μου, στιγμές ήταν, που ο χρόνος δεν κατάφερε να τις ορίσει. Απέραντες στιγμές. Διαρκείας. Απόψε μοιάζουν να χορεύουν ένα ταγκό σαν εκείνο στο Παρίσι…

Ο κόσμος αισθάνεται απογοητευμένος, ταπεινωμένος και εξαπατημένος απ’ όλες τις μεριές. Μια ανυπόφορη ψευδολογία που δεν ξεγελά πια κανένα. Η εξουσία, όπως η Αγία Τριάδα. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Διαπλεκόμενα . Για άλλη μια φορά θα μαζέψω τα κατεστραμμένα σκηνικά της φαντασίας μου και θα προσαρμόσω το όνειρο επάνω σε κρανίου τόπο. Έχω ανάγκη να πιαστώ από κάποια φαντασίωση. Δεν μπορώ να παραδεχτώ πως τούτη η φτηνή και ηλίθια πραγματικότητα είναι η τελική μας μοίρα. Δεν μπορεί να εξαντλήθηκαν τα όρια μου πρέπει πάλι, έστω με κάποιο ψέμα να κινήσω την προσοχή μου, να ερεθιστώ...

Την ημέρα είναι αλλιώς ...

Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα αυτό που δε μπορώ να κάνω. Είναι μαρτύριο να ονειρεύομαι τις διαδρομές ανάμεσα από μεγάλες κοιλάδες και να επιστρέφω στα ίδια πατήματα  της καθημερινότητας.

Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα. Επηρεάζομαι. Ξύνω πληγές και διχασμούς με τον ίδιο μου τον εαυτό. Είμαι με τις βαλίτσες στο χέρι, περιμένοντας τη στιγμή που θα εξοστρακιστώ απ’ αυτή την βαρετή κυκλική πορεία, αλλά το τρένο πουθενά. Στην ομαλή πορεία για άλλη μια μέρα. 

Όταν ένα πέπλο κίτρινο τα έχει σκεπάσει όλα, εσύ με το κόκκινο μοιάζεις παρείσακτος, εξοστρακίζεσαι και στην ερώτηση «τι έγραψε αυτός;» Η κλασσική απάντηση είναι «περί ανέμων και υδάτων».
Οι εμπειρίες δεν επαρκούν, για να βάλω μια τάξη. Χρειάζεται μια σπίθα, μια ξεχασμένη γεύση, ένα άρωμα που έντυσε κάποια στιγμή, ένα τραγούδι. Όταν είμαι καλά ξεχνιέμαι, χαλαρώνω, έχω την ψευδαίσθηση που πάντα ήτανε έτσι και πάντα έτσι θα είναι. Χρειάζεται κάτι στραβό κάθε φορά για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Η όλη ιστορία ξεκίνησε από κάποιες αναφορές, αν καταφέρναμε να ζούσαμε χωρίς αυτές θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Όποιος απαλλάσσεται από την ιστορία του, μπορεί να ζήσει από την αρχή, αθώος, έτοιμος να σφάλει, διαθέσιμος στο θαύμα, απρόβλεπτος στην καταιγίδα. Αλλά ζωή χωρίς ιστορία, όπως λέει ο ποιητής, είναι σώμα δίχως ίσκιο. Κι αυτό συμβαίνει μόνο την νύχτα την απόλυτη…
Την ημέρα είναι αλλιώς, πήραν όλα το φυσικό τους χρώμα, κόκκινα, πορτοκαλί, βυσσινή, γαλάζια, κροκάτα και άσπρα . Οι σκιές δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος. Δεν είναι ικανές να δημιουργήσουν διλήμματα. Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι.

Τέλος στη ντροπή

Συνήθως το τέλος βάφεται με αίμα, έγραφα ανήμερα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα . Ελπίζω το αίμα του, να αφυπνίσει εκείνο το κομμάτι του ελληνικού Λαού, που με τη στήριξη του, νομιμοποίησε ένα ακροδεξιό, φασιστικό μόρφωμα.

Και του αίμα του Παύλου τους έπνιξε, επιτέλους οι Ναζί εκτός Ελληνικής Βουλής, μια εξέλιξη που βάζει τέλος στη ντροπή.

Χρειάστηκε πολύς χρόνος, για να κατανοήσουν όλοι αυτοί, που με μεγάλη επιπολαιότητα, για να μη πω βλακεία, υποστήριξαν την “Χρυσή Αυγή” που ούτε χρυσή είναι , ούτε αυγή.

Η αλήθεια είναι ότι η φλέβα του φασισμού, διαπερνούσε υπόγεια ολόκληρη την επικράτεια, από την κεντρική εξουσία, μέχρι την τελευταία εξουσία του χωροφύλακα σε κάθε γωνιά της υπαίθρου. Όσο το σύστημα άντεχε. Με την οικονομική κρίση και το μεταναστευτικό , του ξέφυγε, φούσκωσε έσπασε και πετάχτηκε έξω το μαύρο αίμα.

“Ελπίζω αυτή δολοφονία”έγραφα ,ν' ανοίξει τα μάτια όλων αυτών, που προσπάθησαν να αντιδράσουν με τον χειρότερο τρόπο απέναντι στο απαξιωμένο, πράγματι πολιτικό σύστημα . Προσπάθησαν να αντιδράσουν ενισχύοντας ένα σύστημα, που αν είχε την εξουσία, θα τους είχε βουλώσει το στόμα, θα τους είχε βάλει στο γύψο, θα ζούσαν σε μια χώρα, που «όλα τα 'σκιαζε η φοβερά και τα πλάκωνε η σκλαβιά».

Τελειώσαμε; Όχι δεν τελειώσαμε. Δεν τελειώνεις εύκολα με το φασισμό. Η αποτυχία της “Χρυσής Αυγής” να μπει στη Βουλή δεν σημαίνει ότι η φασιστική φλέβα που διαπερνάει ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, θα εξαφανισθεί.

Θα τελειώσουμε, όταν ξεκινώντας από τα σχολεία. (σήμερα ακόμα δεν διδάσκονται οι θηριωδίας του Ναζισμού), αναδείξουμε το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού, αυτό το μαύρο πρόσωπο που τόσα δεινά έχει επιφέρει στην ανθρωπότητα.

«Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος»

Επίλογος στο άρθρο του Μ. Χατζιδάκι με θέμα το νεοναζισμό .

Σε απόσταση μιας αγκαλιάς

Μην σαν κάνει εντύπωση, πάντα έτσι συμβαίνει. Το εκλογικό σώμα όταν φτάνει στην κάλπη παθαίνει αμνησία . Ξεχνάει μνημόνια, ανεργία, ακρίβεια, φτώχεια. Ξεχνάει τα ψέμματα που προηγήθηκαν. Και στις χθεσινές εκλογές συντάχτηκε στην μεγάλη του πλειοψηφία με τα δύο ισχυρά κόμματα, για να αποδειχθεί για άλλη μια φορά ότι ο δικομματισμός στη χώρα μας ζει και βασιλεύει. Δυστυχώς έχει δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι η εναλλαγή των κομμάτων εξουσίας, φέρνει και την αλλαγή στην κοινωνία. Δυστυχώς η μνήμη μας σβήνει πολύ εύκολα το παρελθόν, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε το παλιό σαν νέο.

Υπάρχουν μέρες που δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω, η απογοήτευση μεγαλώνει όταν η αλληλουχία των προβλημάτων δεν σου επιτρέπει να επικεντρωθείς σε κάποιο μέτωπο.
Ας συνεχίσουμε με τα καλοκαίρια. Τα πιο όμορφα, τα πιο σπουδαία, τα μαγικά της ζωής δεν βρίσκονται στα παραμύθια. Εδώ πλάι μας μας είναι, μπροστά στα μάτια μας, σε απόσταση μιας αγκαλιάς. 
Το καλοκαίρι , γράφει ο Νίκος Ξυδάκης “ είναι και υλικότητα εκτός από μεταφυσική. Μαζί με την παρηγοριά φέρνει και γνώση: μας κάνει να ξαναδούμε τον τόπο, τους ανθρώπους, ασυνάρτητα τοπία και αντινομίες, κακίες και λανθάνοντες θησαυρούς.
[Κι οι μέρες αργοσταλάζουν. Το αστικό θέρος εξουθενώνει και επιβραδύνει, τσιτώνει τις αισθήσεις, ωθεί στην αναδίπλωση και την ενδοβολή, και ταυτοχρόνως με μια σπρωξιά σε πετάει έξω: να ιερουργείς με βότκες παγωμένες, ιδρωκοπώντας ασκόπως πάνω σε απώλειες και νοσταλγίες αλλοτινών καλοκαιριών, να εξοκέλλεις (ασκόπως, πάντα ασκόπως) αλκοολούχος σε ημίφωτα, να κουτρουβαλάς σε ζεσταμένους δρόμους εξάρχειους, θερισμένος.Κι αργοσταλάζει η νύχτα, μία τεράστια, ενωμένες όλες οι σύντομες νυχτιές σε μία· με φίλους σποραδικούς, σε αποσπασματικά τραπέζια, με κορωμένες κουβέντες, και πολύσημους ψίθυρους.]