Ο φασισμός δεν είναι εύκολο να νικηθεί, μπορεί όμως να κρυφτεί...

Είναι πολλά εκείνα που δεν χωράνε στα σχήματά μου. Δεν μπορώ να είμαι διαλλακτικός και να ακούσω οποιοδήποτε επιχείρημα από έναν ναζιστή για τις πολιτικές του θέσεις και την ιδεολογία του. Ποτέ δεν θα είμαι.

Γράφτηκαν πολλά για τη χθεσινή ιστορική καταδικαστική απόφαση, για την εγκληματική Νεοναζιστική οργάνωση. Σε λίγο θα γνωρίζουμε και τις ποινές, όχι που έχει και μεγάλη σημασία. Άλλωστε καλλίτερα για αυτούς είναι να κλειστούν στη φυλακή, παρά να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Δεν είναι και λίγο πράγμα να έχεις καταδικαστεί από την συντριπτική πλειοψηφία ενός Λαού. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένοι που προσπαθούν να βάλουν στην ζυγαριά την ανθρώπινη ζωή και ανασύρουν από το παρελθόν άλλα γεγονότα άσχετα από την υπόθεση της “Χρυσής Αυγής”. Προσπαθούν να ισοφαρίσουν. Είναι αυτοί οι κρυφοφασίστες που δεν τολμούν να εκφράσουν ξεκάθαρα τη στεναχώρια τους για την καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης.
Δεν θα εξαφανιστούν οι φασίστες. Αλλά πρέπει να βρούμε τους τρόπους, ποινικούς, συνταγματικούς να διαλύσουμε κάθε συλλογική τους έκφραση. Αν το καταφέρουμε, εκείνοι θα ξανακρυφτούν στα κόμματα. Όπως γίνεται χρόνια τώρα. Δυστυχώς, είναι το καλύτερο που μπορούμε να ελπίσουμε.
Σε ποια κόμματα; Σε όλα. Με διαφορά στις ποσοστώσεις, αλλά σε όλα.
“Το ξέρω πως είσαι φασίστας, αλλά όσο δεν αποκτάς συλλογική έκφραση και δεν διεκδικείς ακόμη και την κυβέρνηση, σε αντιμετωπίζω σαν έναν ακόμη μαλάκα.” γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου.
“Αλλά ο μαλάκας όταν βρει μαλάκες για παρέα, γίνεται και δολοφόνος.
Όχι, ο φασίστας δεν γεννιέται φασίστας. Γεννιέται άνθρωπος. Που σημαίνει, πως εμπεριέχει και τον φασίστα. Εξάλλου οι «πάτρωνές» τους, δεν είναι τα ξυρισμένα κρανία με τα ρόπαλα, είναι πολύ πιο καλοντυμένοι κύριοι με εξαιρετικούς τρόπους… Το σκοτεινό κομμάτι δεν το έχει η κοινωνία -γενικώς και αορίστως- το έχει ο άνθρωπος. Και είναι αυτοάνοσο. Και ύπουλο. Όταν όμως εμφανιστεί στο σώμα σου, οφείλεις να το απομονώσεις ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να ακρωτηριάσεις το δεξί σου χέρι”.

Και τι να γράψω;

Μόλις γύρισα από το αντιφασιστικό συλλαλητήριο. Για το Παύλο πήγα και για τον κάθε Παύλο που έχει πέσει θύμα της φασιστικής θηριωδίας. Για να εκφράσω τα αντιφασιστικά μου αισθήματα τίποτε άλλο. Άλλη φορά θα πάω να διαμαρτυρηθώ για την υγεία, για την παιδεία, για την εργοδοσία, για όλα τα άλλα που άκουσα απόψε, που όμως δεν ήταν της στιγμής.

Για τους φασίστες έγραψα χθες, για το συλλαλητήριο δεν θα γράψω, θα απαντήσω όμως στον φίλο που μου είπε: “Δεν μπορεί να γίνεται πόλεμος και συ να γράφεις για τον ήχο της βροχής που σου διέκοψε τη βραδινή σιωπή”.

Άκουσε φίλε, εμείς που μάθαμε να δίνουμε σημασία στα ψηλά γράμματα και στις υποσημειώσεις, η καυτή επικαιρότητα μας αποπροσανατολίζει. Όσο και αν προσπαθούμε να γράψουμε στο περιθώριο, μακριά από κραυγές και πολυχρησιμοποιημένες λέξεις, έρχονται στιγμές που καταθέτουμε τα όπλα.
Όχι, δεν γράφω από υποχρέωση. Στην αναμονή της επόμενης λέξης, ανακαλύπτω.
«Χωρίς βουλή χωρίς Θεό», μελοποιώντας έτσι την αταξία του νου μου και δίνοντας με αυτόν τον τρόπο διάσταση στις σκέψεις, που ξεπερνούν το εφήμερο του παρόντος μου. Γράφω γιατί δεν έχω τι να πω, είναι και οι απέναντι τοίχοι, που όχι μόνο δεν ακούν αλλά είναι και ανίκανοι να προκαλέσουν αντίλαλο. Αυτές οι λέξεις όμως της αταξίας του μυαλού, φεύγουν σε άγνωστους προορισμούς δημιουργώντας προϋποθέσεις για κάποια συνάντηση.
Καμία λαμπρή ιδέα, δεν μπορεί να τεθεί σε κυκλοφορία κατά την διάρκεια των γεγονότων.
Γράφω καθυστερώντας τις λέξεις…
«Λάμπα σβησμένη που ο χρυσός της λάμπει στο σκοτάδι χάρη στη μνήμη του φωτός που χάθηκε… Λέξεις που αφέθηκαν, όχι στον άνεμο, αλλά στο έδαφος, από τα δάκτυλα που δεν τις έσφιγγαν, σαν φύλλα ξερά που είχαν πέσει σ’ αυτά από κάποιο δέντρο αόρατα ακαθόριστο…»

Είναι ένοχοι

Σε 2 μέρες το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών θα αποφανθεί για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Επτά χρόνια πέρασαν. Οι δολοφόνοι έχουν δικαστεί και έχουν καταδικαστεί. Η απόφαση της κοινωνίας έχει βγει από την πρώτη στιγμή. Είναι ένοχοι!

Δυστυχώς όμως στο μαχαίρι του φονιά βρέθηκαν 425. 990 αποτυπώματα από όλους αυτούς που δυνάμωσαν με την ψήφο τους ένα φασιστικό μόρφωμα. Δεν ήξεραν; Τι δεν ήξεραν. Αυτή είναι η φασιστική πολιτική. Η βία, ο τρόμος, το πνίξιμο κάθε διαφορετικής φωνής.
Έπρεπε ένας γιος μας, να θυσιαστεί για να ομολογήσουν όλοι ξεκάθαρα πως πρόκειται για ένα ναζιστικό κόμμα.
Τι δεν ήξεραν, ότι τα «τάγματα εφόδου» δεν τα έχουν για παρελάσεις, αλλά για να δέρνουν και να δολοφονούν;
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτοί. «Πρόβλημα είσαι και εσύ που τους ψηφίζεις, τους ανέχεσαι και τους δικαιολογείς.
Αύριο μπορεί να είναι ο φίλος σου, ο συγγενής σου ο συνάδελφός σου. Ο φασισμός δεν κάνει διακρίσεις. Αρχίζει από τους μετανάστες, συνεχίζει με τους ομοφυλόφιλους και επεκτείνεται στους «διαφορετικούς». Όπου διαφορετικός, είναι όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους και κάνει το «λάθος» να το δηλώσει.
Τι δεν καταλαβαίνεις; Είναι ο φασισμός ηλίθιε...
Και για να κλείσω με σένα, που ούτε φασίστας είσαι, ούτε ναζιστής. Αντιλαμβάνομαι ήσουν απογοητευμένος, θυμωμένος, αδικημένος από ένα σύστημα που οδήγησε τη χώρα και το λαό της, στη φτώχεια και την εξαθλίωση, όμως αν είχες διαβάσει λίγο ιστορία, δεν θα είχες, πέσει από τα σύννεφα μετά την δολοφονία .
Συνήθως το τέλος βάφεται κόκκινο . Ελπίζω το αίμα του Παύλου Φύσσα, να αφυπνίσει εκείνο το κομμάτι του Ελληνικού Λαού, που με τη στήριξη του, νομιμοποίησε ένα ακροδεξιό, φασιστικό μόρφωμα.
Η Χρυσή Αυγή, ούτε χρυσή είναι , ούτε αυγή. Ένα μαύρο σκοτάδι είναι.
Τελειώσαμε; Όχι δεν τελειώσαμε. Δεν τελειώνεις εύκολα με το φασισμό. Η ενδεχόμενη εξάρθρωση αυτής της εγκληματικής συμμορίας, δεν σημαίνει ότι η φασιστική φλέβα που διαπερνάει ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, θα εξαφανισθεί.
Δεν τελειώσαμε. Μπορεί μια ομάδα φασιστών να χωθεί στη φυλακή ο φασισμός όμως στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, ζει και βασιλεύει.
«Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος» Επίλογος από το άρθρο του Μ. Χατζιδάκι για το νεοναζισμό

Πολύ λίγους ενδιαφέρουν αυτά που γράφω

Στον καθημερινό πόλεμο, με όπλα μόνο τις λέξεις, προσπαθώ να υπερασπιστώ τη ζωή, ντύνοντας την πολλές φορές με εκκωφαντικές φράσεις και προστατεύοντας την με απλήρωτες σιωπές.

Γι’ αυτό τα βήματα εξωκείλουν. Βλέπεις το βουνό και πλέον κοιτάς τι δρόμο μπορείς να χαράξεις. Δρόμο από την αρχή, δικό σου, που θα σε οδηγήσει εκεί που θέλεις, ακόμα και στο γκρεμό που θα έχεις επιλέξει όμως...

Πολύ λίγους ενδιαφέρουν αυτά που γράφω τελευταία. Ο κόσμος έχει προβλήματα, νοιώθει ανασφάλεια φόβο και μοναξιά. Η συνέχεια με πιο ενδιαφέροντα θέματα, ξεχωριστά για τον καθένα και κοινά για όλους. Μπορεί η επιστήμη να κατασκευάζει τεχνητά συκώτια, σπλήνες καρδιές χέρια πόδια, αισθήματα όμως…
«πληρώνουμε με της καρδιάς το αίμα» λέει η λαϊκή παροιμία. Τι ωραία πληρωμή, αναλλοίωτη στους αιώνες, ασύμβατη με την πλαστικοποίηση.
Στο ραδιόφωνο, που με συντρόφευε αργά το βράδυ, αναρωτιόνταν η Κυρία: «φαντάζεστε να έρθει η ώρα που θα υπάρχουν κάρτες και γι’ αυτές τις συναλλαγές; Θα λέμε: Με πλήγωσες, χρέωσε την κάρτα της καρδιάς μου με 5.000 ευρώ. Και μετά θα τραβιόμαστε με τους τόκους»
Ευτυχώς που κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Τεχνητά αισθήματα δεν γίνεται να κατασκευαστούν, γι’ αυτά δεν έχουμε ανάγκη την βοήθεια της επιστήμης, τα φτιάχνουμε μόνοι μας.
Πολλούς ενδιαφέρουν αυτά που γράφω παραπάνω. Ο καθένας χωριστά στο εργαστήρι του, έχει δουλέψει πολύ σκληρά για να χτίσει το δικό του κόσμο των συναισθημάτων. Μικρές οι διαφορές, τα περισσότερα μας ενώνουν και όταν κάποιος τα δημοσιοποιήσει, αυτός που τα διαβάζει είναι σαν να τα έχει γράψει ο ίδιος.
Υπάρχει τόσο έδαφος για να συναντηθούμε και εγώ ασχολούμαι με την “αριστερά” και τη “δεξιά” αυτά δηλαδή που μας θέτουν απέναντι. Στο κόσμο των συναισθημάτων πρέπει να πορευτούμε, όπως τον σμίλεψε, ο καθένας χωριστά, με τα δικά του χέρια και όταν έγιναν τα αποκαλυπτήρια, η αγάπη ήταν σε πρώτο πλάνο .
Όλοι έχουμε πληρώσει, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο με της καρδιάς το αίμα και αυτή είναι σπουδαία πληρωμή. Τις διαφορές από τις πλαστικές συναλλαγές μπορούμε να τις λύσουμε.