Τίποτα δεν κάνουμε

Από το Σεπτέμβρη αρχίζουν τα δύσκολα. Οι επιπτώσεις από την παγκόσμια οικονομική κρίση, θα γίνουν ορατές στην χώρα μας μετά το πέρας της τουριστικής σαιζόν. Τα πρώτα στοιχειά μιλούν για 30% μείωση, αν τα προσθέσουμε στη σταδιακή μείωση των τελευταίων χρόνων, τότε μιλάμε για καταστροφή.
Έχω την αίσθηση, που περιμένουμε με τα χέρια σταυρωμένα τη σειρά μας. Παρακολουθούμε το ντόμινο να πέφτει από μακριά και ευελπιστούμε ότι κάπου θα σταματήσει, εν τω μεταξύ το μονό που κάνουμε είναι διαπιστώσεις.
Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος, τι να κάνουν οι πολίτες όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός, και αυτό επιβεβαιώνεται από το χθεσινό, τηλεοπτικό του διάγγελμα, προσπαθεί να διαχειριστεί την κρίση επικοινωνιακά με όρους τηλεδημοκρατίας, που δεν απαιτούν να έχουν τα μηνύματα περιεχόμενο, αρκεί ένα καλό περιτύλιγμα.
Περιορίζεται σ' ένα διάγγελμα που δεν λέει τίποτα, απλά διαπιστώνει την καταστροφή και τις μαύρες μέρες που μας περιμένουν, Ούτε μία συγκεκριμένη πρόταση, καμία εξαγγελία επί της ουσίας.
…………………………………………………………………………….

Οι συχνές αναφορές στο χρόνο στην ηλικία και στη γενιά μας, είναι γιατί περίμενα περισσότερα. Τι κάνουμε; Και δεν ρωτάω ούτε την προπολεμική ούτε την νέα γενιά της τηλεόρασης, ρωτάω εμάς τη γενιά που τα ινδάλματα της, δεν προήλθαν από την τηλεόραση, τους ηθοποιούς τους γνωρίσαμε από το σινεμά και τους μεγάλους σύνθετες και τραγουδιστές τους είδαμε στο φυσικό τους χώρο
Η διαφορά είναι ότι αυτά που είδαμε τα επιλέξαμε, δεν μας τα έφεραν στο σαλόνι μας. Πήγαμε για να τους δούμε, πληρώσαμε για να τους δούμε. Δεν πατήσαμε απλά ένα κουμπί στο τηλεκοντρόλ.
Ρωτάω εμάς που δεν μεγαλώσαμε με την τηλεόραση. Είχαμε την τύχη να ζήσουμε χρυσές δεκαετίες και δύσκολα χρόνια, που μας έδωσαν εμπειρίες.
Ρωτάω εμάς που γνωρίζουμε καλά ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική είναι βαθιά κοινωνική και επιβάλλεται να βάλουμε πλάτη. Δεν αρκούν οι διαπιστώσεις, εδώ και τώρα να απαντήσουμε, εγκαταλείποντας τον άχαρο ρόλο του θεατή. Εγκαταλείποντας τις μοναχικές πορείες. Εδώ και τώρα να μπούμε μπροστά σε μια προσπάθεια συλλογική που θα ανοίξει δρόμους και για τις γενιές που έρχονται.
Τι κάνουμε σήμερα; Τίποτα δεν κάνουμε.


.

Μια τρύπα στη γεωγραφ'ια

Ένα παλιό που επανέρχεται στο προσκήνιο εξαιτίας, της αναπόφευκτης κρίσης. Έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δημιουργούν και οξύνουν τα προβλήματα. Οι τοπικές εκλογές προσλαμβάνουν εθνικό χαρακτήρα και το αποτέλεσμα, τον κυριότερο παράγοντα για πρόοδο ή στασιμότητα και οπισθοδρόμηση. Τρομάρα μας. Μια τρύπα στη γεωγραφία ( για να θυμηθούμε και το «Διδυμότειχο μπλουζ») είμαστε.
Γι’ αυτό υποστηρίζω σιγά – σιγά και ταπεινά σε μια παλλαϊκή άμυνα να μαζέψουμε τα συντρίμμια μας από τα κτυπήματα της νέας τάξης πραγμάτων και να κτίσουμε με διάθεση προοδευτική τις νέες συνθήκες διαβίωσης στον τόπο που μας ανήκει.
Το κυκλοφοριακό, η πολεοδόμηση, η καθαριότητα, η τουριστική κρίση, η ανεπάρκεια των υποδομών η εγκατάλειψη των μνημείων, η ανεργία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ακρίβεια και η φτώχεια, δεν είναι της αποκλειστικής μας ευθύνης. Η ευθύνη η δική μας βρίσκεται στην έριδα πάνω απ’ αυτά και στην ανυπαρξία κοινής στρατηγικής για τον περιορισμό τους.
………………………………………………………………………………………….
“Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, η σημερινή μας φτύνει, μας διαψεύδει μας εκτροχιάζει. Επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες. Μια ανάμνηση είμαστε. Και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου.”
………………………………………………………………………………………… Η ευθύνη μας, περιορίζεται στην αδυναμία μας να επιτύχουμε την πολυπόθητη κοινωνική συνοχή. Αυτή επί του παρόντος μπορεί να περιορίσει την ισοπέδωση. Και εμείς οι τυχεροί που ζήσαμε τις εμπειρίες μιας άλλης εποχής και ζούμε στο ξέφρενο ρυθμό του σήμερα, μας έμεινε η υπομονή για να αμυνθούμε.

Επιστροφή στις ρίζες

Πάντα με τα οικονομικά είχα μια κακή σχέση, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, ούτε με αυτήν την κρίση, που μπορεί να μην πολυκαταλαβαίνω όμως απ’ αυτά που ακούω κάθε μέρα, θα ήταν ψέμα να μην παραδεχτώ ότι μου έχει δημιουργηθεί μια κρίση ανασφάλειας. Αν την προσθέσουμε τώρα τα γενικά στα τοπικά, τότε η ανασφάλεια με οδηγεί στις ρίζες εκεί στις γέρικες ελιές που αντέχουν, ευτυχώς ακόμα στο χρόνο παρόλα τα δηλητήρια που τις ποτίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες.
«Έχω κάτι ελιές στο χωριό», θυμίζω στον εαυτό μου και η ανασφάλεια εξαφανίζεται.
Έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη, ότι η ανάπτυξης της πόλης και η ανάδειξη του μνημειακού χαρακτήρα της αντανακλά σε ολόκληρη την Κέρκυρα. Για να είμαστε δίκαιοι όμως θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η σχέση της πόλης με την ύπαιθρο στην ουσία είναι ισότιμη. Η προκοπή του χωριού είναι και προκοπή της πόλης. Ιδού τι έλεγε σε προεκλογική του ομιλία ο Ιάκωβος Πολυλάς.
«…Τότε ο Πολυλάς έπιασε στο χέρι του ένα μεγάλο κλωνάρι ελιάς, που το είχε ακουμπισμένο δίπλα του. Το σήκωσε ψηλά και δείχνοντας το συνέχισε:
Ιδού το άγιο των αγίων της Κέρκυρας και των Κερκυραίων. Ιδού το σύμβολο που θα συγκεντρώσει και έπρεπε να έχει ήδη συγκεντρώσει την προσοχή, την στοργή και το ενδιαφέρον κάθε πολιτευτού τιμίου, που ενδιαφέρεται πραγματικά για τον τόπο και την προκοπή του. Θ’ αγωνιστούμε εμείς γι’ αυτό. Πρώτος και κύριος αγώνας μας, πρώτη και κύρια μας επιδίωξις η προκοπή του χωριού. Γιατί η προκοπή του χωριού είναι και της χώρας προκοπή. Όχι απατεωνίες. Όχι δημοκοπίες, Όχι υποσχέσεις που μένουν απραγματοποίητες. Όχι ψέματα για να ξεγελάμε τους χωρικούς και να τους παίρνουμε την ψήφο. Δεν θα κάνουμε αυτό εμείς. Ποτέ! Στο πρόγραμμα μας είναι πρώτ’ απ’ όλα αυτός ο αγώνας. Τόσο μάλιστα, που και όλη μας η πολιτεία αυτός ο αγώνας θα την καθοδηγεί. Αυτός θα προπορεύεται και γι’ αυτό, να, αυτό το κλαρί της ελιάς, το κάνω σύμβολο του αγώνα μας, σύμβολο του κόμματος μας, σύμβολο δικό μου και δικό σας και σύμβολο του κάθε Κερκυραίου που πονάει την Κέρκυρα και θέλει στ’ αλήθεια να δουλέψει γι’ αυτήν».
Δυστυχώς αυτή η αμφίδρομη σχέση έχει πάψει προ πολλού να υφίσταται. Πέσαμε με τα μούτρα στην τουριστική ενασχόληση εγκαταλείποντας το «άγιο των αγίων της Κέρκυρας». Τώρα που οι επισκέπτες μας έχουν γυρίσει την πλάτη, εμείς περιμένουμε το μάννα εξ ουρανού.
Τότε η Κέρκυρα είχε πολιτικούς που την πονούσαν. Σήμερα; Μια φωτογραφία του κτηρίου της Ένωσης Συνεταιρισμών στην «Παλλάδα» θα σας απαντήσει.

Ότι αγαπήσαμε είναι αθάνατο

Πάντα περιμένω, να κρυώσει το συναίσθημα, πόνος, αλλά και χαρά, για να γράψω. Ακόμα και εκείνα τα «θυμωμένα κείμενα», αφού εξατμίστηκε ολοκληρωτικά ο θυμός, αποτυπώθηκαν. Διατηρώ με αυτόν τον τρόπο μια απόσταση ασφαλείας από τα συναισθήματα, που στις περισσότερες των περιπτώσεων με οδηγούν σε λάθος μονοπάτια.
Θα μπορούσα να γράψω το παρακάτω λίγο μετά το χωρισμό;
«Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα. Τίποτα δεν χάσαμε, μπορεί να υποφέραμε, αλλά κερδίσαμε. Ότι αγαπήσαμε κυκλοφορεί στο αίμα μας, ανεβοκατεβαίνει στις αρτηρίες, περνάει από τα καρδιά μας. Διεισδύει στα νέα μας συναισθήματα και μας παγιδεύει στο λάθος των συγκρίσεων. Ότι αγαπήσαμε ζει πάντα μαζί μας».
Όχι. Και αν το έγραφα δεν θα το πίστευα, ο εγωισμός που κυριαρχεί αυτές τις ώρες σε συνδυασμό με το παράπονο την αγανάκτηση, την «προδοσία», δεν θα με άφηναν να δω και να πιστέψω την αλήθεια. «Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα». Όλα κερδισμένα και με ένσημα βαρέα. Για σύνταξη βέβαια δεν γίνεται λόγος, υπάρχει και η γεροντική απασχόληση, που μπορεί να σε εξευτελίζει στα μάτια των παιδιών, η χαρά όμως εκεί στην άκρη της ζωής είναι μεγάλη.
Την ώρα του πόνου, ανασύρω πάντα από το παρελθόν τις εικόνες που αποτυπώθηκαν για τον πόνο χωρίς τον πόνο. Ξάστερες εικόνες καθαρές, με αισθήσεις και μυαλό σε θέση μάχης. Τις άλλες τις οδυνηρές τις θάμπωσε η αγάπη.