Σφυρίζει ακόμα ο άνεμος...

Για τη συνέχεια έσκαψα βαθύτερα. Από το φωτεινό δωμάτιο τράβηξα πέντε λέξεις. Δεν θέλω να γράφω για όλα, χρησιμοποιώντας την ευκολία που μου προσφέρει η επιφάνεια. Δεν θέλω να γράψω αυτά που μου υπαγορεύει ο μικρόκοσμος, που ζω. Θέλω να γράψω από εκεί ψηλά, που ίσα - ίσα τον διακρίνω, από εκείνο το σημείο που κάθε λεπτό νοιώθω αθάνατος. Να γράψω λίγες λέξεις, που δεν θα υπαγορεύονται από θυμούς, απογοητεύσεις, προσωπικές πικρίες. Λίγες λέξεις που φυτρώνουν αυθαίρετα τη στιγμή που σκέφτεσαι να αγαπήσεις τα πάντα και όλους. Από μπροστά κόκκινο το δειλινό, από πίσω “τα κόκκινα γκρεμά”.

Πρώτη φορά έβλεπα τόσο καθαρά χρώματα συγκεντρωμένα στον ορίζοντα, ακόμα και τα γκρίζα εξέπεμπαν μια παράξενη ένταση και κρατούσαν εξαίσια θέση μέσα στην χρωματική πανδαισία.
Σαν ένα γλυκόπικρο παραμύθι να το πάρετε. Ένα παραμύθι που διαβάζεται την άνοιξη για να ξορκίσει το το φθινόπωρο, που μας μεθά όσο και αν μας φοβίζει. Η ώχρα του καιρού χρωμάτισε το αύριο. Οι αναμνήσεις πλέον στα χρώματα της άμμου.
“Πείρα της νοσταλγίας το λιλά, που παραμένει έτσι, ακόμα και όταν υπαγορεύεται από το ροδί της ύφεσης, το έριξα στην παλέτα και στη συνέχεια πρόσθεσα το γκρι μοβ της λήθης, το βαθύ γκρενά της αμαρτίας και γύρω γύρω την τοξίνη των γραμμάτων. Τίναξα ίχνη άσπρης σκόνης απ' τα μαλλιά μου και την ανακάτεψα με χρώματα των χειλιών που πάνω τους είχε ξεθωριάσει η ευθύνη. Η μπλε φλεβίτσα εφιάλτης και παράδεισος, μαζί με το βαθύ γαλανό, όπως το κύμα, που σπάει τα μούτρα του στο βράχο. Έριξα λίγο νερό της μοναξιάς και πρόσθεσα ροδί, όπως το χρώμα της πληγής της φρέσκιας, μαζί με το μαβί της υπέρβασης, μενεξεδί της ψυχής, ροδακινί της πορείας. Στο τέλος το κόκκινο το χρώμα και το λευκό που έρχεται μόνο του. Έβαλα στο αυτί μου ένα μεγάλο κοχύλι, σφυρίζει ακόμα ο άνεμος και στο μυαλό μου ο λαιμός της με γεύση αλμύρας ...”

Εξαντλήθηκαν τα όρια της ανακύκλωσης

Και ενώ η ανακύκλωση έχει σταματήσει και έχουμε πήξει στα ανακυκλώσιμα σκουπίδια. Η ανακύκλωση στο πολιτικό προσωπικό συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό.

Τόσα χρόνια «στο γύρω γύρω όλοι», ζαλίστηκα. Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Τόσα χρόνια ψελλίζουν πεθαμένα λέξεις, όπως
«ανάπτυξη», «συνεργασία», «πρόοδος», «συλλογικότητα», «συντροφικότητα», διαφάνεια. Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας.
Έχει ραγίσει το γυαλί, εξαντλήθηκαν τα όρια της ανακύκλωσης.
Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα, γιατί οι λέξεις, όση δύναμη και να διαθέτουν, είναι βέβαιο ότι θα παρασυρθούν στην δίνη του τίποτα. Στον τόπο του λίγο πριν, λίγο μετά , στο πουθενά.

Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο, του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που μας αθωώνει.

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Πάνω από τα κατεστραμμένα μνημεία, από τα υπεραιωνόβια δέντρα της άγιας ελιάς, που για χρόνια στήριξαν την τρελή πορεία μας. Πάνω από την απαράμιλλου κάλλους ομορφιά, που ακόμα και με τα μάτια κλειστά δεν αμφισβητείται, ελπίζει να μας δει πιασμένους από το χέρι μεταμελημένους, έστω και την ύστατη στιγμή. Ελπίζει ότι αυτό το φιλί του αποχαιρετισμού από ένα στόμα μπορεί να είναι φιλί χαιρετισμού, φιλί ζωής, συνέχειας και νέας πορείας...

Έχουν μαζευτεί πολλά όπως τα σκουπίδια που μας πνίγουν και τότε δεν μπορείς να ξεφορτωθείς από πάνω σου άλλη μια σακούλα ευθύνες, γιατί αυτό που θα πετύχεις είναι να μεγαλώσεις ακόμα περισσότερο το ψηλό βουνό των προβλημάτων, που απειλεί να μας πλακώσει.

Να πάρουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Μήπως και αναστήσουμε, αυτόν τον τόπο που μας γέννησε και μας ανέχεται ακόμα.

Δεν θέλουν να υπηρετήσουν την πόλη, θέλουν να πάρουν την πόλη

Σημασία έχει η πρόθεση. Και οι προθέσεις των περισσοτέρων, που κόπτονται για την εξουσία εδώ στη μικρή μας πόλη, κάθε άλλο παρά αγαθές είναι. Μικρά και μεγάλα συμφέροντα, άκρατες φιλοδοξίες και βλακείες, σκοτεινές συναλλαγές και ότι δεν έχει σχέση, με το ζητούμενο, που είναι να υπηρετήσουν την πόλη και τους πολίτες, συνθέτουν ένα προεκλογικό σκηνικό, που αρχίζει πλέον να γίνεται ορατό οκτώ μήνες πριν τις Δημοτικές εκλογές. Δεν θέλουν να υπηρετήσουν την πόλη, θέλουν να πάρουν την πόλη.

Έχω υποστηρίξει κατά καιρούς, ότι η ενότητα περνάει μέσα από την σύγκρουση. Η δύναμη που θα προκύψει, θα έχει την ανάλογη συνοχή, ώστε να μπορεί να υποστηρίξει τις θέσεις της και να εφαρμόσει την πολιτική της. Η σημερινή «χλαπάτσα», αποτέλεσμα σκοπιμοτήτων, που έχει προκύψει απ’ αυτό το ανακάτεμα, δεν μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στην επίλυση των τοπικών προβλημάτων. Και δεν αναφέρομαι σε ιδεολογίες, αυτές μάλλον δεν υπήρξαν ποτέ.

Σεβαστή λένε η φιλοδοξία του καθενός. Η φιλοδοξία ποτέ δεν είναι σεβαστή, γιατί περιέχει εγωισμό. Κανείς φιλόδοξος δεν ξέρει που πρέπει να σταματήσει, βρίσκεται σε μια αέναη διαδικασία προσωπικής κατάκτησης, εις βάρος τις περισσότερες φορές της κοινωνίας.

Ο φιλόδοξος μετέρχεται χίλιους τρόπους προκειμένου να ικανοποιήσει την αρρώστια του. Το πάθος του τον οδηγεί πολλές φορές στην ανεντιμότητα, στον συμβιβασμό, στο ξεπούλημα.

Η φιλοδοξία, κυρίως στην πολιτική πρέπει να συνοδεύεται και με τα απαραίτητα προσόντα, σε διαφορετική περίπτωση, όχι μόνο δεν πρέπει να την σεβόμαστε αλλά να την πολεμάμε.

Τώρα για όλο αυτό το αλισβερίσι: Στους δημοτικούς συνδυασμούς, που αποτελούνται από εθελοντές και ανθρώπους που υποτίθεται θέλουν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, οι μεταγραφές της προεκλογικής περιόδου ξεπερνούν αυτές των ποδοσφαιρικών ομάδων. Στο ποδόσφαιρο άλλωστε, οι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται για πολλά χρόνια σε μια ομάδα, χαρακτηρίζονται σημαία της ομάδας και είναι δημοφιλείς στις τάξεις των φιλάθλων. Δεν είναι όμως λίγες οι περιπτώσεις που ακόμα και σ΄ αυτό το σκληρό περιβάλλον η αγάπη για την ομάδα, παραμερίζει συμφέρουσες προτάσεις.

Αντίθετα υποψήφιοι, δημοτικών συνδυασμών, εκεί που έφτυναν χωρίς αιδώ σήμερα γλύφουν. Έχουν το θράσος να ζητούν τη ψήφο του Λαού για να υπηρετήσουν εκείνα που πολεμούσαν την προηγούμενη τετραετία. Δεν έχουν κανένα σκοπό να προσφέρουν στην κοινωνία, μια θέση στον ήλιο αναζητούν για να ικανοποιήσουν τις μωροφιλοδοξίες του και τα στενά προσωπικά τους συμφέροντα.

Όλοι αυτοί, δεν θέλουν να υπηρετήσουν την πόλη, θέλουν να πάρουν την πόλη.

Ποιος έκλεψε το χαμένο χρόνο μας φίλε;

Δρόσισε, γιατί τελικά όλα στο μυαλό μας είναι, αν θέλουμε να ζήσουμε στη ζέστη και στην υγρασία, θα το κατορθώσουμε και ας φυσάει έξω ο βοριάς…

Τι πάει να πει παράπονο, μόνο με τον εαυτό μας κολλάει αυτή η λέξη, παράπονο που δεν αφήσαμε την αύρα να μας διαπεράσει και έμεινε η υγρασία να μας οδηγήσει στη μιζέρια. Παράπονο που δεν τινάξαμε με δύναμη το κεφάλι μας και αφήσαμε όλα αυτά τα ενοχλητικά έπεα πτερόεντα να μας ζαλίσουν τον έρωτα.

Ετοίμασα το σπίτι κατάλληλα για να με δεχτεί μόνον. Το φώτισα με κάθε είδους πολύχρωμα κεριά. Ένα στρογγυλό ασημί κομμάτι φωτός, από τις τελευταίες αχτίδες του ήλιου, ξεχώριζε στο κέντρο της θάλασσας απέναντι, κάποιοι θα μπορούσαν να το εκλάβουν σαν σημάδι και να έδιναν τη δική τους μεταφυσική εξήγηση. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια συγκυρία φυσικών φαινομένων .

Μόνος στο σπίτι. Έχω την εντύπωση, ότι έζησα ανάποδα. Νομίζω ότι ξεκινάω τη ζωή μου από το τέλος. Νοιώθω λίγο - λίγο κάθε τέτοια ώρα, να αυτοκτονώ και να πενθώ τον παραλίγο θάνατό μου.

Υπό το φως των κεριών, που αναδεικνύεται σιγά - σιγά, ύστερα από το βασίλεμα του ήλιου, σου γράφω εσένα φίλε μου, που έφυγες πριν 40 χρόνια.

“Ξέρεις μεγαλώσαμε . Νοιώθω τη ζωή να μου ξεφεύγει από τα χέρια. ένα τρενάκι που τρέχει στο κάμπο χωρίς μηχανοδηγό. Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχουμε χάσιμο φεγγαριού . Οι άνθρωποι δεν κάνει να σκέφτονται. Ούτε που ονειρεύεται κανείς σήμερα, είναι λέει χάσιμο χρόνου. Ακόμα και ο έρωτας στα χρέη τους μπαίνει. Στις μέρες μας τα έντονα συναισθήματα έχουν αντικατασταθεί από την γκριμάτσα της “Κολυνος”. Η επανάσταση δεν είναι πια των ανθρώπων αλλά των μηχανών. Το τηλέφωνο απαντά με την φωνή σου και συ ακούς τους άλλους από τον καμπινέ. Αλλάζεις το κλαρίνο με βιολί και κάνεις βιόλα την κιθάρα. Τώρα φίλε μου τον πόλεμο τον βλέπουμε μέσα από τη τηλεόραση και κάθε βράδυ στο σαλόνι γίνονται φόνοι, μοιχείες, καλλιστεία τσακωμοί. Ζωή χαρισάμενη, όπως χαλασμένη, μέσα και έξω. Ποιος έκλεψε το χαμένο χρόνο μας φίλε;”

Δρόσισε στο μυαλό μου και τα “θέλω” από παράκληση έγιναν απαίτηση. Θέλω μια αγάπη να μην σβήνει ποτέ να είναι ανεξίτηλο το χρώμα της. Θέλω μια αγάπη να με αντέχει. Και να την αντέχω βεβαίως αφού όλη αυτή η ανταλλαγή είναι από τις σκληρότερες στον κόσμο του εμπορίου των αισθημάτων.

Η ευτυχία δεν θα μας βρει ξαπλωμένους κάτω από ένα ίσκιο. Η ευτυχία θα μας βρει σε μια στροφή της ανηφόρας.