Πέμπτη 7 Μαΐου 2020

Μας πήρανε και τα σκουπίδια


Έτσι απλά, με υποτονικές έως μηδενικές αντιδράσεις, έφυγε η διαχείριση των απορριμμάτων από τα χέρια μας.
Με τη ψήφιση του άρθρου 93 του νομοσχεδίου για το περιβάλλον, η διαχείριση των απορριμάτων περνάει σε μια υπό υπό ίδρυση Α.Ε που θα λειτουργεί στο επίπεδο της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων.
Πολλά κρύβονται πίσω από μια τέτοια εξέλιξη, άλλωστε τα σκουπίδια για όλους εμάς, μπορεί να είναι άχρηστα, για κάποιους όμως και αυτό σε μεγαλύτερη κλίμακα, είναι χρυσός.

Είναι μια μεγάλη ήττα για τους Δήμους αλλά και για την κοινωνία. Όπως έγραφα παλαιότερα, με αφορμή τη μεταφορά: “Τα σκουπίδια, είναι δικά μας, δεν μας τα έστειλε κανένας Θεός και ούτε προήλθαν από λοιμούς, σεισμούς καταποντισμούς. Είναι ότι περίσσευσε στο τραπέζι μας, προστάτευσαν και μετέφεραν με ασφάλεια τα αναγκαία αγαθά που μπήκαν σπίτι μας. Πριν γίνουν άχρηστα ήταν χρήσιμα. Την ίδια προσοχή, φροντίδα και σεβασμό, που απολάμβαναν πριν γίνουν σκουπίδια, θα πρέπει να έχουν και μετά, που περνούν στην αχρηστία.” Δυστυχώς δεν το κάναμε. Και μια κοινωνία που δεν μπορεί να διαχειριστεί τα της, δεν μπορεί να διαχειριστεί τίποτα.
Σε άρθρο του, που δημοσιεύτηκε χθες στην εφημερίδα "Ενημέρωση”, ο πρώην Δήμαρχος Χρύσανθος Σαρλής αναφέρει:
“Πρόκειται για σχεδιασμό καταστροφικό για τα νησιά του Ιονίου, ο οποίος δεν έχει καμία δικαιολογητική βάση, επιχειρείται «τυφλά» από την απόσταση του κυβερνητικού κέντρου, χωρίς γνώση των πραγματικών συνθηκών που ισχύουν στα νησιά - περιφερειακές ενότητες και του έργου που έχει πραγματοποιηθεί ή βρίσκεται σε εξέλιξη, χωρίς να σταθμίζει τις σοβαρές και ανεπανόρθωτες συνέπειες της απώλειας πολύτιμου χρόνου που θα προκαλέσει ιδιαίτερα στην Κέρκυρα...”
Δυστυχώς χάθηκε πλέον η πρωτοβουλία των κινήσεων σε ένα θέμα που μόνο εμάς αφορά. Με τους Δήμους υπήρχε μια αμεσότητα, άντε τώρα σε μια ενδεχομένη κρίση, να ακουστεί η φωνή μας στην μακρινή Σικελία.

Τρίτη 5 Μαΐου 2020

Από κάπου πρέπει να κρατηθούμε

Μπορεί ν’ ακούγεται προκλητικό. Σε μια περίοδο που τα καφενεία, τα μπαρ και τα εστιατόρια, θα παραμείνουν κλειστά μέχρι το τέλος του μήνα, εγώ να γράφω για αισθητική και ατμοσφαίρα. Συμμερίζομαι το γεγονός ότι η πανδημία λειτούργησε καταστροφικά για το κλάδο της εστίασης και η πολιτεία θα πρέπει να τον στηρίξει με κάθε τρόπο, επιμένω όμως, ότι δίνεται και μια ευκαιρία να απαλλαγούμε από την κακογουστιά. Αυτό το διάλειμμα μπορεί να λειτουργήσει δημιουργικά για την επόμενη μέρα. Το παρακάτω το έγραψα όταν αυτό που ζούμε μόνο στο σινεμά είχε παιχτεί.
“Έκανα μια βόλτα στην πόλη, στην πόλη μας. Ούτε ζεσταινόμουν ούτε κρύωνα. Θα τα χάσουμε όλα. Από κάπου πρέπει να κρατηθούμε. Μέσα σ’ αυτή τη θάλασσα των καφέ και των μπαρ έψαχνα μικρούς βράχους να κρατηθώ, κάποιο καφενείο κάποιο μπαρ το “Ναυάγιο”, που έχει ιστορία και χαρακτήρα. Απεχθάνομαι τους ανώνυμους χώρους συνάθροισης της μάζας. Έψαχνα ένα χώρο που οι άνθρωποι συναναστρέφονται, επικοινωνούν, διαμορφώνουν ένα ήθος συνύπαρξης. Έψαχνα ένα χώρο με αισθητική και ατμόσφαιρα που θα τον ορίζουν οι άνθρωποι που τον επισκέπτονται και οι μαγαζάτορες.
Που να βρω...ανώνυμα, άχρωμα, που ο καφές και το ποτό παύει να είναι τελετή απόλαυσης και συνάντησης, γίνεται είδος ταχείας κατανάλωσης, και το μαγαζί σταθμός ανεφοδιασμού καφεΐνης και αλκοόλ. Μαγαζιά αδηφάγα που καταλαμβάνουν πεζόδρομους, πλατείες και πεζοδρόμια και τα μετατρέπουν σε θάλασσες τραπεζοκαθισμάτων.
Δεν είναι μόνο στην πόλη μας, όπως γράφει ο Νίκος Ξυδάκης “ Μαγαζιά ομογενοποιητικά των προσώπων, ισοπεδωτικά των παρεών, καταπίνουν τους θαμώνες. Υποδέχονται ακίνητους, στάσιμους, παθητικούς, πελάτες χωρίς συνομιλίες και ανταλλαγές, χωρίς ιστορική μνήμη. Ανοίγουν, κλείνουν, χρεοκοπούν, ξεπλένουν χρήμα, φτιάχνουν φωλιές για τον κόσμο των χασομέρηδων, αλλά και της νύχτας και των συναλλαγών της”. Σας θυμίζει κάτι αυτό;
Η αισθητική τους προκύπτει από την μόδα που λατρεύει ο εκάστοτε διακοσμητής, ανοξείδωτος χάλυβας, καπλαμάς, γυαλί, δερματίνη, ξύλινα ντεκ ιστιοπλοϊκού ― όλα γεωμετρημένα, καινούργια, φουτουριστικά, με ετοιματζίδικη χλιδή. Η ατμόσφαιρα ορίζεται από το σούρτα-φέρτα κλαρινογαμπρών και νυμφιδίων, από τα μπιτάκια που ακούγονται αδιάκοπα στα μεγάφωνα, από τις φράκταλ συστοιχίες των φραπέ και των φρέντο. Οι άνθρωποι κοιτούν μπροστά, απλανώς, πάνω από τα ποτήρια, μέσα από τζαμαρίες, προς την απέναντι καφετέρια. Είναι μια λίμνη αρυτίδωτη, αβαθής, όπου δεν συμβαίνει τίποτε. Μια αχανής επιφάνεια. Στην επιφάνεια αυτή αντανακλάται μια κοινωνία αναλόγως στάσιμη, απαθής, που παρακολουθεί εταστικά το θέαμα της αργής διαλύσεως του αφρόγαλου, σαν θαύμα επαναλαμβανόμενο”.
Έφυγα ούτε ζεσταινόμουν ούτε κρύωνα . Απόψε δεν βρήκα,την επόμενη φορά θα βρω κάποιο κρυμμένο και θα κρατηθώ.”
Μετά την πανδημία και με το χρόνο που έστειλε καθαρό οξυγόνο στο μυαλό και πήρε βαθιές ανάσες, το ελπίζω...

Δευτέρα 4 Μαΐου 2020

Από αύριο ας δώσουμε μια ευκαιρία στην πραγματική επικοινωνία

Γέμισε το fb λουλούδια και ευχές τις τελευταίας μέρες. Από αύριο δειλά δειλά βγαίνουμε από το σπίτι. Η αλήθεια είναι, ότι αυτές τις μέρες του εγκλεισμού, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχαν την τιμητική τους, ήταν ένα ανοιχτό παράθυρο προς τον έξω κόσμο.
Διάβασα πάλι τα παλιά μου κείμενα για το διαδίκτυο. Επικριτικά, σκληρά θα έλεγα. Ναι είχα επιχειρήματα, δεν έδειξα όμως καμία επιείκεια.
“Κουράστηκα”, με μεγάλα γράμματα σε κόκκινο φόντο, έγραφε στο fb. ένας διαδικτυακός μου φίλος. Μου έκανε εντύπωση, έκανα like συμπαράστασης με μια καρδιά μαύρη, σε μια κραυγή που ο άνθρωπος ήθελε να ακουστεί στα πέρατα της γης. Ήθελε να τ’ ακούσουν οι φίλοι του οι πραγματικοί, ήθελε να το ακούσει κάποιος δικός του. Και που να τα πει... “τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι του ξενιτεμένοι , οι δρόμοι ήταν αδειανοί κι η πολιτεία του πιο ξένη...”
Εκείνη η κραυγή απόγνωσης, με έκανε να δω με επιείκεια, όλα αυτά που διαδραματίζονται στον μαγικό κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. “ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ” φώναξε σε ένα μεγάλο χωνί, με την ελπίδα κάποιοι να τον ακούσουν. Αυτή η ανάγκη κάπου να τα πει και που δεν είχε, αφού τους παραδοσιακούς του δέκτες, τους κατάπιε η τεχνολογία, έκανε την υπέρβαση.
Μπορεί να τα φωνάζει στον αέρα, όμως πολύ θα ήθελε να εκμηδενίσει την αδιάβατη απόσταση του διαδικτύου και να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τους φίλους του, να τους κοιτάξει στα μάτια.
Η ανάγκη για επικοινωνία έχει δημιουργήσει αυτήν την εικόνα και η ευκολία βεβαίως του μέσου, έχει οδηγήσει στην υπερβολή.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Διαδίκτυο είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο, το οποίο πέρα από τις άλλες χρήσεις του, βοηθά στην επικοινωνία με έναν τρόπο εντυπωσιακά γρήγορο και ευχάριστο. Δίνει την πολυτέλεια της διατήρησης της επαφής, ενώ ταυτόχρονα βοηθά στην καταπολέμηση των συναισθημάτων μοναξιάς που μπορεί να βιώνει κάποιος.
Δυστυχώς, πολλοί χρήστες αντί να τα χρησιμοποιούν επικουρικά στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, φτάνουν στο σημείο να τις υποκαθιστούν με τη διαδικτυακή επικοινωνία. Οι διαδικτυακές φιλίες υποκαθιστούν τις φιλίες στην πραγματική ζωή.
Όμως, καμία οθόνη δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή. Μια φιλία δε θα μπορούσε ποτέ να διατηρηθεί με αυτό τον τρόπο, ακριβώς επειδή αποκτάς και επίγνωση των ελαττωμάτων του άλλου και δεν τον ωραιοποιείς. Το διαδίκτυο μπορεί να δώσει την ευκαιρία να σχετιστείς ευκολότερα με άλλους ανθρώπους, αλλά μπορεί να λειτουργήσει εξίσου και διαβρωτικά, λόγω του ότι δεν υπάρχει η φυσική και ανθρώπινη επαφή.
Λίγο -πολύ όλοι είμαστε ένοχοι. Στην προσπάθεια μας να απαθανατίσουμε ένα τέλειο ηλιοβασίλεμα, στην τελική δεν απολαύσαμε ποτέ το θέαμα, ή αντί να απολαύσουμε το φαγητό που έχουμε μπροστά μας, η πρώτη μας έννοια είναι να το φωτογραφίσουμε και να το μοστράρουμε για να το δουν οι διαδικτυακοί μας φίλοι. Το παν είναι το μέτρο. Να ζούμε την καθημερινότητά μας και όχι απλώς να την καταγράφουμε.
Από αύριο σιγά σιγά ας δώσουμε μια ευκαιρία στην πραγματική επικοινωνία.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...