Τρίτη 16 Μαρτίου 2021

Μπράβο Κύριε Μποζίκη. Αυτήν την Αστυνομία θέλουμε

Πέρυσι τέτοια εποχή απ’ αυτήν εδώ τη στήλη, είχα καταγγείλει τα πολλά και τα άδικα πρόστιμα που βεβαίωνε η αστυνομία στους πολίτες στην Κέρκυρα, για “άσκοπη μετακίνηση ”, οι μάσκες έβλαπταν την υγειά τότε.

”Κάτι άλλο συμβαίνει” έγραφα , “από τη μία τρομοκρατούν από την άλλη εισπράττουν, σε μια συγκυρία μάλιστα που μας έχει τρομοκρατήσει ο κορωνοϊός και η οικονομία έχει παγώσει.
Αν θέλουν να πάρουν αυστηρότερα μέτρα να τα πάρουν, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν πλασματικό αριθμό παραβάσεων. Φαντάζομαι ότι υπάρχει κεντρική οδηγία, και συγκεκριμένος στόχος. Είναι άδικο όμως να εξαντλείται η αυστηρότητα σε πολίτες που ακολουθούν τις οδηγίες.” αυτά πέρυσι. Εφέτος ήρθε η επιβεβαίωση. Ο πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Κέρκυρας, Νίκος Μποζίκης, μετέφερε το κλίμα που επικρατεί εντός της αστυνομίας σε σχέση με τους αριθμούς-στόχους των κλήσεων που θα φορτώσουν στους πολίτες τα όργανα της τάξης.
Σε συνέντευξή του στο τοπικό τηλεοπτικό σταθμό Starτ, o N. Μποζίκης, εξέφρασε την έντονη διαφωνία του ίδιου και συναδέλφων του με τον τρόπο που η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τους αστυνομικούς.

πρόσωπος των αστυνομικών κατήγγειλε πως οι οδηγίες, τόσο από την υπηρεσία, όσο και από τον ίδιο τον υπουργό είναι «φέρε τόσες παραβάσεις» για τον κορωνοϊό, συνοδευόμενες μάλιστα από απειλές.
«Δεν είναι αυτή αστυνόμευση, δεν είναι αυτό αστυνομία. Θα πρέπει η αστυνομία να είναι κοντά με τον κόσμο, αγκαλιά με τον κόσμο, να πολεμάει το έγκλημα και τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα. Αυτό που μας έχουν ορίσει αυτή τη στιγμή να κάνουμε είναι πραγματικά ντροπή για την αστυνομία, γιατί δεν είναι πραγματικός ο στόχος να λύσουμε το πρόβλημα του κορωνοϊού, γιατί βλέπουμε παρά τις παραβάσεις που βεβαιώνονται καθημερινά, το πρόβλημα συνεχίζεται. Με λίγα λόγια, την ανεπάρκεια της κυβέρνησης σε πράγματα που δεν μπορεί να πετύχει, δεν θα την βγάλουμε εμείς» αναφέρει, μεταξύ άλλων ο Ν. Μποζίκης.
«Και αν σας πω το bullying που δέχονται καθημερινά οι συνάδελφοί μου, την ώρα που φεύγουν για τη δουλειά «αν δε φέρεις δέκα παραβάσεις μην έρθεις μέσα». Αυτό είναι bullying. Το καταγγέλλω, ειλικρινά» αναφέρει σε άλλο σημείο της συνέντευξής του, τονίζοντας πως «εάν πιστεύουν ότι δουλεύουμε σε κανενός το χωράφι και είναι η εποχή που βαράγαμε με τον βούρδουλα, είναι γελασμένοι. Λοιπόν δεν θα μας κάνει κανένας να ντρεπόμαστε γι’ αυτό που είμαστε».
«Είμαστε μέλη αυτής της κοινωνίας και δεν θα μας κάνουν να νιώθουμε πραγματικά ντροπή γι’ αυτό που γίνεται καθημερινά, και αυτοσκοπός να είναι το πόσες παραβάσεις βεβαίωσε ο αστυνομικός για covid στην Κέρκυρα» αναφέρει σε άλλο σημείο.
«Δεν θα παίξει κανείς με την τιμή και την υπόληψη της οικογένειάς μας, και την οντότητάς μας.Δεν θα γίνουμε το πλυντήριο της βρωμιάς τους και της ανεπάρκειάς τους για μία ακόμα φορά» συμπληρώνει, και αποκαλύπτει τι διαμείφθηκε μεταξύ Χρυσοχοΐδη και αστυνομικών την περασμένη εβδομάδα, κατά την επίσκεψη του υπουργού στην Κέρκυρα.
«Και όλο αυτό χάρη στην πίεση που δέχεται ο αστυνομικός «φέρε τόσες παραβάσεις». Ε όχι, δεν είναι αυτό κύριε υπουργέ, αυτό που ζητήσατε προχθές που ήρθατε εδώ πέρα, «γράφτε όσες γίνεται πιο πολλές παραβάσεις». Ο αστυνομικός είναι άνθρωπος» ανέφερε ο πρόεδρος των αστυνομικών του νησιού, ενώ σε ερώτηση της δημοσιογράφου για το εάν πράγματι ζητήθηκε κάτι τέτοιο από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, ο ίδιος απάντησε «αυτό πληροφορήθηκα, ας με διαψεύσουν».
«Δεν θα γίνουμε εμείς το πλυντήριο της κυβέρνησης, και της κάθε κυβέρνησης, για μία ακόμα φορά. Κάναμε πολλά χρόνια και πολλούς αγώνες να πετάξουμε από πάνω μας τη ρετσινιά του μπάτσου.Είμαστε Έλληνες αστυνομικοί, προσπαθούμε να εκδημοκρατιστεί αυτός ο θεσμός. Και το μόνο δικαίωμα που μας έχουνε δώσει είναι -δυστυχώς γι’ αυτούς- είναι ο συνδικαλισμός, η φωνή μας. Δεν έχουμε δικαίωμα απεργίας, φανταστείτε. Εάν είχαμε δικαίωμα απεργίας θα ήταν όλοι οι αστυνομικοί στο δρόμο» υπογράμμισε ακόμα ο εκπρόσωπος των αστυνομικών του νησιού μας.
Η συνέντευξη του κ. Μποζίκη έγινε πανελλήνιο θέμα. Οι θέσεις του συμπατριώτη μας συνδικαλιστή αστυνομικού, μας εκφράζουν απόλυτα. Αυτήν την Αστυνομία θέλουμε. Μπράβο Κύριε Μποζίκη.

Φέτος φοράμε τις κάτω μάσκες

Πάντα μου φέρνουν κάτι γλυκό, κάτι έντονα ερωτικά αυτές οι μέρες με τις μάσκες. Τις μάσκες που άφηναν ανοιχτά τα χείλη και τα μάτια να παίζουν, με την ασφάλεια της ανωνυμίας και την μαγεία του μυστηρίου. Η φαντασία που κάλπαζε ασθμαίνοντας, μας φανέρωνε πίσω από το άγνωστο αυτό που θέλαμε, αυτό που ποθούσαμε. Είναι μια ευκαιρία αυτές τις ημέρες να πούμε τις αλήθειες που φοβόμαστε. Φέτος φοράμε τις κάτω μάσκες, αυτές που κρύβουνε τα χείλη και μεγαλώνουν την απόσταση μεταξύ μας. Φέτος οι χαρταετοί θα μείνουν καθηλωμένοι στο έδαφος εκεί ψηλά κολλάει...


Και πέρασαν οι μέρες παρασέρνοντας σελίδες απ’ τα ημερολόγια. Πέρασαν και ξεχαστήκαν, μαζί με κάτι υπόλοιπα μπογιάς στον αριστερό κρόταφο της μνήμης και κάτι αλκοολικούς λεκέδες στη σκιά της κολομπίνας. Όπως - όπως τα μαζέψανε, ρετάλια πόθων που τέλειωσαν πια ή πάλι δεν εκφράστηκαν και πήγαν στράφι. Ήρθαν μετά επηρμένοι χαρταετοί, ψηλά, όλο και πιο ψηλά και μακριά, δήθεν δεν είχαν σπάγκους αυτοί να τους τραβάνε πίσω, δήθεν δεν ήταν η ζωή τους διαπραγμάτευση, τόση όσο το κέφι εκείνου που κρατάει την καλούμπα. Κρέμονται τώρα οι μονομάχοι των νεφών, κουρέλια χρωματιστά στα ηλεκτρικά καλώδια, υπόλοιπα λογαριασμών που όλοι βαριούνται να διαγράψουν – άσε, ο χρόνος και οι βροχές θα κάνουν τη δουλειά τους...
Τι έφταιξε μετά; Τι μας φταίει; Ότι δεν ξέρουμε τι είμαστε για να το αλλάξουμε, ότι δεν ξέρουμε πώς να το αλλάξουμε ή ότι δε λαχταράμε πια;
Μια εξομολόγηση από το αγέρι που φύσηξε αλήθειες και ας υποστηρίζει το αντίθετο.
Αυτή η μαγεία του μυστηρίου, θαρρώ πως ήταν η αφορμή για την μετέπειτα στάση μου. Πάντα ήθελα να ψάχνω πίσω από τη μάσκα. Δεν θέλω να μονιμοποιηθώ πουθενά. Νοσταλγώ τις άγνωστες πόλεις, τα απρόσμενα αποτελέσματα, τις γυναίκες που δεν έτυχε να γνωρίσω. Η σχέση η ερωτική ανισότιμη και άδικη, αινιγματική και σκοτεινή σαν το υποσυνείδητο, σαν αλληλοσυμπληρούμενα αλλά άνισα δοχεία. Πολύ εσύ λίγο εγώ. Περισσότερο εγώ λιγότερο εσύ.
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…
Ε! λοιπόν
Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Είσαι αυτό που θα μπορούσες να γίνεις ακριβώς το ίδιο με μένα…

Ελεύθερος είμαι και ορφανός

Στις 12 Μαρτίου πέρυσι, ο πρώτος νεκρός από τον κορωνοϊό στη χώρα μας, θυμάστε έγινε πρωτοσέλιδο μάθαμε για τη ζωή του, για τα χόμπι του, για τις αδυναμίες του, για το τάμα που έκανε, να πάει στους Άγιους τόπους και για την κακή του τύχη η εκπλήρωση του τάματος να του στοιχίσει τη ζωή. Το ίδιο έγινε και με την γυναίκα στη Θεσσαλονίκη που ήταν το πρώτο κρούσμα.


Σήμερα είχαμε 52 θανάτους και συνολικά 7.038 επίσης 2.512 κρούσματα και συνολικά 215.521.
Με την καθημερινή αριθμητική γίνεται μια προσπάθεια αποκτήνωσης θα ακούμε την δυσάρεστη είδηση 10.000 και πλέον οι νεκροί σήμερα και την επόμενη την ευχάριστη ούτε 5.000 δεν πέθαναν, όχι αριθμοί. Άνθρωποι!
Βρισκόμαστε σε τέσσερεις τοίχους και το έξω μοιάζε σαν μια ακίνητη φωτογραφία.
Αύριο τελευταία Κυριακή του καρναβαλιού, πέρυσι τέτοια εποχή και πάλι μέσα. Από αυτή εδώ την στήλη έγραφα: “Εδώ στην ερημιά μας, όσο και αν προσπαθούμε με ασκήσεις αποσυμπίεσης, μας ξεφεύγει κάπου το μυαλό και μας τρομάζει.
Είναι μέρες που με βασανίζει: θα κυκλοφορούμε σαν αστροναύτες πλέον στη γη. Η μάσκα θα γίνει απαραίτητο αξεσουάρ όχι για τα καρναβάλια αλλά για κάθε μας έξοδο”.
Σας έλεγα για την χθεσινή συζήτηση στην βουλή. Με προσβάλουν αυτές οι πολιτικές συμπεριφορές. Με προσβάλει η στάση της Κυβέρνησης που προτάσσει την επικοινωνία από την ουσία. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται οι πολίτες που αντιδρούν με κομματικά κριτήρια . Είναι Ντροπή μπροστά σε μια τραγωδία να εμφανίζει ο πολιτικός κόσμος τέτοια αντιαισθητική εικόνα. Είναι ντροπή αυτή η ρητορική των αριθμών. Δεν πεθαίνουν, αριθμοί. Εσείς που δεν συμφωνείται μη με τοποθετήσετε απέναντι, δεν είμαι. Ελεύθερος είμαι και ορφανός.
Η επιμονή μου στην νοσταλγία για κείνο που χάθηκε, όπως γράφει και ο Ευγένιος Αρανίτσης στα «παράδοξα», κάνει την ορφάνια πιο μεγαλοπρεπή.
«Είμαστε όλοι παιδιά ενός θανάτου, του θανάτου της Αριστεράς. Αναφέρομαι στο θάνατο μιας ανήσυχης και γοητευτικής Αριστεράς που έγραψε τα ομορφότερα συνθήματα της στο διάστημα μεταξύ της έκρηξης του Πολυτεχνείου και του εκτρωματικού τοκετού της ιδιωτικής Τηλεόρασης. Η Αριστερά αυτή άσκησε στη συνείδηση μας την έλξη μιας περιρρέουσας ατμόσφαιρας ζωτικών εντάσεων που οδηγούσαν στην επιτάχυνση της συγκίνησης, των διενέξεων, της αλληλεγγύης και της μουσικής. Ασφαλώς, η επιμονή ορισμένων από εμάς στην νοσταλγία για κείνο που χάθηκε, όλο αυτό το ηχηρό πένθος στις στήλες των εφημερίδων, στα βιβλία και στις συνεντεύξεις, κάνει την ορφάνια πιο μεγαλοπρεπή. Ορφανοί καθώς είμαστε, αφήσαμε να μας μεγαλώσει μια κακή θεία, η δημοσιογραφία, που ναι μεν είχε σημαδευτεί από αμέτρητα ηθικά μειονεκτήματα, ωστόσο ήταν ο μόνος συγγενής που απέμενε εντός των συνόρων. Διότι, παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, τα ψυχικά σύνορα του ανθρώπου εξακολουθούσαν να είναι σημαντικά…»
Θα συνεχίσουμε στην «ουτοπία» κόντρα στο σημερινό αυτονόητο. Κόντρα στην πολιτική, που απορροφήθηκε από το lifestyle. Μπορεί η τηλεόραση να νίκησε τον άνθρωπο, την παραδοσιακή σχέση όμως, της παλαιομοδίτικης δημοσιογραφίας με την ανάμνηση της διαμαρτυρίας της Αριστεράς εμείς θα την κρατήσουμε.

Δεύτερη ζωή δεν έχει

Πολύ θόρυβος, δεν έχω καμία διάθεση να προσθέσω κι’ άλλον. Με κούφανε η τηλεόραση. Να παρακολουθείς μια συζήτηση στη βουλή σε επίπεδο αρχηγών, είναι άγριο πράγμα. Πολλά λόγια, κενά λόγια. Ευτυχώς που δεν έχουν αποδέκτη το χαρτί, διαφορετικά ο Αμαζόνιος θα ήταν προ πολλού κρανίου τόπος.

Θα ταμπουρωθώ στη σιωπή και σήμερα, θα γιατρευτώ με τον Ελύτη, άλλωστε όταν μιλούν οι ποιητές, η σιωπή τα λέει όλα.

"Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα
Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν τα κυνηγά
Πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει".
Το Παράπονο του ποιητή νομίζω ότι εκφράζει το συλλογικό ασυνείδητο όλων μας. Αυτό “σαν άλλος να 'μουν κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα” με βασανίζει.


"Κι όμως, όσα τα θέλησες, όλα τα ’κανες!” μου έγραψε η φίλη μου Ελένη Γκίκα σε ένα παλαιότερο κείμενο “Και τις πορτοκαλιές τουλίπες” να τις γράψεις, τώρα είναι η ώρα. Τα πάντα γίνονται όταν πρέπει και το ξέρεις, εξάλλου από τους δυο μας ήσουν απ' την αρχή πιο ψύχραιμος, πιο σοφός, πιο υπομονετικός, με μία ποίηση ζωής δυστυχώς που αγνοούσα (τώρα την μαθαίνω). Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να κάνουμε τα αντίθετα εμείς οι δυο, να μάθω τα γήινα αλλά τόσο ποιητικά που αγνόησα κι εσύ να περπατήσεις τον δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες. Και ναι, η διαδρομή έχει σημασία και είμαστε στο πιο καλό σημείο (και κάτι... προλαβαίνουμε- εσύ πολλά και βιάσου- και κάτι καταλαβαίνουμε). Ξεκίνα λοιπόν! Τι περιμένεις; Γράφε! Εδώ είμαι να διαβάζω! (κι εσύ θα μου στέλνεις συνταγές να μάθω επιτέλους κάνα φαγάκι της προκοπής! Ξέρεις, ξαφνικά μου την έχει δώσει! Και θέλω να φυτεύω, να ζυμώνω, να κάνω μαρμελάδες και γλυκά κουταλιού! Κι αυτά τα υπέροχα... μαύρα μακαρόνια! Εύκολα είναι, δεν είναι; Για πες!)
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Δεν θέλω να την απογοητεύσω, ένα είναι βέβαιο: ούτε αυτή θα κάνει τα γήινα ούτε εγώ θα γράψω το δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες… και θα συμφωνήσω με το σχολιασμό στο ποίημα που έγινε τραγούδι “ Oσο περνούν τα χρόνια σκέφτομαι πως τελικά έτσι όπως ξεκίνησα για να φτάσω εδώ, ήταν αλήθεια μαύρη και πικρή αλλά αλήθεια. Μπορεί στην πορεία να αγάπησα άλλα, να υπερασπίστηκα διαφορετικά πράγματα, να έχυσα το αίμα μου σε λάθος μάχες, ο γενετικός κώδικας όμως είχε εξ αρχής το αποτέλεσμα στα χέρια του. Ήμουν ο,τι μπόρεσα να γίνω κι όσο κι αν πάλεψα οι δαίμονες είναι… σαν τους κλέφτες: πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από την αστυνομία. Αλλιώς το έκλαιγα αυτό το τραγούδι παλιότερα αλλιώς τώρα. Μετατιθέμεθα σκεπτόμενοι. Δεύτερη ζωή δεν έχει, αυτό είναι σίγουρη. Ούτε δεύτερη ευκαιρία στην ίδια ζωή” Εντάξει. Δεύτερη ζωή δεν έχει. Μου θυμίζετε πότε ακριβώς ήταν η πρώτη;

Γενναίοι και ηττημένοι

Θυμωμένα τα τελευταία κείμενα... άνθρωπος είμαι. Επιστρέφουμε στα δικά μας. Και τι γίνεται μετά τον θυμό; Έρχεται η πίκρα ήσυχα και βαριά. Τελικά όλοι μας έχουμε τη ζωή που μας αξίζει. Εμείς της ανοίγουμε την πόρτα και την καλωσορίζουμε. Παρότι μπορεί να μοιάζει πεπρωμένο, είναι τα βήματα που κάποτε ξεκίνησαν εκείνη ακριβώς τη ζωή για να προϋπαντήσουν, αλλά ξεχάστηκε εκείνο το ξεκίνημα, αγνοήθηκε εκείνη η αρχή και το αποτέλεσμα άσπλαχνο.


Είναι ο εγωισμός; Είναι η αξιοπρέπεια; Είναι η ευγένεια; Είναι που μεγαλώσαμε και ντρεπόμαστε τα παιδιά μας; Είναι αυτή η ξεροκεφαλιά που κουβαλάμε αρνούμενοι να ξεπουληθούμε τώρα στα ξωκέντια; Δεν ξέρω, για κείνο που είμαι βέβαιος, είναι ότι είμαστε από χέρι χαμένοι.
“Όποιος κρύβει στην καρδιά του τόση νύχτα ξέρει, γνωρίζει, εννοεί. Πάλι σε νύχτα θα βγει, πάλι τα χαρτιά δεν θα βγαίνουν, η τράπουλα θα είναι σημαδεμένη, αλλά εμείς εκεί: την ώρα της αιχμής και ενάντια στο ρεύμα”, μου ψιθυρίζει η βραχνή φωνή του ραδιοφώνου. “Θα ανάβουμε τσιγάρο δίπλα σε φιάλες οξυγόνου, θα περπατάμε ξυπόλητοι στα γυαλιά, θα πέφτουμε από τον τέταρτο για μια αγάπη που δεν, θα αφιερώνουμε τη ζωή μας στους πειρατές της καρδιάς μας. Χαμένοι από χέρι, αλλά με τον τρόπο μας γενναίοι. Τρομοκρατημένοι αλλά αμετακίνητοι: στις αρχές μας στις ήττες μας, στην καρδιά μας. Συλλέγοντας τα ράκη των αισθημάτων μας ».
Χαμένοι γιατί το επιλέξαμε, αφού ξέρουμε και γνωρίζουμε και εννοούμε, αλλά και τα καταφέρνουμε να μετατρέψουμε την ήττα σε νίκη.
Εμείς θέλουμε να πεθάνουμε στον ίσκιο ενός ονείρου, στην άκρη μιας ιδέας, στην αγκαλιά μιας λυτρωτικής ψευδαίσθησης. Γελασμένοι, κοροϊδεμένοι, γοητευμένοι από ένα θαύμα που δεν καταφέραμε.
Είμαστε από χέρι χαμένοι, γιατί αρνούμαστε να κάνουμε τέτοιες παρέες, γιατί τη θέση μας την διεκδικούμε και την απαιτούμε γιατί δεν γλύφουμε, δεν παρακαλούμε, δεν ξεπουλάμε ότι καταχτήσαμε. Καλλίτερα γενναίοι και ηττημένοι παρά «νικητές» και ταπεινωμένοι

Αν ο Τσε είχε ασκήσει εξουσία τίποτα δεν θα ήταν σήμερα...

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, τι είναι αυτό που μεταμορφώνει τους ανθρώπους - προς το χειρότερο φυσικά - όταν αποκτήσουν εξουσία; Δεν πρόκειτ...