Πάντα μου φέρνουν κάτι γλυκό, κάτι έντονα ερωτικά αυτές οι μέρες με τις μάσκες. Τις μάσκες που άφηναν ανοιχτά τα χείλη και τα μάτια να παίζουν, με την ασφάλεια της ανωνυμίας και την μαγεία του μυστηρίου. Η φαντασία που κάλπαζε ασθμαίνοντας, μας φανέρωνε πίσω από το άγνωστο αυτό που θέλαμε, αυτό που ποθούσαμε. Είναι μια ευκαιρία αυτές τις ημέρες να πούμε τις αλήθειες που φοβόμαστε. Φέτος φοράμε τις κάτω μάσκες, αυτές που κρύβουνε τα χείλη και μεγαλώνουν την απόσταση μεταξύ μας. Φέτος οι χαρταετοί θα μείνουν καθηλωμένοι στο έδαφος εκεί ψηλά κολλάει...
Και πέρασαν οι μέρες παρασέρνοντας σελίδες απ’ τα ημερολόγια. Πέρασαν και ξεχαστήκαν, μαζί με κάτι υπόλοιπα μπογιάς στον αριστερό κρόταφο της μνήμης και κάτι αλκοολικούς λεκέδες στη σκιά της κολομπίνας. Όπως - όπως τα μαζέψανε, ρετάλια πόθων που τέλειωσαν πια ή πάλι δεν εκφράστηκαν και πήγαν στράφι. Ήρθαν μετά επηρμένοι χαρταετοί, ψηλά, όλο και πιο ψηλά και μακριά, δήθεν δεν είχαν σπάγκους αυτοί να τους τραβάνε πίσω, δήθεν δεν ήταν η ζωή τους διαπραγμάτευση, τόση όσο το κέφι εκείνου που κρατάει την καλούμπα. Κρέμονται τώρα οι μονομάχοι των νεφών, κουρέλια χρωματιστά στα ηλεκτρικά καλώδια, υπόλοιπα λογαριασμών που όλοι βαριούνται να διαγράψουν – άσε, ο χρόνος και οι βροχές θα κάνουν τη δουλειά τους...
Τι έφταιξε μετά; Τι μας φταίει; Ότι δεν ξέρουμε τι είμαστε για να το αλλάξουμε, ότι δεν ξέρουμε πώς να το αλλάξουμε ή ότι δε λαχταράμε πια;
Μια εξομολόγηση από το αγέρι που φύσηξε αλήθειες και ας υποστηρίζει το αντίθετο.
Αυτή η μαγεία του μυστηρίου, θαρρώ πως ήταν η αφορμή για την μετέπειτα στάση μου. Πάντα ήθελα να ψάχνω πίσω από τη μάσκα. Δεν θέλω να μονιμοποιηθώ πουθενά. Νοσταλγώ τις άγνωστες πόλεις, τα απρόσμενα αποτελέσματα, τις γυναίκες που δεν έτυχε να γνωρίσω. Η σχέση η ερωτική ανισότιμη και άδικη, αινιγματική και σκοτεινή σαν το υποσυνείδητο, σαν αλληλοσυμπληρούμενα αλλά άνισα δοχεία. Πολύ εσύ λίγο εγώ. Περισσότερο εγώ λιγότερο εσύ.
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…
Ε! λοιπόν
Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Είσαι αυτό που θα μπορούσες να γίνεις ακριβώς το ίδιο με μένα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου