Θυμωμένα τα τελευταία κείμενα... άνθρωπος είμαι. Επιστρέφουμε στα δικά μας. Και τι γίνεται μετά τον θυμό; Έρχεται η πίκρα ήσυχα και βαριά. Τελικά όλοι μας έχουμε τη ζωή που μας αξίζει. Εμείς της ανοίγουμε την πόρτα και την καλωσορίζουμε. Παρότι μπορεί να μοιάζει πεπρωμένο, είναι τα βήματα που κάποτε ξεκίνησαν εκείνη ακριβώς τη ζωή για να προϋπαντήσουν, αλλά ξεχάστηκε εκείνο το ξεκίνημα, αγνοήθηκε εκείνη η αρχή και το αποτέλεσμα άσπλαχνο.
Είναι ο εγωισμός; Είναι η αξιοπρέπεια; Είναι η ευγένεια; Είναι που μεγαλώσαμε και ντρεπόμαστε τα παιδιά μας; Είναι αυτή η ξεροκεφαλιά που κουβαλάμε αρνούμενοι να ξεπουληθούμε τώρα στα ξωκέντια; Δεν ξέρω, για κείνο που είμαι βέβαιος, είναι ότι είμαστε από χέρι χαμένοι.
“Όποιος κρύβει στην καρδιά του τόση νύχτα ξέρει, γνωρίζει, εννοεί. Πάλι σε νύχτα θα βγει, πάλι τα χαρτιά δεν θα βγαίνουν, η τράπουλα θα είναι σημαδεμένη, αλλά εμείς εκεί: την ώρα της αιχμής και ενάντια στο ρεύμα”, μου ψιθυρίζει η βραχνή φωνή του ραδιοφώνου. “Θα ανάβουμε τσιγάρο δίπλα σε φιάλες οξυγόνου, θα περπατάμε ξυπόλητοι στα γυαλιά, θα πέφτουμε από τον τέταρτο για μια αγάπη που δεν, θα αφιερώνουμε τη ζωή μας στους πειρατές της καρδιάς μας. Χαμένοι από χέρι, αλλά με τον τρόπο μας γενναίοι. Τρομοκρατημένοι αλλά αμετακίνητοι: στις αρχές μας στις ήττες μας, στην καρδιά μας. Συλλέγοντας τα ράκη των αισθημάτων μας ».
Χαμένοι γιατί το επιλέξαμε, αφού ξέρουμε και γνωρίζουμε και εννοούμε, αλλά και τα καταφέρνουμε να μετατρέψουμε την ήττα σε νίκη.
Εμείς θέλουμε να πεθάνουμε στον ίσκιο ενός ονείρου, στην άκρη μιας ιδέας, στην αγκαλιά μιας λυτρωτικής ψευδαίσθησης. Γελασμένοι, κοροϊδεμένοι, γοητευμένοι από ένα θαύμα που δεν καταφέραμε.
Είμαστε από χέρι χαμένοι, γιατί αρνούμαστε να κάνουμε τέτοιες παρέες, γιατί τη θέση μας την διεκδικούμε και την απαιτούμε γιατί δεν γλύφουμε, δεν παρακαλούμε, δεν ξεπουλάμε ότι καταχτήσαμε. Καλλίτερα γενναίοι και ηττημένοι παρά «νικητές» και ταπεινωμένοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου