Δεύτερη ζωή δεν έχει

Πολύ θόρυβος, δεν έχω καμία διάθεση να προσθέσω κι’ άλλον. Με κούφανε η τηλεόραση. Να παρακολουθείς μια συζήτηση στη βουλή σε επίπεδο αρχηγών, είναι άγριο πράγμα. Πολλά λόγια, κενά λόγια. Ευτυχώς που δεν έχουν αποδέκτη το χαρτί, διαφορετικά ο Αμαζόνιος θα ήταν προ πολλού κρανίου τόπος.

Θα ταμπουρωθώ στη σιωπή και σήμερα, θα γιατρευτώ με τον Ελύτη, άλλωστε όταν μιλούν οι ποιητές, η σιωπή τα λέει όλα.

"Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα
Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν τα κυνηγά
Πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει".
Το Παράπονο του ποιητή νομίζω ότι εκφράζει το συλλογικό ασυνείδητο όλων μας. Αυτό “σαν άλλος να 'μουν κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα” με βασανίζει.

"Κι όμως, όσα τα θέλησες, όλα τα ’κανες!” μου έγραψε η φίλη μου Ελένη Γκίκα σε ένα παλαιότερο κείμενο “Και τις πορτοκαλιές τουλίπες” να τις γράψεις, τώρα είναι η ώρα. Τα πάντα γίνονται όταν πρέπει και το ξέρεις, εξάλλου από τους δυο μας ήσουν απ' την αρχή πιο ψύχραιμος, πιο σοφός, πιο υπομονετικός, με μία ποίηση ζωής δυστυχώς που αγνοούσα (τώρα την μαθαίνω). Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να κάνουμε τα αντίθετα εμείς οι δυο, να μάθω τα γήινα αλλά τόσο ποιητικά που αγνόησα κι εσύ να περπατήσεις τον δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες. Και ναι, η διαδρομή έχει σημασία και είμαστε στο πιο καλό σημείο (και κάτι... προλαβαίνουμε- εσύ πολλά και βιάσου- και κάτι καταλαβαίνουμε). Ξεκίνα λοιπόν! Τι περιμένεις; Γράφε! Εδώ είμαι να διαβάζω! (κι εσύ θα μου στέλνεις συνταγές να μάθω επιτέλους κάνα φαγάκι της προκοπής! Ξέρεις, ξαφνικά μου την έχει δώσει! Και θέλω να φυτεύω, να ζυμώνω, να κάνω μαρμελάδες και γλυκά κουταλιού! Κι αυτά τα υπέροχα... μαύρα μακαρόνια! Εύκολα είναι, δεν είναι; Για πες!)
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Δεν θέλω να την απογοητεύσω, ένα είναι βέβαιο: ούτε αυτή θα κάνει τα γήινα ούτε εγώ θα γράψω το δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες… και θα συμφωνήσω με το σχολιασμό στο ποίημα που έγινε τραγούδι “ Oσο περνούν τα χρόνια σκέφτομαι πως τελικά έτσι όπως ξεκίνησα για να φτάσω εδώ, ήταν αλήθεια μαύρη και πικρή αλλά αλήθεια. Μπορεί στην πορεία να αγάπησα άλλα, να υπερασπίστηκα διαφορετικά πράγματα, να έχυσα το αίμα μου σε λάθος μάχες, ο γενετικός κώδικας όμως είχε εξ αρχής το αποτέλεσμα στα χέρια του. Ήμουν ο,τι μπόρεσα να γίνω κι όσο κι αν πάλεψα οι δαίμονες είναι… σαν τους κλέφτες: πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από την αστυνομία. Αλλιώς το έκλαιγα αυτό το τραγούδι παλιότερα αλλιώς τώρα. Μετατιθέμεθα σκεπτόμενοι. Δεύτερη ζωή δεν έχει, αυτό είναι σίγουρη. Ούτε δεύτερη ευκαιρία στην ίδια ζωή” Εντάξει. Δεύτερη ζωή δεν έχει. Μου θυμίζετε πότε ακριβώς ήταν η πρώτη;