Μας ξεγελούν οι αριθμοί

Μας ξεγελούν οι αριθμοί, όχι γιατί δεν λένε την αλήθεια. Μας ξεγελούν γιατί δεν έχουν μάτια που να ζωγραφίζουν την απόγνωση. 45, 2% αυξήθηκε η ανεργία τη χρονιά που μας πέρασε. Σε απόλυτο αριθμό 222.535 οι άνεργοι. 733.645 το σύνολο με πρώτους τους νέους, ακολουθούν οι γυναίκες. Επίσημα στοιχεία, αν προσθέσουμε και αυτούς που δεν μετρήθηκαν ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο, οι άνεργοι, γιατί υπάρχουν και ημιάνεργοι, αυτοί που δουλεύουν μειωμένα ωράρια ή κάνουν δύο μεροκάματα την εβδομάδα.
Μας ξεγελούν οι αριθμοί γιατί δεν έχουν ονοματεπώνυμο δεν έχουν πρόσωπα δεν έχουν πόνο και θυμό. Ένα νούμερο που σε πολλούς φαντάζει άψυχο όπως όμορφα περιγράφει ο Παντελής Μπουκάλας. «Δεν είναι άψυχοι αριθμοί. Άνθρωποι είναι, με πρόσωπο, αξιοπρέπεια, ανάγκες, κάποτε και όνειρα. Δεν είναι ασήμαντες κουκκιδίτσες στα σχεδιαγράμματα της στατιστικής υπηρεσίας. Συγγενείς μας είναι, φίλοι, συνάδελφοί μας, γείτονές μας, συγχωριανοί, συνάνθρωποί μας και συνέλληνες, αν αυτές οι λέξεις κρατούν ακόμα κάποιο νόημα στο «συν» τους και δεν το σκόρπισε όλο ο χωριστικός κόσμος μας, που κλειδώνει τον καθένα στην ανήμπορη μοναξιά του και στην απόγνωσή του»

Μας ξεγελούν οι αριθμοί γιατί δεν συνοδεύονται από προσωπικές τραγωδίες, ο κάθε αριθμός και μια παράπλευρη απώλεια « του φοβερού σχεδιασμού που διακρίνει την πολιτεία μας σχεδόν από τη σύστασή της, της αναπτυξιακής στρατηγικής της, του μελετημένου προγραμματισμού της. Ολοι τους θύματα κυβερνήσεων που διοικούν ασυντόνιστα, καιροσκοπικά, κομματολαγνικά, τυχοδιωκτικά, αλλά και πειθαρχημένα, άκρως πειθαρχημένα, όταν πρόκειται να υλοποιήσουν τις εντολές είτε των Ευρωπαίων εταίρων μας είτε των ημεδαπών «κοινωνικών εταίρων», των ισχυρών εξ αυτών φυσικά, που είχαν, έχουν και θα έχουν το πάνω χέρι…Πάνω από διακόσιες χιλιάδες Ιφιγένειες, θυσιάστηκαν, τσακίστηκαν μαζί με τους δικούς τους, για να μας σπλαχνιστούν οι ανελέητοι τροϊκανοθεοί, να πνεύσει ούριος ο άνεμος και να μην τσακιστεί το σκάφος της χώρας. Και επειδή η θυσία τους αποδείχθηκε μάταιη, όπως ήταν προδιαγεγραμμένο, θα πρέπει να προστεθούν κι άλλες, κι άλλες. Είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων δηλαδή. Με τους τροϊκανούς και τους τροϊανίκανους απέναντί μας…»

Να προκαλέσουμε το τέλος

Που θα πάει αυτή η κατάσταση; Μέχρι τέλους, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Η επόμενη ερώτηση είναι για τέλος. Ποιο θα είναι το τέλος και πότε; Εδώ δεν έχει απάντηση.
Μέσα σ’ αυτή την σύγχυση, γινόμαστε όλοι μαθητευόμενοι μάγοι. «Να επιστρέψουμε στην αγροτική παραγωγή». Ποιοι να επιστρέψουν; «Οι νέοι αγρότες μόνοι ψάχνουν» σε τηλεοπτικά ριαλιτι. Οι παλαιοί αρκούνται σήμερα να πίνουν χαμομήλι. Όσοι προσπάθησαν, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, βρίσκονται καταχρεωμένοι στην ΑΤΕ, τα προϊόντα που παράγουν δεν είναι πλέον ανταγωνιστικά. Τη βιοτεχνία και όποια βιομηχανία την καταβρόχθισε η Κίνα. Η κρίση του τουρισμού έχει προηγηθεί της οικονομικής κρίσης και συνεχίζεται κάτω από χειρότερες συνθήκες. Οι πτυχιούχοι ντρέπονται να βάλουν το πτυχίο τους σε κορνίζα και η κυβέρνηση ψάχνει κάτω από τα στρώματα, μήπως και έχει παραπέσει κανένα φτωχό ευρώ

Μέχρι πότε; Μέχρι τέλους. Ο χρόνος είναι αυτός που πρέπει να μας απασχολεί και η ευχή φαντάζομαι σε τέτοιες καταστάσεις είναι: «το τέλος να έρθει όσο πιο γρήγορα». Και επειδή οι ευχές δεν είναι με το μέρος μας, καλό είναι να το προκαλέσουμε.
Σήμερα ζούμε σε συνθήκες ερειπίων. Χάνουμε χρόνο και μαζί δυνάμεις για να μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε. Να βάλουμε καινούργια θεμέλια. Να ξεκινήσουμε από χαμηλά και σιγά σιγά να ξαναβρούμε τα πατήματα μας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι και να κάνουμε σ’ αυτό το σαθρό περιβάλλον είναι μάταιος κόπος. Μόνο το τέλος θα μας επιτρέψει να έχουμε δικαίωμα στο όνειρο.
Μην σας φανεί παράξενο. Οι χειρισμοί της κυβέρνησης αυτής της μεγάλης κρίσης, βρίσκονται στην σωστή κατεύθυνση. Για μας που πιστεύουμε στο παρακάτω, έχουμε σύμμαχο μια κυβέρνηση που κάνει ότι μπορεί για να φτάσουμε στο πάτο, ας την βοηθήσουμε και εμείς...

Έχει κι άλλα φύλλα στο τραπέζι

Αρκετές φορές τα έχω βάλει με την γενιά μου. «Καταραμένη γενιά» τιτλοφορούσα ένα παλαιότερο κείμενο. Θα επιμείνω στο χαρακτηρισμό, παρότι ένα πρόσφατο κείμενο του Οδυσσέα Ιωάννου, ήρθε να με παρηγορήσει, δεν υπάρχουν χαμένες γενιές, υποστηρίζει ο αρθρογράφος και όπως το θέτει έχει δίκιο. Δεν υπάρχουν χαμένες γενιές καταραμένες όμως…
Αυτός ο προβληματισμός της γενιάς μας, για το τι μέλει γενέσθαι, δεν είναι άμοιρος της δικής της πορείας. Η ανασφάλεια για την νέα γενιά που ετοιμάζεται να αναλάβει δράση, είναι η ανταπόδοση της προσφοράς μας. Γνωρίζουμε καλά τι δώσαμε και τρέμουμε, την ώρα της συγκομιδής
«Μεγαλώσαμε, κάτω από καλλίτερες κοινωνικές συνθήκες . Μια χούντα μας βρήκε σε μικρή ηλικία, και έτσι ουσιαστικά άκαπνοι ενηλικιωθήκαμε. Ο τρόμος της επιβίωσης αντικαταστάθηκε από τον τρόπο του ευ ζην. Και αυτό το «ευ» είχε την πολυτέλεια να είναι διαφορετικό για τον καθένα. Τώρα που γκριζάραμε, υιοθετούμε αδέσποτα και περνάμε την τύφλα μας: μέσα στις νευρώσεις, στην αμφιθυμία, στον φόβο της ύπαρξης».
Πιστέψαμε, περισσότερο από κάθε γενιά περασμένη και επόμενη στο χρήμα και το δώσαμε απλόχερα σκέτο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να γίνουν όλα σε ένα, ανάγκη, αγάπη, ζεστασιά επικοινωνία. Κάναμε ότι είναι δυνατόν για να μη μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Ανασφαλείς με τους εαυτούς μας δεν τους δώσαμε ούτε μια ευκαιρία. Ορθώσαμε τοίχους σε οποιανδήποτε θέση ευθύνης και τώρα ανησυχούμε για το μέλλον.
Θα τιμωρηθούμε μέχρι τα βαθιά γεράματα γι΄ αυτήν μας την συμπεριφορά. Να ξεχάσουμε, την ιδιότητα του συνταξιούχου. Θα δουλέψουμε όλα τα χρόνια της ζωής και ακόμα δεν θα έχουμε ξοφλήσει.
Όταν θα τελειώσει αυτή η παρατεταμένη παραμονή μας. Όταν πλέον η εμμονή, να μην παραδώσουμε τα όπλα θα είναι ανίσχυρη μπροστά στην βιολογική φθορά, θα έχουμε χάσει και την τελευταία ευκαιρία. Οι βαλίτζες της αναχώρησης θα είναι και πάλι γεμάτες ανησυχία και ανασφάλεια. Η προσδοκώμενη ηρεμία που είναι απαραίτητη για το μεγάλο ταξίδι δεν θα βρίσκεται στις αποσκευές μας.
Η απάντηση
«…Φαντάζομαι πως κάτι τέτοιες κορώνες αυτολύπησης θα έλεγε και η γενιά του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Β’ και των ενδιάμεσων… Ο πιτσιρικάς που με το φρέσκο χαρτί της Ιατρικής στο ένα χέρι, και με το χαρτί της κατάταξης στο Μέτωπο στο άλλο, σπούδασε όνειρο για να δουλέψει μεροκάματο σε εφιάλτη. Βέβαια, αυτό δεν παρηγορεί κανέναν σήμερα και ορθώς δεν τον παρηγορεί. Αν αισθάνεσαι πως γλιστράς στην τσουλήθρα της ματαίωσης ζωής, μικρή σημασία έχει αν για αυτή τη ματαίωση φταίει η εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία ή τα βίτσια των αγοριών του Δ.Ν.Τ. Καμία διαφορά, εφόσον δεύτερη ζωή δεν έχει.

Όμως χαμένες γενιές δεν υπάρχουν. Αλλάζουν οι ποσοστώσεις, σε όνειρο, όραμα, ζεστό χρήμα, πλασματικό χρήμα, φρίκη, γενοκτονίες, ιδεώδη, ανάπτυξη, πνευματικότητα, 14 μισθούς, 4 μισθούς, ευζωία με ενοχές, τρελό sex χωρίς ενοχές -πλούσιος ο μπουφές των ανθρώπινων. Τα υλικά είναι πολλά. Καμία γενιά ποτέ δεν βρέθηκε δίχως υλικά, με άδεια χέρια. Και με ό,τι του έτυχε στο δρόμο συνέχισε το ανθρώπινο είδος. Καταλαβαίνω – δεν είμαι τόσο ιδεαλιστής - πως η φτώχεια, η ανέχεια, η πληγωμένη αξιοπρέπεια στην αρένα της επιβίωσης, δεν είναι και τα καλύτερα φύλλα που θα μπορούσαν να σου τύχουν. Έχει κι άλλα στο τραπέζι. Απαξιωμένα, που λοιδωρήθηκαν από τους hi-στες (εκείνους που την Δευτέρα το βράδυ απλά «γαμούσαν» και την Τρίτη το πρωί γέμιζαν την χαρτοκούτα με τα προσωπικά τους αντικείμενα) όμως πολύ καλά φύλλα αν έχεις κουράγιο να παίξεις και δεν πετάξεις λευκή πετσέτα.
Περιμένεις να σου τα απαριθμήσω; Να σου αναφέρω τουλάχιστον δυο τρία; Δεν θα το κάνω. Δεν είμαι επαγγελματίας παρηγορητής. Θα τα βρεις μόνος σου. Όταν θα αγαπάς ανθρώπους και θα γλύφεις και τα δάχτυλά σου που μεγαλώνετε μαζί, όταν θα βουτάς στη θάλασσα ηλιοβασίλεμα, γυμνός, ζεστός και ευλογημένος (με αυτή τη σειρά), όταν θα κερδίζεις μέρα με τη μέρα μια ζωή που δεν ήταν καθόλου αυτονόητο πως θα την ζούσες πριν γεννηθείς(…) τότε θα ξέρεις καλά για τι πράγμα σου μιλούσα εκείνη τη μέρα που σε φλόμωσα στις μαλακίες γιατί έπρεπε να παραδώσω ένα κείμενο…»

Απόψε αυτοσχεδιάζουμε

Αποδεικνύεται καθημερινά από τις νέες εγκυκλίους, που ακυρώνουν τις προηγούμενες. Ο «Καλλικράτης» μπήκε στη ζωή μας, κάτω από την πίεση του δημοσιονομικού προβλήματος, της χώρας.
Μια τέτοιας κλίμακας διοικητική μεταρρύθμιση είναι προφανές ότι χρειάζεται χρόνο προετοιμασίας. Δυστυχώς τέτοιος χρόνος δεν υπήρξε και όλα συνηγορούν ότι η τύχη του, θα είναι ανάλογη με αυτήν του «Καποδίστρια».
Ο λιγοστός προεκλογικός χρόνος σπαταλήθηκε, όπως ήταν φυσικό, στην αναζήτηση προσώπων, σε προγράμματα εκθέσεις ιδεών και στην προσέλκυση των ψηφοφόρων. Τα παραπάνω δεν θα είχαν σημασία, αν αποτελούσαν συνέχεια του παρελθόντος. Ο «Καλλικράτης» όμως έχει διαφορετική γνώμη, Ο Δήμος Κερκυραίων είναι πλέον όλο το νησί και από την κορυφή του Φρουρίου δεν φαίνεται ο Κάβος και το Σιδάρι.

Όσοι βλέπαμε τότε, πέρα από τις εκλογές, είχαμε αντιληφθεί το βαθμό δυσκολίας που είχε ένα τέτοιο εγχείρημα. Οι εύκολες προεκλογικές μέρες πέρασαν. Σήμερα καλούμαστε να βάλουμε σε εφαρμογή ένα σχέδιο, για το οποίο δεν έγινε καμία προετοιμασία, η εφαρμογή δυστυχώς, όπως συμβαίνει στην ελληνική πραγματικότητα, θα γίνει για άλλη μια φορά στο κεφάλι του κασίδη.

Μια συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου, είναι αρκετή για να αντιληφθεί κανείς πόσος χρόνος θα απαιτηθεί ακόμα για να βρει τον βηματισμό της η νέα διοικητική μεταρρύθμιση, δυστυχώς όμως τα προβλήματα δεν περιμένουν και σ’ αυτή την περίπτωση κινδυνεύει να ακυρωθεί στην πράξη ο πολλά υποσχόμενος «Καλλικράτης» και μαζί του να χαθεί πολύτιμος χρόνος σε μια χώρα δεν έχει αυτήν την πολυτέλεια.
Η κυβέρνηση πιθανότητα γνώριζε τις εξελίξεις και λειτούργησε, εκ του πονηρού, η σκληρή αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει και η υποταγή της σε ξένα συμφέροντα το επιβεβαιώνουν καθημερινά. Το ζητούμενο είναι ο τρόπος που θα χειριστεί η τοπική κοινωνία τη νέα πραγματικότητα. Οι πρώτες ενδείξεις, δείχνουν ενίσχυση των κυβερνητικών επιδιώξεων. Με κατακερματισμένες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου και σε ύπνωση το μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην αποτυχία.