Τίποτα δε συμβαίνει

Η ακρίβεια μας τρομάζει, η πανδημία μας ακινητοποιεί . Μέσα στη διάχυτη βουβαμάρα εγκλείεται φόβος. Φόβος για το παρόν, φόβος για το μέλλον. Μπορεί τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια να ήταν σκληρά για την ελληνική κοινωνία, κάθε μέρα όμως που ξημέρωνε ήταν καλύτερη από την προηγουμένη . Σήμερα δεν γνωρίζουμε πού μας βγάζει ο δρόμος, αισθανόμαστε ανήμποροι να προγραμματίσουμε στοιχειωδώς τη ζωή μας . Αισθανόμαστε να μας πλακώνει το παρόν. Έτσι γυρίζουμε συχνά πίσω είτε εξωραΐζοντας είτε δαιμονοποιόντας το παρελθόν. Ζούμε ένα μεσοδιάστημα, Το παλιό τελείωσε το καινούριο είναι ασχημάτιστο, δύσκολοι καιροί.

Τίποτα δεν συμβαίνει. Παράλυση. Είναι λογικό. Η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες περιόδους. Ό,τι κινηθεί, όταν κινηθεί, θα είναι σε άλλη κατεύθυνση.
Το σημερινό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού απέτυχε πρώτο. Το μοντέλο που θέλει την κοινωνική οργάνωση να έχει χώρο μόνο για τους “ταλαντούχους”, τους “καπάτσους”, τους “έξυπνους” και τους “καινοτόμους”, όπως γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου, πτώχευσε πρώτο. Οι μισοί είναι φυλακή και οι υπόλοιποι σε διακανονισμό με τις τράπεζες για να σώσουν τα σπίτια τους.
Οι ανεπτυγμένες κοινωνίες πρώτα απ΄ όλα μεριμνούν για τους ανυπεράσπιστους. “Καμία χλιδή δεν έχει ούτε ένα ζωντανό αιμοπετάλιο από εκείνα που βρίσκεις “τρεχούμενα” και σε αφθονία μέσα στην αγάπη δυο ανθρώπων. Η Πολιτική παρέδωσε. Η Οικονομία βασιλεύει και προσπαθεί να κρατηθεί κανιβαλίζοντας όσους “περισσεύουν”. Μέχρι να αντιστραφεί αυτό, δεν θα υπάρχουν ειδήσεις. Τουλάχιστον όχι καλές.”

Η φωτογραφία για εκείνη την εποχή που κάθε μέρα ήταν καλύτερη από την προηγουμένη

Ήταν μονόδρομος...

Πώς αγάπησα τα Χριστούγεννα ; Να ‘ναι καλά τα βιβλία που με έφεραν όσο πιο κοντά γίνεται στο παραμύθι, γιατί σ’ εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες το ψεύδος του παραμυθιού μπορεί να στηρίξει όλη τη συνέχεια.

Σε γενικές γραμμές τα καταφέραμε. Τα καταφέραμε να μεγαλώσουμε και να πορευτούμε προς της κατεύθυνση της ελευθερίας. Ήταν μονόδρομος, ο αέρα που φυσούσε από μέσα δεν μας έδινε άλλη επιλογή. Μια απλή κίνηση είναι τελικά. “Βγαίνεις από το σύστημα από το παζάρι αλλά είσαι ο εαυτός σου . “Όχι ένας κρίκος στην ατέλειωτη αλυσίδα των εκπολιτισμένων δίποδων θηλαστικών.”
Έχει δίκιο φίλη του ραδιοφώνου. “ Όταν ξυπνήσουν κάποτε τα παραμύθια να ξέρετε πώς ο κόσμος μας θα γίνει πολύ πιο εφιαλτικός. Γιατί θα θελήσουν να πάρουν πίσω τα χρόνια που είχαμε τόσα πρόσωπα φυλακισμένα στην ίδια πάντα ιστορία. Φυλακισμένοι είμαστε κι εμείς σε ό,τι επιλέξαμε ή σε ό,τι επιτρέψαμε να διαλέξουν άλλοι για μας. Το επισκεπτήριό μας είναι πάντα δυο περιστέρια που δεν κάθονται με τίποτα να δέσουμε στα νύχια τους το σημείωμα προς τους απέξω.
Μπορεί οι τηλεοράσεις να απέκτησαν υψηλές αναλύσεις χρωμάτων, η ζωή μας όμως έγινε ασπρόμαυρη. Είναι οι μέρες που περισσεύουν οι ευχές. Δεν ζητήσαμε τον ουρανό με τ’ άστρα, απλά πράγματα ευχόμαστε να ζήσουμε. Την ελευθερία, την ειρήνη και μια ανθρώπινη ζωή. Δυστυχώς λύσαμε τα δύσκολα και κολλήσαμε στα απλά. Τώρα θα μου πείτε, τα δύσκολα τα λύσανε άνθρωποι προσηλωμένοι στην επιστήμη τους και στην κοινωνία, τα απλά τα ανέλαβαν εργολαβικά οι πολιτικοί, κάνοντας κύκλους, γύρω από τον εαυτό τους και το μικρόκοσμο τους. Το αποτέλεσμα; Μια τρύπα στο νερό.
Αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου ας εξαντλήσουμε όλα τα όρια της ελπίδας, όσο και αν η προσδοκία μας έχει κουράσει. «Ατελείωτο του ήλιου το κυνήγι» λέει ένα τραγούδι και άμα σταματήσεις χάθηκες. Έτσι είναι αγαπητή μου φίλη. «Το σκοτάδι παραμονεύει. Μεταθέτεις συνέχεια τους προορισμούς για να συνεχίζεται το ταξίδι, για να κινείτε η ζωή, να έχει φόρα η καρδιά και καύσιμα το μυαλό. Ατελείωτο του ήλιου το κυνήγι, για όσους σκαλίζουν ακόμα στον πηλό καράβια και χελιδόνια, για εκείνους που τρέχουν αενάως κυνηγημένοι και κυνηγοί ταυτόχρονα.
Εμείς που συνηθίσαμε να ξεκουραζόμαστε στην σκιά ενός Ονείρου, θα συνεχίσουμε. Και αλήθεια σας λέω δεν πρόκειται να νοιώσουμε χειρότερα…»

Επικίνδυνα πράγματα...

Με ξύπνησε ένας εφιάλτης, είδα να ανατινάζονται κομμάτια του σπιτιού, όχι το σπίτι. Ένα παράθυρο πέταξε στο διπλανό οικόπεδο, το τραπέζι έγινε πύραυλος και ο θερμοσίφωνας έκανε φτερά. Ξύπνησα. Ήταν όλα στη θέση τους. Άνοιξα το φως και τον Ελύτη...

«Περπατώ μες στ’ αγκάθια μες στα σκοτεινά
σ’ αυτά που ’ναι να γίνουν και στ’ αλλοτινά
κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα
τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα»
Η Μαρία Νεφέλη ήταν και πριν καλά καλά συνέλθω αντιφώνησα… "Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει το κενό.
Ν΄ ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια
και μια παλιά καμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε.
Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της.
Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα.

Είναι χλωμή και ωραία. Μα να της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου.
Σαν να γίνεται κάτι αλλού - που μόνο αυτή το ακούει και τρομάζει.
Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι ε κ ε ί.
Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα".
Γιατί νομίζετε είναι εύκολη μια επανακίνηση. Γιατί στο λογισμικό του, ο σκληρός μας δίσκος , όλων εμάς των παλαιών των ημερών, έχει τους ποιητές της καρδιάς μας, έχει στη μνήμη, τη μνήμη μας, που αντιστέκεται στη λήθη.
Άργησα να κοιμηθώ. Και τι κατάλαβα με τις περαστικές αγάπες; πόλη λεηλατημένη κατέληξα.
Η συνέχεια επί ραδιοφώνου «Η μουσική δεν θ' αρχίσει αν δεν σταματήσεις τις μάταιες διαδρομές, αν δεν κάτσεις μια στιγμή ν’ ακούσεις να δεις να πάρεις. Όσο τρόμο και να κουβαλάς δεν αδειάζει με νύχτες νοικιασμένες στο τίποτα και στο περίπου. Τα σώματα είναι φυγή το καταλαβαίνω αλλά αν κάτσεις μια στιγμή να κάνεις ένα τσιγάρο και ξεθολώσει το μυαλό σου θα δεις ότι οι καρδιές είναι σπίτια. Και ζητούν ένοικο… Έτσι είμαστε εμείς οι παλαιοί των ημερών. Ανάβουμε σκοτεινές φωτιές να έρχονται ένα γύρο οι άνθρωποι να κάθονται να τραγουδούν να κλαίνε να γέρνει ο ένας το κεφάλι του στον ώμο του διπλανού του μέχρι να σχηματιστεί ο τέλειος κύκλος. Επικίνδυνα πράγματα, δε λέω, αλλά πάλι πώς αλλιώς να ζήσεις;