Η Σελήνη θα παραμένει εκεί να ομορφαίνει την ασχήμια μας

Μόλις γύρισα από το κέντρο της Πόλης αλαλούμ: τραινάκια, άμαξες, τουριστικά λεωφορεία και κάτι τεράστια οχήματα  που προστέθηκαν εσχάτως, με δυο πατώματα που πουλάνε περιήγηση  στους επισκέπτες.  «Η γενική της πόλης άποψη σε φωτογραφία κίτρινη έπνιγε κάθε προσδοκία», έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο. Μαύρη. Εικόνα από καμένο φιλμ. Η πόλη χορεύει στον ρυθμό μικροσυμφερόντων, που εν τέλει είναι εις βάρος και των μικρών και των μεγάλων. Είναι εις βάρος, και αυτών ακόμα που επιδιώκουν  το πρόσκαιρο όφελος.

Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία…
 

Σελήνη της φρενίτιδας αλλά και της περισυλλογής, καθρέφτης της μικρότητάς μας και της άγνοιάς μας της Απειρικής.
"Η σελήνη θα παραμείνει εκεί και σε κάθε της «πλήρωμα» θα ομορφαίνει την ασχήμια μας. Θα μας αναστατώνει για λίγες ώρες, τόσες ώστε να παρέλκετε η φρίκη και να παραμένει το θαύμα και η απορία της Ύπαρξης".

Αυτή η εποχή σχεδόν πάντοτε μου δημιουργεί μια σύγχυση συναισθημάτων.

Στην προσμονή του χειμώνα, οι ανασφάλειες μεγαλώνουν. Το σύνδρομο του σχολείου έδωσε την θέση του στα οικονομικά βάρη, που το χειμώνα γίνονται δυσβάστακτα. «Όλη η φιλολογία γύρω από το χειμώνα είναι μια ρομαντική κατασκευή», γράφει στα σατιρικά του ο Νίκος Δήμου. «Βέβαια ο ρομαντικός εξωραϊσμός του χειμώνα, όταν δεν είναι αφέλεια, είναι μία άμυνα. Προσπαθούμε να δούμε τις καλές πλευρές του αναπόφευκτου. Σαν τα γερατειά και πάλι, που τα ονομάσαμε «τρίτη ηλικία» (γέροι δεν υπάρχουν πια) και τους βρίσκουμε διάφορες πραγματικές ή πλαστές χάρες. Παρηγοριά στον άρρωστο... Κι όλη η τέχνη γύρω από τον χειμώνα; Η αποστολή της τέχνης είναι να απαλύνει την αντιξοότητα: αυτό κάνει και εδώ: καλλωπίζει το μαύρο, για να το αντέξουμε».
Να συνεχίσουμε την αναφορά στη θλίψη για να μη γίνει κατάθλιψη. Να μοιραστούμε   τα κακά μαζί σας, να τα εκθέσουμε  στο φως,  να τ’ αποδυναμώσουμε.
Δεν είναι το φθινόπωρο, που μας δημιουργεί μελαγχολία, είναι οι μέρες πριν, οι ώρες πριν το παιγνίδι, όταν μπούμε, δεν υπάρχουν περιθώρια για κακές σκέψεις.
Ας επιστρέψουμε όμως στις ανεπίκαιρες αλήθειες. Αυτές ισχύουν. Όπως το κίτρινο φθινοπωρινό φύλλο, που δηλώνει μοίρα πανάρχαια.
«Μαραίνεται αλλά θυμάται την άνοιξη. Πεθαίνει αλλά περιμένει την άνοιξη. Κι ας μην το αφορά. Θα είναι εκεί άλλα φύλλα, πράσινα, νέα. Κάτι θάχει συμβάλλει κι αυτό στην παρουσία τους. 'Έστω και μόνο σαν λίπασμα. Παρελθούσα η μέλλουσα ζωή. Κάθε φορά το κίτρινο φύλλο είναι είδηση. Είναι νέο. 'Όπως κάθε γενεά που το αντιμετωπίζει. Όπως κάθε φθινόπωρο. Όλα ξανάρχονται αλλά τίποτα δεν είναι ίδιo».

Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία…

Και Αριστερά...δε βλέπω...

Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση καλλιέργησε προσδοκίες, έδωσε απλόχερα υποσχέσεις, που δεν τήρησε. Υπέγραψε μνημόνια που θα έσκιζε  με επαχθείς  δεσμεύσεις  και ο  Λαός εξακολουθεί να ζει μέσα σε ένα περιβάλλον σκληρής  λιτότητας, με ένα μεγάλο τμήμα του να βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Αυτά είναι γνωστά, να μη ξεπεράσουμε όμως και τα αυτονόητα.  Σε καμία περίπτωση η σημερινή κυβέρνηση δε μπαίνει σε σύγκριση με αυτές που προηγήθηκαν. Με αυτές που κυβέρνησαν την περίοδο της μεταπολίτευσης και οδήγησαν την χώρα στον γκρεμό.  Εμείς που βρισκόμαστε από πάντα  στο χώρο της Αριστεράς, δικαιολογημένα έχουμε απογοητευθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δικαιολογημένα ασκούμε κριτική για την ασυνέπεια λόγων και έργων, για τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα του σημερινού Πρωθυπουργού, γιατί εμείς έχουμε το πρόβλημα,  οι άλλοι  που υποστήριζαν τα κόμματα του πάλε ποτέ δικομματισμού γιατί!

Τις διορθωτικές κινήσεις που κάνει σήμερα η κυβέρνηση, στο χώρο της παιδείας, του δημόσιου τομέα, του αθλητισμού, της πρόνοιας, της διαφάνειας, θα μπορούσε κάλλιστα να  τις κάνουν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.  Δεν τις έκαναν όμως,  κατέστρεψαν  τη χώρα  καλλιέργησαν ένα πελατειακό κράτος,  που αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν παγκοσμίως, ενθάρρυναν την διαπλοκή και συμμετείχαν ακόμα και σε επίπεδο Υπουργών σε μίζες εκατομμύριων.  

Εμείς δεν  συγχωρούμε τη σημερινή κυβέρνηση για τα μεγάλα λόγια και τα ψέματα, που είναι ξένα με την κουλτούρα της αριστεράς,  γιατί δεν είχαμε μάθει να μας ξεγελούν κάθε 4 χρόνια επί σαράντα σύναπτα έτη, που προηγήθηκαν.  Η μόνη εμπειρία μας ήταν στις περήφανες ήττες, που γευόμαστε το βράδυ κάθε εκλογικής αναμέτρησης.  

Το  ηθικό πρόβλημα λοιπόν με την σημερινή κυβέρνηση το έχει ένα μικρό ποσοστό που πιστεύει στην αριστερά.

Αν την έκρινα από θέση τρίτου θα έλεγα χωρίς ενδοιασμούς, ότι είναι μια κυβέρνηση  που μας είπε ψέματα μεν, αλλά είναι φιλολαϊκή, προσπαθεί  να διορθώσει κάποια πράγματα και σε ορισμένους τομείς τα έχει καταφέρει. Πρώτη φορά τα σχολεία άνοιξαν χωρίς προβλήματα. Πρώτη φορά μπαίνει χέρι στη μαφία του ποδοσφαίρου, πρώτη φορά μπαίνει τάξη στις συχνότητες των τηλεοπτικών σταθμών, δίνονται  άδειες ύστερα από αδιάβλητες διαδικασίες  και πληρώνουν οι επιχειρηματίες των Μ.Μ.Ε

Οι πρωτοβουλίες στην εξωτερική πολιτική με αποκορύφωμα την σύνοδο των ηγετών των κρατών της νότιας Ευρώπης στην Αθήνα, είναι σοβαρό  κτύπημα απέναντι στην ηγεμονία της Γερμανίας.

Τα παραπάνω και άλλα πολλά δεν χρειαζόταν να είναι μια κυβέρνηση της αριστεράς για να τα κάνει  και απ’ αυτήν την άποψη η μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος που επικύρωνε με την ψήφο της την κυριαρχία του πάλε ποτέ δικομματισμού ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, θα πρέπει να είναι ευχαριστημένη.

Το πρόβλημα το έχει η μειοψηφία, που υποστήριζε  και ψήφιζε αριστερά  και αριστερά δεν βλέπει...

 ,

Είναι το φως που βγαίνει απ’ το σκοτάδι

Ξέρω, ενόχλησε κάποιους  ο χθεσινός  τίτλος, σε κάποιους λειτούργησε αποτρεπτικά και το προσπέρασαν,  δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα  καλολογικό στοιχείο του κειμένου, ένα "π.χ"  στα ζητούμενα απ΄ αυτά που θέλουμε ν' ακούσουμε,   τα παραμύθια δηλαδή, που μπορεί να μεγαλώσαμε, τα χρειαζόμαστε ακόμα όμως για να μας νανουρίζουν. Γιατί τα παραμύθια που είναι ο κόσμος της ελευθερίας - μέσα σε μια ζωή αναγκαιότητας. Είναι η νίκη του αδύνατου – που (για λίγο) ανατρέπει το χρόνο, τη φθορά και την προγραμματισμένη μας, τελική ήττα.

Ο Οδυσσέας,  νευριασμένος, από το «συγγραφέα», του φώναξε  να του χαρίσει ένα όμορφο ψέμα. «Κάνε με να το πιστέψω» του είπε, «Μη με παρεξηγήσεις, δεν σου ζητάω να μου πουλήσεις αισιοδοξία και παρηγοριά αλλά να μου ανοίξεις δυνατότητα. Συγγραφέας είσαι, ρε γαμώτο. Με πόση ήττα ακόμη θα δηλητηριάσεις την τέχνη σου;» Και εγώ νευριασμένος με τον εαυτό μου που άθελα μου σας φορτώνω απογοήτευση και ήττες, προσπάθησα να δώσω εξηγήσεις.

«Είναι το φως που βγαίνει μέσω της τέχνης απ’ το σκοτάδι, είναι η ιερότητα της ζωής σε όλες της εκφάνσεις. Μιλούσε για θλίψη, αρρώστια και πόνο και έβγαζε φως»,  έγραφε παλαιότερα  η Ελένη Γκίκα για τη Φωτεινή Ταλίκογλου. Και ήταν η απάντηση σε δικές μου απορίες.
 

«Κάποιος Διαβολάκος διχασμένος στα μύχια της ψυχής μου», έγραφα πριν χρόνια, προσπαθώντας να δώσω απάντηση στους αναγνώστες αλλά και στον εαυτό μου «αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω, όλη τούτη την μαυρίλα που βγαίνει μέσα απ’ τη καλή χαρά. Ενώ στα μάτια μου χοροπηδούν, χιλιάδες αποχρώσεις ζωντανών χρωμάτων, εγώ εκεί στα μαύρα και στα γκρίζα. Η συντέλεια του κόσμου αποτυπωμένη εν ώρα ευθυμίας.. Λες και βγάζω τη γλώσσα κοροϊδευτικά σε όλες τις κακές στιγμές, όταν βρίσκομαι από θέση ισχύος. Πρόκειται για μια προσπάθεια να αναδείξω τα καλά μέσα από τα μαύρα,  επιδιώκοντας να ανακαλύψω,  πότε ζω αληθινά, ευτυχισμένα ή  δυστυχισμένα αλλά με τις αισθήσεις μου   παρούσες να  μου δίνουν έντονα συναισθήματα χαράς και πίκρας, πραγματικής ζωής τελικά.
Όσο για το χθεσινό τίτλο… σημασία έχει η πρόθεση... και η απάντηση στο σκοταδισμό με ένα απόσπασμα παλαιότερου κειμένου. «Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεία. Ψέματα που αναζητούν την ψυχική θαλπωρή. Ειλικρίνειες που οδηγούν στην ταπείνωση. Πάθη που ευλογούνται. Και απάθειες που θυμίζουν ψυχική τεμπελιά».

Και ζύγισε. Μια κοινωνία «δήθεν» γέρνει τη ζυγαριά. Μια κοινωνία γεμάτη από άγιους φονιάδες, όσιες πόρνες και μαρξιστές ληστές. «Ένας κόσμος γεμάτος ψευδοπροφήτες και μεσσίες. Δειλούς και υπολογιστές συζύγους. Εμπόρους δασκάλους και παπάδες. Υποκριτές πιστούς. Φυτά - πολίτες και νεκρωζώντανους υπηκόους. Τα αργύρια της προδοσίας δεν οδηγούσαν τελικά στην συκιά αλλά στην καταξίωση»

Ας αρχίσουμε σιγά σιγά να λέμε τα πράγματα με τ΄ όνομα τους.

Είναι το φως που βγαίνει απ’ το σκοτάδι

Ξέρω, ενόχλησε κάποιους  ο χθεσινός  τίτλος, σε κάποιους λειτούργησε αποτρεπτικά και το προσπέρασαν,  δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα  καλολογικό στοιχείο του κειμένου, ένα "π.χ"  στα ζητούμενα απ΄ αυτά που θέλουμε ν' ακούσουμε,   τα παραμύθια δηλαδή, που μπορεί να μεγαλώσαμε, τα χρειαζόμαστε ακόμα όμως για να μας νανουρίζουν. Γιατί τα παραμύθια που είναι ο κόσμος της ελευθερίας - μέσα σε μια ζωή αναγκαιότητας. Είναι η νίκη του αδύνατου – που (για λίγο) ανατρέπει το χρόνο, τη φθορά και την προγραμματισμένη μας, τελική ήττα.

Ο Ιωάννου,  νευριασμένος, από το «συγγραφέα», του φώναξε  να του χαρίσει ένα όμορφο ψέμα. «Κάνε με να το πιστέψω» του είπε, «Μη με παρεξηγήσεις, δεν σου ζητάω να μου πουλήσεις αισιοδοξία και παρηγοριά αλλά να μου ανοίξεις δυνατότητα. Συγγραφέας είσαι, ρε γαμώτο. Με πόση ήττα ακόμη θα δηλητηριάσεις την τέχνη σου;» Και εγώ νευριασμένος με τον εαυτό μου που άθελα μου σας φορτώνω απογοήτευση και ήττες, προσπάθησα να δώσω εξηγήσεις.

«Είναι το φως που βγαίνει μέσω της τέχνης απ’ το σκοτάδι, είναι η ιερότητα της ζωής σε όλες της εκφάνσεις. Μιλούσε για θλίψη, αρρώστια και πόνο και έβγαζε φως»,  έγραφε παλαιότερα  η Ελένη Γκίκα για τη Φωτεινή Ταλίκογλου. Και ήταν η απάντηση σε δικές μου απορίες.
 

«Κάποιος Διαβολάκος διχασμένος στα μύχια της ψυχής μου», έγραφα πριν χρόνια, προσπαθώντας να δώσω απάντηση στους αναγνώστες αλλά και στον εαυτό μου «αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω, όλη τούτη την μαυρίλα που βγαίνει μέσα απ’ τη καλή χαρά. Ενώ στα μάτια μου χοροπηδούν, χιλιάδες αποχρώσεις ζωντανών χρωμάτων, εγώ εκεί στα μαύρα και στα γκρίζα. Η συντέλεια του κόσμου αποτυπωμένη εν ώρα ευθυμίας.. Λες και βγάζω τη γλώσσα κοροϊδευτικά σε όλες τις κακές στιγμές, όταν βρίσκομαι από θέση ισχύος. Πρόκειται για μια προσπάθεια να βγάλω τα καλά μέσα από τα μαύρα,  επιδιώκοντας  να ανακαλύψω,  πότε ζω αληθινά, ευτυχισμένα ή  δυστυχισμένα  αλλά με τις αισθήσεις μου   παρούσες να  μου δίνουν έντονα συναισθήματα χαράς και πίκρας, πραγματικής ζωής τελικά.
Όσο για το χθεσινό τίτλο… σημασία έχει η πρόθεση... και η απάντηση στο σκοταδισμό με ένα απόσπασμα παλαιότερου κειμένου. «Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεία. Ψέματα που αναζητούν την ψυχική θαλπωρή. Ειλικρίνειες που οδηγούν στην ταπείνωση. Πάθη που ευλογούνται. Και απάθειες που θυμίζουν ψυχική τεμπελιά».

Και ζύγισε. Μια κοινωνία «δήθεν» γέρνει τη ζυγαριά. Μια κοινωνία γεμάτη από άγιους φονιάδες, όσιες πόρνες και μαρξιστές ληστές. «Ένας κόσμος γεμάτος ψευδοπροφήτες και μεσσίες. Δειλούς και υπολογιστές συζύγους. Εμπόρους δασκάλους και παπάδες. Υποκριτές πιστούς. Φυτά - πολίτες και νεκρωζώντανους υπηκόους. Τα αργύρια της προδοσίας δεν οδηγούσαν τελικά στην συκιά αλλά στην καταξίωση»

Ας αρχίσουμε σιγά σιγά να λέμε τα πράγματα με τ΄ όνομα τους.

«Γίνε η γκόμενα που θα μου γαμήσει το μυαλό…»

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μόνο εγώ   πιστεύω, ότι αυτά που γράφω ξεχειλίζουν αισιοδοξία.  Θα το κοιτάξω! Για την ώρα θα συνεχίσω, εξαντλώντας κάθε όριο της υπομονής μου, γράφοντας μέχρι το  τέλος, με λίγες λέξεις που έχουν απομείνει και με πολλές, πολλές  σιωπές. Θα συνεχίσω, για να κάνω ευκολότερο  το πέρασμα του χρόνου. Ίσως μονάχα έτσι να δίνονται εξηγήσεις στη μόνη σταθερά, που είναι  οι δικοί  μας άνθρωποι,  μέσα στον άπειρο χώρο και χρόνο,  που μας τρομοκρατεί και μας σκορπά.

Με το παράπονο  έτσι και αλλιώς δε θα ξεμπερδέψουμε. Όσο και να πολεμάς  με τον εαυτό σου,  έρχεται η  τραγωδία μιας κοινωνίας να σου υπενθυμίσει ότι είσαι και εσύ μέλος της. Είναι τόση η πίκρα  στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα,  που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από  τις αναμνήσεις  και αυτό ισοδυναμεί με θάνατο. Εκεί που νομίζω,  πως έχω κερδίσει την προσωπική  μου μάχη,  βλέπω ανθρώπους με σπασμένες φτερούγες, ναυάγια μιας ζωής,  που αλλιώς την ονειρεύτηκαν. Το κοινωνικό δίνει τη θέση του στο προσωπικό και το παράπονο γίνεται ακόμα πιο πικρό.

Το έχω σε κακό να φύγει ο  Σεπτέμβρης και εγώ να γράφω για μαύρα.  Δυστυχώς όμως,  πράγματα που θα έπρεπε  να έχουν περάσει στην ιστορία,  βγήκαν στην επιφάνεια και φτου απ’ την αρχή. 

Τι τα κάνω; Ξορκίζω το χρόνο και ενισχύω τη μνήμη.

Γράφω γιατί δεν έχω τι να πω, είναι και οι απέναντι τοίχοι, που όχι μόνο δεν ακούν, αλλά είναι και ανίκανοι να προκαλέσουν αντίλαλο. Αυτές οι λέξεις όμως της αταξίας του μυαλού, φεύγουν σε άγνωστους προορισμούς δημιουργώντας προϋποθέσεις για κάποια συνάντηση.

Καμία λαμπρή ιδέα  δεν μπορεί να τεθεί  άλλωστε σε κυκλοφορία,  κατά την διάρκεια των γεγονότων.   Γράφω καθυστερώντας τις λέξεις… «Λάμπα σβησμένη που ο χρυσός της λάμπει στο σκοτάδι χάρη στη μνήμη του φωτός που χάθηκε… Λέξεις που αφέθηκαν, όχι στον άνεμο, αλλά στο έδαφος, από τα δάκτυλα που δεν τις έσφιγγαν, σαν φύλλα ξερά που είχαν πέσει σ’ αυτά από κάποιο δέντρο αόρατα ακαθόριστο…» 

Και επειδή σας καταλαβαίνω αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες,  θα ενώσω την φωνή μου με τον Οδυσσέα Ιωάννου, που απευθυνόμενος στο «συγγραφέα» μια μέρα του Σεπτέμβρη, τον παρακάλεσε να φέρει το άπιαστο στα μέτρα του : «Δώσε μου πάθος. Βάλε μια φωτιά στην άκρη μου και άστην να δούμε μέχρι πού θα με φτάσει. Σκάλισέ με ως το κόκαλο, παίδεψέ με μέχρι να πω έλεος, τύφλωσέ με, ξαναδώσε μου το φως μου με ένα άγγιγμα, γίνε η γκόμενα που θα μου γαμήσει το μυαλό, ρε γαμώτο! Αλλιώς, τι πνευματικός άνθρωπος είσαι; Βοηθός λογιστού με ειδίκευση στην προσθαφαίρεση ακέραιων αριθμών είσαι. Να φέρνεις το άπιαστο στα μέτρα μου. Να το ξαναστέλνεις μακριά μου και να με σπρώχνεις να το κυνηγήσω… Από το σημερινό ψέμα φτιάχνεται η αυριανή πραγματικότητα… Όχι από αυτό που γίνεται, αλλά από αυτό που τελικά πιστεύεις πως μπορείς να κάνεις…»

Ας εξαντλήσουμε όλα τα όρια της ελπίδας, όσο και αν η προσδοκία μας έχει κουράσει.