Παρασκευή 17 Απριλίου 2020

Είναι ευκαιρία φέτος να ξαναγεννηθεί το Πάσχα στην Κέρκυρα


Ποιος θα το πίστευε... Μεγάλη Παρασκευή, σαν μεγάλη Παρασκευή. Νεκρική σιγή. Περπατούσα στην άδεια πόλη. “Είσαι ευχαριστημένος τώρα;” Μου φώναξε ένας κορωνοϊός που περνούσε από δίπλα μου. “ Και στο λέω εσένα γιατί πριν τέσσερα χρόνια, έγραφες μύδρους για το κερκυραϊκό Πάσχα. “Τα ξέχασες;”
Φυσικά και δεν τα ξέχασα, τα ίδια θα έγραφα και σήμερα αν δεν είχες εισβάλει στη ζωή μας και δεν είχε νεκρώσει η πόλη μου.

Φυσικά και δεν είμαι ευχαριστημένος μ αυτήν την εικόνα, μου προκαλεί θλίψη η ερημιά, όπως μου προκαλούσε θλίψη και οργή η παράνοια των εορταστικών εκδηλώσεων που ζούσαμε τα προηγούμενα χρόνια.
Δεν θα διαλέξω ανάμεσα στην ερημιά και στην παράνοια, δεν είμαι ανάμεσα σε εκείνο ή σε τούτο, θέλω να ζήσω την κατάνυξη των ημερών, με το βάρος της παράδοσης, τις λιτανείες, τις λατρευτικές τελετές, τα έθιμα και τις εκδηλώσεις, που συνθέτουν το μοναδικό κερκυραϊκό Πάσχα. Το δικό μας Πάσχα. Το Πάσχα, που αποτελεί εμβληματικό στοιχείο της πολιτισμικής μας κληρονομιάς.
Έχω μπροστά μου την άδεια πόλη, ένα μοναδικό σκηνικό, εικόνα ιδιαίτερου φυσικού κάλους.
Είναι ευκαιρία τώρα που ο χώρος είναι ελεύθερος να ονειρευτούμε και να το ξαναζήσουμε . Είναι ευκαιρία να απαλλαγούμε από την κακογουστιά των τελευταίων 20 χρόνων.
Ήταν βράδυ Μεγάλης Παρασκευής του 2016, καλά θυμόνταν ο απαίσιος ιός. Τότε είχα γίνει μάρτυρας ενός απίθανου μποτιλιαρίσματος επιταφίων, που υπήρξε και η αφορμή για το παρακάτω.   “Στη συμβολή «Νικηφόρου Θεοτόκη» και «Φιλαρμονικής», για πολλή ώρα εν μέσω του πλήθους, που απαθανάτιζε, τις στιγμές της «ανείπωτης λύπης»,   ακινητοποιήθηκαν επιτάφιοι,  συνοδευόμενοι από φιλαρμονικές, χορωδίες,  προσκόπους παππάδες, νόντσολους και μικρά κοριτσάκια που έραιναν με ροδοπέταλα. Επόμενο ήταν λέω δεν χωράει άλλους αυτή πασαρέλα… 
         Φαίνεται ότι η Κέρκυρα, αφού δεν μπορεί να κάνει  ένα καρναβάλι της  προκοπής, είχε βάλει τα δυνατά της, να μετατρέψει τις πασχαλινές  θρησκευτικές εκδηλώσεις,  σε καρναβαλικές.
Το πολυδιαφημισμένο Κερκυραϊκό Πάσχα,  είναι ένα μεγάλο ψέμα. Η επιτομή του «φαίνεσθαι».   Σαν εκείνον τον κόκκινο μπότη με τα διαφημιστικά,  που χρειάζεται γερανός για να τον ανεβάσει στο ψηλό μπαλκόνι που αντικρίζει την πλατεία της πόλης, και να σκάσει με ένα τέταρτο καθυστέρηση από την πρώτη ανάσταση, για να τον απαθανατίσει ο τηλεοπτικός φακός,   σαν εκείνα τα αναμμένα μπαλόνια, που το βράδυ της Ανάστασης, κάτω από καλύτερες  καιρικές συνθήκες, θα μπορούσαν να επιστρατεύσουν την πυροσβεστική.  Σαν τα πυροτεχνήματα  με τα κοντά πόδια, που η λάμψη  τους  διαρκεί  όσο  το ψέμα. Το  λέμε χρόνια να σταματήσει αυτό το πανηγύρι.  Να σταματήσει αυτή η φιέστα που θυμίζει καρναβάλι.  «Αστόρια» έχουμε καταντήσει.
Θα με ρωτήσετε για ευθύνες,  όλοι έχουμε ένα μέρος ευθύνης, κυρίως όμως έχουν  η θρησκευτική και πολιτική ηγεσία, που χρόνια τώρα σέρνονται κάτω από μια άνευ προηγουμένου εμπορευματοποίηση   και έχουν μετατρέψει μια θρησκευτική γιορτή, που  στο νησί μας ξεχώριζε ο εορτασμός της,  σε μια ατραξιόν κακού γούστου.
Τι να περιμένεις όμως από μια θρησκευτική ηγεσία που κάνει ότι μπορεί για να ξεριζώσει τις κερκυραϊκές παραδόσεις και έχει μετατρέψει το Ναό του Αγίου σε Σούπερ Μάρκετ και από την εκάστοτε πολιτική που αποτελεί την αλουργίδα της;
        Δίνει την ευλογία της, σε μια λογική που θέλει να μετατρέψει μια παράδοση  υψηλής θρησκευτικής και πολιτισμικής αξίας, σε φτηνό τουριστικό προϊόν” .
Αυτά έγραφα τότε μεταξύ των άλλων και θα με ρωτήσετε: μέσα σ΄ αυτήν την ερημιά που ζούμε σήμερα γιατί τα γράφεις; Γιατί σήμερα πιστεύω ότι είναι η ευκαιρία να ξαναγεννηθεί, το πιο όμορφο Πάσχα και να μην είναι ψέμα.
Γιατί φέτος όπως γράφει η Aliki Katsarouη πόλη μας θα είναι απαλλαγμένη από το βουητό του πλήθους, από ποδοσφαιρικές ιαχές, και αντίστροφες οπαδικές μετρήσεις… Γιατί φέτος, όσο σκληρό και αν είναι, μπορεί να γίνει σταθμός για το μέλλον της πόλης μας.
Ας την κοιτάξουμε από τα παράθυρα μας όπως είναι ελεύθερη και ας οραματιστούμε με τη ματιά της αγάπης και της επίγνωσης, αυτό που της αξίζει.
Και ας ευχηθούμε για την όμορφη αλήθεια της να μείνει παντοτινή, σπάζοντας το μπότη μας, δυνατά! Αυθεντικά! Όπως ξέρουμε! Όπως μάθαμε!”


Τετάρτη 15 Απριλίου 2020

Ρώτησαν τον Άγιο αν θέλει να βγει;




Το μείζον πρόβλημα πλέον που απασχολεί την τοπική κοινωνία είναι αν θα γίνει η περιφορά του Αγίου το Μ. Σάββατο.
Πολιτικοί, αυτοδιοικητικοί, θρησκευτικοί, πολιτιστικοί και κοινωνικοί παράγοντες, από τους ομογενείς, τους προσκόπους μέχρι τους “ταμένους” έχουν ξεσηκωθεί και με διαβήματα στην κυβέρνηση, ζητούν να υπάρξουν παρεκκλίσεις και εξαιρέσεις, στην τήρηση των περιοριστικών μέτρων για την Κέρκυρα, τις ημέρες του Πάσχα.
Αν ρωτούσαν τον Άγιο και αν μπορούσε να τους απαντήσει, επειδή υπήρξε ένας αγνός και ταπεινός άνθρωπος και όχι Νιοράντες, είμαι σίγουρος , ότι θα τους έλεγε: “αφήστε με εδώ παιδιά μου αυτές τις δύσκολες ώρες και μείνετε και σεις στα σπίτια σας, μέχρι να περάσει αυτός ο εφιάλτης που ζει η ανθρωπότητα”
Ακριβώς, μέχρι να περάσει, αυτός ο εφιάλτης, υπάρχουν και άλλες μέρες να γίνει η περιφορά του Αγίου και μάλιστα με την συμμετοχή των πιστών. Δεν κινδυνεύουν τα έθιμα, αν για κάποιο πολύ σοβαρό λόγο δεν πραγματοποιηθούν μια φορά. Αυτό που ζούμε είναι χειρότερο από πόλεμο και δικαιολογεί την αναβολή.
Ας ακούσουν οι πιστοί: αν κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες “βγει” ο Άγιος θα “βγει” χωρίς την θέληση του.


Για άλλη μια φορά η η τοπική επικαιρότητα με γεμίζει θλίψη, μήπως όμως θα μπορούσε να είναι άλλη; Δυστυχώς τα δόγματα στις μέρες ζουν και βασιλεύουν και οι άπιστοι Θωμάδες βιώνουν την απόλυτη μοναξιά της μειοψηφίας. «Τάγματα ξυπόλυτα μέσα σε σκοτάδια προχωρούν απόλυτα»
Χρόνια της μεγάλης σιγουριάς, και της μεγάλης αμφισβήτησης, ανάμεσα σε φανατικούς, θύματα της μαζικής πληροφόρησης και απορούντες που κινδυνεύουν να μπουν στο περιθώριο.“Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του” λέει η λαϊκή σοφία, δηλαδή το ψέμα του. Εσείς επιμένετε να σκηνοθετείτε την πραγματικότητα για να σας χωρέσει. Δε σας αρκεί η ήπια βόλτα στα στενά σοκάκια, δε βολευόσαστε με την γαλήνη που μας δωρίσανε, γι’ αυτό κάνετε φασαρία χωρίς αιτία. Γι’ αυτό βαφτίζετε τα σοκάκια λεωφόρους.
Σκηνοθετείτε γεγονότα και ύστερα παίρνετε την βολική θέση του θεατή, σχολιάζετε κιόλας. Μπαίνετε στο ψέμα και το ζείτε,
το βαφτίζετε σημαντικό για να κερδίσετε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο βρασμού. Στο ζουμί σας .
Ας αφήσουμε τους Νιοραντισμούς στην άκρη και ας δούμε την άλλη Κέρκυρα πίσω από το Λιστόν και τις φιέστες.
Προσπαθώ να κρατάω μια συνέχεια στις εκρήξεις των περιλήψεων της σιωπής. Μάταια. Ό,τι και να γράψω αυτός εδώ ο τόπος πάντα μου υπενθυμίζει το στοιχείο της υπερβολής. Γι’ αυτό σας λέω μια περίληψη και πολύ, κάτι σαν υπενθύμιση, επιβεβαίωση της παρατεταμένης σιωπής, απόδειξη, ότι είναι ηθελημένη.
Δεν έχει νόημα η συνέχεια, υπερτίμηση χωρίς αντίκρισμα. Και η οργή, που πολλές φορές με παρασέρνει εξανεμίζεται την επόμενη, όταν το μέγεθος φαντάζει δυσανάλογο.

Δευτέρα 13 Απριλίου 2020

Θα κυκλοφορούμε σαν αστροναύτες στη γη...

Εδώ στην ερημιά μας, όσο και αν προσπαθούμε με ασκήσεις αποσυμπίεσης, μας ξεφεύγει κάπου το μυαλό και μας τρομάζει.
Είναι μέρες που με βασανίζει: θα κυκλοφορούμε σαν αστροναύτες πλέον στη γη. Η μάσκα θα γίνει απαραίτητο αξεσουάρ όχι για τα καρναβάλια αλλά για κάθε μας έξοδο.
Αρκετές φορές χρησιμοποιώ την υπερβολή για να τονίσω την πραγματικότητα. Ποτέ όμως η υπερβολή, που προηγήθηκε, δεν θα μπορούσε να αποδώσει την σημερινή εικόνα.
Σκέφτομαι ότι τα προηγούμενα χρόνια είχα την ευχέρεια της υπερβολής, που έμπαινε σαν προφητεία για να αποτρέψει τα χειρότερα. Περιέγραφα, αυτά που ήταν απίθανο να συμβούν για να μην συμβούν τα προβλέψιμα. Πήγαν όλα «στον κουβά». Ποια προβλέψιμα και ποια χειρότερα. "Χείρου χειρότερα"
Διάβαζα σήμερα ότι ιός εξαπλώθηκε αστραπιαία εκεί που υπήρχε μεγάλη ανάπτυξη, και μεγάλη διασύνδεση με άλλες χώρες, και αυτό είναι πασιφανές, η ανατολική Ευρώπη μετράει ελάχιστα κρούσματα. Ας μην μην ξεχνάμε ότι μας ήρθε από την Γιουχάν, μια σχεδόν διαστημική πόλη της Κίνας
Θα μου πείτε η γέννηση του ιού είναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης; Όχι αλλιώς όμως κυκλοφορεί στο μικρο σπίτι στο λιβάδι, αλλιώς στον Ουρανοξύστη. Που να τον πιάσεις στα ψηλά πατώματα.
Με τρομάζει η Γιουχάν, με τρομάζει το Ντουμπάι, με τρομάζουν τα φτηνά προϊόντα από την Κίνα. Τα κινητά που αλλάζουν μοντέλα κάθε μέρα, τα μπλουζάκια πόλο από το καλάθι, τα αυτοκίνητα πενταετίας. Με τρομάζει αυτή η παραγωγή που μας γεμίζει σκουπίδια, αυτές οι εργατοώρες, που πάνε στα σκουπίδια. Με τρομάζουν οι συσκευασίες που είναι πιο ακριβές από το περιεχόμενο. Τα προϊόντα μιας χρήσης.
Έχω την αίσθηση ότι ο σημερινός κόσμος δεν υπάρχει. Μετά από χρόνια φαντάζομαι ότι δεν θα έχει σημεία αναφοράς. Αυτά που χαρακτηρίζουν κάθε εποχή, υπάρχουν για να μας τη θυμίζουν, η εποχή μας φροντίζει να σβήσει τα σημάδια της, τα στέλνει γρήγορα στις χωματερές. Η Παλαιά σκαλιστή κασέλα του παππού μου, ο κομμός της γιαγιάς μου, το σίδερο με τα κάρβουνα, ακόμα υπάρχουν. Τα σημερινά δεν υπάρχουν και όσα υπάρχουν σε ένα σημείο γράφουν την ημερομηνία λήξεως. Kαι είναι λίγες οι μέρες τους. Θα υπάρξουν και χειρότερα.
Αυτά τα τερατουργήματα του καπιταλισμού, ανέκαθεν μου προξενούσαν τρόμο. Γίγαντες ανώνυμες εταιρίες, εργοστάσια ολόκληρες πόλεις, καραβιά νησιά, αυτοκινητοβιομηχανίες ρομπότ. Πλωτά ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Τεράστιες αγορές, πολυκαταστήματα σχολικά συγκροτήματα τύπου Γκράβας, ουρανοξύστες τρίδυμοι. Χρηματιστήρια τράπεζες σούπερ μάρκετ. Μια φωτογραφία που αντίκρισα πρόσφατα μου δημιουργεί εφιάλτες, μια θάλασσα κοντέινερς κάπου στη Κίνα. Ο τρόμος είναι ακόμα μεγαλύτερος όταν βλέπεις αυτούς τους γίγαντες να καταρρέουν. Ποτέ αναίμακτα. Τι πρέπει να γίνει δηλαδή να λιώσουν οι πάγοι να μολυνθεί εντελώς αέρας, να τρελαθούμε στις μεγαλουπόλεις, να χάσουν την αξία τα αντικείμενα από την υπερπαραγωγή, να γίνουν οι ντομάτες καρπούζια, τα ψάρια κοτόπουλα, η θάλασσα στεριά και η στεριά θάλασσα. Τα δάση πεδιάδες οι ποταμοί ξεροπόταμοι, οι δρόμοι ακίνητα αυτοκίνητα. Να μεταλλαχθεί ο πλανήτης από παράδεισο σε κόλαση, για να αποφασίσουμε ότι αυτό το σύστημα δεν έχει τίποτα άλλο να καταβροχθίσει; Τι πρέπει να γίνει, να χορέψουμε τον χορό του Ζαλόγγου πιασμένοι χέρι, χέρι και να πηδήξουμε στο γκρεμό τραγουδώντας «στην στεριά δε ζει το ψάρι ούτε ανθός στην αμμουδιά» για να επιβεβαιώσουμε με τον αφανισμό μας και το τέλος του δράκου.

Αυτά που ζήσαμε είναι η ανάσταση

Στο κλίμα των ημερών, γιατί η επικαιρότητα αδυνατεί, να καλύψει τις μνήμες, άλλωστε το Πάσχα δεν είναι αυτό που θα ζήσουμε, αλλά αυτά που έχουμε ζήσει.
Προσδοκώ ανάσταση νεκρών θα ακουστεί πάλι το μεγάλο Σάββατο στις χωρίς πιστούς εκκλησίες. Τι προσδοκίες και αυτές, αλήθεια το φαντάζεστε; Σε ποια γη να χωρέσουν και τα μεταλλαγμένα που να φτάσουν για να σιτιστούν;
Διάβασα μια προσδοκία κάπου, που εμπεριέχει αρκετή δόση ρεαλισμού, αφού πριν την καλέστρα έχει κάνει αρκετό ξεσκαρτάρισμα.

Εγώ λέει αν μου έπεφτε λόγος, θα καλούσα πίσω όσους δεν πρόλαβαν να ζήσουν, εκείνους που έφυγαν νέοι και ανερώτευτοι, αυτούς που πάγωσαν πριν γελάσουν, τους ανθρώπους που δεν ενηλικιώθηκαν ποτέ, δεν αγάπησαν, δεν αγαπήθηκαν, που από φιλί ξέρουν μόνο της μάνας τους στο κρύο μέτωπο τους. Οι άλλοι που έκαναν – όπως και αν τον έκαναν - τον κύκλο της ζωής τους, ας μείνουν να ησυχάσουν και ας μας φυλάνε. Έτσι και αλλιώς την Παρασκευή το βράδυ, στο αεράκι του επιταφίου, θα σκύψουμε πλάι το κεφάλι και θα κλάψουμε τους δικούς μας - ο καθένας - νεκρούς. Κυρίως τους μέσα μας – νεκρούς.
Γι’ αυτό σας λέω, τι αξία θα είχε το φετινό Πάσχα χωρίς αυτά που προηγήθηκαν.
Ακόμα και σήμερα που η εποχή βάζει εμπόδια στις ήδη αδυνατισμένες μας αισθήσεις, εμείς με τις παρακαταθήκες μας, θα το γλεντήσουμε και έτσι. Ακόμα και σήμερα που ο εγκλεισμός λόγω πανδημίας δεν μας επιτρέπει γιορτές και πανηγύρια...
Ακόμα και σήμερα, οι μυρωδιές, οι μουσικές και τα χρώματα παραμένουν ανεξίτηλα στην άοσμη και άχρωμη εποχή μας και εμείς έχουμε την τύχη να μα ξυπνούν. Τώρα που όλα έγιναν εμπόριο εμείς το προσπερνάμε.
Τώρα όσο για το προσκλητήριο νεκρών, για μας δεν θα υπάρχει πρόσκληση. Τον παρακάναμε τον κύκλο μας. Αυτό αφορά τους άλλους που περιέγραψα παραπάνω.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...