Στο κλίμα των ημερών, γιατί η επικαιρότητα αδυνατεί, να καλύψει τις μνήμες, άλλωστε το Πάσχα δεν είναι αυτό που θα ζήσουμε, αλλά αυτά που έχουμε ζήσει.
Προσδοκώ ανάσταση νεκρών θα ακουστεί πάλι το μεγάλο Σάββατο στις χωρίς πιστούς εκκλησίες. Τι προσδοκίες και αυτές, αλήθεια το φαντάζεστε; Σε ποια γη να χωρέσουν και τα μεταλλαγμένα που να φτάσουν για να σιτιστούν;
Διάβασα μια προσδοκία κάπου, που εμπεριέχει αρκετή δόση ρεαλισμού, αφού πριν την καλέστρα έχει κάνει αρκετό ξεσκαρτάρισμα.
Εγώ λέει αν μου έπεφτε λόγος, θα καλούσα πίσω όσους δεν πρόλαβαν να ζήσουν, εκείνους που έφυγαν νέοι και ανερώτευτοι, αυτούς που πάγωσαν πριν γελάσουν, τους ανθρώπους που δεν ενηλικιώθηκαν ποτέ, δεν αγάπησαν, δεν αγαπήθηκαν, που από φιλί ξέρουν μόνο της μάνας τους στο κρύο μέτωπο τους. Οι άλλοι που έκαναν – όπως και αν τον έκαναν - τον κύκλο της ζωής τους, ας μείνουν να ησυχάσουν και ας μας φυλάνε. Έτσι και αλλιώς την Παρασκευή το βράδυ, στο αεράκι του επιταφίου, θα σκύψουμε πλάι το κεφάλι και θα κλάψουμε τους δικούς μας - ο καθένας - νεκρούς. Κυρίως τους μέσα μας – νεκρούς.
Γι’ αυτό σας λέω, τι αξία θα είχε το φετινό Πάσχα χωρίς αυτά που προηγήθηκαν.
Ακόμα και σήμερα που η εποχή βάζει εμπόδια στις ήδη αδυνατισμένες μας αισθήσεις, εμείς με τις παρακαταθήκες μας, θα το γλεντήσουμε και έτσι. Ακόμα και σήμερα που ο εγκλεισμός λόγω πανδημίας δεν μας επιτρέπει γιορτές και πανηγύρια...
Ακόμα και σήμερα, οι μυρωδιές, οι μουσικές και τα χρώματα παραμένουν ανεξίτηλα στην άοσμη και άχρωμη εποχή μας και εμείς έχουμε την τύχη να μα ξυπνούν. Τώρα που όλα έγιναν εμπόριο εμείς το προσπερνάμε.
Τώρα όσο για το προσκλητήριο νεκρών, για μας δεν θα υπάρχει πρόσκληση. Τον παρακάναμε τον κύκλο μας. Αυτό αφορά τους άλλους που περιέγραψα παραπάνω.
Προσδοκώ ανάσταση νεκρών θα ακουστεί πάλι το μεγάλο Σάββατο στις χωρίς πιστούς εκκλησίες. Τι προσδοκίες και αυτές, αλήθεια το φαντάζεστε; Σε ποια γη να χωρέσουν και τα μεταλλαγμένα που να φτάσουν για να σιτιστούν;
Διάβασα μια προσδοκία κάπου, που εμπεριέχει αρκετή δόση ρεαλισμού, αφού πριν την καλέστρα έχει κάνει αρκετό ξεσκαρτάρισμα.
Εγώ λέει αν μου έπεφτε λόγος, θα καλούσα πίσω όσους δεν πρόλαβαν να ζήσουν, εκείνους που έφυγαν νέοι και ανερώτευτοι, αυτούς που πάγωσαν πριν γελάσουν, τους ανθρώπους που δεν ενηλικιώθηκαν ποτέ, δεν αγάπησαν, δεν αγαπήθηκαν, που από φιλί ξέρουν μόνο της μάνας τους στο κρύο μέτωπο τους. Οι άλλοι που έκαναν – όπως και αν τον έκαναν - τον κύκλο της ζωής τους, ας μείνουν να ησυχάσουν και ας μας φυλάνε. Έτσι και αλλιώς την Παρασκευή το βράδυ, στο αεράκι του επιταφίου, θα σκύψουμε πλάι το κεφάλι και θα κλάψουμε τους δικούς μας - ο καθένας - νεκρούς. Κυρίως τους μέσα μας – νεκρούς.
Γι’ αυτό σας λέω, τι αξία θα είχε το φετινό Πάσχα χωρίς αυτά που προηγήθηκαν.
Ακόμα και σήμερα που η εποχή βάζει εμπόδια στις ήδη αδυνατισμένες μας αισθήσεις, εμείς με τις παρακαταθήκες μας, θα το γλεντήσουμε και έτσι. Ακόμα και σήμερα που ο εγκλεισμός λόγω πανδημίας δεν μας επιτρέπει γιορτές και πανηγύρια...
Ακόμα και σήμερα, οι μυρωδιές, οι μουσικές και τα χρώματα παραμένουν ανεξίτηλα στην άοσμη και άχρωμη εποχή μας και εμείς έχουμε την τύχη να μα ξυπνούν. Τώρα που όλα έγιναν εμπόριο εμείς το προσπερνάμε.
Τώρα όσο για το προσκλητήριο νεκρών, για μας δεν θα υπάρχει πρόσκληση. Τον παρακάναμε τον κύκλο μας. Αυτό αφορά τους άλλους που περιέγραψα παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου