Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών πανεπιστήμιων. Το παρακάτω κείμενο, απάντηση σε όσους βάζουν τα παιδιά απέναντι.

Τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα δεν τις αφήναμε να πάνε χαμένες. Ήταν καιρός για παιγνίδι, το σπίτι δε μας χωρούσε. Μαζευόμαστε στην γειτονιά και «κάναμε το διάολο τέσσερα». Παίζαμε τους μεγάλους με φαντασία ζηλευτή.

Κυριακή πρωί. Τα παιδιά μου καθηλωμένα στον καναπέ, παρακολουθούν, τα παιγνίδια των άλλων. Αλλόκοτοι ήρωες, τους στερούν τη φαντασία και τους κλέβουν την ενεργητικότητα. Τρομακτικά όντα τα υποχρεώνουν σε αδράνεια στερώντας τους το δημιουργικό παιγνίδι.
Δεν λέω είναι άλλες εποχές, ανησυχώ όμως. Πως χωρίς το λαχάνιασμα του «κυνηγητού», θα τρέξουν αργότερα στον μαραθώνιο;.
Όταν στο «κλεφτές και αστυνόμους» καταθέταμε την τελευταία ικμάδα της αντοχής μας. Όταν στο ατελείωτο κυνηγητό μας «έπιανε η σπλήνα». Όταν στα παιγνίδια χωρίς παιγνίδια, επιστρατεύαμε το Μάξιμου της φαντασία μας, για να μπορέσουμε αργότερα να κατανοήσουμε τους πραγματικούς ήρωες.
Τώρα αυτά τα παιδιά με εικόνες από το πουθενά, θα σταθούν στη σκληρή πραγματικότητα που τα περιμένει;
Όταν αργότερα παίζαμε πραγματικό κυνηγητό με την αστυνομία σε έξοδο αφισοκόλλησης είχαμε την σχετική εμπειρία. Όταν χρειάστηκε να ξεχωρίσουμε τους ήρωες που είχαν χάσει τη μάχη, είχαμε όλες τις προϋποθέσεις. Τώρα με τις αλλόκοτες εικόνες των ηρώων, που τα καταφέρνουν σε κάθε δυσκολία, πως θα αποκτήσουν την ευαισθησία τα παιδιά; Εκείνη την ευαισθησία που μας άφησαν οι ηττημένοι μάρτυρες της αριστεράς.
Ο μεγάλος μου γιος συμμετέχει στην κατάληψη του Λυκείου. Τον ρώτησα τον λόγο και μου απάντησε γενικά «για τα μέτρα Αρσένη». Πάλι καλά. Να ένα δημιουργικό παιγνίδι. Ένα διάλλειμα από το λήθαργο της τηλεόρασης και του διαδικτύου. Ένα διάλλειμα από την αποστήθιση της ανούσιας παιδείας.
Ας μην ξέρουν οι μικροί μαθητές γιατί κάνουν κατάληψη, τώρα που το σκέφτομαι ούτε εμείς ξέραμε γιατί κολλάγαμε αφίσες, τουλάχιστον παίζουν πραγματικά και αυτό ίσως είναι το μεγάλο κέρδος .
Δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα οι μαθητές, όπως δεν καταφέραμε τίποτα και εμείς. Ούτε ο Γαλλικός Μάης, ούτε το Πολυτεχνείο, ούτε οι αγώνες της αριστεράς μπόρεσαν να ανατρέψουν την κατάσταση.
Κάτι μας έμεινε όμως. Μας έμεινε η ευαισθησία, αυτό κερδίσαμε απ’ αυτή την πορεία μέσα στο χρόνο. Οι μαθητές μπορεί να χάσουν κάποια μαθήματα απ’ αυτά που δεν παίζουν και βασικό ρόλο στην ζωή τους, θα κερδίσουν όμως τη συμμετοχή σε κάτι ιδιαιτέρα ελκυστικό, που θα τους βοηθήσει να διακρίνουν εκείνους τους ήρωες που βγήκαν ηττημένοι.. Η απόπειρα εκφοβισμού με την σύλληψη μαθητών από την αστυνομία μας γυρίζει πίσω σε μαύρες εποχές

Μια πολύ βρώμικη Ιστορία

Σε λίγο θ’ ανοίξει και πάλι το φλέγον θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων . Ο Δήμος αδυνατεί να ανταποκριθεί στο δυσβάστακτο κόστος της μεταφοράς, που από προσωρινή έγινε μόνιμη. Το εργοστάσιο έχει οδηγηθεί στις καλένδες και η ανακύκλωση στην πηγή, αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Διαβάζοντας το παρακάτω που έχει γραφτεί πριν 18 χρόνια, το 2006, θα αντιληφθείτε το μέγεθος της ακινησίας γύρω απ’ αυτήν την τραγική κατάσταση που βιώνουμε.

«Θα ξεκινήσουμε από το γεγονός. H πόλη της Κέρκυρας είναι μια βρώμικη πόλη. Καμία αμφιβολία. Οι προσπάθειες της Υπηρεσίας καθαριότητας, της σημερινής Δημοτικής αρχής, αλλά και της προηγούμενης δεν μπόρεσα να αντιμετωπίσουν το ολοένα αυξανόμενο πρόβλημα της καθαριότητας. Υποθέτω ότι και νέα Δημοτική αρχή κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες θα έχει την ίδια τύχη.
Η αποκομιδή των απορριμμάτων όσο συστηματικά και αν γίνεται δεν μπορεί να εγγυηθεί μια καθαρή πόλη. Οι καθαρές πόλεις ξεκινούν από τις προθέσεις της κεντρικής εξουσίας, κατά πόσο είναι διατεθειμένη δηλαδή, να αντιμετωπίσει αυτό το σύγχρονο πρόβλημα και εν συνεχεία από την συμπεριφορά των πολιτών της κάθε τοπικής κοινωνίας.
Παρακολουθώ χρόνια τώρα το φιλόδοξο πρόγραμμα της ανακύκλωσης του συνδέσμου καθαριότητας. Οι μπλε κάδοι και οι σακουλίτσες που μοίρασε στους δημότες αποτελούν μια θεωρητική προσέγγιση του προβλήματος, επί της ουσίας, μια τρύπα στο νερό.
Η ευκαιριακή αντιμετώπιση της ανακύκλωσης δεν αποδεικνύει μόνο την αδυναμία ουσιαστικής δέσμευσης των Δήμων. Αποδεικνύει περίτρανα την κρατική αδιαφορία. Η κυβέρνηση δεν ασχολείται με καίρια ζητήματα της σημερινής εποχής. Η ρύπανση που προκαλούν οι χωματερές περιορίζεται σ’ αυτούς που ζουν πλάι σ’ αυτές. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την συνολική εικόνα και τις επιπτώσεις στο περιβάλλον και την οικονομία.
Σοβαρή αιτία για τον πολλαπλασιασμό των σκουπιδιών, αποτελεί η αλόγιστη παραγωγή αγαθών μιας χρήσης. Οι εταιρείες έχουν μειώσει δραματικά το μέσο όρο ζωής των προϊόντων και το κράτος αντί να επιβάλει φόρους στις εταιρείες παρακολουθεί αδιάφορα την καταστροφή.
Τα ευρωπαϊκά κράτη, Γερμανία, Βρετανία, Σουηδία, Δανία, Βέλγιο ασχολούνται σοβαρά με το σύνθετο αυτό πρόβλημα και επιβάλουν φόρους σε υλικό που δεν ανακυκλώνονται.
Σε τοπικό επίπεδο, το πρόβλημα όπως έχει διαπιστωθεί δεν λύνεται με ευχολόγια. Και επειδή όσο να αποκτήσουμε οικολογική συνείδηση θα έχουμε μεταμορφωθεί σε κοινωνία απορριμμάτων, είναι ώρα να εφαρμοσθεί ο κανονισμός καθαριότητος, επιβάλλοντας αυστηρά πρόστιμα σε όλους αυτούς που με την συμπεριφοράς τείνουν να μετατρέψουν την πόλη σε χωματερή.»
Δυστυχώς ο χρόνος έχει σταματήσει για ένα πρόβλημα που απειλεί την υγεία μας, την οικονομία μας και τον πολιτισμό μας. Πέρασαν 18 χρόνια από τα παραπάνω και όλα συνηγορούν, ότι θα περάσουν πολλά ακόμα για να πάμε παρακάτω

Οι άνθρωποι με τα «μουζέτα»

Αυτοί που σπεύδουν πρώτοι να συγχαρούν και να προσφέρουν εκδουλεύσεις στους νέους άρχοντες, τους συναντάμε σε όλες τις τοπικές κοινωνίες. Η Κέρκυρα και λόγω Βενετίας, κάνει πρωταθλητισμό.

Πρωταγωνιστεί μέχρι αηδίας, με μια φυλή ανθρώπων, που πριν λίγο καιρό έφτυναν και σήμερα φοράνε το «μουζέτο» που ταιριάζει στην περίσταση, βγάζουν την γλώσσα μέχρι το γόνατο και αρχίζουν να γλύφουν.

Αυτή η φυλή δεν ανήκει σε αυτό ακριβώς ή σε εκείνο, δεν είναι αυτό ή εκείνο – αλλά κάτι ανάμεσα. Άνθρωποι, που η βούλησή τους είναι πάντα με την εξουσία και αυτήν την στάση από μεταμφίεση σε μεταμφίεση, θα την κάνουν τρόπο ζωής.
Αυτή η φυλή των ανθρώπων που βρίσκεται ανάμεσα , όπως γραφεί ο Κωστής Παπαγιώργης «έχουν την πιο αδύναμη μνήμη. Ήλιος; Τον πιστεύουν. Βροχή; Τρέχουν να προφυλαχθούν αιφνιδιασμένοι. Δεν ξέρουν να συνδέσουν τον ήλιο με τη βροχή, την ηδονή με την συνακόλουθη λύπη, ούτε βέβαια τις περιπαθείς φιλίες με την ανεξήγητη έχθρα που ακολουθεί. Γι’ αυτό άλλωστε μπροστά στο χρόνο παραμένουν άποροι και αμήχανοι. Δεν μπορούν να αποσυρθούν γιατί, κατά την κρίση τους, απουσία σημαίνει θάνατος…
Στις κοινωνικές δραστηριότητες πάλι θυμίζουν λίγο πολύ εκείνους που αλλάζουν σπίτι κάθε εξάμηνο.»
Όλα είναι ζήτημα στυλ. Αυτοί δεν το γνωρίζουν. Η εικόνα τους είναι ένα συνονθύλευμα ξένων τρόπων. Είναι άνθρωποι μισοί.

Όταν μιλούν οι πράξεις σου, δεν μένουν λόγια για σένα...

Ξεκίνησε η θητεία για τους νέους άρχοντες και τις νέες αρχές, μαζί και η περίοδος χάριτος με καταληκτική ημερομηνία την 30η Ιουνίου. Άς είμαστε επιεικείς αυτές τις πρώτες ημέρες. Η κεκτημένη ταχύτητα από την προεκλογική περίοδο , δημιουργεί πάντοτε στην αρχή κάποιες αρρυθμίες. Ας μην ξεχνάμε ότι προεκλογικά υπήρχε η ευχέρεια ανέξοδα να επικοινωνήσουν τις προθέσεις τους, τα όνειρά τους, τις ουτοπίες τους. Δεν είναι εύκολο από την μία μέρα στην άλλη η επικοινωνία να γίνεται στη βάση της αλήθειας του έργου και της πραγματικότητας, όπως δεν είναι εύκολο να αμβλυνθούν μεμιάς η αντιπαλότητα , η πίκρα , ο θυμός, το μίσος και η εκδικητικότητα, που λαμβάνει χώρα σε τέτοιες περιόδους. Μη δίνετε σημασία λοιπόν στα όποια μεμονωμένα περιστατικά ρεβανσισμού, που μπορεί να παρατηρηθούν από κουφιοκέφαλους αυλικούς των νέων και παλαιών αρχόντων.

Ό,τι γράφω παραπάνω και παρακάτω , έχει διδακτικό σκοπό. Πρόκειται για διατυπωμένες σκέψεις από εμπειρία πολλών ετών, που ο γράφων είχε την τύχη ή την ατυχία να ζήσει.
Όλα αυτά τα χρόνια έζησα συμπεριφορές, που λίγο, ή πολύ συγκλίνουν. Δυστυχώς καμία παράταξη δεν πολιτεύεται – απλώς αντιπολιτεύεται. Και αυτό δεν είναι προς όφελος των πολιτών που υποτίθεται γι’ αυτούς γίνεται όλη αυτή η φασαρία.
«Τι πιο δικαιολογημένο από τη λαχτάρα του καθενός να είναι «κάποιος», να είναι «πολύς», εξαιρετέος και σημαντικός;» γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης. Οι τίτλοι δεν είναι τυχαίο ότι ταυτίζονται με το ρήμα «είμαι». Είμαι Δήμαρχος, είμαι Αντιδήμαρχος, είμαι Γραμματέας, είμαι Καθηγητής, είμαι Νομικός Σύμβουλος, είμαι Επιχειρηματίας. Πρώτα ο τίτλος και η στολή, μετά ο άνθρωπος.
Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι καλύτερα αν ο καθένας επέστρεφε στα κυβικά του. Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει συνήθως, υπάρχει μια ανυποχώρητη ανάγκη για το πρόσχημα και όχι για το σχήμα.
Κάθε φορά που ένας άνθρωπος δεν μπορεί να προβάλει τον εαυτό του σαν παράδειγμα, η μόνη λύση είναι η παραπειστική ρητορική. Άραγε, γιατί ο «ήρωας», ο «τίμιος», ο «γενναίος» εμφανίζονται εκ παραδόσεως σιωπηλοί; Όταν μιλούν οι πράξεις σου, δεν μένουν λόγια για σένα. Αντίθετα, όταν πρέπει να μιλάς διαρκώς, είναι γιατί οι ίδιες οι πράξεις σου σε κατηγορούν.

«Θέλω κάθε πρωινό νά΄ ναι για μένα και μια πρωτοχρονιά

Θα είναι καλό το 2024; Μικροί μεγάλοι ψάχνουν απεγνωσμένα την καλή είδηση στο ζωδιακό κύκλο. Για ποιους θα είναι καλό, για τους Ταύρους ή τους Αιγόκερους, τους Ιχθείς ή τους Παρθένους. Και αν είναι καλή χρόνια σε ποιον τομέα θα είναι; Έχει σφίξει τόσο πολύ η πραγματική πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια, που τρέχουμε να πιαστούμε από κάπου για να πορευτούμε το νέον έτος. Κι ας ξέρουμε πως πρόκειται για ένα αγορασμένο ψέμα.

Σας έγραφα παλιότερα ότι αγαπάω τα Χριστούγεννα, άλλα όχι και την Πρωτοχρονιά, λογικό δεν ακούγεται; Γιατί να αγαπάω την άθροιση και έναν χρόνο κυνηγό. Φρένο! φέρτε πίσω τα ρολόγια τα χρόνια τις ζωές μας. «Θέλω κάθε πρωινό νά΄ ναι για μένα και μια πρωτοχρονιά».
«Κάθε πρωί, καθώς ξυπνώ άλλη μια φορά κάτω από το πέπλο του ουρανού, νιώθω πως για μένα είναι πρωτοχρονιά, γράφει ο Αντόνιο Γκράμσι. Γι΄ αυτό μισώ τις πρωτοχρονιές με καθορισμένη ημερομηνία, που μετατρέπουν τη ζωή και το ανθρώπινο πνεύμα σε μια εμπορική επιχείρηση, με τον ωραίο τους απολογισμό, με τον ισολογισμό τους και την πρόβλεψη για το νέο διαχειριστικό έτος.
Ακυρώνουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής και του πνεύματος Γι΄ αυτό, μισώ την πρωτοχρονιά. Θέλω κάθε πρωινό νά΄ ναι για μένα και μια πρωτοχρονιά. Κάθε μέρα θέλω να κάνω κι έναν προσωπικό απολογισμό, και να ανανεώνομαι κάθε μέρα. Καμιά πνευματική αγκίστρωση. Κάθε ώρα της ζωής μου θά΄ θελα να είναι νέα…»
Φωτογραφία του Λιστόν 1959

Γεννήθηκα από την σάλτσα της καρδιάς

Πέρυσι τέτοιες μέρες, στα "θέλω" μου ήταν ένα ταξίδι στην Αμερική, ξεκινώντας από την Νέα Υόρκη. Το θέλω έμεινε θέλω, για να κρατάει ζεστή την απαίτηση και όχι μόνο αυτήν, φέτος θέλω και άλλα πράγματα να κάνω, άλλωστε ζωή δίχως όνειρα είναι ζωή χαμένη.

Μ’ αρέσει να μαγειρεύω και να κάνω έρωτα, η όρεξη και το σεξ είναι μεγάλες κινητήριες δυνάμεις, όπως γραφεί η Ιζαμπέλ Αλιέντε, διατηρούν και αναπαράγουν το είδος, προκαλούν πολέμους και τραγούδια , επηρεάζουν τις θρησκείες, τους νόμους και την τέχνη. Και όταν πια δεν θα μπορώ να κάνω έρωτα , ελπίζω να συνεχίσω να χαίρομαι τουλάχιστον το φαγητό και τις αναμνήσεις.
Την επόμενη χρονιά

, που απέχει λίγα εικοσιτετράωρα από σήμερα, σκέφτομαι, να μοιραστώ τις μαγειρικές μαζί σας, όχι σκέτες συνταγές, μαγειρικές με προεκτάσεις που φτάνουν μέχρι τα ακροδάχτυλα. Μπερδεύοντας λέξεις και γεύσεις σε ένα προσωπικό ερωτικό όργιο, που ο κάθε αναγνώστης μπορεί να βάλει την δική του πινελιά και να ταξιδέψει σε έναν άλλο κόσμο. Όπως ο Αμερικανός ποιητής Τζαίημς Τίπτον.
Γεννήθηκα με ανοιχτό το στόμα, μπαίνοντας στον ζουμερό ετούτο κόσμο από ροδάκινα και λεμόνια και ώριμο ήλιο. Κι αυτή την ροδαλή και απόκρυφη σάρκα της γυναίκας.
Αυτόν τον κόσμο όπου το δείπνο βρίσκεται στην ανάσα της φευγαλέας ερήμου. Στα μπαχαρικά της απόμακρης θάλασσας, που επιπλέουν στο όνειρο αργά μέσα στη νύχτα.
Γεννήθηκα κάπου ανάμεσα στον εγκέφαλο και στο ρόδι

Δεν χωράει άλλα το ψυγείο

ο παρακάτω θα μπορούσε να είναι σχόλιο, σε ένα ωραίο κείμενο που έγραψε πρόσφατα ο Σταμάτης Κυριάκης με τίτλο «Χριστουγεννιάτικες ιστορίες»

Μπορεί η τρομακτική ακρίβεια να επιβάλει αυτοσυγκράτηση, μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να στερεί την δυνατότητα ακόμα και για τ’ αναγκαία, η μανία του καταναλωτισμού όμως ζει και βασιλεύει. Και πώς να γίνει διαφορετικά αφού το μοντέλο που οδήγησε στην καταστροφή, επιμένει να διαφημίζει κινητά και αυτοκίνητα, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, όχι βεβαίως των αγαθών αλλά των χρημάτων.

Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει αυτές τις μέρες, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί.
Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να τα κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου.
Και επειδή βεβαίως είναι αδύνατον, να μην ξεχάσουμε και κάτι έξω από την κιβωτό, έρχεται το απαραίτητο το άγχος να μας χαλάσει τη γιορτή.
Ας δούμε τη γιορτή με μια διαφορετική ματιά στην προσπάθεια να δυναμώσει τη ψυχή μας και να μηδενίσει την πίεση από την έλλειψη του καπνιστού σολομού…
Αυτές τις μέρες, έρχεται το παρελθόν σε κάποιες στιγμές και μας αιφνιδιάζει με την δύναμη της επικαιρότητας του. Και είναι τέτοια η επιρροή, που ο νους μας γοητεύεται και μας δίνει την ευκαιρία να ξαναντικρύσουμε τον κόσμο χωρίς τις επιρροές της καταναλωτικής πώρωσης που εντέχνως προσπαθεί να επιβληθεί.
Ευελπιστώ ότι θα έρθει κάποια στιγμή που οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι πιο υπέροχο πράγμα από τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος, τη ζωή, τις βόλτες και την δημιουργία, δεν μπορεί να υπάρξει. Όλα τα υπόλοιπα, όλη η προσπάθεια του ανθρώπου να αγοράσει ένα σούπερ μάρκετ και να το χώσει σε ένα ψυγείο θα είναι μάταιη.

Αποφάσεις χρειάζονται, ακόμα και λάθος

Με την αλλαγή του χρόνου αλλάζουν και οι αρχές, Δημοτικές και Περιφερειακές. Παράδοση του παλαιού στο νέο. Τι παραδίδεται και τι παραλαμβάνεται; Η απάντηση βρίσκεται στα λόγια τα μεγάλα. Σε ευχές και φράσεις που δεν έχουν καμία σημασία, σε αριθμούς που έπονται από το σημείο της αφαίρεσης. Σε ακόμα ένα ανακάτεμα της τράπουλας, που πατάει στη σιγουριά του φακίρη. Όλα τα φύλλα της, είναι ίδια.

Οι λέξεις πρέπει να έχουν μια αντιστοιχία με την ζωή. Αισθάνομαι ότι μας περίσσευαν τα λόγια και μας λιγοστεύει η ζωή. Επικίνδυνα πράγματα.
Ας δούμε πέρα και έξω από το μικρόκοσμό μας, που όσες προμήθειες δύναμης και αν έχεις μαζί σου, αν γελαστείς και παραβιάσεις το χρονοδιάγραμμα της πορείας σου, τελειώνουν οι αναπνοές και πνίγεσαι εν αγνοία σου.
Είναι πολλά εκείνα που δεν χωράνε στα σχήματά μου. Το μικροκλίμα, υπήρξε καθοριστικός παράγοντας γι’ αυτήν την κατάσταση που βιώνουμε εδώ στη μικρή μας πόλη. Έξω έχει λιακάδα αλλά πώς να τη δεις με κλειστά παράθυρα; Γίνανε ένα με την υγρασία, ο ορίζοντας, το ταβάνι του γραφείου τους, άλλαξε χρώμα το δέρμα τους και τι χρώμα να το πεις, αυτό της μούχλας ίσως, ανακατεμένο με σκοτάδι.
Τόσα χρόνια κλεισμένοι στο μικρό τους κόσμο μάθανε καλά τις λέξεις, πετώντας στην κάθε δυσκολία το μπαλάκι στην κοινωνία, μόνο που αυτοί έχουν πάρει διαζύγιο προ πολλού μαζί της. Είναι εύκολο τελικά να πιστέψεις πως είσαι βασιλιάς κλεισμένος στο παλάτι σου, οι αυλοκόλακες άλλωστε που σε περιτριγυρίζουν την έχουν αυτήν την ικανότητα, να σε γεμίζουν αέρα κοπανιστό και να φουσκώνουν τα φτερά σου, το λάθος είναι να δοκιμάσεις να πετάξεις. Πτώση χίλια τα εκατό και κανένα πέλαγος δεν θα πάρει το όνομα σου.
Αν δεν ανοίξεις τα παράθυρο να σκάσει μύτη ο ήλιος στον απέναντι τοίχο, πώς να δεις τη σκόνη που σε σκεπάζει και τα νοσηρά παράσιτα που σε περιτριγυρίζουν; Πως να αναπνεύσεις αλήθειες από τον κόσμο τον πραγματικό, που μπορεί να βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κει, για σένα όμως φαντάζει στην άλλη άκρη.
Λοιπόν δεν είναι έτσι τα πράγματα και αυτό το καταλαβαίνεις κάνοντας μια βόλτα στην πόλη. Ούτε τόσο δύσκολα, ούτε τόσο εύκολα. Αποφάσεις χρειάζονται ακόμα και λάθος, αποφάσεις όμως. Με αυτήν την ακινησία κινδυνεύετε να γίνετε πέτρες και όχι απ’ αυτές που μνημονεύονται.
Δυο βήματα είναι η πόρτα, στρίβεις το χερούλι αριστερά και βγαίνεις έξω στη ζωή, εκεί που ανθίζουν τα όνειρα.

Το παρακάτω το έγραψα για παλαιότερες δημοτικές αρχές. Νομίζω ότι είναι χρήσιμο και για τις νέες…

 Καλό σου ταξίδι, μεγάλε Κώστα Νεστορίδη

Ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές της ιστορίας της ΑΕΚ, ένας μύθος του ελληνικού ποδοσφαίρου, έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι. Ο Κώστας Νεστορίδης, σημάδεψε μια εποχή που το ποδόσφαιρο δεν είχε χούλιγκαν , τα γήπεδα ήταν γεμάτα με φιλάθλους και από τις δύο ομάδες και οι ποδοσφαιριστές έπαιζαν για την φανέλα.

Είναι μερικά βράδια που είναι πράγματι μαγικά, σ’ ανοίγουν ρωγμές στον χρόνο. Διαπιστώνεις ότι ακόμα και το παρελθόν είναι χρόνος ρευστός, σου φανερώνει πτυχές που απαιτούσαν ρυτίδες. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο «Κώστα Νεστορίδης ο μάγος της μπάλας», η μνήμη μου κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια της. Τον εαυτό μου τότε δεν τον θυμάμαι και μια παλιά φωτογραφία που σώζεται ακόμα, δεν την πιστεύω. Τον Κώστα Νεστορίδη όμως τον θυμάμαι με τον δικέφαλο στο στήθος, έτοιμο να μαγέψει και να παρασύρει τα όνειρά μας. Ακριβώς την ίδια φωτογραφία του εξωφύλλου, την έχω από τις «τύχες» που πουλούσαν τότε τα περίπτερα για να μας ξεγελούν. Όμως ο Νεστορίδης δεν μας γέλασε ποτέ, ήταν πάντα συνεπής σ΄ αυτό που τόσο καλά έκανε, και το έκανε για μας. Ο Νεστορίδης υπήρξε φαινόμενο όπως η αστραπή και η πλημμύρα.
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό παιδάκι που αγαπούσε πολύ μια ποδοσφαιρική ομάδα, φορούσε κίτρινες φανέλες με τον δικέφαλο στο στήθος, μετρούσε τον χρόνο με βάση τα επιτεύγματα και τις αποτυχίες της»… Είδε τους ήρωες των παιδικών του χρόνων, λοιπόν, να διατηρούν αναλλοίωτο το υπερφυσικό τους μέγεθος και να του ξετυλίγουν το κουβάρι του παραμυθιού που τον μεγάλωσε, διαπιστώνοντας πως μόνο αυτό θέλει να είναι τελικά: ΑΕΚ των παιδικών του χρόνων!
Καλό σου ταξίδι, μεγάλε Κώστα Νεστορίδη

 40 χρόνια ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Έτσι άρχισαν όλα...

ΜΕΣΑ Νοεμβρίου του 1983, παραμονές Πολυτεχνείου πριν σαράντα χρόνια, προετοιμάζαμε, κάτω από αντίξοες συνθήκες, την έκδοση της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Κερκυραϊκή Ενημέρωση». Στις 19 Νοεμβρίου, ημέρα Σάββατο, ξεκινάει το ταξίδι. Στο μικρό Τυπογραφείο Offset του Στέφανου Πουλημένου, Συβότων 16, κρατούσαμε με υπερηφάνεια στο χέρι μας, το πρώτο φύλλο...

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ήταν ειλημμένη από το 1980, όταν τελείωσα τη Σχολή Δημοσιογραφίας. Μεσολάβησε η στρατιωτική μου θητεία και έναν χρόνο μετά, με τον συνάδελφό μου, Παναγιώτη Ζωναρά, γνωριμία του στρατού, προχωρήσαμε, με ασυγκράτητο ενθουσιασμό και άγνοια κινδύνου, στην υλοποίηση αυτής της παράτολμης ιδέας.

ΣΤΗΝ Κέρκυρα εκείνη την εποχή υπήρχαν τρεις καθημερινές εφημερίδες. Το «Κερκυραϊκό Βήμα», του Κώστα Μπαλού, η «Ελευθερία» του Κώστα Τζεβελίκα, η «Σημερινή» του Νώντα Βέργη και κάποιες περιοδικές εκδόσεις. Όλες χρησιμοποιούσαν τα κλασσικά τυπογραφεία και το σύστημα της λινοτυπίας. Παράλληλα, είχε ξεκινήσει η εκτύπωση εντύπων με το σύγχρονο σύστημα όφσετ και φωτοσύνθεσης.

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ Πουλημένος -ο νέος Δήμαρχος- και ο Σπύρος Μουρμούρης είχαν τότε τυπογραφεία όφσετ και ο γνωστός ιστορικός, Σπύρος Κατσαρός ένα εργαστήριο φωτοσύνθεσης στην Πλακάδα του Αγίου Σπυρίδωνα.

Η ΕΠΙΛΟΓΗ της φωτοσύνθεσης και του όφσετ εκείνη την εποχή ήταν μονόδρομος, έτσι η «Κερκυραϊκή Ενημέρωση» ήταν η πρώτη εφημερίδα της Κέρκυρας, που τυπώθηκε με τη νέα τεχνολογία και άνοιξε το δρόμο για καλύτερη ποιότητα στην εκτύπωση, καλύτερη εμφάνιση, με χρώμα στις σελίδες και περισσότερες φωτογραφίες. Η φωτοσύνθεση μας έδινε πολλές επιλογές στη χρήση διαφορετικών γραμματοσειρών, μεγαλύτερης ταχύτητας και ευκολίας στον χειρισμό, αφού μια απλή δακτυλογράφος, χωρίς τις δεξιότητες ενός τυπογράφου, μπορούσε να στοιχειοθετήσει σε λίγες ώρες μια τετρασέλιδη εφημερίδα.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ γραφείο ήταν ένα μικρό, ανεξάρτητο δωμάτιο του διώροφου σπιτιού όπου διέμενα, Αγίου Νικολάου 12, δίπλα από την εκκλησία του Άη Νικόλα Ντεβέκι. Από εκεί ξεκίνησε αυτή η σαραντάχρονη πορεία της «Ενημέρωσης»...

ΑΠΟ το πρώτο φύλλο καταλάβαμε ότι ήταν αδύνατο να αντέξουμε το κόστος της στοιχειοθεσίας. Θυμάμαι ότι ο Σπύρος Κατσαρός μας χρέωνε 1.000 δραχμές το κάθε μέτρο μονόστηλου φωτογραφικού χαρτιού, ανεξάρτητα από τον αριθμό των λέξεων, γι’ αυτό στα πρώτα φύλλα, όταν δεν μας έφτανε το χαρτί από την φωτοσύνθεση, στην διαδικασία του μοντάζ που ακολουθούσε, για να καλύψουμε το χώρο της σελίδας, χρησιμοποιούσαμε κείμενα γραμμένα στη γραφομηχανή! Σκεφτείτε ότι την στοιχειοθεσία την κάναμε μόνοι μας, κάναμε δηλαδή και τους δακτυλογράφους.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ άρχισε να δυσκολεύει. Ο συνέταιρός μου, που μετακόμισε από το Αγρίνιο, με την σύντροφό του, στην Κέρκυρα ήταν αδύνατον να αντεπεξέλθει οικονομικά και μετά από λίγους μήνες, εγκατέλειψε την προσπάθεια.

ΣΥΝΕΧΙΣΑ μόνος μου, σε αχαρτογράφητα νερά. Δημοσιογραφία είχα σπουδάσει. Δεν είχα ιδέα από τυπογραφία, όμως, αν δεν έπαιρνα το ρίσκο εκείνη τη στιγμή, η συνέχιση έκδοσης θα ήταν αδύνατη.

ΧΩΡΙΣ χρονοτριβή αγόρασα ένα μηχάνημα φωτοσύνθεσης και νοίκιασα γραφεία στην Γερασίμου Μαρκορά. Η έκδοση της εφημερίδας με τον τίτλο «Ενημέρωση» συνεχίστηκε. Την είχα διασώσει!

ΣΤΗΝ Μαρκορά, εκτός από τα γραφεία της εφημερίδας, δημιούργησα ένα ατελιέ, με δυο φωτοσυνθέσεις και ένα Φωτογραφικό, που, μετά το μοντάζ, προχωρούσαμε στα φιλμ, ώστε τα έντυπα να είναι έτοιμα για την εκτύπωση.

ΣΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ, εκτός της «Ενημέρωσης», στοιχειοθετούνταν και άλλα έντυπα, όπως ο «Πόρφυρας», η καθημερινή εφημερίδα «Σημερινή», το δελτίο του Δήμου Κερκυραίων επί δημαρχίας Κούρκουλου, βιβλία και άλλες εκδόσεις, που ακολούθησαν πλέον τον δρόμο, που άνοιξε η «Ενημέρωση».

ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ αργότερα, το1986, ο καθηγητής, Κώστα Θύμης, μου σύστησε τον Γιώργο Κατσαΐτη, που ήταν ανταποκριτής του «Ριζοσπάστη» στην Κέρκυρα. Έχοντας τότε ανάγκη από έναν συνεργάτη, αφού η δουλειά στο εργαστήριο είχε αυξηθεί, ιδίως με την έκδοση της καθημερινής εφημερίδας «Σημερινή» του Νώντα Βέργη, συνεργαστήκαμε.

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ οκτώ χρόνια της συνεργασίας με τον Γιώργο Κατσαΐτη, η εφημερίδα άρχισε σιγά - σιγά να καθιερώνεται στις προτιμήσεις των αναγνωστών. Μετά από ένα διάστημα, απέκτησε δικά της γραφεία στην οδό Σταμάτιου Δεσύλλα, όπου βρίσκονται και σήμερα, καθώς και τρίτο συνέταιρο, τον μηχανολόγο, Χρήστο Μπάλα.

ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ, στηρίχτηκε από ανθρώπους του χώρου της Αριστεράς, που ήθελαν ένα ανοικτό παράθυρο ενημέρωσης και θέσεων του προοδευτικού χώρου και συνέβαλαν στο να μην κλείσει αυτό το παράθυρο, εξ αιτίας οικονομικών προβλημάτων.

ΘΥΜΑΜΑΙ έντονα από εκείνη την περίοδο στο ισόγειο εργαστήριο στην Μαρκορά, όταν στοιχειοθετούσαμε, ατελείωτες πολιτικές συζητήσεις με κόσμο που μπαινόβγαινε από το μεσημέρι μέχρι τα ξημερώματα, που ολοκληρώναμε την επεξεργασία των φιλμ.

ΔΕΝ ΘΑ ξεχάσω κι ένα αυτόφωρο για ένα πρωτοσέλιδο δημοσίευμα, με τίτλο «Κομπίνες και σκάνδαλα», που αφορούσε τον συνεταιρισμό Ειδών Λαϊκής Τέχνης. Με είχαν συλλάβει τότε˙ έτυχε εγώ να βρίσκομαι στο γραφείο, ο Γιώργος «τη γλίτωσε». Ούτε θα ξεχάσω την προθυμία αρκετών Κερκυραίων δικηγόρων να υπερασπιστούν χωρίς αμοιβή την εφημερίδα μας, στην πολύμηνη δίκη που ακολούθησε. Η εφημερίδα δικαιώθηκε. Ο Συνεταιρισμός έκλεισε...

ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ της δεκαετίας του 1990,περάσαμε στην εποχή της ηλεκτρονικής στοιχειοθεσίας μέσω των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Μοιραία, τα πανάκριβα μηχανήματα της φωτοσύνθεσης πέρασαν στην αχρηστία. Τις δυο φωτοσυνθέσεις τις δώρισα στον Δήμο Κερκυραίων για το Μουσείο Τυπογραφίας, που επρόκειτο να γίνει στο Νέο Φρούριο. Δεν έγινε ποτέ το Μουσείο, υποθέτω ότι ακόμα θα βρίσκονται σε κάποιον χώρο του Φρουρίου…

ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ το εξόπλισα άμεσα, με σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα εκείνης της εποχής, υπολογιστές με τυπογραφικά προγράμματα, εκτυπωτές, καθώς η διαδικασία της εκτύπωσης με την μέθοδο όφσετ παράμεινε και παραμένει σταθερή.
ΤΟ 1993 και αφού είχε αποχωρήσει ο Χρήστος Μπάλας, μεταβίβασα το ποσοστό μου στον Γιώργο Κατσαΐτη και προχώρησα σε συνεργασία με τον Στέφανο Πουλημένο και στην έκδοση της καθημερινής εφημερίδας «Η Κέρκυρα Σήμερα». Πίστευα τότε -και πιστεύω- ότι μια εβδομαδιαία εφημερίδα δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά σε μια μικρή αγορά, όπως η Κέρκυρα.

ΜΕΤΑ από κάποια χρόνια και η «Ενημέρωση» άρχισε να εκδίδεται καθημερινά, ενώ η εβδομαδιαία έκδοση, μετά από μια μεγάλη και επιτυχημένη πορεία, σταμάτησε.

ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ μεγάλη ικανοποίηση, που συμμετείχα στην έκδοση μιας εφημερίδας, που άνοιξε νέους δρόμους στον τομέα της ενημέρωσης στο νησί μας, που πρωτοστάτησε σε μεγάλα κοινωνικά θέματα και που συνεχίζει να κυκλοφορεί, κόντρα στον ηλεκτρονικό κατακλυσμό, μεταφέροντας το άρωμα του χαρτιού και του τυπογραφείου στους αναγνώστες.
ΗΤΑΝ ωραίο όλο το ταξίδι...

Δημοσιεύθηκε στο EN The Magazine Νοεμβρίου 2023, στο αφιέρωμα για τα 40 χρόνια κυκλοφορίας της εφημερίδας "ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ"