Χάθηκα στο απέραντο

Άνοιξη, εαρινή ισημερία και αναφορά στη ποίηση. Είναι σπουδαίο να έχεις μεγάλη καρδιά , πιο σπουδαίο είναι να μπορείς να την κάνεις πέτρα.   

«Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ὁ ένας απ᾿ τον άλλο.  Γιατί ὁ έρωτας είναι ὁ πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν» γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης . «Γιατί οι άνθρωποι,  ζουν από  τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων». Αν η ζωή μου δεν έχει την ποιότητα που επιθυμώ τι να την κάνω; Στο μεταίχμιο της αλλαγής των εποχών, σε εκείνο ακριβώς το σημείο που σε ξεγελάει , η ρομαντική εφηβεία μου ξεσηκώνεται και μου θυμίζει εκείνα που ήθελα και δεν μπόρεσα.

Οι χαραμάδες έγιναν ποτάμια πλημμύρισε  χρυσάφι ο ουρανός , οι βαριές μάζες από τα υπολείμματα του χειμώνα παραμερίστηκαν.

Και ύστερα ήρθε το βράδυ και ο Ρίτσος, που τον ήξερα από τα χρόνια της πρώιμης επανάστασης,   έβαλε την  «εαρινή συμφωνία» στο πικ απ  και φώτισε…  Όχι την δική του, εκείνη που τα δόγματα μου στέρησαν. Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο. Εγώ το κόκκινο. Κι εγώ. Το σώμα σου ωραίο. Το σώμα σου απέραντο. Χάθηκα στο απέραντο. Ὅσο ἀπομακρύνεσαι Σὲ πλησιάζω στὴν ἀπουσία σου. Σὲ ἀναπνέω. Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-σκοτεινὸ δάσος...

Ὅπου βρίσκεσαι ὑπάρχω. Τὰ χείλη μου περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου. Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ πῶς χωράει ὅλη τὴ μουσική; Ἡδονή-πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση, πέρα ἀπ᾿ τὸ  θάνατο.Τελικὸ κι αἰώνιο παρόν. Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα τῶν ποδιῶν σου.Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.Μέσα σε λίγες νύχτες πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει ὅλος ὁ κόσμος; Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα. Ἑνώνεται. Τώρα μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου κι ὁ σφυγμός μου. Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε. Ἕνας αἰῶναςκι ἐννιὰ δευτερόλεπτα. Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα ἀφοῦ λείπεις; Μὲ τὸ κόκκινο του αἵματος εἶμαι. Εἶμαι γιὰ σένα.

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου…

Η συνέχεια εκείνου του λόγου και οι όψιμοι επικριτές

Το επαναφέρω. Το ανάθεμα για την περίοδο της μεταπολίτευσης, μέσα στη γενικότητα, αδικεί ένα κομμάτι υγείας, που λειτούργησε πέρα από το δικομματισμό, πέρα από την απαξίωση της πολιτικής, πέρα από την λογική του πελατειακού κράτους. Κατά καιρούς έχω στηλιτεύσει και εγώ αυτή περίοδο, όχι μόνο με αφορμή τη κρίση και το δραματικό παρόν, αλλά και τότε που ανθούσε ακόμα το χρηματιστήριο τη δεκαετία του 1990. Τότε που ο Σημίτης, έσπαγε τους δεσμούς με το παρελθόν, της μίζερης Ελλάδος και έκανε άλματα στο μαγικό κόσμο των αγορών. Δεν πανηγυρίζαμε με την ανάληψη της διοργάνωσης των ολυμπιακών αγώνων, ούτε δοξάσαμε το λάιφσταιλ. Δεν είμαστε ποτέ συγκαταβατικοί απέναντι στη διαφθορά. Οι σημερινές επικρίσεις για την περίοδο της μεταπολίτευσης, δεν είναι αποτέλεσμα αντίδρασης, είναι η συνέχεια εκείνου του λόγου, που τόνιζε την παρακμή και την πολιτισμική παράλυση, όταν οι όψιμοι επικριτές διατελούσαν έν αδεία .
Κάνω την επισήμανση, γιατί αυτοί που σήμερα φωνάζουν, για τα κακά του παρελθόντος που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, ποτέ κατά το παρελθόν, που τους εξυπηρετούσε, δεν αντέδρασαν. Απεναντίας αντιδρούσαν στους λίγους που μιλούσαν, χαρακτηρίζοντας τους μίζερους και γραφικούς. Να που δεν είναι έτσι, όταν οι εκείνοι, λειτουργούσαν μες τη καλή χαρά, εμφορούμενοι από την άνοδο του χρηματιστηρίου και τις πρόσκαιρες απολαύσεις που παρείχε η φούσκα της οικονομίας, οι άλλοι έβγαιναν τολμηρά πάνω από νοσταλγίες και καταστροφολογίες και έστελναν σήμα κινδύνου. Ε! λοιπόν αυτοί σήμερα μπορούν να κρίνουν την περίοδο της μεταπολίτευσης, γιατί παρότι δικαιωμένοι, κρατούν χαμηλούς τους τόνους και δεν ρίχνουν στην πυρά 40 χρόνια, που είχαν όπως και να το κάνουμε και καλές στιγμές.
Με όλες αυτές τις όψιμες ισοπεδωτικές φωνές, από πληγωμένους και έντρομους που για χρόνια είχαν βυθιστεί στον ύπνο του δικαίου, και όταν ξύπνησαν βρέθηκαν στο χώμα, κινδυνεύουμε άμεσα να οδηγηθούμε στην εκτροπή. Σε άκρατους νεοφιλελευθερισμούς, με κεντρικό σύνθημα ο θάνατος σου η ζωή μου, η σε φασιστικά ακροδεξιά μονοπάτια, τραγουδώντας «γιατί χαίρετε ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα;» Κανείς δεν ξέρει τι θα μας ξημερώσει . Η εκκρεμότητα, η αβεβαιότητα, συνεργάζονται στη δημιουργία μίας ατμόσφαιρας βαθιά μολυσμένης.
Το σημερινό ναυάγιο, αλλά και η στάση της κοινωνίας, που το παρακολουθεί, δεν προέκυψαν μεμιάς. Σήμερα και πάλι χρειάζονται οι ψύχραιμες φωνές, χωρίς ισοπεδωτική διάθεση να περιγράφουν αυτά που προηγήθηκαν με μάτια καθαρά και να ανοίξουν διεξόδους για το μέλλον.