Σάββατο 4 Απριλίου 2020

Οι παραβάσεις της “Άσκοπης μετακίνησης” είναι πλασματικές

Το παρακάτω θα έπρεπε να το είχα γράψει την περασμένη Πέμπτη το βράδυ. Ήμουν όμως τόσο θυμωμένος που το απέφυγα.
Σύμφωνα με ανακοίνωση της Αστυνομίας, που δημοσιεύεται σήμερα στον τοπικό τύπο, την Πέμπτη 2/4 είχαμε 116 παραβάσεις “Άσκοπης Μετακίνησης” στην Κέρκυρα και 90 είχαμε χθες. Προφανώς τα νούμερα είναι πλασματικά, ελάχιστοι είναι αυτοί που μετακινούνται άσκοπα και εξηγούμαι:


Είμαι υπέρ των μέτρων για την προστασία της Δημόσιας Υγείας, συμμερίζομαι τους σοβαρούς κίνδυνους που διατρέχουμε από την διασπορά του ιού, καθώς και τους κινδύνους που διατρέχουν τα αστυνομικά όργανα, που είναι αναγκασμένα να κάνουν τους έλεγχους, αυτό όμως που συμβαίνει ξεφεύγει από το σκοπό.
Βγαίνω το βράδυ γύρω στις 9 από το σπίτι για μια ώρα περπάτημα. Η πόλη είναι νεκρή, μόνο τα φώτα από τις σειρήνες των περιπολικών μαρτυρούν ότι υπάρχει ζωή. Ελάχιστοι πολίτες, φαντάζομαι σαν και εμένα, βγαίνουν αυτή την ώρα που ο κίνδυνος ελαχιστοποιείται για να ξεσκουριάσουν.
Δεν υπάρχει άσκοπη μετακίνηση, άλλωστε πού θα μπορούσαν να πάνε αυτοί οι άνθρωποι, στις ταβέρνες, στα μπαρ; “Τα καφενεία όλα κλειστά και φίλοι μας ξενιτεμένοι”.
Την Πέμπτη , 9.30 το βράδυ στην “Πιάτσα” ένα μπλόκο αστυνομικών σταματούσε τους ελάχιστους πολίτες που περπατούσαν εκείνη την ώρα, για έλεγχο. Μπροστά μου ήταν ένα ζευγάρι, έβγαλαν τα κινητά τους και έδειξαν το μήνυμα μετακίνησης. Η κυρία φεύγοντας βιαστικά από το σπίτι, όπως ανέφερε, είχε ξεχάσει την ταυτότητά της. Είπε στα όργανα ότι το σπίτι της είναι πάρα πολύ κοντά και θα μπορούσε να πάρει τηλέφωνο την κόρη της να την κατεβάσει. Να σημειώσουμε ότι ο άνδρας της είχε ταυτότητα. Οι αστυνομικοί ήταν ανένδοτοι. Της έκοψαν πρόστιμο, 150 ευρώ. Μάλιστα της είπαν να κάνει ένσταση και μπορεί ο Διοικητής να τη σβήσει.
Ρωτάω, απ΄ αυτήν την Κυρία κινδυνεύει η Δημόσια Υγεία; Ξέχασε την ταυτότητα της και ρίχνουν 150 ευρώ πρόστιμο έτσι αβίαστα, όταν μάλιστα ο άνδρας της είχε μαζί του ταυτότητα.
Κάτι άλλο συμβαίνει, από τη μία τρομοκρατούν από την άλλη εισπράττουν, σε μια συγκυρία μάλιστα που μας έχει τρομοκρατήσει ο κορωνοϊός και η οικονομία έχει παγώσει.
Αν θέλουν να πάρουν αυστηρότερα μέτρα να τα πάρουν, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν πλασματικό αριθμό παραβάσεων. Φαντάζομαι ότι υπάρχει κεντρική οδηγία, και συγκεκριμένος στόχος. Είναι άδικο όμως να εξαντλείται η αυστηρότητα σε πολίτες που ακολουθούν τις οδηγίες.
Όσο για τους άλλους που δε βάζουν μυαλό, όπως γράφει σήμερα ο τοπικός τύπος, να “εκτελούνται...”
Η στοχοπροσήλωση των οργάνων της τάξεως ας περιορισθεί στους πραγματικούς κινδύνους. Ζούμε έναν εφιάλτη ας αφήσουμε τους τύπους και ας δούμε την ουσία.

Και μια παρατήρηση: Μου προκάλεσε εντύπωση ότι έκοψαν πρόστιμο σε μια “Κυρία Πολυξένη που την λένε Ερμιόνη”…
Αυτοί που δεν έχουν ταυτότητα, απ΄ ό,τι ξέρω, συλλαμβάνονται και οδηγούνται στο Τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων….

Παρασκευή 3 Απριλίου 2020

Αυτός ο κορωνοϊός είναι η ευκαιρία μας


Αποτελούμε πλέον αναφορά για τις επόμενες γενιές, όπως αυτοί που ζήσανε τον πρώτο και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την κατοχή και την ισπανική γρίπη. Είμαστε οι γενιές του κορωνοϊού, κάτι είναι και αυτό, να μην πάμε άκαπνοι. Είναι η πρώτη φορά που θα είμαστε μέρος της μεγάλης Ιστορίας και απέναντι μας, όχι ένας κοινός εχθρός, αλλά ένας αόρατος φονικός εχθρός.
Αυτός ο κορωνοϊός είναι η ευκαιρία μας, όσο τον μαθαίνουμε τόσο θα μαθαίνουμε για τον εαυτό μας και για τη ζωή.
Είναι σοκαριστικό αυτό το αόρατο, Παρόλα αυτά είναι και συναρπαστικό, οι σκέψεις που κάνει κάποιος τώρα είναι πέρα από τη λογική.
Γίνεται ένα ελκυστικό παιγνίδι με το χρόνο, που δεν καταργεί ακριβώς το μέλλον, αλλά αποθεώνει το παρόν. Σε ένα παρόν που απέναντι στον κορωνοϊό είμαστε όλοι ίσοι και αυτό έχει μια φυσική τιμιότητα, που δεν είναι άδικη. Και επειδή είμαστε ίσοι γι΄ αυτό συστρατεύει όλη την ανθρωπότητα εναντίον του, σε διαφορετική περίπτωση για άλλη μια φορά τη νύφη θα πλήρωναν οι μαλάκες, όλοι εμείς δηλαδή οι ταπεινοί και οι καταφρονεμένοι αυτού του πλανήτη.
Που θα πάει αυτή η κατάσταση; Μέχρι τέλους, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Η επόμενη ερώτηση είναι για το τέλος. Ποιο θα είναι το τέλος και πότε; Εδώ δεν έχει απάντηση.
Μέσα σ’ αυτή την σύγχυση, γινόμαστε όλοι μαθητευόμενοι μάγοι. Και αν ο εγκλεισμός αρχίζει να έχει παρενεργειών, διαβάστε το παρακάτω: όπως το διατυπώνει ο Πεσσόα στο Βιβλίο της Ανησυχίας.
Νοιώθω ένα οργανικό και μοιραίο έρωτα για την σταθερότητα, μισώ τη καινούργια ζωή και τα άγνωστα μέρη. Η ιδέα του ταξιδιού μου φέρνει ναυτία. Έχω ήδη δει όλα όσα ποτέ μου δεν είχα δει. Έχω ήδη δει όλα όσα δεν είδα ακόμα. Τα τοπία είναι επαναλήψεις, ας ταξιδεύουν όσοι δεν υπάρχουν”
Άλλωστε σαν βγούμε  απ΄ αυτήν την φυλακή, θα μπούμε σε μια άλλη.  Όταν σιγάσει  ο παγκόσμιος πόνος, παίρνει τα πάνω του  
ο προσωπικός.  Επιστρέφουμε στις ατομικές πληγές. 




Έξοδος στα αδιέξοδα, φως στις σκοτεινές μέρες του ζούμε, ξεκόλλημα από τη λάσπη, ασκήσεις θάρρους που μόνο το μυαλό μπορεί. Το μυαλό μπορεί στην επόμενη στροφή, χωρίς να στρίψει. Το μυαλό μπορεί να πάει παραπέρα, να συναντήσει την παρέα της ζωής.






Τετάρτη 1 Απριλίου 2020

Νεκροί πέντε


Πάνω από δέκα αγγελτήρια θανάτου παρατήρησα χθες σε διάφορα σημεία της πόλης . Δέκα νεκροί, μπορεί και παραπάνω, που δεν είχαν όμως τη τύχη να πεθάνουν από κορωνοϊό! Σήμερα όποιος δεν πεθάνει από κορωνοϊό, δεν γράφεται, ουσιαστικά δεν πεθαίνει.

Τριακόσιοι πενήντα πέθαναν χθες στη χώρα μας, εμείς πέντε ξέρουμε, που στην πλειοψηφία τους έφυγαν πλήρεις ημερών.
Για μας τους έγκλειστους, υποχρεωτικά πλέον, η είδηση, που ξεκινάει με τον βομβαρδισμό των Μ.Μ.Ε. από το πρωί, τα οποία μετρούν στους διασωληνωμένους και περιμένουν την τελευταία τους ανάσα, μέχρι την επιβεβαίωση στις 6 το απόγευμα από την κυβέρνηση, οι νεκροί είναι πέντε. Δεχόμαστε το νούμερο με ανακούφιση, σχεδόν πανηγυρίζουμε για το θάνατο 5 συμπατριωτών μας . Μόνο πέντε σε σχέση με τις εκατοντάδες που πεθαίνουν σε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αυτό και αν είναι, μια χαρμοσύνη είδηση. Για φαντασθείτε η αναγγελία θανάτου να αποτελεί χαρμοσύνη είδηση...
Στην Ελλάδα το 2018 σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας είχαμε 86.440 γεννήσεις ( 44.525 αγόρια , 41.915 κορίτσια) και 120.297 θανάτους ( 61.387 άνδρες 58.910 γυναίκες )
12.000 και πλέον πεθαίνουν το μήνα στη χώρα μας, σχεδόν 350 την ημέρα.
Έτσι είναι αυτά τα πράγματα γεννιούνται και πεθαίνουν οι άνθρωποι. Δυστυχώς αυτά τα νούμερα δεν είναι αριθμοί είναι άνθρωποι. Και δεν είναι 5
Μήπως πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή το μαρτύριο της σταγόνας που μας έχει επιβάλλει η κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από τα αδηφάγα Μ.Μ.Ε;
Ο πρώτος νεκρός από τον κορωνοϊό στη χώρα μας , έγινε πρωτοσέλιδο μάθαμε για τη ζωή του, για τα χόμπι του, για τις αδυναμίες του , για το τάμα που έκανε, να πάει Άγιους τόπους και για την κακή του τύχη η εκπλήρωση του τάματος να του στοιχίσει τη ζωή. Το ίδιο έγινε και με την γυναίκα στη Θεσσαλονίκη που ήταν το πρώτο κρούσμα. Έλεος. Βρισκόμαστε σε τέσσερεις τοίχους και το έξω μοιάζε σαν μια ακίνητη φωτογραφία, δεν μας λυπάστε!
Έχω την απορία σε τι μας χρησιμεύει η είδηση με αυτήν την καθημερινή συχνότητα για τους νεκρούς από τον κορωνοϊό, πέρα από το να μας τρομοκρατεί
Εδώ που είμαι δεν κρατάω στατιστικά στοιχεία , δεν τους υπολογίζω στα έξοδα και στα έσοδα. Κρατήστε τα νούμερα κάντε τη σούμα και στο τέλος δώστε μας το λογαριασμό. Σταματήστε αυτήν την τρομολαγνεία κάθε μέρα. Μόνο αυτό μετράει σήμερα ποιοι πεθαίνουν από κορωνοϊό; Οι άλλοι τι είναι μούλικα;
Με την καθημερινή αριθμητική γίνεται μια προσπάθεια αποκτήνωσης θα ακούμε την δυσάρεστη είδηση 10.000 και πλέον οι νεκροί σήμερα και την επόμενη την ευχάριστη ούτε 5.000 δεν πέθαναν, όχι αριθμοί. Άνθρωποι!

Ο κορωνοϊός μας προσφέρει μια βαθύτερη επίγνωση του χρόνου

Είμαστε σε θάλασσα τώρα, φουρτουνιασμένη. Όλες οι καταιγίδες, σαν μία, μας δέρνουν. Αδύνατον να προβάλλεις το παρόν στο κοντινό μέλλον, αδύνατον να χρησιμοποιήσεις την έως τώρα εμπειρία για να σχηματίσεις το αύριο. Η πανδημία τ’ αλλάζει όλα, αιωρούμαστε στο κενό, δεν ξέρουμε που να πατήσουμε, στεκόμαστε όλοι στο ένα πόδι, σε ασταθή ισορροπία, αβέβαιοι και ετοιμόρροποι.
Οι βεβαιότητες για ανέφελο και λαμπρό μέλλον έχουν εξατμιστεί. Τώρα διψάμε για ζωή και είμαστε έτοιμοι πλέον να ξεθάψουμε τις ξεχασμένες δυνάμεις, τα χαμένα αισθήματα. Στα χείλη μας ξανάρχονται οι άγνωστες λέξεις…. συντροφικότητα, αλληλεγγύη, συλλογικότητα, έγνοια, φίλος παλιός.
«Της Τέχνης της πιστής δώρα πιστά» αναζητεί ο Καβάφης... τέτοια κι εμείς. Τι προτείνει ο Καμύ; Ταιριάζει στο σήμερα.


«Κάθε τοίχος είναι μια πόρτα εξόδου, λέει σωστά ο Έμερσον. Ας μην ψάχνουμε αλλού την πόρτα εξόδου παρά στον τοίχο όπου είμαστε στριμωγμένοι. Αντιθέτως, ας αναζητήσουμε την ανάπαυλα εκεί όπου βρίσκεται, δηλαδή στο κέντρο της μάχης. Γιατί, κατ’ εμέ εκεί βρίσκεται.
Άλλοι θα πουν ότι αυτή την ελπίδα τη φέρνει ένας λαός· άλλοι, ένας άνθρωπος. Πιστεύω αντιθέτως ότι αυτή η ελπίδα υποκινείται, αναπτερώνεται και συντηρείται από χιλιάδες μοναχικούς, η δράση και το έργο των οποίων αναιρούν καθημερινά τα σύνορα και τα πιο χονδροειδή προσχήματα της Ιστορίας, ώστε να λάμψει φευγαλέα η αενάως απειλούμενη αλήθεια που ο καθένας τρέφει, μες στις πίκρες και τις χαρές του, για το καλό όλων.»
Νιώθουμε ότι τίποτε δεν είναι ίδιο πια, με αυτό που ξέραμε. Αρχές του 2020 και είμαστε απορημένοι, πολύ φοβισμένοι, τόσο που να περιμένουμε τα πάντα, ακόμη και τα χειρότερα.
Η πρόσκρουση στον πάτο θα είναι ανακουφιστική, θα τερματίσει το φόβο και την απόγνωση, θα σημάνει επανέναρξη.
Ίσως να χρειαζόμαστε αυτό που ζούμε για να δούμε με άλλη ματιά το χρόνο, που τον ξοδεύαμε στη διαρκή ανάπτυξη, και στην συσσώρευση πλούτου. Ο δολοφονικός ιός μας προσφέρει μια βαθύτερη επίγνωση του χρόνου, γιατί ο χρόνος σπαταλιέται μόνο όταν δεν το ζεις απόλυτα, με ό,τι έχεις. αλλιώς η ζωή, ξοδεύεται και καίγεται.

Πάλι μαζί...

Χθες έγραφα για τις παλιές φωτογραφίες και για το πόσο ευεργετική ενέργεια προσφέρουν στο παρόν μας. Συνεχίστε να ανταλλάσσετε παρελθόν. Είναι χρήσιμο να κοιτάμε διαρκώς προς τα πίσω, για να αντλήσουμε λίγο νόημα, μήπως και με το νόημα του παρελθόντος φωτίσουμε τον ζόφο του παρόντος και ανοίξουμε δρόμους προς το μέλλον. Το ξαναδιάβασμα του παρελθόντος αυτές τις μέρες που κυριαρχεί ο φόβος και η ανασφάλεια, μπορεί να είναι προωθητικό.
Παρένθεση: έχω ένα πρόβλημα ας με βοηθήσει κάποιος της τεχνολογίας. Εκεί που προσπαθώ να σκεφτώ, από δεξιά και κάτω η οθόνη του υπολογιστή μου, με βομβαρδίζει με φόβο, κάποιες σελίδες κατάφερα να τις απενεργοποιήσω, το “ Έθνος” επιμένει, δεν βρίσκω το τρόπο να το αποτρέψω, θέλω άμεσα να απαλλαγώ απ΄ αυτήν την επίθεση φόβου, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, αργότερα δεν θα μπορώ να κοιμηθώ.


Ο φόβος είναι το χειρότερο μαρτύριο και ο χειρότερος σύμβουλος για τους ανθρώπους που υποφέρουν χωρίς να έχουν καταλάβει ακόμη πού έφταιξαν. Ο φόβος τρώει τα σωθικά, παγώνει τον νου, μας βυθίζει στην απελπισία και στη μοιρολατρία. Αυτός ο φόβος παραλύει τις εναπομένουσες δυνάμεις, δεν τις αφήνει να εκδηλωθούν για να αντισταθούν. Ο φόβος λοιπόν. Αυτός πρέπει πρώτος να νικηθεί.
Οι Έλληνες έχουν υποφέρει πολλά, τα τελευταία χρόνια. Στα δέκα χρόνια οικονομικής εξαθλίωσης που προηγήθηκαν ήρθε να προστεθεί και μια πανδημία, που μπορεί να είναι παγκόσμια, εμείς όμως που έχουμε στην πλάτη μας έναν Γολγοθά τρέμουμε για την επόμενη μέρα.
Σ΄ αυτήν κρίσιμη στιγμή πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά στους διασπορείς απειλών και προφητειών. Όλοι αυτοί οι λαϊκιστές των Μ.Μ.Ε που πλήττουν , ενσυνείδητα τους ήδη πληγωμένους συμπολίτες μας και τρομοκρατούν την κοινωνία, πρέπει να αποκλειστούν από την ζωή μας.
Σήμερα η πραγματική ανάγνωση του προβλήματος είναι το μόνο που χρειάζεται για να αντιμετωπισθεί .
Η Κέρκυρα ευωδιάζει Άνοιξη. Σκορπάει αρώματα που θεραπεύουν την ένταση και το άγχος, που διασκεδάζουν τον φόβο και την απαισιοδοξία, ημερεύει τα πρόσωπα και διώχνει τις ρυτίδες.
Ανοίξτε το παράθυρο κλείστε την τηλεόραση…. Εκεί να δείτε ευκρίνεια χρωμάτων. Το νησί μας δίδεται σε όποιον έχει τις αισθήσεις ανοιχτές. Αυτό ζητάει σήμερα το κουρασμένο σώμα και ο κουρασμένος νους. Ένα άρωμα, ένα χρώμα.
Παρότι δεν μπορούμε να προδιαγράψουμε το μέλλον, ας το φέρουμε πιο κοντά, ας συμπυκνώσουμε το χρόνο, ας μάθουμε να ζούμε μέρα με τη μέρα και ας αντλήσουμε χαρά από πράγματα που η ταχύτητα μας στέρησε.
Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα είμαστε σε λίγους μήνες.
Πάλι μαζί 

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...