Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

Τον Αύγουστο δεν τον Χρωστάμε

Σιγά σιγά τελειώνει ο Ιούλιος . Να τελειώσει, άλλωστε υποθηκευμένος ήταν και αυτός, όπως όλη η χώρα .  Τον παραχωρήσαμε έναντι του χρέους,  μη χάσουμε όμως  και τον Αύγουστο, περιμένοντας την καταστροφή. 
Τον Αύγουστο δεν τον Χρωστάμε!
Έκτισα τοίχο απ’ αυτούς που δεν έχουν αυτιά, να μην ακούω τα νέα τα παλιά. Ταξίδεψα εκεί που ξεκουράζεται η ψυχή. Για να αντέξει. Κάθε μέρα κι ένα σενάριο καταστροφής παραλύει την ραχοκοκκαλιά σου. Πώς να αντέξεις, αν δεν φύγεις. Πως να αντέξεις αν δεν ονειρευτείς, αν δεν φτιάξεις τον δικό σου Μύθο. Πώς να κρατηθείς αν δεν επαναφέρεις τα παιδικά σου «Θέλω» και δεν βάλεις πλώρη για τα ανεκπλήρωτα; «Το καλοκαίρι θα μας σώσει» ενθυμούμενοι άλλα καλοκαίρια, έγραφε παλαιοτέρα  ο Νίκος Ξυδάκης. «Το καλοκαίρι θα μας σώσει. Όχι με ευρωομόλογα, κουρέματα και ενέσεις. Το καλοκαίρι υπόσχεται να μας σώσει από τους μαυρισμένους εαυτούς μας, να μας φωτίσει, να μας κάψει λυτρωτικά με το φως του, να μας αγκαλιάσει στα νερά του, να μας βυθίσει στα παιδικάτα και να μας απιθώσει παρηγορητικά στη μακρά διάρκεια, σμίγοντάς μας με τη φύση σαν ύπαρξη και όχι σαν θέαμα, να μας συμφιλιώσει με τον τόπο, την ιστορία και τον κληρονόμο εαυτό μας, να μας πάρει το στεναγμό και το φόβο.
Πώς να κρατηθείς χωρίς τα περασμένα καλοκαίρια, πώς να το ζήσεις το φετινό χωρίς τη μνήμη. Αυτές οι μνήμες μας κρατάνε και όλα αυτά τα ιδεατά που πιστέψαμε, μην τα ξεχνάμε τώρα».
Το καλοκαίρι φεύγει και δεν χρειάζεται να προσθέσουμε και άλλο βάρος. Ας πάμε μπροστά, ακόμα κι αν ο ορίζοντας είναι θολός και αβέβαιο το μέλλον. «Ότι χάθηκε, χάθηκε, δεν ωφελεί να το μνημονεύουμε. Μια ματιά πίσω μπορεί να φέρει ανταρσία, να ξεσηκωθεί η καρδιά και να γυρέψει τα δίκια της και τότε θα φάμε δίκιο». 
Η ζέστη και η υγρασία επιβαρύνουν την αναζήτηση. Αιτιολογίες για το κενό, δικαιολογίες για το τίποτα. Κουράστηκα. Χωρίς να το επιδιώκω, συμβάλλω και εγώ πολλές φορές, στη μιζέρια που μας χαρακτηρίζει και εκφράζεται με αυτήν την απίστευτη γρίνια της καθημερινότητας μας.
Δεν έχει νόημα η συνέχεια, υπερτίμηση χωρίς αντίκρισμα. Και η οργή, που πολλές φορές με παρασέρνει εξανεμίζεται την επόμενη, όταν το μέγεθος φαντάζει δυσανάλογο.
Είναι καλοκαίρι και είναι κρίμα. Να φύγουμε από το σκοτάδι,  να εκμεταλλευτούμε αυτόν το γρήγορο χρόνο του καλοκαιριού που απομένει, να μαλακώσει η ψυχή μας, να ανακουφίσουμε τα νεύρα μας. Να βγούμε στο φως.  
Τελευταίος μήνας του καλοκαιριού ο Αύγουστος, να μην το χάσουμε. «Και πόσο ανάγκη την έχουμε την καλοσύνη που σταλάζει στις φλέβες το θέρος…  Πρώτα απ’ όλα μήπως και αποσυμπιεστεί η οργή, το μίσος που χύνεται από κάθε πλευρά και έχει θολώσει κρίση, νου και βλέμμα».
Στο καλοκαίρι που απομένει, να τρέξουμε  για δυνάμεις... που θα μας χρειαστούν. 


Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Το εμπόριο της «αλήθειας»

Ένα παλαιότερο με άφορη την λάσπη που ρίχνει στο ανεμιστήρα μερίδα των Μ.Μ.Ε. προκειμένου να σπιλώσει την πρώην Υπουργό  Νάντια Βαλαβάνη .  Τις περισσότερες φορές το καταφέρνουν.  Για την Νάντια  όμως  βιάστηκαν. Η συνταγή της Λάσπης που συνήθως βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε μια μεγάλη  μερίδα της κοινής γνώμης, δεν τους βγαίνει. Η λάσπη δεν κολλάει στο καθαρό πρόσωπο της Νάντιας  με τίποτα. Γιατί… όπως γραφεί κα Θανάσης Καρτερός    «Η Νάντια και κάθε Νάντια, αρουραίοι της ενημέρωσης, έρχεται από πολύ μακριά, για να μπορείτε να τη ροκανίσετε. Έχει πιστοποιητικά με υπογραφές θάρρους, αίματος, επιμονής και συνέπειας. Κι όσοι από τα δίσεκτα χρόνια μέχρι σήμερα πορευτήκαμε μαζί της, συμφωνήσαμε μαζί της, διαφωνήσαμε μαζί της, τρέξαμε μαζί της, σταθήκαμε μαζί της, ξέρουμε κάτι που δεν σας το έχουν μάθει στην ανωτάτη σχολή υπονομευτών και υπονόμων. Ότι υπάρχουν -ευτυχώς- άνθρωποι ακόμα που μπορούν να κουβαλούν στις πλάτες τους όχι μόνο το αύριο, αλλά και τον σταυρό που αυτό συχνά συνεπάγεται».  
Παρόλα αυτά  η τακτική  του ψεύδους της συκοφαντίας και της μισής αλήθειας, ζει και βασιλεύει. Η  αλήθεια στις περισσότερες των περιπτώσεων  πρέπει να ψάξεις πολύ βαθιά για να την βρεις.
Που κρύβεται η αλήθεια; Και είναι καλά κρυμμένη. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη το παραμύθι και αυτή την αδήριτη ανάγκη έρχεται να καλύψει με τον καλύτερο τρόπο, ο βομβαρδισμός πληροφοριών και αποκαλύψεων της μισής πάντοτε αλήθειας, που εκπορεύεται μέσα από μια διαδικασία των ισχυρών, συνεπικουρούμενη από τα Μ.Μ.Ε. 
Είναι τόσος όγκος των πληροφοριών που οι αληθινές φωνές χάνονται μέσα στο βουητό, μπερδεύονται στο πλήθος
Οι πολίτες δεν έχουν ανάγκη όλη την αλήθεια, για να ζήσουν, υποστηρίζει ο ρεαλισμός της «πολιτικής|», αντίθετα η μασκαρεμένη αλήθεια, η κατακερματισμένη πληροφόρηση, η φαλκιδευμένη ανακοίνωση, τους είναι πιο απαραίτητες.
Η ιστορία μας έχει δείξει ότι γεγονότα, που διαδραματίστηκαν κατά τον παρελθόν χρειάστηκαν να περάσουν δεκαετίες για να μπορέσουμε να τα προσεγγίσουμε. Χρόνος ικανός για να σβήσει το πόνο και να αποτρέψει τον λαό να ταυτισθεί μαζί τους.

Έτσι, όπως υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης, «ποτέ ο αμερικανός πολίτης δεν ταυτίσθηκε με τις αγριότητες του Βιετνάμ, οι Γερμανοί με τα κρεματόρια, οι Γάλλοι με τις σφαγές στην Αλγερία, οι έλληνες με τις ωμότητες του ‘22. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία σαν τερατώδης οργανισμός, ό,τι και αν καταπιεί, έχει ανάγκη να κρατάει πάντα το σάλιο της καθαρό. Γνωρίζει τις πληροφορίες για τα σάπια κρέατα, αλλά η μπουκιά της παραμένει μυστηριωδώς αγνή».
Σήμερα ενώ αλλεπάλληλα ρεπορτάζ ξεσκονίζουν το γεγονός, συνταρακτικές αποκαλύψεις μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι μαθαίνουμε την αλήθεια, τα «όλα στο φως» τα σκεπάζει, βαθύ σκοτάδι και θα πάρει χρόνο για να ξημερώσει. Στην πραγματικότητα τελείτε ένας ευφυής καταμερισμός αποκαλύψεων με τελικό αξίωμα ότι ο άνθρωπος  έχει ανάγκη το παραμύθι. Δυστυχώς στις μέρες μας το εμπόριο της αλήθεια δεν το αγγίζει καμία κρίση.

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

Ας πρωτοτυπήσουμε τουλάχιστον αυτήν την ύστατη στιγμή

Όχι δεν τα έχω με τον Τσίπρα. Την αγωνία μου εκφράζω για την αριστερά, που για πρώτη φορά ο Λαός την εμπιστεύτηκε να κυβερνήσει.  Για την αριστερά, που αποτελεί σήμερα τη μόνη ελπίδα για τη χώρα.   Αυτά που προηγήθηκαν στην σαραντάχρονη πορεία του δικομματισμού,  με αποκορύφωμα την καταστροφή της χώρας μας,  δεν μας επιτρέπουν σήμερα  να επανέλθουμε στην προσφιλή  μας συνήθεια  της εσωστρέφειας. 
Την αγωνία μου εκφράζω, από θέση ενός ανέντακτου αριστερού μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι ούτε με την «Αριστερή πλατφόρμα», ούτε με τους «προεδρικούς», ούτε με καμία συνιστώσα. Την αγωνία μου και το φόβο μου για μια επερχόμενη διάσπαση, που θα προστεθεί στο πλούσιο ρεπερτόριο της ιστορίας μας  και εκ των υστέρων   θα μιλάμε με τα κεφάλια σκυφτά, για μια ακόμα χαμένη ευκαιρία.     Δεν αντέχει η αριστερά άλλη μια διάσπαση. Να κάνουμε κριτική, να εκφράσουμε τους φόβους και τις ανησυχίες μας, να προβληματιστούμε, να γεννήσουμε καινούργιες ιδέες,  να αποφασίσουμε δημοκρατικά  και να προχωρήσουμε.  Όχι όμως προδότης ο Λαφαζάνης . Όχι όμως  προδότης  ο Τσίπρας.

Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και η αγωνία μου, όπως εκφράζεται στα τελευταία  κείμενα αυτής εδώ της στήλης, μέσα στο πλαίσιο ενός   δημιουργικού διαλόγου εντάσσεται. Ποτέ η αριστερά δεν είχε τέτοια απόκλιση.  Ποτέ η αριστερά δεν πρωτοτύπησε   κατά τρόπο  εκ διαμέτρου αντίθετο απ’ αυτόν που περιέγραφε ο Πρωθυπουργούς  λίγες μέρες μετά την εκλογική νίκη  « Θα πρωτοτυπήσουμε» έλεγε «και θα εφαρμόσουμε αυτά για τα οποία δεσμευτήκαμε». Πρωτοτυπήσαμε. Με το πιστόλι στο κρόταφο θα μου πείτε και με το βάρος, όχι της ζωής μας, αλλά της  τύχης ενός ολόκληρου Λαού. Και υπογράψαμε  δήλωση μετανοίας. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, δεν μπορούμε να μιλάμε σήμερα για προδότες.
Αν ήμουν βουλευτής μπορεί και να ψήφιζα ΝΑΙ, δεν μπορώ όμως να μην δικαιολογήσω και την άλλη πλευρά, αυτών που δεν πήγαινε η ψυχή τους  να το κάνουν.  
Ας σταματήσει λοιπόν αυτή ανθρωποφαγία  και ας μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Δεύτερη ζωή δεν έχει.  Ας μην προδώσουμε τις ελπίδες του Λαού που μας εμπιστεύτηκε. Ας πρωτοτυπήσουμε τουλάχιστον αυτήν την ύστατη στιγμή και ας μείνουμε ενωμένοι. Από την πλευρά μου  θα συμφωνήσω με τον Θανάση Καρτερό

«Συνένοχο στον φόνο δεν θα μ' έχετε. Αυτή είναι η στάση για τον καθένα που θέλει να σέβεται τον εαυτό του, τους άλλους, την Αριστερά και το μέλλον. Γιατί, να το ξέρετε: Κάποια στιγμή περνούν οι θύελλες, αλλά η λάσπη μένει σ' εκείνον που την έκανε όπλο...»

Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Και στα λέω εγώ που σ’ αγαπάω!

Ο ακραίος ιδεαλισμός μου, δεν μου προσφέρει καλές  υπηρεσίες. Το ξέρω, αλλά δε μπορώ με όρους τρέχουσας πολιτικής, να συντονιστώ. Είμαι από τους τελευταίους όμως, που υποστηρίζει ότι αυτό που υποσχεθήκαμε όταν κτίζαμε τα όνειρα μας, πρέπει απαρεγκλίτως  να το υλοποιήσουμε. Πρέπει, αλλά ενώ  στους σχεδιασμούς τα μολύβια επί χάρτου δεν συναντούν κανένα εμπόδιο, ύστερα που θα κληθούμε να  κάνουμε τη μακέτα με μπετό και σίδηρο,  κάτι το υπέδαφος που είναι σαθρό, κάτι οι καιρικές συνθήκες, κάτι οι γείτονες που αντιδρούν, κάτι οι Γερμανοί (για το τελευταίο πάντα θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη), τα  μολύβια σταματούν να γράφουν λες και έπεσε λάδι  στο χαρτί και η μακέτα των ονείρων μας… γίνεται μια μουτζούρα.

Δεν λέω, να σχεδιάζουμε, να ονειρευόμαστε, άλλωστε ζωή δίχως όνειρα είναι ζωή χαμένη.  Εκείνο που λέω είναι  την περίοδο των ονείρων και πριν αυτά γίνουν προγραμματικές δεσμεύσεις, να φερόμαστε σεμνά και ταπεινά. Δεν μας στοιχίζει τίποτα μπροστά από αυτά που θέλουμε να γίνουν πράξη, να προηγείται αυτό που δείχνει μετριοφροσύνη και ρεαλισμό συνάμα… «Θα προσπαθήσουμε».
Βλέπω αυτό το παιδί τον Τσίπρα και δεν ξέρω αν πρέπει να το λυπηθώ ή να το βάλω στα χαστούκια, γιατί μπορεί  αυτός να έμαθε αγγλικά μέσα σε έξι μήνες, δεν μπορεί όμως σήμερα, να μας μαθαίνει, μέσα από την ίδια γλώσσα και άλλες γλώσσες, να δίνει στις λέξεις διπλά, τριπλά και πολλαπλά νοήματα απ’αυτό που εννοούν. Οι ληστρικοί φόροι που ξεζουμίζουν τον ελληνικό Λαό, εσχάτως βαφτίσθηκαν «αλληλεγγύη». Τι κρίμα για την «αλληλεγγύη», να σταματήσει να προφέρεται κάποια στιγμή, γιατί θα θυμίζει τα δεινά, μιας εποχής που όλοι θα ήθελαν να ξεχάσουν. Η πολιτική όπως ασκείται  σήμερα, δολοφονεί τη γλώσσα στην προσπάθεια της να ξεγελάσει τον Λαό, δολοφονεί όμως και τη ψυχή όλων αυτών που είναι υποχρεωμένοι να την υπηρετήσουν, αποδεχόμενοι τις κρατούσες αντιλήψεις. Και τότε, για να θυμηθούμε και την κυρία του ραδιόφωνου: 

«Όταν δεν μπορείς να πεις αυτό που θες, μεγαλώνεις γρήγορα και ξαφνικά αποστρέφεσαι τους καθρέπτες, που δείχνουν τα μαλλιά σου άσπρα, βρίσκεις νέους φίλους, καινούρια αγάπη και ταξιδεύεις τα χρόνια σου, στο βαγόνι αποσκευών. Έχεις ότι χρειάζεται για την πρώτη θέση, αλλά δεν το παραχωρείς στον εαυτό σου. Τον τιμωρείς που προτίμησε τις άδειες μέρες, το άδειο σώμα, από φόβο μήπως η λέξη που σκάλωσε στα δόντια σου και δεν έβγαινε με τίποτα έβρισκε ανταπόκριση. Αχ τι αισθηματικά ιδεολογήματα στηρίξαμε πάνω στις στερήσεις μας, πόσες αρνήσεις δεν εφηύραμε προκειμένου να επιβεβαιώσουμε τον τρόμο μας για την αρχέτυπη απόρριψη».

Πρέπει  να ξαναβρούμε  τις λέξεις  και επειδή η πολική δεν στηρίζεται από τη ζώνη των επιθυμιών αλλά από  την Eυκλείδειο γεωμετρία,  πρέπει να πατήσουμε σε  λέξεις που θα στηρίζουν τα βήματά μας. Βήματα μικρά και σταθερά. Βήματα που θα υπηρετούν την αλήθεια. Το  «άλλο λένε τα χείλη μου και άλλο ποθεί η ψυχή μου» δεν συνιστά αριστερή πολιτική.  Δεν μπορείς  να  καμώνεσαι τον ήρωα ενώ μέσα σου κρύβεις έναν φοβισμένο.    Και στα λέω εγώ που σ’ αγαπάω!














Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...