Ας πρωτοτυπήσουμε τουλάχιστον αυτήν την ύστατη στιγμή

Όχι δεν τα έχω με τον Τσίπρα. Την αγωνία μου εκφράζω για την αριστερά, που για πρώτη φορά ο Λαός την εμπιστεύτηκε να κυβερνήσει.  Για την αριστερά, που αποτελεί σήμερα τη μόνη ελπίδα για τη χώρα.   Αυτά που προηγήθηκαν στην σαραντάχρονη πορεία του δικομματισμού,  με αποκορύφωμα την καταστροφή της χώρας μας,  δεν μας επιτρέπουν σήμερα  να επανέλθουμε στην προσφιλή  μας συνήθεια  της εσωστρέφειας. 

Την αγωνία μου εκφράζω, από θέση ενός ανέντακτου αριστερού μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι ούτε με την «Αριστερή πλατφόρμα», ούτε με τους «προεδρικούς», ούτε με καμία συνιστώσα. Την αγωνία μου και το φόβο μου για μια επερχόμενη διάσπαση, που θα προστεθεί στο πλούσιο ρεπερτόριο της ιστορίας μας  και εκ των υστέρων   θα μιλάμε με τα κεφάλια σκυφτά, για μια ακόμα χαμένη ευκαιρία.     Δεν αντέχει η αριστερά άλλη μια διάσπαση. Να κάνουμε κριτική, να εκφράσουμε τους φόβους και τις ανησυχίες μας, να προβληματιστούμε, να γεννήσουμε καινούργιες ιδέες,  να αποφασίσουμε δημοκρατικά  και να προχωρήσουμε.  Όχι όμως προδότης ο Λαφαζάνης . Όχι όμως  προδότης  ο Τσίπρας.

Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και η αγωνία μου, όπως εκφράζεται στα τελευταία  κείμενα αυτής εδώ της στήλης, μέσα στο πλαίσιο ενός   δημιουργικού διαλόγου εντάσσεται. Ποτέ η αριστερά δεν είχε τέτοια απόκλιση.  Ποτέ η αριστερά δεν πρωτοτύπησε   κατά τρόπο  εκ διαμέτρου αντίθετο απ’ αυτόν που περιέγραφε ο Πρωθυπουργούς  λίγες μέρες μετά την εκλογική νίκη  « Θα πρωτοτυπήσουμε» έλεγε «και θα εφαρμόσουμε αυτά για τα οποία δεσμευτήκαμε». Πρωτοτυπήσαμε. Με το πιστόλι στο κρόταφο θα μου πείτε και με το βάρος, όχι της ζωής μας, αλλά της  τύχης ενός ολόκληρου Λαού. Και υπογράψαμε  δήλωση μετανοίας. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, δεν μπορούμε να μιλάμε σήμερα για προδότες.

Αν ήμουν βουλευτής μπορεί και να ψήφιζα ΝΑΙ, δεν μπορώ όμως να μην δικαιολογήσω και την άλλη πλευρά, αυτών που δεν πήγαινε η ψυχή τους  να το κάνουν.  

Ας σταματήσει λοιπόν αυτή ανθρωποφαγία  και ας μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Δεύτερη ζωή δεν έχει.  Ας μην προδώσουμε τις ελπίδες του Λαού που μας εμπιστεύτηκε. Ας πρωτοτυπήσουμε τουλάχιστον αυτήν την ύστατη στιγμή και ας μείνουμε ενωμένοι. Από την πλευρά μου  θα συμφωνήσω με τον Θανάση Καρτερό

«Συνένοχο στον φόνο δεν θα μ' έχετε. Αυτή είναι η στάση για τον καθένα που θέλει να σέβεται τον εαυτό του, τους άλλους, την Αριστερά και το μέλλον. Γιατί, να το ξέρετε: Κάποια στιγμή περνούν οι θύελλες, αλλά η λάσπη μένει σ' εκείνον που την έκανε όπλο...»