Και στα λέω εγώ που σ’ αγαπάω!

Ο ακραίος ιδεαλισμός μου, δεν μου προσφέρει καλές  υπηρεσίες. Το ξέρω, αλλά δε μπορώ με όρους τρέχουσας πολιτικής, να συντονιστώ. Είμαι από τους τελευταίους όμως, που υποστηρίζει ότι αυτό που υποσχεθήκαμε όταν κτίζαμε τα όνειρα μας, πρέπει απαρεγκλίτως  να το υλοποιήσουμε. Πρέπει, αλλά ενώ  στους σχεδιασμούς τα μολύβια επί χάρτου δεν συναντούν κανένα εμπόδιο, ύστερα που θα κληθούμε να  κάνουμε τη μακέτα με μπετό και σίδηρο,  κάτι το υπέδαφος που είναι σαθρό, κάτι οι καιρικές συνθήκες, κάτι οι γείτονες που αντιδρούν, κάτι οι Γερμανοί (για το τελευταίο πάντα θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη), τα  μολύβια σταματούν να γράφουν λες και έπεσε λάδι  στο χαρτί και η μακέτα των ονείρων μας… γίνεται μια μουτζούρα.

Δεν λέω, να σχεδιάζουμε, να ονειρευόμαστε, άλλωστε ζωή δίχως όνειρα είναι ζωή χαμένη.  Εκείνο που λέω είναι  την περίοδο των ονείρων και πριν αυτά γίνουν προγραμματικές δεσμεύσεις, να φερόμαστε σεμνά και ταπεινά. Δεν μας στοιχίζει τίποτα μπροστά από αυτά που θέλουμε να γίνουν πράξη, να προηγείται αυτό που δείχνει μετριοφροσύνη και ρεαλισμό συνάμα… «Θα προσπαθήσουμε».

Βλέπω αυτό το παιδί τον Τσίπρα και δεν ξέρω αν πρέπει να το λυπηθώ ή να το βάλω στα χαστούκια, γιατί μπορεί  αυτός να έμαθε αγγλικά μέσα σε έξι μήνες, δεν μπορεί όμως σήμερα, να μας μαθαίνει, μέσα από την ίδια γλώσσα και άλλες γλώσσες, να δίνει στις λέξεις διπλά, τριπλά και πολλαπλά νοήματα απ’αυτό που εννοούν. Οι ληστρικοί φόροι που ξεζουμίζουν τον ελληνικό Λαό, εσχάτως βαφτίσθηκαν «αλληλεγγύη». Τι κρίμα για την «αλληλεγγύη», να σταματήσει να προφέρεται κάποια στιγμή, γιατί θα θυμίζει τα δεινά, μιας εποχής που όλοι θα ήθελαν να ξεχάσουν. Η πολιτική όπως ασκείται  σήμερα, δολοφονεί τη γλώσσα στην προσπάθεια της να ξεγελάσει τον Λαό, δολοφονεί όμως και τη ψυχή όλων αυτών που είναι υποχρεωμένοι να την υπηρετήσουν, αποδεχόμενοι τις κρατούσες αντιλήψεις. Και τότε, για να θυμηθούμε και την κυρία του ραδιόφωνου: 

«Όταν δεν μπορείς να πεις αυτό που θες, μεγαλώνεις γρήγορα και ξαφνικά αποστρέφεσαι τους καθρέπτες, που δείχνουν τα μαλλιά σου άσπρα, βρίσκεις νέους φίλους, καινούρια αγάπη και ταξιδεύεις τα χρόνια σου, στο βαγόνι αποσκευών. Έχεις ότι χρειάζεται για την πρώτη θέση, αλλά δεν το παραχωρείς στον εαυτό σου. Τον τιμωρείς που προτίμησε τις άδειες μέρες, το άδειο σώμα, από φόβο μήπως η λέξη που σκάλωσε στα δόντια σου και δεν έβγαινε με τίποτα έβρισκε ανταπόκριση. Αχ τι αισθηματικά ιδεολογήματα στηρίξαμε πάνω στις στερήσεις μας, πόσες αρνήσεις δεν εφηύραμε προκειμένου να επιβεβαιώσουμε τον τρόμο μας για την αρχέτυπη απόρριψη».

Πρέπει  να ξαναβρούμε  τις λέξεις  και επειδή η πολική δεν στηρίζεται από τη ζώνη των επιθυμιών αλλά από  την Eυκλείδειο γεωμετρία,  πρέπει να πατήσουμε σε  λέξεις που θα στηρίζουν τα βήματά μας. Βήματα μικρά και σταθερά. Βήματα που θα υπηρετούν την αλήθεια. Το  «άλλο λένε τα χείλη μου και άλλο ποθεί η ψυχή μου» δεν συνιστά αριστερή πολιτική.  Δεν μπορείς  να  καμώνεσαι τον ήρωα ενώ μέσα σου κρύβεις έναν φοβισμένο.    Και στα λέω εγώ που σ’ αγαπάω!