Το εμπόριο της «αλήθειας»

Ένα παλαιότερο με άφορη την λάσπη που ρίχνει στο ανεμιστήρα μερίδα των Μ.Μ.Ε. προκειμένου να σπιλώσει την πρώην Υπουργό  Νάντια Βαλαβάνη .  Τις περισσότερες φορές το καταφέρνουν.  Για την Νάντια  όμως  βιάστηκαν. Η συνταγή της Λάσπης που συνήθως βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε μια μεγάλη  μερίδα της κοινής γνώμης, δεν τους βγαίνει. Η λάσπη δεν κολλάει στο καθαρό πρόσωπο της Νάντιας  με τίποτα. Γιατί… όπως γραφεί κα Θανάσης Καρτερός    «Η Νάντια και κάθε Νάντια, αρουραίοι της ενημέρωσης, έρχεται από πολύ μακριά, για να μπορείτε να τη ροκανίσετε. Έχει πιστοποιητικά με υπογραφές θάρρους, αίματος, επιμονής και συνέπειας. Κι όσοι από τα δίσεκτα χρόνια μέχρι σήμερα πορευτήκαμε μαζί της, συμφωνήσαμε μαζί της, διαφωνήσαμε μαζί της, τρέξαμε μαζί της, σταθήκαμε μαζί της, ξέρουμε κάτι που δεν σας το έχουν μάθει στην ανωτάτη σχολή υπονομευτών και υπονόμων. Ότι υπάρχουν -ευτυχώς- άνθρωποι ακόμα που μπορούν να κουβαλούν στις πλάτες τους όχι μόνο το αύριο, αλλά και τον σταυρό που αυτό συχνά συνεπάγεται».  

Παρόλα αυτά  η τακτική  του ψεύδους της συκοφαντίας και της μισής αλήθειας, ζει και βασιλεύει. Η  αλήθεια στις περισσότερες των περιπτώσεων  πρέπει να ψάξεις πολύ βαθιά για να την βρεις.

Που κρύβεται η αλήθεια; Και είναι καλά κρυμμένη. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη το παραμύθι και αυτή την αδήριτη ανάγκη έρχεται να καλύψει με τον καλύτερο τρόπο, ο βομβαρδισμός πληροφοριών και αποκαλύψεων της μισής πάντοτε αλήθειας, που εκπορεύεται μέσα από μια διαδικασία των ισχυρών, συνεπικουρούμενη από τα Μ.Μ.Ε. 

Είναι τόσος όγκος των πληροφοριών που οι αληθινές φωνές χάνονται μέσα στο βουητό, μπερδεύονται στο πλήθος
Οι πολίτες δεν έχουν ανάγκη όλη την αλήθεια, για να ζήσουν, υποστηρίζει ο ρεαλισμός της «πολιτικής|», αντίθετα η μασκαρεμένη αλήθεια, η κατακερματισμένη πληροφόρηση, η φαλκιδευμένη ανακοίνωση, τους είναι πιο απαραίτητες.
Η ιστορία μας έχει δείξει ότι γεγονότα, που διαδραματίστηκαν κατά τον παρελθόν χρειάστηκαν να περάσουν δεκαετίες για να μπορέσουμε να τα προσεγγίσουμε. Χρόνος ικανός για να σβήσει το πόνο και να αποτρέψει τον λαό να ταυτισθεί μαζί τους.

Έτσι, όπως υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης, «ποτέ ο αμερικανός πολίτης δεν ταυτίσθηκε με τις αγριότητες του Βιετνάμ, οι Γερμανοί με τα κρεματόρια, οι Γάλλοι με τις σφαγές στην Αλγερία, οι έλληνες με τις ωμότητες του ‘22. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία σαν τερατώδης οργανισμός, ό,τι και αν καταπιεί, έχει ανάγκη να κρατάει πάντα το σάλιο της καθαρό. Γνωρίζει τις πληροφορίες για τα σάπια κρέατα, αλλά η μπουκιά της παραμένει μυστηριωδώς αγνή».
Σήμερα ενώ αλλεπάλληλα ρεπορτάζ ξεσκονίζουν το γεγονός, συνταρακτικές αποκαλύψεις μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι μαθαίνουμε την αλήθεια, τα «όλα στο φως» τα σκεπάζει, βαθύ σκοτάδι και θα πάρει χρόνο για να ξημερώσει. Στην πραγματικότητα τελείτε ένας ευφυής καταμερισμός αποκαλύψεων με τελικό αξίωμα ότι ο άνθρωπος  έχει ανάγκη το παραμύθι. Δυστυχώς στις μέρες μας το εμπόριο της αλήθεια δεν το αγγίζει καμία κρίση.