Τετάρτη 26 Ιουνίου 2019

θάλασσα πλατιά μόλις προλαβαίνεις μια ματιά



Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Κάτι μου ανακόπτει τον ενθουσιασμό, όταν το σήμερα μου φέρνει στο νου τα παιδικά καλοκαίρια. Και όμως ίδια είναι τα αρώματα ίδιες και οι μουσικές. Ίδια και η γεύση της ντομάτας. Και θάλασσα ολόιδια όπως στις μονοψήφιες ηλικίες, που για πρώτη φορά κατάφερα να κολυμπήσω μέχρι το δεύτερο βράχο της "Αστραπής" στους Έρμονες. “Το καλοκαίρι σαν θα ΄ρθει πάνω στην άμμο τη ξανθή” τραγουδούσε ο Μητσιάς τότε, το ίδιο μπορώ να ακούσω και σήμερα.
Μπορεί εκείνα τα παιδικά καλοκαίρια να μεταγγίζουν δυνάμεις, δημιουργούν όμως και ένα πρόσθετο βάρος που ανακόπτει τη χαρά και φυλακίζει τα όνειρα.
Αλλιώς σε ταξιδεύει η θάλασσα στα παιδικά σου . Αλλιώς σήμερα.  “Θάλασσα πλατιά μόλις προλαβαίνεις μια ματιά...”
Είναι  ο
χρόνος τελικά, αυτός μας προσθέτει το βάρος και ανακόπτει τον ενθουσιασμό, όχι γι αυτά που ζούμε, αλλά απ’ αυτά που περιμένουμε. Είναι η αρχή στην ανηφόρα και νοιώθουμε ήδη κουρασμένοι.
Τι να κάνουμε . Τίποτα άλλο από το να ασκήσουμε το μυαλό μας, για να γίνει η διαδρομή πιο ευχάριστη.
«Μακάριος είναι αυτός που δεν απαιτεί από τη ζωή περισσότερα απ’ όσα αυτή του δίνει αυθόρμητα, καθοδηγούμενος από το ένστικτο της γάτας, που αναζητεί τον ήλιο όταν υπάρχει ήλιος, και όταν δεν υπάρχει, τη ζέστη, όπου κι αν αυτή βρίσκεται, Μακάριος είναι αυτός που παραιτείται από την προσωπικότητα του μέσω της φαντασίας του. Μακάριος τέλος αυτός που παραιτείται από τα πάντα και από τον οποίο, δεν μπορεί κανείς να πάρει ούτε να στερήσει κάτι. Ο χωρικός, ο αναγνώστης μυθιστορημάτων και ο απόλυτος ασκητής, αυτοί οι τρεις είναι οι μακάριοι της ζωής. Δεν μπορώ να είμαι τίποτα, ούτε τα πάντα: είμαι το γεφύρι που ενώνει αυτό που δεν έχω και αυτό που δεν θέλω».
Ελάχιστοι ανήκουν σ’ αυτές τις τρεις ομάδες, οι υπόλοιποι αναζητούμε την χαρά σε άλλες διαδρομές και επειδή ο βαθμός δυσκολίας μεγαλώνει ας οπλιστούμε με θάρρος κρατώντας για πισινή αυτά που αναφέρει ο Πεσσόα


Τρίτη 25 Ιουνίου 2019

Αν η Δημοκρατία είναι ατελής, όλα τα υπόλοιπα είναι επικίνδυνα


Πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει, πόσες φορές δεν το έχουμε πει και μεις ίδιοι. Το ίδιο μετράει η ψήφος μας, με του τύπου, που στο φάκελο μαζί με το ψηφοδέλτιο χρειάστηκε και ένα πενηντάευρο για να ακολουθήσει το δρόμο προς την κάλπη;” Το ίδιο μετράει η ψήφος μας, με αυτόν που ποτέ δεν έμαθε ότι τα κόμματα στην πολιτική δεν έχουν σχέση με το κόμματα της γραμματικής;
Εδώ η εύκολη απάντηση είναι το ΟΧΙ και η δύσκολη, μα πολύ δύσκολη είναι το ΝΑΙ.
Ορθά υποστηρίζει ο Οδυσσέας Ιωάννου σε ένα παλαιότερο άρθρο του:
Αυτοί οι διαχωρισμοί, πέραν του ότι συνιστούν ένα μνημείο έπαρσης και αλαζονείας, εμπεριέχουν και το σπόρο που ουσιαστικά αμφισβητεί τη Δημοκρατία, την οποία υποτίθεται πως υπερασπιζόμαστε”.
Και ο διάλογος συνεχίζεται με το ΝΑΙ και το ΟΧΙ να αλληλοσυγκρούονται.

Η δημοκρατία είναι η βούληση των πολλών σε μία κοινωνία πολιτών, ενημερωμένων, μορφωμένων - με τη γενική έννοια του όρου- με ανεπτυγμένη κριτική σκέψη, με φαντασία και μέσα στη πραγματική ζωή.

Δηλαδή υποστηρίζεις την “Δημοκρατία των Αρίστων”, Και πώς δημιουργούνται αυτοί οι “Άριστοι”; Από την ίδια αφετηρία εκκινούμε όλοι; Τις ίδιες δυνατότητες έχει ένα παιδί άνεργου και ένα παιδί εφοπλιστή να αποκτήσει ποιοτική πανεπιστημιακή μόρφωση σε ιδρύματα του εξωτερικού;

Ποιος σου είπε πως αυτά τα πτυχία είναι τεκμήρια επιπέδου και μόρφωσης; Έχεις δει το πανεπιστημιακό επίπεδο των ψηφοφόρων φασιστικών κομμάτων σε χώρες της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης; – Άρα, πού καταλήγεις;

Δεν καταλήγω πουθενά. Θυμίζω μόνο πως ο Αριστοτέλης είχε πει ότι η δημοκρατία είναι το τέλειο πολίτευμα αναφερόμενος σε κοινωνίες έως δέκα χιλιάδων ανθρώπων. Η Δημοκρατία σε κοινωνίες των δέκα, πενήντα και εκατό εκατομμυρίων είναι ένα sudoku που μπορεί να στείλει τον Θεό στον ψυχίατρο.
Αλλά σαφώς και είναι μονόδρομος. Δεν έχουμε να περάσουμε από αλλού και δεν έχουμε να δοκιμάσουμε τίποτα άλλο. Αν η Δημοκρατία είναι ατελής, όλα τα υπόλοιπα είναι επικίνδυνα.

Θα σου θυμίσω πόσες φορές αμφισβήτησες, ειρωνεύτηκες, πολέμησες πλειοψηφικές απόψεις και πρακτικές που σου φαίνονταν λαϊκίστικες αποφύσεις αμόρφωτων, αλλά αποδείχτηκε πως είχαν ενεργό ένα λαϊκό ένστικτο που δεν μπορούσε εκείνη τη στιγμή να το διακρίνει και να το μεταβολίσει το δικό σου “επίπεδο”.

Δεν σου ζητάω να τα “βρείτε”. Τι να βρείτε; Θα συνεχίσει ο καθένας να προσπαθεί να φτιάξει τον κόσμο του με τα υλικά του.

Όμως ναι, η ψήφος πρέπει να μετράει το ίδιο για όλους.
Οποιαδήποτε άλλη σκέψη, ούτε που θα το καταλάβεις για πότε θα σε οδηγήσει σε ατραπούς που δεν τις βλέπει μήτε το φως του ήλιου. Και με ποιους θα κάνεις παρέα εκεί”.


Να διαφυλάξω τους σπόρους της αναρχίας μου

Αυτές τις μέρες του καλοκαιριού προσπαθώ, να μην της σπαταλήσω. Γιατί είναι σπατάλη χρόνου, το ξόδεμα σε ανούσιες προεκλογικές συζητήσεις. Είναι σπατάλη ζωής να περιτριγυρίζεις στη δίνη της επανάληψης. 
Οι συνομήλικοι το έχουν παρατηρήσει: τρέχει πιο γρήγορα το ρολόι του χρόνου, τώρα που μεγαλώσαμε. Όχι δεν χάλασε, το μυαλό μας χάλασε που αρνείται να ονειρευτεί. Αν γυρίσετε προς τα πίσω οι δεκαετίες της αγίας νεότητας μας, φαντάζουν αιώνες. Ήταν γεμάτες με δράση μα πιο πολύ με όνειρα. Σήμερα μια ευθεία, ένα τρενάκι που τρέχει στο κάμπο χωρίς μηχανοδηγό. Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχει φτάσει η άνοιξη. Ώσπου να γίνει πανσέληνος έχουμε χάσιμο φεγγαριού.
Αυτές τις μέρες και κυρίως τις νύχτες προσπαθώ να ονειρευτώ για να τις μεγαλώσω.
Τι ονειρεύομαι; Ίσως η περιφρόνηση σ’ αυτό το σάπιο σύστημα που μας περιβάλλει, αποτελεί σήμερα την πλέον επαναστατική στάση όλων αυτών που σέβονται τον εαυτό τους. Αν γελαστείς και ακολουθήσεις την τρέχουσα επικαιρότητα, μοιραία θα ενισχύσεις αυτή την σαπίλα της πολιτικής ζωής, που βιώνουμε σαν χώρα, αλλά και σαν τοπική κοινωνία.
Τι άλλο μπορώ να κάνω εκτός από την περιφρόνηση; Να διαφυλάξω σαν κόρη οφθαλμού τους σπόρους της αναρχίας μου, σε ένα σύστημα που έχει κατορθώσει να του ανήκουν όλοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μάλιστα στοιχισμένοι στον ίδιο λόχο, του ίδιου τάγματος, του ίδιου συντάγματος, της ίδιας στρατιάς, του ίδιου παγκόσμιου στρατού.

Άναψα και κάηκα

Απίστευτο χάσιμο χρόνου να μισείς και να ζηλεύεις. Συναισθήματα προς αποφυγήν. Άχρηστα.
Όσο και αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να αντικαταστήσω τις λέξεις, ούτε και τη διάθεση. Πολλά μαζεμένα αυτές τις τελευταίες μέρες , με αναμονές και προσμονές, που επιμηκύνουν το διάστημα, σχεδόν το ακινητοποιούν. Δεν περνάει με τίποτα.
Είναι και η ζέστη … και ένα βάρος, σε απροσδιόριστο σημείο, από πολλά μαζεμένα μιας ζωής, που την κυνηγούν οι μήνες.
Μια στιγμή αρκεί για να αλλάζει η ορμή, να καεί με το οξυγόνο μιας αλήθειας, που προηγήθηκε. Άναψα και κάηκα.
Μια πραγματικότητα μας σφίγγει καθημερινά όλο και περισσότερο και το χειρότερο την έχουμε αποδεχθεί. «Ο ήχος του όπλου, του αυτόχειρα Καρυωτάκη, θα ηχεί πάντα στ' αυτιά των λεπταίσθητων ανθρώπων που έχουν το καταραμένο χάρισμα να μπαινοβγαίνουν στις ζωές των άλλων νοιώθοντας τους», σχολίαζε παλαιοτέρα η αγαπημένη φωνή του ραδιοφώνου. Αυτό που απλά λέμε, «έλα στη θέση μου», και που ελάχιστοι μπορούν να το καταφέρουν ουσιαστικά. Να δουν το έγκαυμα και να νιώσουν τον τρόμο της φωτιάς, να ακούσουν το ουρλιαχτό και να αισθανθούν στο σώμα τους τη βία που υφίσταται ο άλλος. Δεν μιλώ μεταφυσικά ούτε μεταφορικά. Είναι λέω παιχνίδια αυτά του μυαλού και της καρδιάς που σε κρατούν μετέωρο ανάμεσα στους δύο κόσμους, έτσι που και ο θεός να διστάζει και ο διάβολος να έχει αμφιβολίες για πάρτη σου.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...