Η χειραγώγηση του Λαού έχει και τα όρια της

Να εξηγούμαστε, ποτέ δεν αντιμετώπισα τις εκλογές με λογικές πλειοδοσίας.

Πίσω από τις προγραμματικές δηλώσεις, τα υπονοούμενα, τα διλήμματα, τους εκφοβισμούς. Πίσω από τις μεγαλοστομίες, τις φανφάρες, τις υποσχέσεις. Πίσω από τις μεταγραφές, τις ανίερες συμμαχίες, τις δημοσκοπήσεις. Πίσω από τα ψεύτικα χαμογελά, τις ρητορικές, τους καυγάδες για το πάπλωμα…
Πίσω από όλα αυτά τα περιττά, υπάρχουν, σοβαρότερα πράγματα. Η χειραγώγηση του λαού, έχει και τα όρια της.
Να μιλήσουμε σοβαρά, χωρίς την παραμικρή προκατάληψη, σαν απλοί παρατηρητές, από απόσταση ασφαλείας. Να τελειώνουμε με τη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ!!! Να τελειώνουμε επιτελούς με αυτές τις λογικές. Δεν ταιριάζει στην αισθητική ενός Λαού αυτό θέαμα. Τόσα χρόνια ψέματα. Αρκετά. Στην περίπτωση τους, ο πιο ασφαλής σύμμαχος είναι η σιωπή και μια συγνώμη, που οδήγησαν τη χώρα στην τραγωδία, αλλά και για τις επιμέρους τραγωδίες, που φτάνουν μέχρι τις αυτοκτονίες.

Αν είχαμε κατέβει από τον Άρη και ακούγαμε τους τραγικούς εκπροσώπους του πάλαι ποτέ δικομματισμού να ομιλούν, δεν θα υπήρχε καμία αμφιβολία ότι για όλα τα δεινά της χώρας υπεύθυνος είναι ΣΥΡΙΖΑ, που προφανώς κυβερνούσε τα προηγούμενα χρόνια την Ελλάδα. Ποτέ η πολιτική δεν είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα παράνοιας. Ένα κόμμα που πριν δυο χρόνια  είχε 4,5% και κανένας δεν ασχολούνταν μαζί του, σήμερα δέχεται επιθέσεις κατά ριπάς, όχι για ό,τι έκανε, αλλά γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος, το επέλεξε στις προηγούμενες βουλευτικές  εκλογές και το ανέδειξε πρώτο στις πρόσφατες ευρωεκλογές.  Αυτό είναι το μεγάλο του αμάρτημα. Μπροστά στο κίνδυνο, στις επικείμενες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει Κυβέρνηση, μετέρχονται απίθανα επιχειρήματα, τόνους λάσπης, εκβιασμού, εκφοβισμού και κινδυνολογίας.
Σας γράφω από την θέση ενός απλού ψηφοφόρου, της αριστεράς, που έχει ψηφίσει και τα τρία κόμματα που την εκπροσωπούν στη Βουλή. Το ένστικτο μου, λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα ξεγελάσει το Λαό, μπορεί και να πέφτω έξω, μπορεί να θέλει και να μην τα καταφέρει, μπορεί να μην έχει υπολογίσει το μέγεθος των εξωτερικών πιέσεων. Μπορεί ΝΑΙ μπορεί και ΟΧΙ, ο μέλλοντας χρόνος όμως, μας δίνει δικαίωμα στην ελπίδα, μας δίνει δικαίωμα στο Όνειρο. Πρέπει να τελειώνουμε με το παρελθόν, που δεν δίνει καμία προοπτική, καμία ελπίδα, που μας στερεί κάθε δικαίωμα να ονειρευόμαστε.

«Η κόλαση δεν είναι διόλου αυτό που μας περιμένει – αλλά αυτή η ζωή εδώ».

Όταν επιστρατεύεται ο φόβος, για να πνίξει κάθε αντίσταση, δεν είναι που δεν έχω τι να γράψω. Είναι που αηδιάζω να ακούω, αυτούς που δε ξέρουν πώς να πεθάνουν, γαντζωμένοι, σε ό,τι τους έχει απομείνει, να σπέρνουν φόβο,  επικαλούμενοι τη σωτηρία του Λαού, για να γλιτώσουν το τομάρι τους. Υποκριτές!

«Σιγά μη φοβηθώ…», εκατό φορές το ψιθυρίζω την ημέρα, ως άσκηση ψυχραιμίας, μπροστά στη σφοδρή επίθεση εκφοβισμού, που δέχεται η κοινωνία και ο καθένας ξεχωριστά. «Σιγά μη φοβηθώ». Για να οδηγήσω τα αισθήματα μου, στο δρόμο εκείνον, που με βεβαιώνει, ότι η ελπίδα είναι πιο ισχυρή από το φόβο. Για να στρέψω το βλέμμα μου στο μέλλον, μεταφέροντας σε πραγματικό χρόνο, το μήνυμα του Στρίνμπεργκ: «Η κόλαση δεν είναι διόλου αυτό που μας περιμένει – αλλά αυτή η ζωή εδώ».
 

Σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, πριν το σύστημα χάσει τον έλεγχο, κάναμε λόγο για απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, για τακτικές που δεν συνάδουν με τη δημοκρατική λειτουργία, για μέσα που αγιάζονται από το σκοπό, μέχρι που μας έγιναν συνήθεια. Εκπαιδευτήκαμε στο αίμα και στο ψέμα. Τα λέγαμε, τα γράφαμε, σαν παρατήρηση, σαν υποσημείωση, χωρίς όμως ποτέ να υπολογίσουμε το χρόνο, όταν επιχειρηματολογούσαμε για την καταστροφή. Για να είμαι πιο ακριβής, αυτός ο χρόνος φάνταζε μακρινός και μέχρι τότε ευελπιστούσαμε. Δεν ήταν…
Σήμερα, «μετράμε νεκρούς και τραυματίες, καμένες πόλεις και χωριά», ένας φόβος πλανιέται πάνω απ’ όλα. Νομίζουμε ότι κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα. Εκπαιδευμένοι να εξυπηρετούμε τις ανάγκες του συστήματος, αδυνατούμε να αντιληφθούμε την καινούργια πραγματικότητα και επιχειρούμε να την ερμηνεύσουμε, με λογικές που έχουν θαφτεί στα συντρίμμια μιας εποχής, που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.
«Σιγά μη φοβηθώ….», να επικαθίσει στα χείλη μας η φράση, με τη συχνότητα της επίκλησης του κάθε πιστού, για Θεούς και αγίους, να αντικαταστήσει την απόγνωση, την αοριστία της άνωθεν βοήθειας, και να γίνει από μόνο της σταθερά, για τις καλύτερες μέρες που θέλουμε να έρθουνε. Και θα έρθουνε. Να συντελέσει η καταστροφή, σαν επανεκκίνηση, σαν λύτρωση.
Σε αυτούς που επενδύουνε στο φόβο περιγράφοντας το μέλλον ζοφερό, αν δεν το διαχειριστούν οι ίδιοι, μία είναι η απάντηση: Σιγά μη φοβηθώ! Η ελπίδα είναι πιο ισχυρή από το φόβο.

Κουράστηκα να φοβάμαι...

Τα διλήμματα και ο φόβος, ποτέ δεν έλειψαν από τις εκλογικές διαδικασίες στη χώρα μας.  Πότε η χούντα, πότε,  ο κομμουνιστικός κίνδυνος,  πότε  οι τούρκοι. πότε η Επάρατος δεξιά,
επιστρατεύονταν  από την εκάστοτε εξουσία,  για να φοβίζουν τους ψηφοφόρους και να  οδηγήσουν την επιλογή τους στο παρόν που ζουν,  έστω και αν αυτό είναι τραγικό.
Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που θυμάμαι,  από το 1974 μέχρι και σήμερα,  η επιστράτευση  του φόβου για το αύριο,  αποτελούσε κύριο συστατικό  της προεκλογικής διαδικασίας.  Θα περίμενε κανείς η εξέλιξη να μειώσει το φόβο, απεναντίας, όπως θυμόμαστε και στις εκλογές 2012, ο  φόβος υπήρξε όχι απλός συντελεστής , αλλά πρωταγωνιστής.  

Για τις επικείμενες,   και πάλι ο φόβος επιστρατεύεται και μάλιστα με την συνδρομή των ευρωπαίων εταιρών μας.  

Αν για κάτι πρέπει να φοβόμαστε, είναι η συνέχεια αυτής της καταστρεπτικής πολιτικής των μνημονίων.  Αν κάποιος ψηφίζει υπό το βάρος του φόβου, καλό θα είναι να φοβάται τουλάχιστον για τους σωστούς λόγους.  Να φοβόμαστε  για το σήμερα, που υποθηκεύει το μέλλον. Να φοβόμαστε αυτούς που μας φοβίζουν  για το αύριο ενώ καταστρέφουν το σήμερα. Γιατί να φοβούνται τα θύματα των μνημονίων, οι άνεργοι οι καταχρεωμένοι; 

Αν κάτι πρέπει να μας φοβίζει,πραγματικά είναι η  επιμονή της κυβέρνησης Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να παραμείνει στην εξουσία. 

Μέχρι εδώ όμως…

Τα ίδια  πρόσωπα  της καταστροφής,  σε μια άνευ  προηγουμένου  ανακύκλωση, μας ζητούν επιτακτικά μια ακόμα ευκαιρία… Για να μας σώσουν. Να τη δώσουμε,  άλλωστε δεν έμεινε και τίποτα να καταστρέψουν.  Ο καθένας απ’ όλους αυτούς,  προσπαθεί να διαχωρίσει τον εαυτό του, αποποιείται  τις  ευθύνες και επανέρχεται στο προσκήνιο άσπιλος και αμόλυντος.  Απύθμενο θράσος, που επιβεβαιώνει, ότι ο κόσμος της πολιτικής, είναι  ξεχωριστός,  με δικές  του αξίες και αρχές, που δεν  έχουν καμία σχέση με αυτές των ανθρώπων.

Τους  βλέπω καμαρωτούς στους τηλεοπτικούς δέκτες,  να διορθώνουν το ψέμα με άλλο ψέμα. Να σβήνουν την ιστορία και να μιλούν εξ’ ονόματος του Λαού. Αυτοί που βύθισαν τη χώρα στη φτώχεια και το μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας στην απόγνωση.

Να δεχτώ ότι δεν είχαν κακές προθέσεις. Να δεχτώ ότι έκαναν λάθος υπολογισμούς.  Να επικαλεστώ και τους αστάθμητους παράγοντες, τη διεθνή συγκυρία,  τη σοδιά που την έφαγε ο δάκος  και ό,τι άλλο ακόμα που θα τους απαλλάξει απ’ την κρεμάλα.  Μέχρι εδώ  όμως.   Είναι πρόκληση να εμφανίζονται ενώπιών μας. Είναι   θράσος οι αρχιτέκτονες της καταστροφής,   να   περπατούν πάνω στα χαλάσματα

Το έχετε αντιληφτεί άλλωστε,  με την εξουσία πάντα είχα θέμα.   Δεν είμαι «αντιεξουσιαστής»,  απλά μέχρι σήμερα δεν έτυχε να  βρεθούμε σε κοινό τόπο. Από εκεί αυτή, από εδώ εγώ.  Ποτέ δεν την είδα από το πλάι. Η εικόνα της, πάντα από  την απέναντι οπτική γωνία. Απωθητική, ξενέρωτη, αντιερωτική. Σε πολλές περιπτώσεις κυνική,  ψεύτικη, απάνθρωπη. Πέρα και έξω  από  τη  δική μου, αισθητική.

Παρ όλα αυτά δεν σας κρύβω: ποτέ δεν είχα φανταστεί,  ακόμα και στα χρόνια της «επαναστατικής» μου νεότητας,  που η οργή έκαιγε τα χλωρά μαζί με τα ξερά,  αυτή τη ξεφτίλα.

Ποτέ δεν είχα, υποψιαστεί,  ότι αυτό το κράτος,  που μισούσα,    ήταν τόσο διεφθαρμένο. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι αυτά τα χρήματα,  που με τόση δυσκολία πλήρωνα στην εφορία, θα κατέληγαν σε τράπεζες της Σιγκαπούρης, σε υποβρύχια που γέρνουν, σε νεοκλασικά στην Διονυσίου Αεροπαγίτη.

Βεβαίως η διαφθορά έχει όνομα,  ΠΑΣΟΚ και ΝΔ , που ψυχορραγούν,  ακόμα γαντζωμένα στην εξουσία.   Αυτά τα δύο κόμματα,  απαρτίζουν το δίδυμο,   που  εξέθρεψε  στους κόλπους  του  τέτοια φαινόμενα.

Η εξουσία,  που είχα πάντα απέναντι μου,  πέρα από την απωθητική εικόνα της,  έχει γίνει πλέον επικίνδυνη, πολύ επικίνδυνη!