«Η κόλαση δεν είναι διόλου αυτό που μας περιμένει – αλλά αυτή η ζωή εδώ».

Όταν επιστρατεύεται ο φόβος, για να πνίξει κάθε αντίσταση, δεν είναι που δεν έχω τι να γράψω. Είναι που αηδιάζω να ακούω, αυτούς που δε ξέρουν πώς να πεθάνουν, γαντζωμένοι, σε ό,τι τους έχει απομείνει, να σπέρνουν φόβο,  επικαλούμενοι τη σωτηρία του Λαού, για να γλιτώσουν το τομάρι τους. Υποκριτές!

«Σιγά μη φοβηθώ…», εκατό φορές το ψιθυρίζω την ημέρα, ως άσκηση ψυχραιμίας, μπροστά στη σφοδρή επίθεση εκφοβισμού, που δέχεται η κοινωνία και ο καθένας ξεχωριστά. «Σιγά μη φοβηθώ». Για να οδηγήσω τα αισθήματα μου, στο δρόμο εκείνον, που με βεβαιώνει, ότι η ελπίδα είναι πιο ισχυρή από το φόβο. Για να στρέψω το βλέμμα μου στο μέλλον, μεταφέροντας σε πραγματικό χρόνο, το μήνυμα του Στρίνμπεργκ: «Η κόλαση δεν είναι διόλου αυτό που μας περιμένει – αλλά αυτή η ζωή εδώ».
 

Σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, πριν το σύστημα χάσει τον έλεγχο, κάναμε λόγο για απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, για τακτικές που δεν συνάδουν με τη δημοκρατική λειτουργία, για μέσα που αγιάζονται από το σκοπό, μέχρι που μας έγιναν συνήθεια. Εκπαιδευτήκαμε στο αίμα και στο ψέμα. Τα λέγαμε, τα γράφαμε, σαν παρατήρηση, σαν υποσημείωση, χωρίς όμως ποτέ να υπολογίσουμε το χρόνο, όταν επιχειρηματολογούσαμε για την καταστροφή. Για να είμαι πιο ακριβής, αυτός ο χρόνος φάνταζε μακρινός και μέχρι τότε ευελπιστούσαμε. Δεν ήταν…
Σήμερα, «μετράμε νεκρούς και τραυματίες, καμένες πόλεις και χωριά», ένας φόβος πλανιέται πάνω απ’ όλα. Νομίζουμε ότι κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα. Εκπαιδευμένοι να εξυπηρετούμε τις ανάγκες του συστήματος, αδυνατούμε να αντιληφθούμε την καινούργια πραγματικότητα και επιχειρούμε να την ερμηνεύσουμε, με λογικές που έχουν θαφτεί στα συντρίμμια μιας εποχής, που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.
«Σιγά μη φοβηθώ….», να επικαθίσει στα χείλη μας η φράση, με τη συχνότητα της επίκλησης του κάθε πιστού, για Θεούς και αγίους, να αντικαταστήσει την απόγνωση, την αοριστία της άνωθεν βοήθειας, και να γίνει από μόνο της σταθερά, για τις καλύτερες μέρες που θέλουμε να έρθουνε. Και θα έρθουνε. Να συντελέσει η καταστροφή, σαν επανεκκίνηση, σαν λύτρωση.
Σε αυτούς που επενδύουνε στο φόβο περιγράφοντας το μέλλον ζοφερό, αν δεν το διαχειριστούν οι ίδιοι, μία είναι η απάντηση: Σιγά μη φοβηθώ! Η ελπίδα είναι πιο ισχυρή από το φόβο.