Σήμερα, με πρωτοβουλία του Συλλόγου “Προστασίας & Ανάδειξης του Βίδο”, πολλοί συμπολίτες μας, πήγαν στην νησίδα, με στόχο να καταστήσουν σαφές πως ο δημόσιος χαρακτήρας του Βίδο, είναι αδιαμφισβήτητος. Και να ήταν μόνο αυτό. Ο δημόσιος χαρακτήρας ολόκληρης της Κέρκυρας πλήττεται βάναυσα τα τελευταία χρόνια.
Με μια βόλτα στην πόλη αντιλαμβάνεται κανείς, ότι λειτουργούμε στον αυτόματο. Και όχι στον αυτόματο πιλότο. Η εικόνα εξαρτάται από τις καλές ή τις κακές προθέσεις του κάθε επιχειρηματία και είναι φυσικό. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ένα σχέδιο διαχείρισης, στην ουσία λειτουργούμε χωρίς κανόνες, με αποτέλεσμα, προβλήματα που θυμάμαι να γράφω από το 1983, που είχα εκδώσει την εφημερίδα “ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ”, να τα βρίσκω σήμερα και πάλι μπροστά μου. Πολύ πιο οξυμένα φυσικά.
Μικρά ισόγεια διώροφων κατοικιών στο εσωτερικό δρόμο της Γαρίτσας, μετατράπηκαν σε καφέ και φαγάδικα, χωρίς να έχουν μετακομίσει οι κάτοικοι που μένουν εκεί. Το ίδιο και σε χειρότερο βαθμό συμβαίνει και στο κέντρο της πόλης. Πόσο πιο απλά να το πούμε: Πόλη, χωρίς κανονισμό λειτουργίας δεν μπορεί να λειτουργήσει. Δυστυχώς καμία δημόσια αρχή μέχρι σήμερα, δεν άγγιξε αυτό που λέμε με δύο λέξεις “ Δημόσιος Χώρος” Καμία δεν μπήκε στον κόπο, να εφαρμόσει ένα σχέδιο κανόνων προς όφελος των δημοτών, των επισκεπτών και των επιχειρηματιών. Γιατί εν τέλει από την εύρυθμη λειτουργία μιας πόλης βγαίνουν όλοι κερδισμένοι.
Έχω δει πολλά σχέδια μέχρι σήμερα επί χάρτου, έχω δει την πόλη ζωγραφισμένη με δρόμους που επιτρέπεται η χρήση του εξωτερικού χώρου και άλλους που απαγορεύεται. Με δρόμους που μπορείς να κοιμηθείς και με δρόμους που μπορείς να διασκεδάσεις. Όλα αυτά επί χάρτου βεβαίως. Κάποια στιγμή εδώ και χρόνια μπήκαν και σε διαβούλευση και ποτέ δεν βγήκαν.
Δυστυχώς αυτοί που μετρούν το πολιτικό κόστος, δεν ξέρουν αριθμητική, αν ήξεραν θα μπορούσαν να υπολογίσουν το δικό τους όφελος, που είναι πολλαπλάσιο του κόστους. Δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο, η μιζέρια της επαρχίας, μεγεθύνει γεγονότα άνευ ουσίας και τα χρησιμοποιεί σαν προστατευτικό φλοιό για την κάλυψη των ουσιαστικών προβλημάτων. Πρόκειται για μια φασίζουσα, τακτική που ανέκαθεν επιστράτευαν οι κρατούντες, με την βοήθεια προπαγανδιστικών μηχανισμών για να αποπροσανατολίσουν τον Λαό από τα ουσιαστικά προβλήματα που τον τυραννούσαν.
Σήμερα αυτό που μας απασχολεί είναι η επιφάνεια, που πάνω της πρωταγωνιστούν πρόσωπα της τοπικής επικαιρότητας, μια εικόνα που παραπέμπει σε εποχές βαρβαρότητας όταν Λαός συμμετείχε στο λιθοβολισμό εξιλαστήριων θυμάτων, ικανοποιώντας έτσι τα αιμοσταγή του αισθήματα.
Όσο και να προσπαθούν κάποιες φωνές να αναδείξουν τα ουσιαστικά προβλήματα και σε αυτές βέβαια και κάποια Μ.Μ.Ε, η επικαιρότητα έχει χρώμα κίτρινο. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν όσοι ασχολούνται με την πολιτική και έχουν σχέση με την εξουσία, είχαν κάπου στο βάθος του μυαλού τους τον τελικό αποδέκτη.
Αυτό το είδος της πολιτικής λειτουργίας, που έχει κυριαρχήσει, ενταγμένο στην επικοινωνιακή λογική, παραβλέπει το ζητούμενο, που είναι να «κάνουμε κάτι» και επιδιώκει την προβολή, δηλαδή να φανεί ότι κάνουμε κάτι. Και ας μην κάνουμε τίποτα.
