Δεν είναι υπερβολή

Αρκετές φορές χρησιμοποιώ την υπερβολή για να τονίσω την πραγματικότητα. Το επιτρέπει το ύφος της στήλης. Ε! σας το δηλώνω με κάθε ειλικρίνεια, ποτέ η υπερβολή, που προηγήθηκε, δεν θα μπορούσε να αποδώσει την σημερινή εικόνα.
Δεν σας κρύβω ότι καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να βρω λέξεις για να περιγράψω, αυτά που ζούμε.
Η πρώτη φράση που μου έρχεται στο μυαλό είναι: «απερίγραπτη κατάσταση», άντε τώρα βρεις την δεύτερη.
Σκέφτομαι ότι τα προηγούμενα χρόνια είχα την ευχέρεια της υπερβολής, που έμπαινε σαν προφητεία για να αποτρέψει τα χειρότερα. Περιέγραφα, αυτά που ήταν απίθανο να συμβούν για να μην συμβούν τα προβλέψιμα. Πήγαν όλα «στον κουβά». Ποια προβλέψιμα και πια χειρότερα. "Χειρου χειρότερα".

Έγραφα για την καταναλωτική μανία, για τα προϊόντα μιας χρήσεως, για την έλλειψη επικοινωνίας, για την έλλειψη συνοχής και αλληλεγγύης, για την καταστροφή του περιβάλλοντος για την ανεργία, για την κακή παιδεία για το άδικο κράτος, για το πελατειακό σύστημα , για τον πολιτιστικό μεσαίωνα, για την χαμένη γενιά, για την απάθεια, για την τηλεοπτική δικτατορία για την υποβάθμιση των αξιών. Για την αριστερά και τη δεξιά, για την φτώχεια που μας έχει γονατίσει, για την Κέρκυρα ετούτη και την άλλη. Για την πείνα δεν έγραψα. Για την πείνα που δεν χτυπά μόνο της γης τους κολασμένους, που έχουν κατακλύσει την πατρίδα μας και τα βράδια μαζεύουν στυμμένες λεμονόκουπες από τους κάδους απορριμμάτων.
Για την πείνα που χτυπά πλέον και κάποιους συμπολίτες μας. Όχι την φτώχεια όχι την ανεργία . Την πεινά! Και μακάρι να ήταν υπερβολή.
Το συνάντησα και κατέβασα τα μάτια, από ντροπή, γιατί είμαι πολίτης αυτής της πόλης και κάποιο μερίδιο ευθύνης μου αναλογεί. Υπάρχουν κερκυραίοι που πεινάνε και ντρέπονται να ζητήσουν ελεημοσύνη. Και δεν είναι υπερβολή…

Η πλατεία νίκησε

Τι άλλο θα ζήσουμε… μετά από μια τέτοια μέρα, τη χθεσινή, θα πρέπει να θεωρούμε τους εαυτού μας τυχερούς. Τα είδαμε όλα. Ο επιθανάτιος ρόγχος της μεταπολιτευτικής περιόδου συνεχίζεται. Ζούμε σουρεαλιστικές στιγμές. Δεν μιλάμε πλέον για κρίση της πολιτικής, ούτε για ανεπάρκεια των πολικών, ζούμε την απόλυτη πολιτική άνοια.
Δεν σας το κρύβω, χθες για πρώτη φορά τρόμαξα. Ότι έχω γράψει, όλα αυτά τα χρόνια, για τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος, δεν μπορούν να αποδώσουν την εικόνα, των ημερών .
Δεν είναι η κατάρρευση, αυτό κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα συμβεί. Είναι το αποτέλεσμα μιας αιμομικτικής διαδικασίας, αυτό το ακαθόριστο σχήμα – τέρας, που έχουμε απέναντι μας. Τρομάζει ακόμα και αυτούς που συμμετέχουν εντός του, με την αλλόκοτη στάση του.

Θα πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς, που ζήσαμε την πρωτοφανή αντίδραση απέναντι του. Οι πλατειές των μωσαϊκών, του αυθορμητισμού και του ασχημάτιστου πλήθους, έδειξαν απίθανα αντανακλαστικά, κερδίζοντας πολύτιμο χρόνο. Οι πλατείες νίκησαν ότι και να γίνει. Νίκησαν γιατί άντεξαν. Νίκησαν γιατί έστειλαν το μήνυμα απέναντι στα εκφυλιστικά φαινόμενα του συστήματος, ότι θα το οδηγήσουν μέχρι το τέλος.
Δεν υπάρχουν πολιτικές εξελίξεις, η αναγγελία του ανασχηματισμού, συντηρεί την κωματώδη κατάσταση του συστήματος και εξυπηρετεί το χρόνο έως την στιγμή να τραβηχτούν τα σωληνάκια. Δεν ξέρουμε πόσος χρόνος θα χρειαστεί. Εκείνο που ξέρουμε είναι, ότι ο κόσμος κατεβαίνει στην πλατεία, τώρα που έμαθε το δρόμο θα συνεχίσει να κατεβαίνει, όταν αισθάνεται την αδικία. Θα συνεχίσει να κατεβαίνει και μετά τις επικείμενες εκλογές, βάζοντας κάποια στιγμή την ταφόπλακα του συστήματος που κυριάρχησε μεταπολιτευτικά, ορίζοντας το τέλος της μεταπολίτευσης.

Ακόμα δεν έχουμε πόλεμο

ΟΧΙ δεν έχουμε πόλεμο, ο πόλεμος έχει αρχή και τέλος. Έχει συμμετοχή, έχει μάχες έχει νίκες και ήττες. Έχει προ και μετά. Συντρίμμια και ανοικοδόμηση. Ο πόλεμος έχει μετρήσιμο χρόνο. Η λήξη του πολέμου, σε βρίσκει στην αφετηρία για μια νέα αρχή, δύσκολη όπως κάθε αρχή, αλλά και ελπιδοφόρα.
Λοιμοί σεισμοί καταποντισμοί, ωχριούν μπροστά στο απροσδιόριστο του χρόνου, μιας συστημικής κρίσης, που ό,τι ανοίγεται μπροστά μας το έχει ήδη υποθηκεύσει.
Ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Προσποιούμαστε σε μια κανονικότητα. Κάνουμε πως δεν ακούμε, κάνουμε πως δεν βλέπουμε, ποντάροντας τις όποιες ελπίδες, στην στιγμή που έχουμε ξαναζήσει, όταν ανοίγουμε τα μάτια μας και διώχνουμε τους εφιάλτες. «Δεν μπορεί να συμβαίνει» λέμε στιγμιαία, τινάζοντας το κεφάλι προς τα πάνω, μέχρι ο φόβος και ο θυμός, να πάρουν και πάλι την συνήθη θέση τους, για μια άνευ προηγούμενου ανηφόρα προς το πουθενά. Οι βεβαιότητες του παρελθόντος, έμειναν για να νανουρίζουν τις ώρες των διαλειμμάτων.

ΟΧΙ δεν έχουμε πόλεμο «το πλήθος βρίσκει προς ώρας ειρηνική διέξοδο» γράφει ο Νίκος Ξυδάκης «για το σωρευμένο φόβο και θυμό στις τελετουργίες των πλατειών. Υπό όρους, ξαναβρίσκει και κάποια αίσθηση συνανήκειν, έστω στο πλαίσιο της ανέχειας. Το συνεχιζόμενο όμως έλλειμμα δικαιοσύνης απειλεί αυτή την εύθραυστη ισορροπία. Η διαρκώς και σφοδρώς πληττόμενη λαοθάλασσα των μικρομεσαίων, χωρίς δίχτυ ασφαλείας πια, χωρίς πίστη σε κοινό σκοπό, χωρίς την ηθική ανακούφιση της σύμμετρης κατανομής βαρών, δεν θα μείνει ορθολογική επί πολύ. Η απότομη πτώση βιοτικού επιπέδου θα συνεπιφέρει απρόβλεπτες μεταβολές στη συμπεριφορά των μαζών, ιστορικά δυσβάστακτες, εφόσον δεν κατανεμηθούν αναλογικά τα βάρη και δεν αποδοθεί δικαιοσύνη - έστω, την υστάτη στιγμή».
ΟΧΙ ακόμα δεν έχουμε πόλεμο, όσο όμως η πορεία βρίσκεται εκτός χρονικών οριζόντων, οι διαδικασίες είναι βέβαιο ότι θα επιταχυνθούν.