Η πλατεία νίκησε

Τι άλλο θα ζήσουμε… μετά από μια τέτοια μέρα, τη χθεσινή, θα πρέπει να θεωρούμε τους εαυτού μας τυχερούς. Τα είδαμε όλα. Ο επιθανάτιος ρόγχος της μεταπολιτευτικής περιόδου συνεχίζεται. Ζούμε σουρεαλιστικές στιγμές. Δεν μιλάμε πλέον για κρίση της πολιτικής, ούτε για ανεπάρκεια των πολικών, ζούμε την απόλυτη πολιτική άνοια.
Δεν σας το κρύβω, χθες για πρώτη φορά τρόμαξα. Ότι έχω γράψει, όλα αυτά τα χρόνια, για τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος, δεν μπορούν να αποδώσουν την εικόνα, των ημερών .
Δεν είναι η κατάρρευση, αυτό κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα συμβεί. Είναι το αποτέλεσμα μιας αιμομικτικής διαδικασίας, αυτό το ακαθόριστο σχήμα – τέρας, που έχουμε απέναντι μας. Τρομάζει ακόμα και αυτούς που συμμετέχουν εντός του, με την αλλόκοτη στάση του.

Θα πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς, που ζήσαμε την πρωτοφανή αντίδραση απέναντι του. Οι πλατειές των μωσαϊκών, του αυθορμητισμού και του ασχημάτιστου πλήθους, έδειξαν απίθανα αντανακλαστικά, κερδίζοντας πολύτιμο χρόνο. Οι πλατείες νίκησαν ότι και να γίνει. Νίκησαν γιατί άντεξαν. Νίκησαν γιατί έστειλαν το μήνυμα απέναντι στα εκφυλιστικά φαινόμενα του συστήματος, ότι θα το οδηγήσουν μέχρι το τέλος.
Δεν υπάρχουν πολιτικές εξελίξεις, η αναγγελία του ανασχηματισμού, συντηρεί την κωματώδη κατάσταση του συστήματος και εξυπηρετεί το χρόνο έως την στιγμή να τραβηχτούν τα σωληνάκια. Δεν ξέρουμε πόσος χρόνος θα χρειαστεί. Εκείνο που ξέρουμε είναι, ότι ο κόσμος κατεβαίνει στην πλατεία, τώρα που έμαθε το δρόμο θα συνεχίσει να κατεβαίνει, όταν αισθάνεται την αδικία. Θα συνεχίσει να κατεβαίνει και μετά τις επικείμενες εκλογές, βάζοντας κάποια στιγμή την ταφόπλακα του συστήματος που κυριάρχησε μεταπολιτευτικά, ορίζοντας το τέλος της μεταπολίτευσης.