Θέλω να τα πω...

Ποια μαγική δύναμη σπρώχνει το χέρι κάποιων ανθρώπων, να γράφουν όλες αυτές τις ανοησίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να γίνονται ρόμπα;

Ποια μαγική δύναμη σπρώχνει κάποιους ανθρώπους στην φιλόξενη αγκαλιά της τηλεόραση για να γίνονται ρεζίλι;
“Κουράστηκα”, με μεγάλα γράμματα σε κόκκινο φόντο, έγραφε στο fb. Ένας διαδικτυακός μου φίλος. Μου έκανε εντύπωση, έκανα like συμπαράστασης με μια καρδιά μαύρη, σε μια κραυγή που ο άνθρωπος ήθελε να ακουστεί στα πέρατα της γης. Ήθελε να τ’ ακούσουν οι φίλοι του οι πραγματικοί, ήθελε να το ακούσει κάποιος δικός του. Και που να τα πει... “τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι του ξενιτεμένοι , οι δρόμοι θα ήταν αδειανοί κι η πολιτεία του πιο ξένη...”
''Κάπου να τα πω γιατί θα σκάσω. Τρέχω στην τηλεόραση που μου δίνει την ευκαιρία που ζητάω και ψάχνω διαδικτυακούς φίλους για να μην μιλάω με τον τοίχο”Κάπως έτσι είναι η απάντηση.
Αν ψάξουμε τα βαθύτερα αίτια, θα δούμε τι οδήγησε όλους αυτούς τους ανθρώπους να λένε τον πόνο τους μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα και να βγάζουν τα εσώψυχα τους στο διαδίκτυο.
Τι να κάνει ο απελπισμένος; Το κράτος απέναντι του εχθρικό. Με τους δικούς του στα μαχαίρια. Τα καφενεία έγιναν καφέ. Η πλατεία του χωριού έχει κατεβάσει ρολά. Κάπου πρέπει να πει τον πόνο του. Έρχεται η τηλεόραση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του ανοίγουν διάπλατα τις αγκάλες τους, και του δίνουν την ευκαιρία να εκπληρώσει την ανάγκη του.
Θέλει να φωνάξει για το δίκιο του, αυτό που τέλος πάντων που νομίζει ότι έχει.
Θέλει να δοκιμάσει, να αντιπαρατεθεί, να ξεσπάσει, ν’ ακούσει τους άλλους να του πουν ότι έχει δίκιο ή άδικο. Θέλει να ξεθυμάνει.
Οι γύρω του είναι κρυμμένοι στο καβούκι τους, ξαπλωμένοι στον καναπέ, απέναντι από μια άψυχη συσκευή, να δέχονται μηνύματα, αυτός πρέπει να βρει τρόπους να τους δώσει τα δικά του. Από την πλατεία έχουν χαθεί, από την κοινωνία έχουν χαθεί. Εντάχθηκαν πλέον στην κοινωνία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της τηλεόρασης.
Αν υπάρχουν βέβαια κάποιες δικαιολογίες είναι για όλους αυτούς τους απελπισμένους, γι’ αυτούς που έχουν εξαντλήσει όλα τα όρια, και απέναντι τους, ο τοίχος είναι απροσπέλαστος, που νοιώθουν την ανάγκη κάπου να τα πουν.
Αν ήξερε η μικρή πλατεία, που τόσο στοργικά δέχτηκε πίκρες και χαρές με τον σεβασμό που απαιτούσε η κάθε περίσταση, αυτήν την τραγική εξέλιξη, θα είχε ακόμα ανοιχτή την αγκαλιά της…

Το αίμα βράζει μέχρι την τελευταία αναπνοή

Πως να ημερεύσει το θηρίο; Είχα την ελπίδα ότι ο χρόνος, που όπως λένε είναι ο καλλίτερος γιατρός, θα κρύωνε το αίμα. Φρούδες οι ελπίδες. Το αίμα βράζει μέχρι την τελευταία αναπνοή. Μετά αρχίζει και κρυώνει.

Αυτό το θεριό μέσα μας πως ημερεύει; Τα έχω καλά με τον εαυτό μου, αυτός όμως ο διαρκής θυμός δεν με εγκαταλείπει.

«Όλα βρίσκονται μέσα μας κι εκεί πρέπει ν’ αναζητήσουμε, τη χαρά, τη δύναμη, τη ψυχραιμία και τη γαλήνη κι άμα τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, τίποτα δεν μας τρομάζει».

Τη δίνω και εγώ αυτή την συμβουλή. Εξαιρετικές θεωρίες, για να μας χαϊδεύουν τ’ αυτιά, οι κάθε λογής ψυχολόγοι και εμείς με την σειρά, αφού τις υιοθετήσουμε χωρίς να τις έχουμε δοκιμάσει, παρηγορούμε τους φίλους μας.

Λαμπρές θεωρίες. Αν μου λέγατε και πως γίνεται να μένω ατάραχος όταν το σύμπαν καίγεται γύρω μου, χωρίς να είμαι αναίσθητος, θα μου λύνατε τα χέρια. Αν μπορούσατε δε να μου τακτοποιήσετε και τις υποχρεώσεις μου...ακόμη καλύτερα

Άναψα και κάηκα.

Απίστευτο χάσιμο χρόνου να μισείς και να ζηλεύεις. Συναισθήματα προς αποφυγήν. Άχρηστα.

Όσο και αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να αντικαταστήσω τις λέξεις, ούτε και τη διάθεση. Πολλά μαζεμένα αυτές τις τελευταίες μέρες , με αναμονές και προσμονές, που επιμηκύνουν το διάστημα, σχεδόν το ακινητοποιούν. Δεν περνάει με τίποτα.

Είναι και η ζέστη … και ένα βάρος, σε απροσδιόριστο σημείο, από πολλά μαζεμένα μιας ζωής, που την κυνηγούν οι μήνες.

Μια στιγμή αρκεί για να αλλάζει η ορμή, να καεί με το οξυγόνο μιας αλήθειας, που προηγήθηκε. Άναψα και κάηκα.

Μια πραγματικότητα μας σφίγγει καθημερινά όλο και περισσότερο και το χειρότερο την έχουμε αποδεχθεί. «Ο ήχος του όπλου, του αυτόχειρα Καρυωτάκη, θα ηχεί πάντα στ' αυτιά των λεπταίσθητων ανθρώπων που έχουν το καταραμένο χάρισμα να μπαινοβγαίνουν στις ζωές των άλλων νοιώθοντας τους», σχολίαζε παλαιοτέρα η αγαπημένη φωνή του ραδιοφώνου. Αυτό που απλά λέμε, «έλα στη θέση μου», και που ελάχιστοι μπορούν να το καταφέρουν ουσιαστικά. Να δουν το έγκαυμα και να νιώσουν τον τρόμο της φωτιάς, να ακούσουν το ουρλιαχτό και να αισθανθούν στο σώμα τους τη βία που υφίσταται ο άλλος. Δεν μιλώ μεταφυσικά ούτε μεταφορικά. Είναι λέω παιχνίδια αυτά του μυαλού και της καρδιάς που σε κρατούν μετέωρο ανάμεσα στους δύο κόσμους, έτσι που και ο θεός να διστάζει και ο διάβολος να έχει αμφιβολίες για πάρτη σου.