Πέμπτη 10 Ιουνίου 2021

Θέλω να τα πω...

Ποια μαγική δύναμη σπρώχνει το χέρι κάποιων ανθρώπων, να γράφουν όλες αυτές τις ανοησίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να γίνονται ρόμπα;


Ποια μαγική δύναμη σπρώχνει κάποιους ανθρώπους στην φιλόξενη αγκαλιά της τηλεόραση για να γίνονται ρεζίλι;
“Κουράστηκα”, με μεγάλα γράμματα σε κόκκινο φόντο, έγραφε στο fb. Ένας διαδικτυακός μου φίλος. Μου έκανε εντύπωση, έκανα like συμπαράστασης με μια καρδιά μαύρη, σε μια κραυγή που ο άνθρωπος ήθελε να ακουστεί στα πέρατα της γης. Ήθελε να τ’ ακούσουν οι φίλοι του οι πραγματικοί, ήθελε να το ακούσει κάποιος δικός του. Και που να τα πει... “τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι του ξενιτεμένοι , οι δρόμοι θα ήταν αδειανοί κι η πολιτεία του πιο ξένη...”
''Κάπου να τα πω γιατί θα σκάσω. Τρέχω στην τηλεόραση που μου δίνει την ευκαιρία που ζητάω και ψάχνω διαδικτυακούς φίλους για να μην μιλάω με τον τοίχο”Κάπως έτσι είναι η απάντηση.
Αν ψάξουμε τα βαθύτερα αίτια, θα δούμε τι οδήγησε όλους αυτούς τους ανθρώπους να λένε τον πόνο τους μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα και να βγάζουν τα εσώψυχα τους στο διαδίκτυο.
Τι να κάνει ο απελπισμένος; Το κράτος απέναντι του εχθρικό. Με τους δικούς του στα μαχαίρια. Τα καφενεία έγιναν καφέ. Η πλατεία του χωριού έχει κατεβάσει ρολά. Κάπου πρέπει να πει τον πόνο του. Έρχεται η τηλεόραση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του ανοίγουν διάπλατα τις αγκάλες τους, και του δίνουν την ευκαιρία να εκπληρώσει την ανάγκη του.
Θέλει να φωνάξει για το δίκιο του, αυτό που τέλος πάντων που νομίζει ότι έχει.
Θέλει να δοκιμάσει, να αντιπαρατεθεί, να ξεσπάσει, ν’ ακούσει τους άλλους να του πουν ότι έχει δίκιο ή άδικο. Θέλει να ξεθυμάνει.
Οι γύρω του είναι κρυμμένοι στο καβούκι τους, ξαπλωμένοι στον καναπέ, απέναντι από μια άψυχη συσκευή, να δέχονται μηνύματα, αυτός πρέπει να βρει τρόπους να τους δώσει τα δικά του. Από την πλατεία έχουν χαθεί, από την κοινωνία έχουν χαθεί. Εντάχθηκαν πλέον στην κοινωνία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της τηλεόρασης.
Αν υπάρχουν βέβαια κάποιες δικαιολογίες είναι για όλους αυτούς τους απελπισμένους, γι’ αυτούς που έχουν εξαντλήσει όλα τα όρια, και απέναντι τους, ο τοίχος είναι απροσπέλαστος, που νοιώθουν την ανάγκη κάπου να τα πουν.
Αν ήξερε η μικρή πλατεία, που τόσο στοργικά δέχτηκε πίκρες και χαρές με τον σεβασμό που απαιτούσε η κάθε περίσταση, αυτήν την τραγική εξέλιξη, θα είχε ακόμα ανοιχτή την αγκαλιά της…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αν ο Τσε είχε ασκήσει εξουσία τίποτα δεν θα ήταν σήμερα...

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, τι είναι αυτό που μεταμορφώνει τους ανθρώπους - προς το χειρότερο φυσικά - όταν αποκτήσουν εξουσία; Δεν πρόκειτ...