Ήθελα να γράψω ένα κείμενο, για τον ωφέλιμο χρόνο, αυτόν που κρατάει ζωντανή τη ψυχή μας. Αυτόν το χρόνο που αναζητάμε και αυτόν που χαρίζουμε σε όσους αγαπάμε. Δεν έχω χρόνο σήμερα, ο πυκνός χρόνος της καθημερινότητας δεν μου παρέχει κανένα κενό, ίσως αύριο, ίσως μεθαύριο, να βρεθεί μια ευκαιρία για να χωρέσει ο πολύτιμος άδειος χρόνος.
Και όμως ποτέ δεν είχαμε καλύτερη πρόταση από το να ζήσουμε, γιατί η ζωή είναι εκεί, πιο μπροστά από σένα. Πιο μπροστά από τις υποχρεώσεις και τα πρέπει. Πάντα ένα βήμα μπροστά. Σε τραβάει.
Γι’ αυτό πάνω απ’ όλα βάζω το χρόνο. Το χρόνο, που μονίμως μας παίζει κρυφτούλι και αδιάκοπα μας πονά. Διότι εμείς στα ανθρώπινα τον θέλουμε το χρόνο μας, για να χαθούμε ή να σωθούμε, για να αποδώσουμε δικαιοσύνη να αποδείξουμε ακόμα μια φορά πως συγχωρούμε και λησμονούμε.
Μιλάμε πάντα για το χρόνο που δεν κάνουμε, το χρόνο που καθυστερεί, που παγώνει για λίγο και αργοκυλάει. Για το χρόνο τον άδειο που μας γεμίζει.
Δυστυχώς ο ψυχωφέλιμος χρόνος, στριμώχνεται σε μεσοδιαστήματα στην σύντομη ζωή μας. “Ο πολύς χρόνος ρουφιέται από την ανάγκη, τη ρουτίνα, το μόχθο, την υποταγή”. Είπαμε: ο χρόνος μάς κάνει σοφότερους, πιο κυνικούς, και πιο ευάλωτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου