Η ζωή είναι στρογγυλή

Δεν μπορούσα να βρω καλύτερη φωτογραφία, για το παρακάτω. Προσπαθήστε, όσο αυτό είναι δυνατόν, να παραπλανήσετε τα μάτια σας και να τα οδηγήσετε σε μια άλλη προοπτική ενός φυσικού τοπίου, αφήνοντας τον αισθησιασμό σε δεύτερη θέση, άλλωστε αυτός ήταν και ο σκοπός του φωτογράφου, να φύγουμε απ΄ τα κλισέ και να περπατήσουμε σε ελεύθερα πεδία.

Σας το έχω πει πολλές φορές, αντιπαθώ τα τετράγωνα και τις λογικές τους. Λατρεύω τους κύκλους, όχι αυτούς του περιορισμού, που βάζουν φραγμούς, εκείνους, του χρόνου, που κάποια στιγμή απονέμουν δικαιοσύνη.
Σχεδόν πάντα το παθαίνω. Παρεμβάλλω το χρόνο και είναι εις γνώσιν μου, που κυνηγάω ουτοπίες. Επανέρχομαι σε πράγματα απτά «Δεν μπορεί να υπάρξει δύναμη σε ένα τετράγωνο» γράφει ο Τομ Ρομπινς. Και αυτό γιατί η δύναμη του κόσμου κινείται πάντα σε κύκλους. «Το κάθε τι προσπαθεί να είναι στρογγυλό δεν υπάρχουν τετράγωνα στη φύση, ούτε στο μακρόκοσμο, ούτε στον μικρόκοσμο, η φύση δημιουργεί σε κύκλους και κινείται σε κύκλους, τα άτομα και οι γαλαξίες είναι κυκλικά καθώς και τα περισσότερα οργανικά πράγματα που υπάρχουν ανάμεσα τους.
Η Γη είναι στρογγυλή, ο άνεμος φυσάει σε δίνες, η μήτρα δεν είναι ορθογώνιο παραλληλόγραμμο . Που είναι οι γωνίες ενός αυγού, που είναι οι γωνίες του ουρανού; Κοίτα τις φωλιές των πουλιών, το τετράγωνο είναι παράγωγο της λογικής.
"Κοίτα την κοιλιά σου κυρία καθηγήτρια, κοίτα τα κωλομέρια σου, κοίτα τα βυζιά σου…" Ο όλος σκοπός της λογικής είναι να τετραγωνίσει τον κύκλο… όμως η ζωή
μας κύκλους κάνει και αυτό καλό είναι να μην το ξεχνάμε.

Η φωτογραφία με τίτλο "Apple", είναι του βραβευμένου πατρινού φωτογράφου Στάθη Ζεΐνη 

“Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του , δηλαδή το ψέμα του”

Μην μου γράψετε περαστικά, δεν συνέβη, ούτε τώρα, ούτε πριν πέντε χρόνια που είχε γραφτεί. Ένα γλυκόπικρο παραμύθι είναι το παρακάτω που διαβάζεται το καλοκαίρι για να ξορκίσει το Φθινόπωρο, που μας μεθά, όσο και αν μας πονά.

Συνέβη την περασμένη Παρασκευή , σε μια βόλτα από εκείνες που θέλεις όσο τίποτα στο κόσμο τον αέρα να σε γεμίσει χαστούκια. Κανονικά αυτές τις μέρες πρέπει να κρύβεσαι, μου λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου, «Έχει βγει ο τύπος και μαζεύει. Κουλουριάσου στην κούνια σου, γιατί έχει υποτροπιάσει πάλι ο Ηρώδης και κόβει μίσχους. Από νωρίς ο διάολος έχει πιάσει τα γλωσσόφιλα. Είναι μέρες που το κλάμα το στρώνει».

Για κάποια στιγμή χάθηκα στην προθέρμανση. Ήταν ένας συνηθισμένος γύρος, για να ζεσταθεί το μυαλό λίγο πριν μπει στον αγώνα. Η κατάληξη στο νοσοκομείο, ευτυχώς όχι τόσο σοβαρά. Θα ζήσω αλλά θα ταλαιπωρηθώ για λίγες μέρες. Αιτία μια γλυκιά γάτα στα χρώματα της δικής μου Τζίνας.
-Που βρέθηκες ρε Τζίνα στον παράλληλο δρόμο του παραλιακού της Γαρίτσας … μπροστά στη ρόδα μου;
Περισσότερη δύναμη από όσο χρειαζόταν στο μπροστινό φρένο για τη χάρη της και ο ουρανός ευτυχώς είναι ακόμα γαλανός... Βαριά η Μηχανή, βαρύς και εγώ, ραγίζουνε τα κόκκαλα στην ηλικία μας . Για τις καρδιές μας, τι να λέμε… Κρύσταλλο από εκείνα τα φίνα, τα πολύ πολύ λεπτά, που σπάνε με ένα βλέμμα. Η Τζίνα σώα και αβλαβής.
Ο Αύγουστος θέλει αλήθειες μου είπαν και εγώ με ένα πόδι στο γύψο και με πολύ χρόνο για αληθινά πράγματα αυτό έκανα, έγραψα την πάσα αλήθεια. Κανείς δεν με πίστεψε. Κάποιοι φίλοι στο διαδίκτυο, που διάβασαν τα κείμενο το επιβράβευσαν, με καρδούλες χεράκια και λυπημένα προσωπάκια.
«Μου αρέσει» μου μήνυσαν αυτά που γράφεις, προφανώς για το κείμενο. Και για το πόδι;
Αυτή είναι η μαγεία της γραφής να γράφεις την πάσα αλήθεια σαν ψέμα. Κανείς δεν ανησύχησε, τα κείμενα έγιναν αέρας, πέταξαν, έγιναν δικά τους. Και η δική μου χαρά είναι μεγαλύτερη, που οι λεπτομέρειες (σιγά ένα σπασμένο πόδι), δεν εμπόδισαν τις λέξεις να διαβαστούν και να φανερώσουν τη ψυχή τους.
Ναι Κυρία μου, συμπάσχουσα, μια χαρά τα λέει η λαϊκή ούτως ειπείν σοφία, «Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του , δηλαδή το ψέμα του, για σκέψου, πόσες φορές έχουμε σκηνοθετήσει την πραγματικότητα για να μας χωρέσει; Πόσα χρόνια περάσαμε επιχρωματίζοντας το σώμα μας, να μην φαίνονται ουλές και τραύματα, και φορέσαμε στην καρδιά μας αθλητικά παπούτσια, να φαντάζει δρομέας μακρινών αποστάσεων κι ας τα έχει φτύσει στο πρώτο κατοστάρι απόρριψης; Είναι καλύτερα να μεγαλώνεις και να βρίσκεις τις νεραΐδες στις οποίες πίστεψες σκοτωμένες σε αυτοκινητιστικό;»

Η δική μου Τζίνα με κοιτάζει στα μάτια, θέλει χάδια, θα ήθελα να έχω δίπλα και την άλλη, που προξένησε το ατύχημα και ας διαμαρτύρεται το γυψωμένο πόδι…
Υ.Γ Για τους νέους διαδικτυακούς φίλους αλλά και και τους παλιούς

Νάτες πάλι οι Κυριακές

Ένα κείμενο, που επαναφέρω, γιατί μπορεί κάποια πράγματα να αλλάζουν, οι εποχές όμως, είναι πιστές στο ραντεβού τους. Ένα κείμενο αισιόδοξο, γεμάτο μελαγχολία.

Τις περισσότερες φορές παίρνουμε τοις μετρητοίς τις λέξεις, χωρίς να λογαριάζουμε τις σιωπές. Οι λέξεις δικάζουν, καταδικάζουν, αθωώνουν. Πολλές φορές δεν αντιπροσωπεύουν την ουσία, γίνονται στρατιωτάκια πήλινα στην υπηρεσία της σκοπιμότητας. Για τη σιωπή όμως που φωτίζει το πρόσωπο, δεν υπάρχουν λέξεις να τη διαψεύσουν.
Το παρακάτω ένα από τα ευαγγέλια αυτής της διαδρομής και σαν ευαγγέλιο το διαβάζουμε και το ξαναδιαβάζουμε με αφορμές που μας δίνει ο χρόνος. Μπορεί ο ήλιος να καίει ακόμα, ο χρόνος όμως δεν αστειεύεται, ήδη έκλεψε φως της μέρας και το έκανε σκοτάδι.
Τελειώνει σιγά σιγά το Καλοκαίρι, πώς γίνεται χωρίς μελαγχολία να μπούμε στο φθινόπωρο; Ίσως τελικά αυτή είναι η καλύτερη πλευρά, για απομυθοποίηση μιας εποχής, που θέλει σώνει και καλά να μας βλέπει μελαγχολικούς. Να φορέσουμε τη φθινοπωρινή στολή και να γελάσουμε τα γκρίζα σύννεφα, πριν προφθάσουν να μας σκεπάσουν.
Ας τρέξουμε λίγες μέρες μπροστά και η αναμονή, έγινε αέρας εξαφανίστηκε...
Φθινόπωρο και Κυριακή απόγευμα, βρέχει, βρέχει συνεχώς. Νάτες πάλι οι Κυριακές μετά το μεσημέρι, ώρες - λαιμητόμοι. Νάτες πάλι οι Κυριακές ίδιες σκληρές και αδυσώπητες. Ο ουρανός είναι βαθύγκριζος και σε μεριές – μεριές έχει κόκκινες θαμπάδες. Ο χρόνος σε μια απεριόριστη διαδρομή γεμάτος αγωνία. Δεν είχα τύψεις, γυρνούσα πίσω αναζητώντας σταθερές. Μ’ αυτά και μ’ αυτά άντεχα. Όταν δεν φαίνεται διέξοδος, ο πόνος φώτιζε σαν βεγγαλικό. Γράφω για να ξορκίσω το κακό. Ο υπαρξιακός προβληματισμός σε συνέχεια, βάλθηκα μέσα από μια στήλη να στοιχειώσω την εικόνα μου. Γράφω την πάσα αλήθεια σαν ψέμα. Κανείς δεν πιστεύει.
Κάτι τέτοιες ώρες καταλαβαίνω γιατί ορισμένοι άνθρωποι προτιμούν την τρέλα, είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσεις τη εικόνα σου, το μαγικό κουτί να ξαναβρείς τον χαμένο σου καιρό.
Δεν ξέρω, δεν ξέρω πράγματι τι να σκεφτώ και τι να πω με όλα αυτά. Δεν γυρίζω την πλάτη στη ζωή, αλλά να, αυτές οι βόλτες τις κρύες φθινοπωρινές νύχτες, είναι αυτό που μπορώ να αφήσω. Αυτό είναι όλο και όλο. Επιτόπιες διαδρομές μέσα στη νύχτα, σκοτεινές τρύπες παρανοϊκές και ματωμένες, άσκοπες βόλτες, παρέα με τα παράλογα όνειρα μας.
Εκ των υστέρων μετράμε τα κέρδη και τις φθορές, από τα συντρίμμια αναζητάμε τον χαμένο χρόνο και την απούσα αγαπημένη, αυτά είναι τα πιο σημαντικά που έχω να εκθέσω, όλα τα άλλα χάρτινες πανοπλίας, καρναβαλίστικες φορεσιές.

Ας διαλέξουμε πλευρά

Τη σελίδα της Έλενας Ακρίτα έριξε σήμερα το Facebook, έπειτα από αναφορές των γονιών,που δεν θέλουν τα παιδιά τους να φοράνε μάσκες στα σχολεία. Η ανάρτηση της δημοσιογράφου είχε να κάνει με τους “ψεκασμένους” που δεν είναι και λίγοι σ’ αυτή τη χώρα.

Δυο κόσμοι και εδώ μέσα, όπως και έξω. Το θέμα είναι σε ποια πλευρά θα βρίσκεσαι. Δεν υπερβάλω και εδώ ένας πόλεμος γίνεται, με τις δυνάμεις του καλού και του κακού να δίνουν κάθε μέρα,κάθε στιγμή, μάχες σκληρές .
Πολλές φορές με την ευκολία που μας προσφέρει το μέσο, χάνουμε τον προσανατολισμό μας και χωρίς να υπάρχει πρόθεση, συντασσόμαστε από εκείνη την πλευρά, που όπως και στον πραγματικό κόσμο μόνο κακό θέλει να κάνει. Φυσικά και δεν διαφωνούμε με το δικαίωμα του καθενός να εκφράζει τη γνώμη του. Διαφωνούμε με την επιπολαιότητα, την προχειρότητα και τη βιασύνη, να γράψει κάτι για να υποστηρίξει ένα μοντέλο επικοινωνίας, που στην ουσία βιάζει την ίδια του την γνώμη. Αν ψάξεις λίγο πιο βαθιά μπορεί και να διαφωνήσεις ή και να αρνηθείς την υπογραφή σου. Το αποτέλεσμα ενός βιασμού, δεν μπορεί να είναι η γνώμη σου και σε πολλές περιπτώσεις αυτό το λάθος με την ακαριαία αναπαραγωγή του, πολλαπλασιάζει τους κινδύνους.
Ακούω σήμερα διαμαρτυρίες. Μα δεν φταίει αυτό καθ’ εαυτό το μέσο, το μέσο μας πάει μπροστά, αλλάζει με τρόπο περισσότερο δημοκρατικό την επικοινωνία. Οι χρήστες δίνουν το τέμπο και διαμορφώνουν το περιβάλλον. Οι χρήστες γίνονται χρήσιμοι ή επικίνδυνοι, το ίδιο όπως και στον έξω κόσμο.
Εδώ μέσα θα μείνω για να πολεμήσω. Εδώ κάθε μέρα μαθαίνω. Μαθαίνω στην πράξη πού κυλάνε τα ρυάκια της επικοινωνίας σήμερα, πώς μεταμορφώνεταιι το κείμενο από νήμα σε πολύτιμο ύφασμα.
Αντιλαμβάνομαι ότι και τα παραδοσιακά μέσα , δεν είναι πια τα ίδια, τα αλλάζει ραγδαία ο δικτυακός πολιτισμός, τα μπολιάζει με το νεύρο και τον πλουραλισμό του, με τις ταχύτητες και τον ακαριαίο χρόνο του.
Έχω καταλήξει: το διαδίκτυο με οδηγεί σε δικούς του δρόμους, με βάζει να γράψω διαφορετικά, έχοντας στα χέρια μου ένα οπλοστάσιο πληροφοριών που μου δίνουν την ευχέρεια της υπερκειμενικής γραφής, μου προσθέτει μουσικές, εικόνες και βίντεο, όλα αυτά που ενισχύουν και μεταμορφώνουν τις λέξεις
Με οδηγεί σε ανθρώπους, ενδιαφέροντες, που τους νιώθω κοντινούς ακόμη κι όταν λείπει η φυσική επαφή.
Προσυπογράφω την εκτίμηση που είχε κάνει ο Νίκος Ξυδάκης σε ένα παλαιότερο κείμενο... «την ώρα που η γλώσσα της αφήγησης, της κριτικής, του δημόσιου λόγου, ξεψυχάει στα ρηχά των μαζικών μέσων, στον πολτό του λάιφσταϊλ, στη μυρηκαστική πεζογραφία, στην ανία της ακαδημίας, την ίδια ώρα, εκεί, στα εφήμερα κηπάρια του Δικτύου, καλλιεργείται ένα στυλ που είναι προκλητικό, ερεθιστικό του νοός, σαγηνευτικό, τσιτωμένο στα κόκκινα». Μαθαίνω κάθε μέρα εδώ, αυτό κυρίως .
Αυτός είναι ο στίβος πλέον των μαχών της επικοινωνίας. Εδώ μέσα όσο περνάει ο χρόνος, οι δυνάμεις του καλού χρειάζεται να ενισχυθούν και να νικήσουν. Πριν αρχίσουμε τους αφορισμούς, ας διαλέξουμε πλευρά

Το σώμα διαθέτει μπέσα

Όσοι μεγαλώνουν γυρνάνε πίσω. Εκεί που ακουμπούν. Κοιτάζουν τους δρόμους που περπάτησαν. Τα βήματα που έκαναν και οι περισσότεροι με όση βεβαιότητα κρύβει ένα ψέμα, δεν «μετανιώνουν για τίποτα».

Και όμως όσα είναι πια «έτσι», θα μπορούσανε να είναι κάλλιστα κι αλλιώς. Επιλογές, δόξα τω Θεώ, μας δίνει η ζωή ακόμα και στον ύπνο μας: Θα ονειρευτούμε απόψε η θα φοβηθούμε τ’ όνειρο, επιλέγοντας – τελικά – να βυθιστούμε σε λήθαργο; Η βασική επιλογή, άλλωστε, είναι «το όνειρο» ή «η προσγείωση.» Κατόπιν καθορίζει χαρακτήρες και σκιαγραφεί ζωές, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα συνειδήσεις. Στο φινάλε μετράει τα κέρδη και τις ζημιές: τόσα για τα όνειρα άλλα τόσα για το θαύμα. Βάλε και την αυτοθυσία, γράψε για τον συμβιβασμό, μέτρησε και τον φόβο, αφαίρεσε την ελπίδα, πολλαπλασίασε την με τ’ απογεύματα που ζήσαμε διαίρεσε τα με το ταξίδι… μια η άλλη! Ο εαυτός μας ξανά. Σε μια ισορροπία εύθραυστη και προσποιούμενη και με τη θεωρία πάντοτε στο τσεπάκι. Να ντύνει την πράξη, να μας δικαιολογεί τα βήματα. Που δεν τα μετρήσαμε και τα κάναμε. Που όλα τα λογαριάσαμε, φοβηθήκαμε τελικά και δεν τα κάναμε. Μια η άλλη! Κι η ανεκπλήρωτη εκδοχή που χρονίζει και εκείνη στο χαρτί, πράξη εν δυνάμει γιατί είναι η θεωρία συμπυκνωμένη πράξη...
Όμως όσο η ψυχή να θέλει να το κρύψει, «Το σώμα, είναι που, εντέλει, διαθέτει μπέσα κι ειλικρίνεια. Μου το έγραψε η Λίλιαν πριν πολλά χρόνια και ύστερα το έκανε βιβλίο, «Χαίρε παραμύθι μου» ο τίτλος.
«Τουλάχιστον, εγώ, το σώμα είναι αυτό που ακούω κι εμπιστεύομαι και όχι τη ψυχή, την άκρως παραπλανητική και ψεύτρα. Κι ας την φορτώνουμε μια ζωή ιδεαλισμούς και γενναιότητες, μεγαλοθυμίες και άκρως ωφελιμιστικές καλοσύνες, δικαιοσύνες και ευγένειες. Διότι όλα αυτά μπορεί κάλλιστα και να είναι υποκριτικά το αντίθετό τους». Το κορμί όμως; Το κορμί κιτρινίζει και κοκκινίζει, πετσί και κόκαλο ή μπαλόνι γίνεται, βγάζει φουσκάλες, σπυράκια, μπλαβιάζει και μελανιάζει και κάποια στιγμή και μετά, ο χάρτης της ψυχής μας γίνεται. Ο αδιαμφισβήτητος χάρτης της ψυχής.
Δεν έχεις προσέξει, αλήθεια ότι ο άνθρωπος μετά τα τριάντα ομορφαίνει ή ασκημαίνει;
Πόσα ολόφρεσκα κοριτσάκια και αγόρια όταν τριανταρίσουν βλακεύουν και για τούτο και ασχημαίνουν ξαφνικά; Πριν τα τριάντα, άγραφος χάρτης το πρόσωπο, έχει μονάχα τη φρεσκάδα της νιότης. Κι αυτό το ωραίο «απέξω απέξω». Που δεν αρκεί να χρωματίσει, να δώσει ατμόσφαιρα, να σμιλέψει ή και να σφραγίσει..
Γι’ αυτό - και ολότελα ξαφνικά - ο όμορφος γίνεται ασήμαντος κι εκείνος ο μέχρι χθες «άνευ σημασίας», αποκτά εντελώς ξαφνικά γοητεία, ενδιαφέρον και όλη την σαγήνη του κόσμου. Διότι ο χάρτης του κορμιού κάνει τη δουλειά του κι εμείς τίποτε άλλο, από το να ακολουθούμε.
«Δεν μετανιώνω για τίποτα» λέμε, όμως το αντίθετο με μεγάλα γράμματα στο μέτωπο μας, μας διαψεύδει

Για πόσο μπορούν κάποιες λέξεις να σπαράζουν μέσα μας;

Και άλλο βάρος; Όσο αντέχουν οι ώμοι μας. Άλλωστε σ’ αυτά τα ποτήρια πρέπει να δεις τον άσπρο τους τον πάτο. Για πόσο μπορούν κάποιες λέξεις να σπαράζουν μέσα μας; Θα συνεχίσω και από διαίσθηση θα ακολουθήσω το δρόμο που με φοβίζει περισσότερο. Εκείνον που σου δίνει την δυνατότητα να δώσεις τις προσωπικές σου μάχες, εκείνες τις μάχες που έχεις την ελπίδα να βγεις νικητής και εκείνες που αν τις χάσεις, στο τέλος θα έχεις τη δύναμη να αντέξεις την ήττα.

Απόψε ταξίδεψα σε άγνωστο χρόνο και τόπο, στην κόλαση ή στον παράδεισο, δύο προορισμοί για τους οποίους ακόμα δεν έχω αποφασίσει. Ήταν από εκείνα τα όνειρα, που νομίζεις ότι τα έχεις ξαναδεί, απ’ αυτά που θέλεις να ξαναδείς, και με κάποιο τρόπο μαγικό το υποσυνείδητο, σου κάνει το χατίρι και τα προβάλλει όταν η ψυχή τα έχει ανάγκη. Οι αισθήσεις έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ακόμα και η όραση που ταλαιπωρείται, από τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό πρεσβυωπίας, τα κατάφερε. Όλα δυνατά. Όλα έντονα. Με την πραγματικότητα να σκάει στη ζήλια.
«Μην τον ξυπνάτε, θα λαχταρήσει όταν γυρίσει ξανά στη γη», λέει ένα τραγούδι. «Τώρα, το πού υπνοβατεί και πώς περνάει ο καθένας που κλείνει τα μάτια του, είναι μεγάλη ιστορία. Άλλοι καλοπερνούν περιδιαβάζοντας ήσυχους ωκεανούς, ωραία νερά, καλοτάξιδα καράβια, φωτεινές αγκαλιές. Άλλοι μπαίνουν στα μνήματα της μνήμης τους, να φέρουν πίσω αγαπημένους, προσπαθούν να πετάξουν αλλά έχει βοριά, επιχειρούν να τρέξουν αλλά έχει εμπόδια».
Πιο πολύ από το όνειρο θυμάμαι εκείνο το δέκατο του δευτερόλεπτου που άνοιξα τα μάτια μου το πρωί. Αυτό το σχεδόν κενό χρόνου, που ονειρεύεσαι ότι ξύπνησες και ζεις μια εκδοχή του ονείρου, για άλλη μια φορά μέσα στο όνειρο.
Νιώθεις την θέρμη και τη δροσιά από τη θεϊκή αγκαλιά της "Μαλένας" και βλαστημάς την ώρα και την στιγμή που ξύπνησες... 

Την είδα και έχασα το φως μου

Δεν ξέρω αν ήταν στη φωτογραφία ή ζωντανή απέναντί μου. Δεν έχω καταλήξει αν ήρθε στον ύπνο μου ή στο ξύπνιο μου. Την είδα ξαφνικά και έχασα το φως μου. Όμως συνέχισα να βλέπω. Ήταν όπως κλείνουμε τα μάτια μπροστά από ένα δυνατό φως και το φως εξακολουθεί να μας θαμπώνει,
Όσες φορές προσπάθησα να γράψω για την ομορφιά, πάντα βρέθηκα μπερδεμένος. Θα προσπαθήσω επιστρατεύοντας και τις τελευταίες εφεδρείες της ειλικρίνειας μου, για να καταλήξω και πάλι σε ερωτηματικό, αλλά ήσυχος που θα έχω γράψει την δική μου αλήθεια και ας μην είναι η αλήθεια.

Δεν μπορώ να απαξιώσω την ομορφιά, δεν μπορώ να την τοποθετήσω σε δεύτερη μοίρα πίσω από την δύναμη του μυαλού και την γενναιότητα της ψυχής.
Θέλω να την αγγίξω. Δεν είναι εύκολο. Επιστράτευσα τον Μπρούνο Μοντεμπέλι
“Το δέρμα της που είχε ψηθεί στον ήλιο σκόρπιζε τώρα γύρω του τα χρώματα και τα τ’ αρώματά του. Μύριζα κανέλλα, πιπέρι και τζίνζερ. Γευόμουν με τα μάτια την καφετιά κρέμα με την οποία φαινόταν να έχει αλειφθεί ολόκληρη, τις κιτρινωπές σαν από χρυσόξυλο αποχρώσεις της επιδερμίδας, τις βιολέτες της ανταύγειες και τους μικρούς της λοφίσκους από μαύρη άμμο όπου σπινθηροβολούσε ένα φίνο μωσαϊκό από μικροσκοπικούς κρυστάλλους. Αυτό το δέρμα απέπνεε θερμότητα και όμως ήταν γεμάτο δροσιά , τα δάκτυλα μου γλιστρούσαν απρόσκοπτα πάνω στην γυαλιστερή του επιφάνεια . Εργάζονταν με επιδεξιότητα και ευφροσύνη , διαπερνούσαν, χώνονταν μέσα στη σάρκα, ζέσταιναν τα βαθιά νερά - και δέχονταν την απάντηση, η γυναίκα μάλιστα πήγαινε μπροστά απ’ αυτά , ανασηκώνοντας το σώμα της, τεντώνονταν το, αργοκουνώντας το κυματιστά για να επισπεύσει την έφοδο της ηδονής.
Γιατί μου χρειάστηκε ο Έζρα για να καταλάβω ότι “αγγίζω” σημαίνει επίσης “αγγίζομαι” ; Ότι δεν υπάρχει άλλη αίσθηση ικανή να δώσει όσο και να πάρει; Ότι δεν υπάρχει ένωση πιο βαθιά από την ένωση της σάρκας των σωμάτων; Ευλογημένος που μου άνοιξε τα μάτια.”
Είναι ρατσισμός να σε τραβάει η ομορφιά και αφήστε αυτά περί υποκειμενικής ομορφιάς. Όχι δεν είναι. Ρατσισμός είναι να θεωρείς τον άσχημο κατώτερο. “Και δεν τον θεωρείς κατώτερο όταν δεν του δίνεις το δικαίωμα να κοσμήσει κι εκείνος μία αφίσα; όταν δεν θέλεις να σε εκπροσωπεί;” θα μου πεις. “Με μπέρδεψες, δεν ξέρω…
Ήταν σίγουρο που το μυαλό μας, πάλι θα μπερδευτεί, η ομορφιά όμως δεν κάνει παρέα με το μυαλό, αυτό το παίρνει και το σηκώνει. Και έτσι όπως είναι σηκωμένο και πετάει στα σύννεφα μια αλήθεια ξέρει και τη λέει και ας κακοχαρακτηρισθεί.
Αυτήν λέει... όπως γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου πως ναι μεν η “ομορφιά του ανθρώπου” κερδίζεται, και πολλές φορές το μυαλό και η ψυχή κάποιου μπορούν να σε γοητέψουν, άλλα από την άλλη, η “χαρισμένη”, η άκοπη, αντικειμενική ομορφιά … "Μπορεί να με κάνει να αλλαξοπιστήσω γαμώτο. Αδύναμος, σακάτης, ένας αξιοθρήνητος ικέτης σε γυναικεία γόνατα που έχουν επάνω μου δικαίωμα ζωής και θανάτου”.

Μακάρι να μπορούσα να μην τους κατακρίνω…

 Μακάρι να μπορούσα να μην τους κατακρίνω…

Είναι δημοκρατία το καλοκαίρι, οι παραλίες γεμίζουν ετερόκλητα. Πανζουρλισμός. Πλουραλισμός.
Σήμερα δεν τους αντέχω. Η διάθεση μου, μόνο το ψίθυρο του κύματος υποφέρει, αντί αυτού ακούω μπερδεμένες φωνές,συνταγές μαγειρικής με γαρνιτούρα κορωνοϊό, αθλητικά, πολιτικά, υπαρξιακά, σεξιστικά, μεταφυσικά. Μια ζωντανή εφημερίδα η παραλία . Προσπαθώ να συγκεντρωθώ παρατηρώ τους γύρω μου, η απληστία ξεχειλίζει. Προσηλωμένοι στην κατοχή της ύλης , στεγνοί από αισθήματα, κενοί. Δεν τους ταράζει τίποτε, Δεν αγαπούν τίποτε, εκτός από ότι τους ανήκει.

Γκρινιάζουν για τη θερμοκρασία του νερού, άλλος τα θέλει πιο δροσερά, άλλος πιο ζεστά. Για το κυματάκι, που θα τους χαλάσει το τριχωτό της κεφαλής, για κάτι που δεν υπάρχει , αλλά έπρεπε να το εφεύρουν, για να ενισχύσουν την άρνησή τους γι’ αυτόν τον παράδεισο που τους παραδίδεται κάθε καλοκαίρι.
Θέλω να εξαφανιστούν όλοι.
Τέτοιοι άνθρωποι που με περιστοιχίζουν όπως αναρωτιέται ο Νίκος Ξυδάκης... “Δεν αγάπησαν ποτέ; Δεν κλαίνε; Δεν αμφιβάλλουν; Δεν φοβούνται; Ασφαλώς, κάποτε, κάπως. Κατόπιν το πολέμησαν, το έδιωξαν. Έδιωξαν το είναι, τώρα γέρνουν παμφάγοι στο έχειν και στο φαίνεσθαι.”
Βλέπω το κύμα να έρχεται και να τραβιέται. “Πηγαίνω και τραβιέμαι από τους ανθρώπους αυτούς τους στεγνούς, τους άνιωθους και απνευμάτιστους. Τους απεχθάνομαι, δεν θέλω να τους μοιάζω, μα νιώθω ότι φυτρώνουμε από την ίδια ρίζα. Λογαριάζω ότι πάντα υπήρχαν άνθρωποι του μόχθου και της σκέψης, κι άνθρωποι του χρήματος και του εγωισμού". Μια άλλη φορά θα δείξω συγκατάβαση, μακάρι να μπορούσα και σήμερα να μην τους κατακρίνω…

Την φωτογραφία την έχω δημοσιεύσει παλαιότερα, αλλά μου αρέσει τόσοοο
πολύ...