Μακάρι να μπορούσα να μην τους κατακρίνω…
Είναι δημοκρατία το καλοκαίρι, οι παραλίες γεμίζουν ετερόκλητα. Πανζουρλισμός. Πλουραλισμός.
Σήμερα δεν τους αντέχω. Η διάθεση μου, μόνο το ψίθυρο του κύματος υποφέρει, αντί αυτού ακούω μπερδεμένες φωνές,συνταγές μαγειρικής με γαρνιτούρα κορωνοϊό, αθλητικά, πολιτικά, υπαρξιακά, σεξιστικά, μεταφυσικά. Μια ζωντανή εφημερίδα η παραλία . Προσπαθώ να συγκεντρωθώ παρατηρώ τους γύρω μου, η απληστία ξεχειλίζει. Προσηλωμένοι στην κατοχή της ύλης , στεγνοί από αισθήματα, κενοί. Δεν τους ταράζει τίποτε, Δεν αγαπούν τίποτε, εκτός από ότι τους ανήκει.
Γκρινιάζουν για τη θερμοκρασία του νερού, άλλος τα θέλει πιο δροσερά, άλλος πιο ζεστά. Για το κυματάκι, που θα τους χαλάσει το τριχωτό της κεφαλής, για κάτι που δεν υπάρχει , αλλά έπρεπε να το εφεύρουν, για να ενισχύσουν την άρνησή τους γι’ αυτόν τον παράδεισο που τους παραδίδεται κάθε καλοκαίρι.
Θέλω να εξαφανιστούν όλοι.
Τέτοιοι άνθρωποι που με περιστοιχίζουν όπως αναρωτιέται ο Νίκος Ξυδάκης... “Δεν αγάπησαν ποτέ; Δεν κλαίνε; Δεν αμφιβάλλουν; Δεν φοβούνται; Ασφαλώς, κάποτε, κάπως. Κατόπιν το πολέμησαν, το έδιωξαν. Έδιωξαν το είναι, τώρα γέρνουν παμφάγοι στο έχειν και στο φαίνεσθαι.”
Βλέπω το κύμα να έρχεται και να τραβιέται. “Πηγαίνω και τραβιέμαι από τους ανθρώπους αυτούς τους στεγνούς, τους άνιωθους και απνευμάτιστους. Τους απεχθάνομαι, δεν θέλω να τους μοιάζω, μα νιώθω ότι φυτρώνουμε από την ίδια ρίζα. Λογαριάζω ότι πάντα υπήρχαν άνθρωποι του μόχθου και της σκέψης, κι άνθρωποι του χρήματος και του εγωισμού". Μια άλλη φορά θα δείξω συγκατάβαση, μακάρι να μπορούσα και σήμερα να μην τους κατακρίνω…
Την φωτογραφία την έχω δημοσιεύσει παλαιότερα, αλλά μου αρέσει τόσοοο
πολύ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου