Ένα κείμενο, που επαναφέρω, γιατί μπορεί κάποια πράγματα να αλλάζουν, οι εποχές όμως, είναι πιστές στο ραντεβού τους. Ένα κείμενο αισιόδοξο, γεμάτο μελαγχολία.
Τις περισσότερες φορές παίρνουμε τοις μετρητοίς τις λέξεις, χωρίς να λογαριάζουμε τις σιωπές. Οι λέξεις δικάζουν, καταδικάζουν, αθωώνουν. Πολλές φορές δεν αντιπροσωπεύουν την ουσία, γίνονται στρατιωτάκια πήλινα στην υπηρεσία της σκοπιμότητας. Για τη σιωπή όμως που φωτίζει το πρόσωπο, δεν υπάρχουν λέξεις να τη διαψεύσουν.
Το παρακάτω ένα από τα ευαγγέλια αυτής της διαδρομής και σαν ευαγγέλιο το διαβάζουμε και το ξαναδιαβάζουμε με αφορμές που μας δίνει ο χρόνος. Μπορεί ο ήλιος να καίει ακόμα, ο χρόνος όμως δεν αστειεύεται, ήδη έκλεψε φως της μέρας και το έκανε σκοτάδι.
Τελειώνει σιγά σιγά το Καλοκαίρι, πώς γίνεται χωρίς μελαγχολία να μπούμε στο φθινόπωρο; Ίσως τελικά αυτή είναι η καλύτερη πλευρά, για απομυθοποίηση μιας εποχής, που θέλει σώνει και καλά να μας βλέπει μελαγχολικούς. Να φορέσουμε τη φθινοπωρινή στολή και να γελάσουμε τα γκρίζα σύννεφα, πριν προφθάσουν να μας σκεπάσουν.
Ας τρέξουμε λίγες μέρες μπροστά και η αναμονή, έγινε αέρας εξαφανίστηκε...
Φθινόπωρο και Κυριακή απόγευμα, βρέχει, βρέχει συνεχώς. Νάτες πάλι οι Κυριακές μετά το μεσημέρι, ώρες - λαιμητόμοι. Νάτες πάλι οι Κυριακές ίδιες σκληρές και αδυσώπητες. Ο ουρανός είναι βαθύγκριζος και σε μεριές – μεριές έχει κόκκινες θαμπάδες. Ο χρόνος σε μια απεριόριστη διαδρομή γεμάτος αγωνία. Δεν είχα τύψεις, γυρνούσα πίσω αναζητώντας σταθερές. Μ’ αυτά και μ’ αυτά άντεχα. Όταν δεν φαίνεται διέξοδος, ο πόνος φώτιζε σαν βεγγαλικό. Γράφω για να ξορκίσω το κακό. Ο υπαρξιακός προβληματισμός σε συνέχεια, βάλθηκα μέσα από μια στήλη να στοιχειώσω την εικόνα μου. Γράφω την πάσα αλήθεια σαν ψέμα. Κανείς δεν πιστεύει.
Κάτι τέτοιες ώρες καταλαβαίνω γιατί ορισμένοι άνθρωποι προτιμούν την τρέλα, είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσεις τη εικόνα σου, το μαγικό κουτί να ξαναβρείς τον χαμένο σου καιρό.
Δεν ξέρω, δεν ξέρω πράγματι τι να σκεφτώ και τι να πω με όλα αυτά. Δεν γυρίζω την πλάτη στη ζωή, αλλά να, αυτές οι βόλτες τις κρύες φθινοπωρινές νύχτες, είναι αυτό που μπορώ να αφήσω. Αυτό είναι όλο και όλο. Επιτόπιες διαδρομές μέσα στη νύχτα, σκοτεινές τρύπες παρανοϊκές και ματωμένες, άσκοπες βόλτες, παρέα με τα παράλογα όνειρα μας.
Εκ των υστέρων μετράμε τα κέρδη και τις φθορές, από τα συντρίμμια αναζητάμε τον χαμένο χρόνο και την απούσα αγαπημένη, αυτά είναι τα πιο σημαντικά που έχω να εκθέσω, όλα τα άλλα χάρτινες πανοπλίας, καρναβαλίστικες φορεσιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου