Με ξύπνησε ένας εφιάλτης, είδα να ανατινάζονται κομμάτια του σπιτιού, όχι το σπίτι. Ένα παράθυρο πέταξε στο διπλανό οικόπεδο, το τραπέζι έγινε πύραυλος και ο θερμοσίφωνας έκανε φτερά. Ξύπνησα. Ήταν όλα στη θέση τους. Άνοιξα το φως και τον Ελύτη...
«Περπατώ μες στ’ αγκάθια μες στα σκοτεινάσ’ αυτά που ’ναι να γίνουν και στ’ αλλοτινά
κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα
τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα»
Η Μαρία Νεφέλη ήταν και πριν καλά καλά συνέλθω αντιφώνησα… "Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει το κενό.
Ν΄ ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια
και μια παλιά καμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε.
Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της.
Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα.
Είναι χλωμή και ωραία. Μα να της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου.
Σαν να γίνεται κάτι αλλού - που μόνο αυτή το ακούει και τρομάζει.
Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι ε κ ε ί.
Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα".
Γιατί νομίζετε είναι εύκολη μια επανακίνηση. Γιατί στο λογισμικό του, ο σκληρός μας δίσκος , όλων εμάς των παλαιών των ημερών, έχει τους ποιητές της καρδιάς μας, έχει στη μνήμη, τη μνήμη μας, που αντιστέκεται στη λήθη.
Άργησα να κοιμηθώ. Και τι κατάλαβα με τις περαστικές αγάπες; πόλη λεηλατημένη κατέληξα.
Η συνέχεια επί ραδιοφώνου «Η μουσική δεν θ' αρχίσει αν δεν σταματήσεις τις μάταιες διαδρομές, αν δεν κάτσεις μια στιγμή ν’ ακούσεις να δεις να πάρεις. Όσο τρόμο και να κουβαλάς δεν αδειάζει με νύχτες νοικιασμένες στο τίποτα και στο περίπου. Τα σώματα είναι φυγή το καταλαβαίνω αλλά αν κάτσεις μια στιγμή να κάνεις ένα τσιγάρο και ξεθολώσει το μυαλό σου θα δεις ότι οι καρδιές είναι σπίτια. Και ζητούν ένοικο… Έτσι είμαστε εμείς οι παλαιοί των ημερών. Ανάβουμε σκοτεινές φωτιές να έρχονται ένα γύρο οι άνθρωποι να κάθονται να τραγουδούν να κλαίνε να γέρνει ο ένας το κεφάλι του στον ώμο του διπλανού του μέχρι να σχηματιστεί ο τέλειος κύκλος. Επικίνδυνα πράγματα, δε λέω, αλλά πάλι πώς αλλιώς να ζήσεις;
Σαν να γίνεται κάτι αλλού - που μόνο αυτή το ακούει και τρομάζει.
Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι ε κ ε ί.
Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα".
Γιατί νομίζετε είναι εύκολη μια επανακίνηση. Γιατί στο λογισμικό του, ο σκληρός μας δίσκος , όλων εμάς των παλαιών των ημερών, έχει τους ποιητές της καρδιάς μας, έχει στη μνήμη, τη μνήμη μας, που αντιστέκεται στη λήθη.
Άργησα να κοιμηθώ. Και τι κατάλαβα με τις περαστικές αγάπες; πόλη λεηλατημένη κατέληξα.
Η συνέχεια επί ραδιοφώνου «Η μουσική δεν θ' αρχίσει αν δεν σταματήσεις τις μάταιες διαδρομές, αν δεν κάτσεις μια στιγμή ν’ ακούσεις να δεις να πάρεις. Όσο τρόμο και να κουβαλάς δεν αδειάζει με νύχτες νοικιασμένες στο τίποτα και στο περίπου. Τα σώματα είναι φυγή το καταλαβαίνω αλλά αν κάτσεις μια στιγμή να κάνεις ένα τσιγάρο και ξεθολώσει το μυαλό σου θα δεις ότι οι καρδιές είναι σπίτια. Και ζητούν ένοικο… Έτσι είμαστε εμείς οι παλαιοί των ημερών. Ανάβουμε σκοτεινές φωτιές να έρχονται ένα γύρο οι άνθρωποι να κάθονται να τραγουδούν να κλαίνε να γέρνει ο ένας το κεφάλι του στον ώμο του διπλανού του μέχρι να σχηματιστεί ο τέλειος κύκλος. Επικίνδυνα πράγματα, δε λέω, αλλά πάλι πώς αλλιώς να ζήσεις;
1 σχόλιο:
Πολύ όμορφο!!
Δημοσίευση σχολίου