Κι αν το μυαλό μου φτιάχνει ιστορίες είναι για να ασκούμαι πρώτα εγώ και οι φίλοι μου στην αμυντική τακτική που επιλέξαμε ως σύστημα επιβίωσης του μυαλού μας.
Η υπομονή εξαντλείται τις τελευταίες μέρες. Πάντα συμβαίνει. Να φύγει! Να έρθει το νέο, το ελπιδοφόρο, το γεμάτο προσδοκίες και όνειρα. Πάλι από την αρχή, με την ψευδαίσθηση ότι και αυτή η στάση είναι αφετηρία.
Με τις βαλίτσες γεμάτες μέχρι την επόμενη, που θα διαπιστώσουμε ότι το περιεχόμενο δεν είναι τίποτα άλλο από αέρα κοπανιστό.
Με αυτόν το αέρα πορευόμαστε χρόνια τώρα, προσποιούμενοι ότι κουβαλάμε το μεγάλο θησαυρό. Στο τέλος που αντικρίζουμε τον άνθρακα το γιορτάζουμε. «Πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» με την ψευδαίσθηση ότι θα ξαναγεμίζουν οι βαλίτσες με τα “θέλω” μας .
Είναι το παιγνίδι του χρόνου που μάθαμε να το παίζουμε, βαφτίζοντας τις στάσεις αφετηρίες και αντί για απογοήτευση στις ήττες, μας πλημμυρίζει πάντα ένα χαμόγελο αισιοδοξίας
Έτσι παίζουμε εμείς με το χρόνο. Εμείς οι όχι νέοι, οι όχι, παλιοί. Εμείς οι ανάμεσα, με το διστακτικό βήμα του νικημένου στρατιώτη.
Έτσι διστακτικά θα πορευτούμε και όσο για χρόνο ούτε μια ανάσα δεν μας μένει. Μόνο τα νούμερα στην οδική σήμανση αλλάζουν για να μας παρηγορούν. Κάθε 365 χιλιόμετρα προστίθεται και ένα. 2000, 2001... 2021, 2022 και όσο μεγαλώνουμε μας δυσκολεύει η ανηφόρα.
Αλήθεια πόσος χρόνος μεσολαβεί από το 2021 στο 2022 για να πάρουμε μια ανάσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου