Αυτός ο προβληματισμός της γενιάς μας, για το τι μέλει γενέσθαι, δεν είναι άμοιρος της δικής της πορείας. Η ανασφάλεια για την νέα γενιά που ετοιμάζεται να αναλάβει δράση, είναι η ανταπόδοση της προσφοράς μας. Γνωρίζουμε καλά τι δώσαμε και τρέμουμε, την ώρα της συγκομιδής
«Μεγαλώσαμε, κάτω από καλλίτερες κοινωνικές συνθήκες . Μια χούντα μας βρήκε σε μικρή ηλικία, και έτσι ουσιαστικά άκαπνοι ενηλικιωθήκαμε. Ο τρόμος της επιβίωσης αντικαταστάθηκε από τον τρόπο του ευ ζην. Και αυτό το «ευ» είχε την πολυτέλεια να είναι διαφορετικό για τον καθένα. Τώρα που γκριζάραμε, υιοθετούμε αδέσποτα και περνάμε την τύφλα μας: μέσα στις νευρώσεις, στην αμφιθυμία, στον φόβο της ύπαρξης».
Πιστέψαμε, περισσότερο από κάθε γενιά περασμένη και επόμενη στο χρήμα και το δώσαμε απλόχερα σκέτο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να γίνουν όλα σε ένα, ανάγκη, αγάπη, ζεστασιά επικοινωνία. Κάναμε ότι είναι δυνατόν για να μη μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Ανασφαλείς με τους εαυτούς μας δεν τους δώσαμε ούτε μια ευκαιρία. Ορθώσαμε τοίχους σε οποιανδήποτε θέση ευθύνης και τώρα ανησυχούμε για το μέλλον.
Θα τιμωρηθούμε μέχρι τα βαθιά γεράματα γι΄ αυτήν μας την συμπεριφορά. Να ξεχάσουμε, την ιδιότητα του συνταξιούχου. Θα δουλέψουμε όλα τα χρόνια της ζωής και ακόμα δεν θα έχουμε ξοφλήσει.
Όταν θα τελειώσει αυτή η παρατεταμένη παραμονή μας. Όταν πλέον η εμμονή, να μην παραδώσουμε τα όπλα θα είναι ανίσχυρη μπροστά στην βιολογική φθορά, θα έχουμε χάσει και την τελευταία ευκαιρία. Οι βαλίτζες της αναχώρησης θα είναι και πάλι γεμάτες ανησυχία και ανασφάλεια. Η προσδοκώμενη ηρεμία που είναι απαραίτητη για το μεγάλο ταξίδι δεν θα βρίσκεται στις αποσκευές μας.
Η απάντηση
«…Φαντάζομαι πως κάτι τέτοιες κορώνες αυτολύπησης θα έλεγε και η γενιά του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Β’ και των ενδιάμεσων… Ο πιτσιρικάς που με το φρέσκο χαρτί της Ιατρικής στο ένα χέρι, και με το χαρτί της κατάταξης στο Μέτωπο στο άλλο, σπούδασε όνειρο για να δουλέψει μεροκάματο σε εφιάλτη. Βέβαια, αυτό δεν παρηγορεί κανέναν σήμερα και ορθώς δεν τον παρηγορεί. Αν αισθάνεσαι πως γλιστράς στην τσουλήθρα της ματαίωσης ζωής, μικρή σημασία έχει αν για αυτή τη ματαίωση φταίει η εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία ή τα βίτσια των αγοριών του Δ.Ν.Τ. Καμία διαφορά, εφόσον δεύτερη ζωή δεν έχει.
Όμως χαμένες γενιές δεν υπάρχουν. Αλλάζουν οι ποσοστώσεις, σε όνειρο, όραμα, ζεστό χρήμα, πλασματικό χρήμα, φρίκη, γενοκτονίες, ιδεώδη, ανάπτυξη, πνευματικότητα, 14 μισθούς, 4 μισθούς, ευζωία με ενοχές, τρελό sex χωρίς ενοχές -πλούσιος ο μπουφές των ανθρώπινων. Τα υλικά είναι πολλά. Καμία γενιά ποτέ δεν βρέθηκε δίχως υλικά, με άδεια χέρια. Και με ό,τι του έτυχε στο δρόμο συνέχισε το ανθρώπινο είδος. Καταλαβαίνω – δεν είμαι τόσο ιδεαλιστής - πως η φτώχεια, η ανέχεια, η πληγωμένη αξιοπρέπεια στην αρένα της επιβίωσης, δεν είναι και τα καλύτερα φύλλα που θα μπορούσαν να σου τύχουν. Έχει κι άλλα στο τραπέζι. Απαξιωμένα, που λοιδωρήθηκαν από τους hi-στες (εκείνους που την Δευτέρα το βράδυ απλά «γαμούσαν» και την Τρίτη το πρωί γέμιζαν την χαρτοκούτα με τα προσωπικά τους αντικείμενα) όμως πολύ καλά φύλλα αν έχεις κουράγιο να παίξεις και δεν πετάξεις λευκή πετσέτα.
Περιμένεις να σου τα απαριθμήσω; Να σου αναφέρω τουλάχιστον δυο τρία; Δεν θα το κάνω. Δεν είμαι επαγγελματίας παρηγορητής. Θα τα βρεις μόνος σου. Όταν θα αγαπάς ανθρώπους και θα γλύφεις και τα δάχτυλά σου που μεγαλώνετε μαζί, όταν θα βουτάς στη θάλασσα ηλιοβασίλεμα, γυμνός, ζεστός και ευλογημένος (με αυτή τη σειρά), όταν θα κερδίζεις μέρα με τη μέρα μια ζωή που δεν ήταν καθόλου αυτονόητο πως θα την ζούσες πριν γεννηθείς(…) τότε θα ξέρεις καλά για τι πράγμα σου μιλούσα εκείνη τη μέρα που σε φλόμωσα στις μαλακίες γιατί έπρεπε να παραδώσω ένα κείμενο…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου