Άχρονος ο χρόνος

Ούτε απολογισμούς, ούτε προϋπολογισμούς τι 10 τι 11. Μπορεί οι εκβολές του χρόνου που μας αποχαιρετά να γεμίζουν επικίνδυνα τις πηγές του νέου χρόνου. Μπορεί το μεταφερόμενο υπόλοιπο να γεννά βουνά και να αποτρέπει προσδοκίες. Μπορεί οι ευχές, να πέρασαν στην εθιμοτυπία… Δεν μπορεί, όμως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, να γράφουμε ανούσιες λέξεις, βγαλμένες από τα κλισέ του «πρέπει».
Δεν μπορεί και δεν πρέπει, να βιάζουμε τις λέξεις, τοποθετώντας τες στη σειρά σαν στρατιωτάκια για να υπηρετήσουν αυτά που μας υπαγορεύονται. Είναι προτιμότερο να τις αφήσουμε να ψάξουν μόνες τους σ’ αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς, βλέπουν και στο σκοτάδι.
Άχρονος ο χρόνος από πάντα του με πολεμά. Πήγα ίσως να κλέψω κάποιες του στιγμές, αλλά μ’ έπιασαν. Ίσα που πρόλαβα κάποια ανεπαίσθητα αρώματα, κάποιες θαμπές αχτίδες, ένα παλιό κονιάκ και λίγο Μότσαρτ. Α! να μην ξεχάσω και εκείνο το άγγιγμα που κουβαλάω ακόμα σφιχτά στο δεξί μου χέρι…
Βλέπετε οι λέξεις όταν τις αφήσουμε ελεύθερες, πως συναντάνε την αλήθεια;

To 2010 θα κλείσει με λέξεις ελεύθερες, από ένα κορίτσι της γενιάς που έμαθε να αφήνει τις λέξεις μόνες, να ψάχνουν.
Ιφιγένεια Ανδρεδάκη πρώτο βραβείο στον διαδικτυακό διαγωνισμό που οργάνωσε το περιοδικό «Λόγω Τέχνης».
«Αλλά εγώ θυμάμαι τότε που οι άνθρωποι διάβαζαν στα τρένα, τότε που τα κορίτσια ξεχνούσαν πως φορούν ακουστικά και περπατούσαν στα πεζοδρόμια με ρυθμό, τότε που κρατιόμασταν χέρι χέρι στα σινεμά και μερικές φορές τα ζευγάρια την Πρωτοχρονιά χορεύανε τανγκό κι έτσι έχω κρύψει μια πένα κάτω απ’ το στρώμα μου και κάθε φορά που νιώθω γκρι, αρπάζω ένα χαρτί και γράφω, αλλά ξέρω πως τίποτα δεν καταφέρνω, γιατί το χαρτί ποτέ δεν παίρνει φωτιά». Με την επισήμανση της Ελένης Γκίκα «Έθνος της Κυριακής»
«Αλλά όσο υπάρχει μια Ιφιγένεια, υπάρχει ελπίδα, και το χαρτί θα πιάνει φωτιά…
Θα έχουμε καλή χρόνια. Τελεία και Παύλα.


-