Τα δάκρυα έπονται, προηγούνται οι συμβιβασμοί οι ταπεινώσεις, οι εκποιήσεις οι αλλοτριώσεις, οι εκρήξεις, η φρίκη, έτσι που και με τον άνθρωπό σου γίνεσαι εχθρός και με τον εαυτό σου ξένος.
«Πάντα υπάρχει μια ιστορία που δεν τη λέμε ποτέ. Σε κανέναν…» σχολιάζει για το επόμενο τραγούδι η αγαπημένη μου φωνή στην μεταμεσονύχτια εκπομπή της. «Στοιχειώνει μέσα μας μέχρι το τέλος που η ψυχή θα πάρει το κέρμα της και θα φύγει γι’ απέναντι. Οι δικοί μας γονείς - δεν ξέρω για τους σημερινούς - μας λέγανε: μην τα δίνεις όλα, κράτα κάτι για τον εαυτό σου. Αλλά νομίζω δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα. Αυτή η αμίλητη ιστορία δεν είναι κατ' ανάγκην κακές πράξεις ή σκέψεις που μας κατοίκησαν.
Ίσως να μην είναι καν του κόσμου τούτου απτές αποδείξεις. Είναι σαν παραμύθια ημιτελή που ο καθένας θα βάλει τον επίλογο της αρεσκείας του ή απόηχοι από ζωές προηγούμενων ανθρώπων που αόρατοι περπατάνε δίπλα μας πότε σαν άγγελοι και πότε σαν δαίμονες, μας ξέρουν τους ξέρουμε αλλά κανείς δεν ομολογεί τίποτα. Κάπου εκεί χωράνε και οι έρωτες που κύλησαν σα δίφραγκο στους δημόσιους αγωγούς υδάτων και χάθηκαν στα έγκατα της καρδιάς μας. Εκεί. Στο αμίλητο νερό. Στις αμείλικτες κρυφές μας ιστορίες…»
Είναι αυτά που κρατάμε, και τα σιγοψιθυρίζουμε με κλειστό το στόμα για να τ’ ακούμε μόνοι μας. Είναι αυτά που αν ξεφύγουν από την ψυχή μας, εξαερώνονται. Είναι αυτά που δεν χωρούν στην πραγματικότητα.
Ημιτελή παραμύθια, με επίλογους από λάστιχο. Τα δικά μας παραμύθια, που παίρνουν μορφή ανάλογα με τους καιρούς. Σήμερα βρέχει, αύριο θα έχει λιακάδα και το βράδυ ξαστεριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου