Υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας σε αυτό εδώ το νησί, που δεν περιορίζεται σε σχολιασμούς, που αντιστέκεται έμπρακτα στην απάθεια, που στέκεται αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται, που αμύνεται και δημιουργεί κόντρα στους εγωιστικούς καιρούς.
Σε μια προσπάθεια να ξεφύγω απ’ τη μιζέρια, συνεχίζω την αναφορά μου στην άλλη Κέρκυρα , που μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά με τα δικά της φώτα, μας φωτίζει.
Διάβασα χθες το παρακάτω αριστούργημα ,της συμπατριώτισσάς μας Τζωρζίνας Τζήλιου, δεν έχω λόγια, γράφτηκε πέρυσι τον Φεβρουαρίο, με αφορμή υποθέτω την ημέρα της γυναίκας. Η Τζωρζίνα είναι η άλλη Κέρκυρα.
«Οι γυναίκες του πόθου είναι δεινές χορεύτριες.
Θα λικνίζουν τους γοφούς τους για πάρτη σου.
Θα τρίβονται πάνω σου όπως οι γάτες στα αφεντικά τους.
Θα σε γρατζουνούν και θα σου βγάζουν τα μάτια με σαγήνη.
Δε θα σε ξελογιάζουν. Θα σε κερδίζουν.
Θα τους προσφέρεις τον ανδρισμό σου επί πίνακι.
Θα πέφτουν με τα μούτρα στο φαί χωρίς ν’ αφήνουν ψιχουλάκι.
Φτάνει να σιγοτραγουδάς τον αγαπημένο τους σκοπό.
Οι γυναίκες του πάθους είναι λαίμαργα αιλουρωιδή.
Θα καταβροχθίζουν εσένα και τους φόβους σου.
Θα σε τρώνε χωρίς ορεκτικά και επιδόρπια.
Δε θα είσαι απλώς η μερίδα του λέοντος.
Θα είσαι όλα τα γεύματα της ημέρας.
Θα σε κάνουν μπουκίτσες και θα είσαι ευγνώμων.
Θα σε μασούν και θα νιώθεις άτρωτος.
Φτάνει να βάζεις πάντα δυο πιρούνια στην πιατέλα.
Οι γυναίκες της γενναιοδωρίας είναι αυτόβουλες σκλάβες.
Θα σου πλένουν τα πιάτα και θα σου μαγειρεύουν υγιεινά.
Θα σου φτιάχνουν κέικ με στέβια και στοργή.
Θα σουν αγοράζουν λιβάνι για να διώχνεις τα κακά πνεύματα.
Θα σου δανείζουν την ανάσα τους όταν λαχανιάζεις.
Θα τεμαχίζουν τα σωθικά τους με μπαλτά και θα τα βάζουν σε τάπερ.
Κάθε μέρα θα σου αφήνουν από ένα.
Φτάνει να τους λες συνέχεια «πεινάω».
Οι γυναίκες της ευαισθησίας είναι αξονικοί τομογράφοι.
Θα εντοπίζουν τους όγκους των απορριμμάτων στο στήθος σου.
Θα αναγνωρίζουν τις κακοήθειες που σαπίζουν τα σπλάχνα σου.
Θα ρίχνουν βόμβα στα μολυσμένα σου κύτταρα.
Θα τα εξουδετερώνουν με ακτινοβόλα χαμόγελα .
Θα κλαίνε υποδόρια όταν πονάς.
Θα γελάνε ξεκαρδιστικά όταν χαίρεσαι.
Θα συγκινούνται με κρότο όταν τολμάς να δακρύζεις.
Θα λυγίζουν από τη δική τους συντριπτική δύναμη..
Φτάνει να τους μιλάς ακόμα και με σφραγισμένα χείλη.
Οι γυναίκες της δύναμης είναι επαναφορτιζόμενοι απινιδωτές.
Θα σε φέρνουν πάλι στη ζωή μετά από ανακοπή.
Θα βάζουν οξυγόνο στα βουλωμένα σου ρουθούνια.
Θα λατρεύουν τις ουλές σου. Θα λατρεύουν τις ουλές τους.
Θα σου δείχνουν τους αρμούς από τα κολλημένα τους μέλη.
Θα σου θυμίζουν ότι δεν μπορείς να τις σπάσεις.
Θα συναρμολογούνται μόνες τους με βίδες και κατσαβίδι
κι ύστερα θα μαστορεύουν τα έπιπλα του σπιτιού σου.
Φτάνει να έχεις ένα κουτί με εργαλεία στην αποθήκη σου.
Οι γυναίκες της σοβαρότητας είναι αδίστακτες γελωτοποιοί.
Θα ντύνονται καρνάβαλοι για να σπάνε τη μονοτονία της αρμονίας.
Θα κάνουν τον καραγκιόζη για να σου κλέβουν έστω κι ένα μειδίαμα.
Θα λένε αστεία που δεν είναι και τόσο αστεία.
Θα πηγαίνουν σε κηδείες και θα σε προτρέπουν να γελάσεις γοερά.
Θα χαχανίζουν εκνευριστικά και θα σου φωνάζουν «Ζήσε ρε, αν σου βαστάει.».
Θα κάνουν τις πιο σοφές χαζομάρες για να βγαίνεις από το καβούκι σου.
Θα διακωμωδούν τις πιο τραγικές τους στιγμές για να σώζονται απ’ τον εαυτό τους.
Άλλοτε θα είναι κλόουν με δωδεκάποντα κι άλλοτε μπαλαρίνες με sneakers.
Θα περπατούν τη ζωή σου χωρίς να σου γδέρνουν τα πλακάκια της κρεβατοκάμαρας.
Φτάνει να σου αρέσει η ταινία «La vita e bella!»
Οι γυναίκες της αξιοπρέπειας είναι επιδέξιες κηπουροί.
Θα ξεριζώνουν τα πρέπει και θα φυτεύουν τα χρειάζομαι.
Θα ποτίζουν τα θέλω και θα ξεχορταριάζουν τα αξίζω.
Θα σκάβουν τον κήπο με μπέιμπι ντολ και γαλότσες.
Θα κάνουν διάλειμμα για να τις φιλάς με γλώσσα.
Θα ακριβαίνουν τη φτήνια ακόμα κι αν σε καβαλάνε σα πόρνες.
Θα θυμώνουν όταν τις ξεχνάς και θα εξοργίζονται όταν τις αγνοείς.
Θα επαναστατούν όταν μαδάς τις ανάγκες τους.
Κι αν τις αποκεφαλίσεις, θα πάρουν το κεφάλι τους στα χέρια
και θα απομακρυνθούν χωρίς δράματα.
Είναι ικανές να βάζουν οι ίδιες αντισκωριακό στην γκιλοτίνα.
Πρόσεχε! Μη σε δουν ποτέ να τρατάρεις το δήμιο τους.
Οι γυναίκες της αγάπης είναι μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης.
Θα ρίχνουν μολότοφ στους τραπεζίτες σου αν υποψιαστούν ευτελή επενδυτικά πλάνα.
Θα ανατινάζουν τις αμφιβολίες σου ρίχνοντας το παχύ ανάπηρο πορτοφόλι σου στον Καιάδα.
Θα πυρπολούν τους δισταγμούς σου λούζοντας το μαλλί τους με βενζίνη.
Θα καίνε τις σάρκες τους χαριτωμένα ψήνοντας τη μπριζόλα σου.
Θα βάζουν δυναμίτη σε όποιο βλέμμα σε υποτιμά και σε όποιο στόμα σε κακολογεί.
Θα ξεκοιλιάζουν κάθε σου εφιάλτη για να βλέπουν το μωρό κάτω από το αξύριστο πηγούνι σου.
Θα ξεδοντιάζουν τους βρικόλακες που στην πέφτουν τα μεσάνυχτα
Θα πυροβολούν τους μπράβους που πουλούν προστασία στα όνειρά σου.
Θα σκοτώνουν μόνο και μόνο για την αγκαλιά και το χάδι σου.
Κι όταν ξεπλένουν το αίμα απ’ τα χέρια τους, θα βάφουν τα νύχια τους ροζ παστέλ.
Κι όλα θα ‘ναι ήρεμα και γαλήνια. Κι εσύ επικίνδυνα ασφαλής κι υπεράνθρωπα ζωντανός.
Φτάνει να χεις μια ζυγαριά στο σαλόνι σου για να ξέρεις πόση αγάπη ζυγίζει η ζωή σου!
Lizy Xanthopoulou δεν πιστεύω να αναρωτιέσαι γιατί η φωτό σου!»
Πολλές φορές παρασύρομαι, με όλα τούτα τα επιδερμικά. Δεν μπορεί όμως να είναι όλα τόσο χάλια . Πίσω από τις φιέστες, αλλά και πίσω από την κακομοιριά υπάρχει και η άλλη Κέρκυρα, αυτή που στις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες δημιουργεί, προσφέρει και ελπίζει.
Το κείμενο της Τζωρζίνας , ήρθε να μου ενισχύσει αυτή τη θετική σκέψη, παραμέρισα τα συμβαίνοντα, τίναξα την τοξίνη των λέξεων, της μιζέριας, της γκρίνιας και της κλάψας, γιατί μέσα στη τόση φασαρία το χάνουμε το σημαντικό .
Στη φωτογραφία η Κερκυραία ηθοποιός Λίζυ Ξανθοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου