Ασκήσεις μνήμης

Έγραφα παλαιοτέρα για την αμνησία, που λίγες μέρες πριν τις εκλογές επισκέπτεται το μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στο δικομματισμό να θριαμβεύει. Παλαιοτέρα, γιατί σήμερα και να θέλει να ξεχάσει δε μπορεί. Σ’ εμάς που η λήθη δεν κατάφερε να μας νικήσει, ήρθε ο καιρός να δικαιωθούμε γι’ όλα αυτά που με τα μανίας υποστηρίζαμε.
«Οι δύο μεγάλες παρατάξεις, μέσα από το όψιμο μασκάρεμα τους, όχι μόνο δεν θυμίζουν τις αρχές τους, αλλά πείθουν και τον εκ γενετής ηλίθιο, ότι αποτελούν ένα κόμμα όπου απλός οι σφετεριστές του θρόνου διαφωνούν για τον θρόνο, όχι για την ακολουθητέα πολιτική. Παρά την εκκωφαντική του κοινοτοπία, το επιχείρημα ισχύει: η πολιτική της χώρας πλέον ασκείτε με έξωθεν υπαγόρευση και ο καβγάς των δυο μεγάλων κομμάτων αφορά τη θεσιθηρία και το κυνήγι των θησαυρών που αναμένονται. Τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει κάτι που έπραξε η κυβέρνηση - σωστό ή λάθος - και δεν θα το έπραττε η αντιπολίτευση αν κρατούσε τα ηνία της χώρας»

Προ δωδεκαετίας απόσπασμα από άρθρο του Κωστή Παπαγιώργη. Πόσο μυαλό πια χρειάζεται. Θα έπρεπε να καταστραφεί η χώρα για να επανέλθει η μνήμη; Θα έπρεπε να αδειάσουν οι τσέπες για να αρχίσουν να θυμούνται οι υποστηρικτές των δυο μεγάλων κομμάτων;
Έγραφα τότε: «Το ξέρω ότι σ’ αυτή την περίοδο της απόλυτης λήθης, όλα τα παραπάνω είναι άνευ αποτελέσματος, θα χρειαστούν όμως για αργότερα, να το θυμηθείτε.. που δεν θα το θυμηθείτε» «Ανακατεύοντας το μπλε με το πράσινο χρώμα τι χρώμα θα προκύψει; Μαύρο!» αυτό θα το θυμηθείτε.