Θυμάστε τη σκηνή στο φινάλε της ταινίας επιστημονικής φαντασίας Contagion; Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας για την αντιμετώπιση της πανδημίας - σαν αυτήν που βιώνουμε σήμερα - μόλις βγήκε το εμβόλιο, χάρισε τη δόση που προοριζόταν για τον ίδιο σε ένα μικρό αγόρι, παραβιάζοντας την προτεραιότητα. Αλτρουισμός!
Ακριβώς το αντίθετο έλαβε χώρα χθες στην πόλη μας και ήταν τόσο κραυγαλέο, που ανάγκασε την κυβέρνηση να αντικαταστήσει, χωρίς να καταδικάσει, άμεσα τον Διευθυντή του Κέντρου Υγείας Κέρκυρας, που παραβίασε τη σειρά προτεραιότητας του εμβολιασμού και προκάλεσε το δημόσιο αίσθημα.
Ούτε ατυχές, ούτε τυχαίο είναι το γεγονός. Ανάμεσά μας ζουν νέοι άνθρωποι, ακόμα και παιδιά, που αυτές τις μέρες, η ζωή τους κρέμεται από ένα εμβόλιο.
Δυστυχώς πίσω από ένα τσιμπιματάκι δευτερόλεπτων, κρύβεται όλη η παθογένεια ενός συστήματος που εδώ και πολλές δεκαετίες, έχει καθηλώσει τη χώρα σε βαρομετρικό χαμηλό. Δεν αλλάζουμε.
Ούτε τα μνημόνια, ούτε η οικονομική κρίση, ούτε η πανδημία, μπορούν να επηρεάσουν έστω και στο ελάχιστο μια νοοτροπία, που εκπορεύεται από το σάπιο σύστημα και επηρεάζει ολόκληρη την κοινωνία. Δεν αλλάζουμε. Η αξιοκρατία είναι άγνωστη λέξη για μια εξουσία που λειτουργεί, ζει και αναπνέει με τους ημέτερους , “τα δικά μας παιδιά” το ρουσφέτι, τη διαπλοκή, τις εξυπηρετήσεις, τις ισορροπίες, το βόλεμα, τις κομπίνες, τους συμβιβασμούς, τους εκβιασμούς.
“Ο θάνατος σου, η ζωή μου”, γίνεται το κεντρικό σύνθημα σε μια χώρα, που εδώ και πολλά χρόνια φωνάζει για αλλαγή. Δεν αλλάζουμε τελικά.
Η παραβίαση της προτεραιότητας εμβολιασμού που συνέβη στην πόλη μας και η οποία πιθανόν δεν είναι η μόνη περίπτωση στην χώρα, δείχνει την αξιοπιστία του συστήματος εμβολιασμού. Δείχνει την άρρωστη νοοτροπία και την παθογένεια που χαρακτηρίζει το σύστημα που μας κυβερνά, ακόμα και σε ζητήματα που αφορούν την ανθρώπινη ζωή. Ατομισμός, εγωισμός, να σου πάρω τη σειρά και ας μην έχω σειρά.
Επανερχόμενοι στο γεγονός: διαπιστώνει κανείς ότι εδώ στη μικρή μας πόλη ενώ το ασήμαντο τις περισσότερες φορές γίνεται πρωτοσέλιδο, για πράγματα που θα έπρεπε να έχουν ξεσηκωθεί και οι πέτρες «Ουδέν σχόλιο». Καμία καταδίκη πέρα από ένα στεγνό ρεπορτάζ, καμία θέση γύρω από το γεγονός. Είναι η παθογένεια της επαρχίας, η μικρή κοινωνία, που δεν επιτρέπει, που βάζει κόκκινες γραμμές. Το «ρεπορτάζ» και η «έρευνα» της πλειοψηφίας των μέσων, σε τοπικό επίπεδο, δυστυχώς σταματούν, εκεί που αρχίζει η δημοσιογραφία.
Παρά την μεγάλη αντίδραση της τοπικής κοινωνίας, όπως αυτή εκφράζεται από τους πολίτες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυρίως, μέχρι αυτήν την στιγμή - εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων - δεν ακούστηκε ακόμη από επίσημα χείλη μία καταδίκη για την πράξη παραβίασης της προτεραιότητας εμβολιασμού.
Σε άλλες περιπτώσεις θα λέγαμε ότι είναι ανθρώπινο, γνωρίζει ο ένας τον άλλο, “έχουμε πιει και έναν καφέ”, “βρεθήκαμε σ’ εκείνη την παρέα”, “λέμε και μια καλημέρα”, όμως σε σοβαρά ζητήματα, που αφορούν την ανθρώπινη ζωή, οι θεσμικοί παράγοντες έχουν υποχρέωση να ανοίξουν το στόμα τους.
Περιμένω από την Κυβέρνηση, την Περιφερειάρχη, τους Βουλευτές, τους Δημάρχους τα κόμματα, τους φορείς τους νησιού μια καταδίκη, μια θέση, μια λέξη... “Όταν πέφτει το σκοτάδι, η πόλη μου γίνεται ένα σιωπηλό ερημητήριο. Οι άνθρωποι τρέχουν στα σπίτια τους, κάθονται σε μια καρέκλα δίπλα στο παράθυρο και περιμένουν , εκεί που αλλάζει η μέρα με τη νύχτα ακούγεται ακόμα ο πυροβολισμός του Καριωτάκη.” Αύριο, η οργή μου θα γίνει θλίψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου