Η επιλογή του Πρωθυπουργού να παραστεί, σε γεύμα 50 ατόμων σε σπίτι μεγαλογιατρού στην Ικαρία, προκαλεί το κοινό αίσθημα αυτήν τη χρονική στιγμή, που ο Λαός με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί την εξέλιξη της πανδημίας και αναγκάζεται να πειθαρχήσει σε σκληρά μέτρα, που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούν τα όρια της λογικής.
Δεν ξέρω πως την έχουνε δει. Αυτοί και εμείς. Για ποιους σκίζουν κάθε μέρα τα ιμάτιά τους; Σε ποιους απευθύνονται από τηλεοράσεως; Έκπληκτοι οι τηλεθεατές, παρακολουθούν το μικρόκοσμο της πολιτικής σκηνής, στην προσπάθεια του να κερδίσει χρόνο στην εξουσία, να μετέρχεται απίθανες μεθόδους επικοινωνίας. Ακόμα και πιτσιρικάδες όταν παίζαμε κρυφτό, είχαμε, προνοήσει να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, σήμερα κουνιστοί και λυγιστοί, περιτριγυρίζουν τα τηλεοπτικά κανάλια, προκαλώντας τον Λαό με την αλλοπρόσαλλη στάση τους. Γιατί βεβαίως η αντίθεση είναι θεμιτή, η σύγκρουση είναι μέρος του παιγνιδιού, η θέση είναι δικαίωμα του καθένα να την υποστηρίζει, η επιλογή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δημοκρατίας. Η σημερινή τους συμπεριφορά όμως, καθοδηγούμενη από ένα σύγχρονο γκεμπελισμό ντυμένο με το περίβλημα της επικοινωνία , μόνο με βαρείς χαρακτηρισμούς μπορεί να αποδοθεί.
Η πολιτική χρειάζεται άνδρες να την υπηρετήσουν και αυτό βεβαίως ως έκφραση, γιατί και οι γυναίκες την υπηρετούν. Αυτοί οι τύποι όμως, που την προσβάλουν βάναυσα, δεν χωρούν σε καμία κατηγορία, δεν είναι ούτε άνδρες, ούτε γυναίκες. Δεν είναι άνθρωποι.
Ξεκίνησα με νεύρα. Ανθρώπινο. Αυτοί οι τύποι δεν νευριάζουν. Τσακώνονται ψεύτικα, γελάνε ψεύτικα, κλαίνε ψεύτικα. Το μόνο αληθινό που κάνουν είναι να καταστρέφουν τη χώρα και το Λαό της. Ναι θα μου πείτε τώρα ο Λαός τους εκλέγει. Καλά…. Ας σταματήσουμε αυτή τη συζήτηση είναι αμαρτία, για τους ανθρώπους που πεινάνε και στριμώχνονται στην ουρά των συσσιτίων, για τα εκατομμύρια ανέργους νέους και όχι μόνο,για τους επαγγελματίες που έβαλαν λουκέτο και γέμισε η αγορά από ενοικιαστήρια – πωλητήρια αγγελτήρια θανάτου. Για τις πολλές ελληνικές οικογένειες, που πίσω από τα κλειστά παράθυρα ζουν καθημερινές τραγωδίες.
Κύριε πρωθυπουργέ, αυτά που περνάει σήμερα ο ελληνικός Λαός δεν ξεχνιούνται. Η πείνα δεν ξεχνιέται, ούτε η φτώχεια, ούτε η ανεργία. Είναι επικίνδυνα αυτά τα παιγνίδια με τα σπίρτα στην πυριτιδαποθήκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου