Επανέλαβε και χθες ο Πρωθυπουργός στη συζήτηση της Βουλής την καραμέλα περί ατομικής ευθύνης. Αποτελεί όπως φαίνεται κεντρικό επιχείρημα της επικοινωνιακής προπαγάνδας της Κυβέρνησης, στο καιρό της πανδημίας.
Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να μην έχει τη στόφα του ηγέτη, είναι όμως άριστος μαθητής, στην αποστήθιση. Του είπαν να πει ατομική ευθύνη και αυτός το επαναλαμβάνει πρωί μεσημέρι και βράδυ. Του είπαν να πει τον κ. Τσιόδρα μια φορά “Σωτήρη”, και αυτός το είπε πέντε. Κάτι ξέρουν οι υποβολείς...
Έχουμε ευθύνη λένε, απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους και μας ρίχνουν στο φιλότιμο, γιατί μπορεί σαν Λαός να έχουμε χίλια ελαττώματα, άλλα έχουμε και φιλότιμο.
Έτσι δεν κάναμε και με τα μνημόνια, το ίδιο κάνουμε και τώρα, αφού φορτώσαμε ένα κάρο ποινές σε όλους τους ενόχους, από ιδρύσεως ελληνικού κράτους και συμφωνήσαμε ότι “για όλα φταίνε οι γκόμενες οι πρώην και οι επόμενες”, παίρνουμε στο τέλος και την ευθύνη πάνω μας.
Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και ο ατομικός εγωισμός, ποτέ δεν κατάφερε να αντισταθεί στις προσωπικές ενοχές, που εντέχνως εισχωρούν μέσα μας, ύστερα από την επιχείρηση αποπλάνησης που επιχειρείται με σκοπό την αποχή.
Αυτό το αναισθητικό ακόμα κρατάει και είναι τόσο ισχυρό που σου αφαιρεί σώμα και ψυχή σε τόσες δόσεις, ώστε να νομίζεις ότι σου κάνουν και χάρη. Η ατομική ενοχή, αποτελεί ισχυρή τροχοπέδη στην έκφραση της αναμενόμενης αντίδρασης.
Έτσι λοιπόν στοχεύοντας ατομικά στον καθένα, τον κάνουν να αισθάνεται ένοχος που ακολούθησε το ρέμα… γιατί διαφορετικά… Αν δεν είχε αφομοιωθεί, δεν είχε εξομοιωθεί, δεν είχε γίνει φωτοτυπία, το σύστημα θα τον απέκοπτε θα τον ξερνούσε, θα τον απομάκρυνε. Όποιος έκανε μια σκέψη παραπάνω, όποιος διαφοροποιούσε το βηματισμό του, ήταν σίγουρο που θα βρεθεί εκτός…και αυτός ήθελα να είναι εντός, μέσα στα μέσα, με τους πολλούς.
Έχει ενοχές γιατί δεν ήθελε ισότητα στην ένδεια, αλλά ισότητα ή πιο σωστά ανισότητα στην κατοχή, όπως όλοι δηλαδή.
Αυτά που του προσφέρθηκαν, ήταν μέρος του σταδίου της αποπλάνησης. Πάντα έτσι συμβαίνει άλλωστε. Καλοπιάσματα, καραμελίτσες του συστήματος, χάπια για τον ύπνο. Άρτον και θεάματα. Τι ακολουθεί; Ο στιγματισμός. Σήμερα απέναντι στην ισοπέδωση των πάντων και στην ολική καταστροφή, κυνηγημένος από τις Ερινύες, με σκυμμένο το κεφάλι υπομένει, περιμένει, ψάχνει να βρει τον εαυτό του. Εκεί τον βρήκαν και τον χτύπησαν, στο μαλακό υπογάστριο. Παντελώς ευάλωτο από τον φορτίο των ενοχών, που του φόρτωσαν και τον βαραίνουν.
Σε λίγο θα αποφασίσουν να μας κλείσουν μέσα όλο το εικοσιτετράωρο και δεν θα ανοίξει μύτη.
Δεν υπάρχει ατομική ευθύνη, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά αυτούς που ασκούν εξουσία και για την οικονομική κρίση και για τις τραγικές διαστάσεις που παίρνει η πανδημία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου