Γιατί να περιμένω το χρόνο να με βρει ακίνητο;

Ήταν από εκείνα τα κείμενα του πρώτου ενικού, που έβρισκαν ανταπόκριση σε πολλούς ενικούς και μου έδιναν την δυνατότητα να αποφεύγω τους πληθυντικούς.

Η αλήθεια είναι ότι οι παρακάτω σκέψεις δεν κλείνουν με μια μετακόμιση, επανέρχονται και επανέρχονται, σε μια αέναη διαδικασία, για να μη μας βρει ο χρόνος ακίνητους.
Μπορεί να είμαστε κλεισμένοι μέσα στα λίγα τετραγωνικά μας, ο χρόνος όμως τρέχει και μεις δεν μπορούμε να μείνουμε στάσιμοι.
“Και αυτή η μικρή απουσία, αποτέλεσμα της εφήμερης στάσης, που με καταδιώκει όλα αυτά τα χρόνια. Μια μετακόμιση η αιτία, που προστέθηκε στις τόσες, που αντιστέκονται στο γενικό εφήμερο της ζωής. Έχουμε εξηγηθεί από την αρχή. Μια ζωή με κυνηγούσε το εφήμερο. Στον ερωτά, στο κόμμα, στην εφημερίδα στη δουλειά. Πουθενά δεν μπορώ να ριζώσω.
Εκτός από κάποιες σταθερές, που τις κουβαλάω σε κάθε μετακόμιση, τα υπόλοιπα τα ξεφορτώνομαι και κάθε φορά αισθάνομαι πιο ελαφρύς.
Γιατί να περιμένω το χρόνο να με βρει ακίνητο; Και η απάντηση στο ερώτημα, μάλλον αναιρεί αυτό που κατά καιρούς σας δηλώνω. Το κυνηγούσα το εφήμερο, σε μια αέναη ομοιοπαθητική διαδικασία, που φαντάζει τη ζωή παντοτινή, απαλλαγμένη από κακές σκέψεις. Απαλλαγμένη από την ρουτίνα που κάνει το ρολόι να τρέχει με χίλια, απαλλαγμένη από μελαγχολία που μας καθηλώνει .Όσο για τα απολεσθέντα αντικείμενα, με τίποτα δεν μπορούν να αντισταθμίσουν το κέρδος, που προσφέρει το καινούργιο περιβάλλον.
Η μετακόμιση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της διαδικασίας, ακόμα και η δυσλειτουργία των πρώτων ημερών, φαίνεται ελκυστική μπροστά στο οξυγόνο που προσφέρει η νέα αρχή.
Που είχαμε μείνει; Ρωτάμε συνήθως μετά από κάθε διακοπή, και δεν περιμένουμε την απάντηση, γιατί απλούστατα δεν θέλουμε να συνεχίσουμε από εκεί, αλλά από την αφετηρία. Ευτυχώς έχουμε πάντα την ψευδαίσθηση ότι κάθε διακοπή μας επαναφέρει στην αρχή, από εκεί δηλαδή που ξεκινάει κάθε όνειρο και τι όνειρο θα ήταν αν δεν είχε μέσα του τον έρωτα όπως τον αποθεώνει στα “Κέρματα” ο Οδυσσέας Ιωάννου
.... Τώρα κλωτσάω φύλλα. Και σε περιμένω το βράδυ. Θα ξανάρθεις με τη Σμύρνη σου καμένη και θα ξαναπροσφυγέψεις μπροστά από τον καθρέφτη, χτενίζοντας την κάπνα από τα μαλλιά σου. Ξέρεις τι θα 'θελα να σου πω; Πως ό,τι σου αρέσει, ό,τι αγαπάς, θα μπορούσα να είμαι εγώ. Απλά, δεν πρόλαβα να γίνω. Πως όσα σου έχουν πει διάφοροι ότι μπορούν να κάνουν για σένα, τα μπορώ κι εγώ. Απλά δεν τα σκέφτηκα πρώτος. Πως όποτε με περίμενες κι αργούσα, κλωτσούσα φύλλα. Και σ' αγαπούσα, ξερά και κίτρινα...
Μπορεί να είμαστε κλεισμένοι μέσα στα λίγα τετραγωνικά μας, ο χρόνος όμως τρέχει και μεις δεν μπορούμε να μένουμε στάσιμοι