Δεν είμαι υπέρ της πορείας, είμαι εναντίον της απαγόρευσης

Δεν θα γράψω για το Πολυτεχνείο. Με πληγώνει αυτό που συμβαίνει. Με πληγώνει η στάση μας, η υπακοή μας . Αυτοί αποφασίζουν και διατάζουν, εμείς τι κάνουμε; Δεν είμαι υπέρ της πορείας, είμαι εναντίον της απαγόρευσης. Φυσικά και δεν περιμένω από μια κυβέρνηση, που έχει στις τάξεις της φιλοχουντικούς, (Βλέπε Γεωργιάδη Βορίδη), περισσότερη Δημοκρατία, περίμενα όμως μεγαλύτερη αντίδραση από εκείνους που βρίσκονται στην απέναντι πλευρά. Δεν θα συνεχίσω. Τελεία.

Αλήθεια τι κάνουμε; Και επειδή οι πληθυντικοί απαγορεύονται δια νόμου, ας επιστρέψουμε στον εαυτό μας.
Τι κάνουμε σε τέτοιες ώρες; Τον εαυτό μας ψάχνουμε, όχι για να το δικαιώσουμε αλλά για να τον πατήσουμε. Έτσι πολεμάω το παράπονο, που κάθε τόσο βρίσκει αφορμές, για να αποτινάξει από πάνω μου, από τα βαριά εγκλήματα, μέχρι ακόμα και αυτά τα τελευταία πταίσματα. Τεντώνω λέξεις στην προσπάθεια να μην χρησιμοποιήσω αριθμούς. Στο χρόνο που προηγήθηκε δεν κατάφερα να χωρέσω. Ότι έχω μου φαίνονται λίγα και από το παράθυρο τη θέα δεν την διαταράσσει τίποτα , άψυχη ομορφιά ενός τοπίου, που αποκτά υπόσταση μόνο με την παρουσία σου. Κανένα μήνυμα. Η τελευταία αλήθεια, όπως το τελευταίο ψέμα.
''Ένοιωσα σαν πειραματόζωο. Σώθηκες, τουλάχιστον; Έβαλα ψηλά τον πήχη, τόσο, που και τα όνειρα δυσκολεύονται''.
Ούτε ανάσα δε θα πάρει αυτό το διάστημα. Μπορεί οι μέρες να τον ευνοούν, και οι αντοχές να χαλαρώνουν, καμία λέξη όμως απ' αυτές που σέβομαι δεν θα του επιτρέψει να σηκώσει κεφάλι. Για τον εαυτό μου πάντα ο λόγος. Το κόκκινο προτιμούσα για το τέλος, αυτό της φωτιάς το αληθινό, στη θέση του ένα ξέπλυμα.
Τραβάω λέξεις απ' αυτές που έχω φυλάξει σαν κόρη οφθαλμού, απ' αυτές που τιμούν τη ζωή μας. Μόλις τις διάβασα, ανάξιος φάνηκα στα μάτια μου.
Δεν μπορώ να γράψω κάτι παραπάνω. Μόνο να ξεγράψω. Και όλα τα παραπάνω, ακριβώς αυτό προσπαθούν, να ξεγράψουν εμένα. Το κάνω με τα δικά μου χέρια, που ξέρουν καλύτερα να σφίγγουν το λαιμό. Το κάνω γιατί κανείς δεν γνωρίζει, «τον πιο καλό μου φίλο τον πιο κακό εχθρό μου που είναι εαυτός μου». Αφήστε αυτόν να απονείμει τη δικαιοσύνη, ξέρει καλύτερα.
Αυτή η διαδρομή που ξεκινάει από το τέλος, τώρα που το έργο έχει τελειώσει, θα μου δώσει την ευκαιρία, να θυμηθώ μία μία τις σκηνές που προηγήθηκαν. Να καταλάβω να αντιληφθώ τι μου ξέφυγε, Είχαμε μείνει στο τέλος μιας αλήθειας, με το τέλος να μην βάφεται κόκκινο.