Η μοναξιά παράγει περίεργα πράγματα

Τι να γραφτεί παρακάτω; Αυτά που κρατάμε, και τα σιγοψιθυρίζουμε με κλειστό το στόμα για να τ’ ακούμε μόνοι μας. Αυτά που αν ξεφύγουν από την ψυχή μας, εξαερώνονται. Αυτά που δεν χωράνε στην πραγματικότητα.  Φυσικά και δεν είναι πράξη ηρωική, να τσαλακώσουμε  την εικόνα μας. Ανάγκη περισσότερο δική μας είναι, για να νοιώσουμε  για λίγο χρήσιμοι.   

Καμιά πραγματικότητα  δεν είναι ικανή να αντισταθεί στις εμμονές μας. Και αν αξίζει κάτι για να τη ζήσεις  αυτή την ζωή, είναι η δυνατότητα να παίξεις με τους φόβους σου, να τα παίξεις όλα για όλα. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πετάξει τη ζωή του στα σκουπίδια για να βολέψει την δική του συνείδηση.

Μόνο του ήρθε το παράπονο.  Ακάλεστο. Για να ζητήσει τα δίκια του. Για να δικαιολογήσει την ύπαρξη μου.  Όχι, δεν μπήκε στον κόπο των λογαριασμών,  αγνόησε το πάρε δώσε της συναλλαγής των συναισθημάτων.  

Ήρθε  για να ενισχύσει την αμυντική λειτουργία, δίνοντας έμφαση στο κόμπο που  πνίγει το λαιμό και σε κείνο το απροσδιόριστο βάρος στο στήθος. «Χάνεται κάτι όταν είναι δικό σου; Αυτό το «Σου», όταν απαρνιέται την κτητική του ιδιότητα και αφήνει μόνο την αντωνυμία, να νομίζει ιδιοκτήτρια, ποτέ δεν χάνεται». Απ’ αυτή την άποψη δεν υπάρχει απώλεια. «Θέλω να μείνω μόνος», με το «θέλω» να επιβάλλεται από έναν εγωισμό  κόντρα σε επιθυμίες. «Θέλω να μείνω μόνος»  κόντρα στην επιδίωξη μιας ζωής, να είμαι στο μαζί.

Ήξερα ότι εκεί που η επιτυχία  κάνει ησυχία, η αποτυχία  δεν έχει άλλο δρόμο, από τι να κάνει φασαρία. Μιλάει εξηγεί, ερμηνεύει, αντιδιαστέλλει, παραβάλλει, συγκινεί,  συγκρίνει, περιγράφει, σαρκάζει, κάνει ότι μπορεί να κάνουν οι λέξεις, όταν οι λέξεις, είναι το μόνο που σου έχει απομείνει.

Γύρισα χρόνια πίσω τότε που εναλλάξ  γράφαμε με την Ελένη  στη εφημερίδα «γνώμη»  τη στήλη « Ιδεολογικά Ύποπτοι», μπορεί και να μην το πιστεύαμε τότε. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να σιγουρευτώ. Τελικά η αποτυχία πάντοτε έχει κάτι να σου πει και αν δεν έχει τίποτα, σου δίνει την εντύπωση ότι έχει. Γι αυτό και εγώ που σας γράφω κάθε μέρα, από την αποτυχία μου σας γράφω.  Προσπαθώ να εξηγήσω τα αυτονόητα, να απλοποιήσω,  περιπλέκοντας τα σαφή που έχει δώσει η  ζωή από χέρι.

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, ανήκω σε μια γενιά που απέτυχε  ακριβώς επειδή προσπάθησε να επιτύχει. Να αλλάξει το κόσμο, να κάνει επανάσταση, και ύστερα να εξασφαλίσει ο, τι υλικό προς τον ζην  για να μη συμβιβαστεί. «Για να κάνει την τραγική τελική διαπίστωση πως ξεπουλήθηκε αρνούμενη,  πως αυτό - εξαπατήθηκε παίζοντας σε θέατρο παντομίμας τον αθώο.»

Απολύτως απόντες, μονίμως ιδεολογικά ύποπτοι, ακόμα και όταν κραυγάζαμε  «ψωμί παιδεία ελευθερία». Τελικά η μοναξιά παράγει περίεργα πράγματα, που δυστυχώς είναι αληθινά.