«Νοσταλγοί του παρελθόντος». Κάτι προς χούντα, η βασιλεία δεν σας θυμίζει; Είναι από τις φράσεις που πολυχρησιμοποιήθηκαν για τους συμπαθούντες ή αυτούς που ταυτίστηκαν με αυτές τις ζοφερές περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και κάηκαν. Ξεκινάω έτσι για μην χαρακτηριστώ, οπισθοδρομικός, που πολλές φορές γίνομαι νοσταλγός του παρελθόντος, όχι βέβαια για χούντες και βασιλείες, αλλά για πράγματα που πολλά απ’ αυτά είχα απορρίψει, κινούμενος από προοδευτική διάθεση.
………………………………………………………………………………………………………………
Κάθε εποχή έχει τα δικά της πρότυπα. Ποια είναι τα πρότυπα σήμερα των νέων; Αμφιβάλω αν τα παιδιά μπορούν να απαντήσουν. Και δεν μπορούν γιατί απλούστατα η ισοπέδωση, όλα σε μια ευθεία, δεν τους δίνει τη δυνατότητα να διακρίνουν.
Από τα επαγγέλματα που μπορούσαν να αποτελέσουν πρότυπα στην εποχή μας, σχεδόν κανένα δεν έχει σήμερα κύρος και αίγλη. Οι πλούσιοι, δεν είναι πια οι αυτοδημιούργητοι, Οι πολιτικοί είναι πρόσωπα εντελώς αναξιόπιστα. Οι στρατιωτικοί έχασαν τη λάμψη τους και οι καθηγητές πανεπιστήμιου υποαμειβόμενοι δίνουν αγώνα για να επιβιώσουν. Τι ισχύει στη σημερινή μας κοινωνία; Τι πρότυπα μπορούν να ακολουθήσουν τα παιδιά μας; Γιατί, είτε το θέλουμε είτε όχι, τα πρότυπα είναι απαραίτητα. Όταν ξεκινάμε μια πορεία, κάπου θέλουμε να φτάσουμε.
Σε παλαιότερο άρθρο του ο Νίκος Δήμου με Τίτλο « Η παρακμή των προτύπων, μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Ποιους ζηλεύει ο σύγχρονος Έλληνας; Σε ποιων τη θέση θα ήθελε να είναι; Ποιους, ενδόμυχα η φανερά, θαυμάζει; Σίγουρα εποφθαλμιά τον πλούτο — αλλά τα ΕΤΟΙΜΑ λεφτά. Να τα κληρονομήσει, όχι να τα φτιάξει. (Ο παλιός αυτοδημιούργητος χαιρόταν τη δημιουργία — τον πλούτο δεν προλάβαινε να τον ζήσει!). Άλλοι θέλουν αξιώματα και εξουσία και δόξα, αλλά κι αυτά απ' έξω, έτοιμα. Δι' απονομής!
Γι αυτό, όταν επιθυμούν το χρήμα, πρότυπο δεν είναι πια ο επιχειρηματίας, αλλά ο κομπιναδόρος, ο απατεών που πλουτίζει γρήγορα και άκοπα. Όταν σκέπτονται, αξίωμα, πρότυπο είναι ο δημόσιος υπάλληλος που προάγεται αυτόματα, χωρίς να διακινδυνεύει,. Ή, ακόμα περισσότερο, ο κομματικός παράγων, που γίνεται σύμβουλος, γενικός διευθυντής οργανισμού, ακόμα και υπουργός, με μια απλή απόφαση.
Αλλά, βέβαια, ούτε ο κομπιναδόρος, ούτε ο κομματόσκυλος μπορούνε να αποτελέσουν πραγματικά πρότυπα. Δεν έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν, να γεμίσουν μια νεανική ψυχή, να εμψυχώσουν. Είναι μοντέλα βολέματος, και όχι ιδανικά. Έτσι, αν εξαιρέσει κανείς μερικούς ποδοσφαιριστές και τραγουδιστές (εφήμερα είδωλα), οι νέοι μας σήμερα ζούνε χωρίς πρότυπα. Δεν πιστεύουν, δεν θαυμάζουν, δεν αξιολογούν. Όλα είναι λίγο-πολύ ίδια, αδιάφορα.
Σε έναν τέτοιο κόσμο, χωρίς σημεία αναφοράς, χωρίς σαφείς προσανατολισμούς, έχουν πια μόνον οδηγό τις επιθυμίες, τους φόβους, τα ένστικτα τους. Αντιδρούν παρορμητικά και άτσαλα. Άγονται και φέρονται από τους δημαγωγούς που καθησυχάζουν και κολακεύουν τη μετριότητα».Γι αυτό μιλάω για νοσταλγία του παρελθόντος, ακόμα και για πράγματα, που χαρακτηρίζονταν από υποκρισία, που ήταν αποτέλεσμα ανάγκης και συμβιβασμών, που είχαν πολλά σκάρτα. Και όταν μιλάμε για νοσταλγία μιας εποχής που αγωνιστήκαμε για να αλλάξουμε, κάτι δεν κάναμε σωστά στη διαδικασία της αλλαγής.
………………………………………………………………………………………………………………
Κάθε εποχή έχει τα δικά της πρότυπα. Ποια είναι τα πρότυπα σήμερα των νέων; Αμφιβάλω αν τα παιδιά μπορούν να απαντήσουν. Και δεν μπορούν γιατί απλούστατα η ισοπέδωση, όλα σε μια ευθεία, δεν τους δίνει τη δυνατότητα να διακρίνουν.
Από τα επαγγέλματα που μπορούσαν να αποτελέσουν πρότυπα στην εποχή μας, σχεδόν κανένα δεν έχει σήμερα κύρος και αίγλη. Οι πλούσιοι, δεν είναι πια οι αυτοδημιούργητοι, Οι πολιτικοί είναι πρόσωπα εντελώς αναξιόπιστα. Οι στρατιωτικοί έχασαν τη λάμψη τους και οι καθηγητές πανεπιστήμιου υποαμειβόμενοι δίνουν αγώνα για να επιβιώσουν. Τι ισχύει στη σημερινή μας κοινωνία; Τι πρότυπα μπορούν να ακολουθήσουν τα παιδιά μας; Γιατί, είτε το θέλουμε είτε όχι, τα πρότυπα είναι απαραίτητα. Όταν ξεκινάμε μια πορεία, κάπου θέλουμε να φτάσουμε.
Σε παλαιότερο άρθρο του ο Νίκος Δήμου με Τίτλο « Η παρακμή των προτύπων, μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Ποιους ζηλεύει ο σύγχρονος Έλληνας; Σε ποιων τη θέση θα ήθελε να είναι; Ποιους, ενδόμυχα η φανερά, θαυμάζει; Σίγουρα εποφθαλμιά τον πλούτο — αλλά τα ΕΤΟΙΜΑ λεφτά. Να τα κληρονομήσει, όχι να τα φτιάξει. (Ο παλιός αυτοδημιούργητος χαιρόταν τη δημιουργία — τον πλούτο δεν προλάβαινε να τον ζήσει!). Άλλοι θέλουν αξιώματα και εξουσία και δόξα, αλλά κι αυτά απ' έξω, έτοιμα. Δι' απονομής!
Γι αυτό, όταν επιθυμούν το χρήμα, πρότυπο δεν είναι πια ο επιχειρηματίας, αλλά ο κομπιναδόρος, ο απατεών που πλουτίζει γρήγορα και άκοπα. Όταν σκέπτονται, αξίωμα, πρότυπο είναι ο δημόσιος υπάλληλος που προάγεται αυτόματα, χωρίς να διακινδυνεύει,. Ή, ακόμα περισσότερο, ο κομματικός παράγων, που γίνεται σύμβουλος, γενικός διευθυντής οργανισμού, ακόμα και υπουργός, με μια απλή απόφαση.
Αλλά, βέβαια, ούτε ο κομπιναδόρος, ούτε ο κομματόσκυλος μπορούνε να αποτελέσουν πραγματικά πρότυπα. Δεν έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν, να γεμίσουν μια νεανική ψυχή, να εμψυχώσουν. Είναι μοντέλα βολέματος, και όχι ιδανικά. Έτσι, αν εξαιρέσει κανείς μερικούς ποδοσφαιριστές και τραγουδιστές (εφήμερα είδωλα), οι νέοι μας σήμερα ζούνε χωρίς πρότυπα. Δεν πιστεύουν, δεν θαυμάζουν, δεν αξιολογούν. Όλα είναι λίγο-πολύ ίδια, αδιάφορα.
Σε έναν τέτοιο κόσμο, χωρίς σημεία αναφοράς, χωρίς σαφείς προσανατολισμούς, έχουν πια μόνον οδηγό τις επιθυμίες, τους φόβους, τα ένστικτα τους. Αντιδρούν παρορμητικά και άτσαλα. Άγονται και φέρονται από τους δημαγωγούς που καθησυχάζουν και κολακεύουν τη μετριότητα».Γι αυτό μιλάω για νοσταλγία του παρελθόντος, ακόμα και για πράγματα, που χαρακτηρίζονταν από υποκρισία, που ήταν αποτέλεσμα ανάγκης και συμβιβασμών, που είχαν πολλά σκάρτα. Και όταν μιλάμε για νοσταλγία μιας εποχής που αγωνιστήκαμε για να αλλάξουμε, κάτι δεν κάναμε σωστά στη διαδικασία της αλλαγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου