Της άνοιξης που είναι και δεν είναι

Αυτές τις μέρες συνήθως συμβαίνει. Tης άνοιξης που είναι και δεν είναι. Πρώτη φορά γράφτηκε στο περιοδικό ΕΧΙΤ του Παναγιώτη Περιστέρη, τέτοιες μέρες πριν 7 χρόνια έφυγε από κοντά μας. Επανέρχεται πάντα σε χρόνο αναμονής. Αυτές τις μέρες της άνοιξης της αναποφάσιστης, με κυνηγάει μια σιωπή. Όχι για να με προφυλάξει. Να κρατήσει προσπαθεί μια στάση ζωής, που δε θέλει να γίνεται ρετάλι. Αρνείται την πλειοδοσία και τα ισοδύναμα, όταν πρόκειται για θέματα ψυχής. Αλήθεια πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να γίνει διαχειριστής του εσωτερικού κόσμου του άλλου; Όχι. Μόνο λέξεις χωρίς ήχο στις παρούσες καταστάσεις, που ο καθένας ψιθυρίζει μέσα του, δίνουν μια ασφαλή εικόνα.

Μια μέρα μόνος, μακριά από το μικρόκοσμο του παρόντος και τη φρίκη του μέλλοντος. Μακριά από τα «θέλω» των άλλων, με τα δικά μου «θέλω», που χάνονται μέσα στην φασαρία. Με τα δικά μου «θέλω», που δεν θέλουν τίποτα από τους άλλους. Με αυτά τα αδικημένα «θέλω», που κάποια στιγμή επαναστατούν και ζητούν τα δίκια τους… από μένα.

Μια μέρα μόνος, μακριά από τη φασαρία του ασήμαντου και τη μιζέρια της αγοράς. Ναι αυτό το τελευταίο πρέπει να το επαναλαμβάνουμε από δω και πέρα και μάλιστα στο πληθυντικό (αγορές), μέχρι η λέξη να πέσει σε ανυποληψία.

Μια μέρα μόνος, σε εκπαιδευτικό σεμινάριο διαχείρισης της μοναξιάς. Εδώ στον πεθαμένο όρμο, όλα είναι πραγματικά...

Η θάλασσα φτάνει ως πέρα. Το καρνάγιο βουβό και νεκρό. Το κύμα αφρίζει άνοιξη αναποφάσιστη. Τα σπίτια κυκλώνουν τον όρμο. Στο χρώμα της ώχρας. Παλιά. Τριακόσια χρόνια εκεί. Παράθυρα ανοιχτά τείχη ερείπια. Στενά που εμπορεύονται μνήμες. Τα χνάρια εδώ. Τα σημάδια στους τοίχους.Τι άραγε γίνανε οι άνθρωποι;

Είναι όμορφο να αφουγκράζεσαι σιωπές. Είναι ωραίο να ζεις εδώ αδέσποτος και ευάλωτος. Η λήθη και η μοναξιά έχει το χρώμα του νερού.
Μια ζωή άμετρος, πρέπει επιτέλους να παραδεχτώ, ότι ο κύκλος μιας εποχής πήρε τέλος. Ο χρόνος, η έκταση, ο χώρος και η αίσθηση, χωρίς τελεία και παύλα, χωρίς στόχο. Μόνη τροχοπέδη ένα ηλίθιο συναίσθημα και το καθήκον. Αμάν πια αυτό το καθήκον...
Μέσα μου ένας ερημίτης ζητάει δικαιώματα και εγώ συνεχώς αναβάλλω. Η ιερότητα της μοναξιάς όπου δεν έχει πλαίσιο χλευάζει ξένα, ό,τι προκύπτει σαν παραλλαγή. Και ο πεθαμένος όρμος ήταν μια παραλλαγή. Δεν μπορούσε να είμαι ποτέ μόνος σ’ αυτό το πραγματικό και ζωντανό τόπο με μνήμες αιώνων. Ποτέ δεν θα μπορούσα να νοιώσω τη μοναξιά με φιλικά φαντάσματα που με συντρόφευαν και μου έλεγαν αλήθειες.