Τα ίδια και χειρότερα

Μια συρραφή αποσπασμάτων παλαιότερων κειμένων, για να θυμηθούμε ότι τα συσσωρευόμενα προβλήματα που πνιγούν σήμερα τον τόπο δεν είναι σημερινά.

«Όλα τα μέτωπα ανοιχτά, σ’ αυτήν τη μικρή μας πόλη και εμείς στην δυσάρεστη θέση της επανάληψης. Και πώς να γίνει διαφορετικά; Στα καθημερινά προβλήματα που κάνουν κύκλους περνώντας επιδειχτικά από μπροστά μας, για να μας επιβεβαιώσουν ότι οι επιπόλαιες προσπάθειες για την αντιμετώπιση τους, έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα, μια τρυπά στο νερό.
Ναυαγοί σ’ αυτή την πόλη σε μια απέλπιδα προσπάθεια, με χέρια και πόδια να βουλώνουμε τρύπες, μπας και γλιτώσουμε το καράβι.
Υπάρχουν μέρες που δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω, η απογοήτευση μεγαλώνει όταν η αλληλουχία των προβλημάτων δεν σου επιτρέπει να επικεντρωθείς σε κάποιο μέτωπο. Ευάλωτοι από παντού με τα νώτα ακάλυπτα συμμετέχουμε σε μια κατάσταση πανικού».

«Έχετε περπατήσει στις γειτονιές της πόλης να δείτε το μέγεθος της αναρχίας που επικρατεί; Το επισημαίνω γιατί μπορεί να προηγείται το κέντρο της πόλης, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι γειτονιές έχουν το δικαίωμα της αυτονόμησης. Αν κάνει κάποιος μια βόλτα στο ιστορικό προάστιο του Μαντουκιού θα διαπιστώσει, ότι για πολλές δεκαετίες, οι νόμοι δεν έχουν αγγίξει την περιοχή. Χιλιάδες πολεοδομικές παραβάσεις. Αυτοκίνητα παρκαρισμένα στην μέση στενοσόκακων, που εμποδίζουν ακόμα και πεζούς. Οικειοποιημένες αυλές σε κοινοχρήστους χώρους. Ένα καθεστώς πλήρους αυτοδιαχείρισης, που σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί, σε κάποιες όμως, όταν χρειαστεί κάποιος να πάρει το νόμο στα χέρια του, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Σε αυτά τα μέρη δεν υπάρχει αστυνομία, τροχαία, η Δημοτική Αστυνομία. Μόνο κατόπιν καταγγελιών αλλά αυτές δεν λύνουν το πρόβλημα. Το παραπάνω σαν ένα κοντινό παράδειγμα, γιατί αν προχωρήσουμε στην ύπαιθρο, εκεί ισχύσει άλλο δίκαιο…»

«Στα δικά μας. Με την σεμνότητα που επιβάλλεται στην κηδεία. Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο, του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που αθωώνει το κάθε «εγώ» και το αναγορεύει σε εισαγγελέα διαρκούς στρατοδικείου. Γιατί τι άλλο από δίκες παρωδίες παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλο από διαρκή στρατοδικεία, στα κόμματα, στις παρέες, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδίκες, των μεν για τους δε και ανάποδα;
Ποιες αμαρτίες πληρώνουμε, και τόπος μας εκδικείται; Έχουν μαζευτεί πολλά όπως τα σκουπίδια που μας πνίγουν και τότε δεν μπορείς να ξεφορτωθείς από πάνω σου άλλη μια σακούλα ευθύνες, γιατί αυτό που θα πετύχεις είναι να μεγαλώσεις ακόμα περισσότερο το ψηλό βουνό των προβλημάτων, που απειλεί να μας πλακώσει.
Να πάρουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Μήπως και αναστήσουμε, αυτόν τον τόπο που μας γέννησε και μας ανέχεται ακόμα».

Τα παραπάνω αποσπάσματα δημοσιεύτηκαν πριν 9 χρόνια. Τα παραπάνω αποσπάσματα δημοσιεύονται σήμερα . Τα ίδια και χειρότερα.