Η φαντασία υποκλίνεται

Αυτό το τελευταίο δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Ξεφεύγει από τα όρια της  χοντρής πλάκας,  που έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα και αγγίζει, χωρίς υπερβολή, τις παρυφές της τραγωδίας!

Κατά καιρούς, η στήλη, κάνει αναφορά και σε μια άλλη πλευρά,  της κοινωνικής και πολικής ζωής της μικρής μας κοινωνίας, θέλοντας έτσι  να ξεφύγει από τη μίζερη πραγματικότητα και να δώσει ένα τόνο χαράς και αισιοδοξίας.

Είπαμε πλάκα,  μέχρι το σημείο, που οι συμμετέχοντες  άτυπα έχουν συμφωνήσει, πέρα από εκεί, τα πράγματα   αρχίζουν να σοβαρεύουν επικίνδυνα.

Μου τηλεφώνησε χθες, στέλεχος του κεντρικού πυρήνα  της θρυλικής πλέον «συμμορίας» των εντιμοτάτων, με φωνή που δεν έκρυβε την ανησυχία του και μου είπε επί λέξει «το Μ που λείπει, δεν λείπει πλέον. Η ηχηρή απουσία έγινε  ηχηρή παρουσία, σε αυτοδιοικητικό συνδυασμό, που ξεπερνά κάθε πονηρή σκέψη. Η φαντασία υποκλίνεται».  Ο συγκεκριμένος, που μου τηλεφώνησε,  έχει την ικανότητα να καίει συμβατικά σενάρια και με δεξιοτεχνία,  να κτίζει  μύθους που θα τους ζήλευε και ο Εριχ φον Ντένικεν. Δεν τον πίστεψα. Μέχρι που ήρθε η επιβεβαίωση δημοσιευμένη. Οι περγαμηνές που συνοδεύουν την ανακοίνωση,   φανερώνουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα, που έχει  καταφέρει να περάσει προς τα έξω και αποδεικνύουν, γιατί μπορεί  να κινείται με  ζηλευτή  άνεση, σε όλα τα επίπεδα του πολιτικού οικοδομήματος.  Φυσικά τα ανυποψίαστα θύματα στην συνέχεια θερίζουν θύελλες.  Μαθαίνουν όμως!  

Το γράμμα που λείπει, αφού υποσχέθηκε σε όλα τα υπόλοιπα της αλφαβήτου, από το πλάνο  Β΄  του Αλαβάνου, την Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη, τη συγκυβέρνηση και την αντιπολίτευση, τα μνημονιακά  και αντιμνημονιακά κόμματα, κατέλεξε να παίζει μπάλα στην Αναγέννηση Καρδίτσης.

Βεβαίως και το καταστατικό,  της από οκταετίας ιδρυθείσης «συμμορίας» των εντιμοτάτων φίλων, προβλέπει το παιγνίδι να παίζεται χωρίς κανόνες, χωρίς νικητές και ηττημένους, με τον κάθε παίκτη  να λειτουργεί κατά μόνας και με δικαίωμα να συμμαχεί με όποιον θέλει.  Ο Μ όμως ξέφυγε, μαζί του ξέφυγε και η κατάσταση, που δεν είναι πλέον διαχειρίσιμη.

Στην αρχή σκέφτηκα ότι η στάση του απέναντι στην πολιτική  πραγματικότητα της μικρής μας κοινωνίας, ήταν συμβολική. Ήθελε δηλαδή να δείξει  με την υπερβολή,  πατώντας με σαράντα πόδια σε όλους τους πολικούς σχηματισμούς του νησιού και των διαποντίων,  τη σάπια εικόνα του συστήματος, οι εξηγήσεις όμως που έδωσε στο στρογγυλό τραπέζι, όχι μόνο δεν ήταν επαρκείς, ανάγκασαν και το ψυχίατρο να αποχωρήσει.